ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 303

ตอนที่303 ไม่กลัวความตาย

หลี่เฉินเย่นได้ยินก็มองหน้าหลวี่หนิงและบอกให้ลู่จ่งก่วนพาเชียนซานเข้ามา เชียนซานเข้ามาเร็วมากด้านหลังยังมีทหารพรรคมังกรเหินมาอีก

“ฝ่าบาท พระองค์ยังไม่ได้เรียกคำสั่งคืนใช่ไหมเพค่ะ?พระองค์ต้องพูดคำไหนคำนั้นจะเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่ได้นะเพค่ะ”

“ข้ากำลังจะเปลี่ยนความคิด”หลี่เฉินเย่นยิ้มและมองไปทางเชียนซาน เขารู้ว่าถ้าเชียนซานมาขนาดนี้เขาคงจะเปลี่ยนไม่ได้แล้ว

“ถ้ายังไม่ได้เปลี่ยน งั้นหลวี่หนิงก็เป็นคนของข้าจะลงโทษเขายังไงก็เป็นเรื่องของข้าใช่หรือไม่เพค่ะ?”เชียนซานถามอย่างจริงจังแต่ว่าในตำหนักนอกจากเชียนซานแล้ว ทุกคนในที่นี้ก็รู้สึกว่านางคิดไม่ดีแต่ว่านางพูดความจริง ถึงแม้หลี่เฉินเย่นจะอยากปกป้องหลวี่หนิงก็ไม่มีสิทธิ์พูด

พอเห็นหลี่เฉินเย่นพยักหน้าเชียนซานก็ยิ้มให้หลวี่หนิง นางเดินไปและคุกเข่าหน้าหลวี่หนิง นางพูดเสียงเบาว่า: “เพื่อจะไม่แต่งงานกับข้า เจ้าถึงกับยอมตายเลยเหรอ?”

“เชียนซาน ข้าแค่……ข้า……”ท่าทางหลวี่หนิงที่หนักแน่นเมื่อกี้นี้พอได้ยินเชียนซานพูดเช่นนี้เขาถึงกับรีบอธิบาย เหมือนเขาจะลืมไปว่าตัวเองมาที่นี้ทำไม

“ไม่ต้องข้าเคอะอะไรทั้งนั้น พวกเจ้าสองคน จับเขากลับไปที่ลู่ฟู่ เฝ้าไว้ ถ้าวันแต่งฉันไม่มีเจ้าบ่าว พวกเจ้ารู้นะว่าจะเป็นยังไง”

เชียนซานไม่ฟังหลวี่หนิงอธิบาย นางสั่งสองคนนั้น พรรคมังกรเหินก็ต้องฟังคำเชียนซานแค่คนเดียวอยู่แล้ว พอเชียนซานพูดเสร็จทั้งสองคนก็เข้ามาคุ้มตัวเขาไว้

“ข้าพูดกับลู่ฟู่ไว้แล้ว หลวี่หนิงถ้าเจ้ายังกล้าทำเช่นนี้อีก ข้าจะทำให้เจ้าผิดหวัง ข้าไม่มาด่าเจ้าคิดว่าข้าเป็นแมวน้อยสินะ”เห็นหลวี่หนิงโดนพาตัวไปเชียนซานรู้สึกดีมากแต่นางไม่ลืมที่จะขู่หลวี่หนิงไว้ก่อน

หลวี่หนิงเหมือนยอมรับในโชคชะตายอมให้คนของพรรคมังกรเหินพาตัวเขาไปและเชียนซานก็ทุลลาหลี่เฉินเย่นเสร็จก็ตามออกมาเลย

หลี่เฉินเย่นกับชูเซี่ยคิดไม่ถึงเลยว่าเชียนซานจะทำแบบนี้กับหลวี่หนิงและชูเซี่ยก็แอบอิจฉาเชียนซานในใจแต่ว่าการคลุมถุงชนแบบนี้ก็มีแต่เชียนซานที่เป็นหญิงที่กล้ารักกล้าเกลียดอย่างนางถึงจะทำได้

และหลี่เฉินเย่นกับชูเซี่ยไม่คิดเลยว่าครั้งนี้เชียนซานจะทำได้ลงคอ นางถึงกับขังหลวี่หนิงไว้สามวันจนถึงงานแต่ง พรรคมังกรเหินถึงจะปล่อยเขาออกมาเปลี่ยนชนเจ้าบ่าวแต่เขาก็ยังโดนคอยจับตามองเขาไว้ตลอดเวลา

เชียนซานกับหลวี่หนิงเป็นคนที่หลี่เฉินเย่นกับชูเซี่ยไว้ใจมากที่สุด งานแต่งของพวกเขาชูเซี่ยกับหลี่เฉินเย่นต้องมาร่วมงานอยู่แล้ว แต่ว่าเพราะตำแหน่ง พวกเขาเลยใส่ชุดธรรมดาออกมา มาในฐานะเพื่อนธรรมดาๆที่มาร่วมงานแต่งพวกเขา

แต่ว่าที่บังเอิญคือ พวกเขากับหลี่ซี่นั่งโต๊ะเดียวกันพอดี หลี่ซี่จำหน้าพวกเขาได้แต่แค่ยิ้มและยกแก้วเหล้าขึ้นมาและคุยกับคนข้างๆต่อไม่มีความตื่นตกใจใดๆเลย

การแสดงออกของหลี่ซี่ทำเอาชูเซี่ยกับหลี่เฉินเย่นโล่งอก จากนั้นพวกเขาก็ตั้งใจดูสองคนที่กำลังจะเข้าพิธี ถึงแม้หลวี่หนิงจะถูกยาพิษแต่ว่าเชียนซานก็มีความสุขมากขนาดมีผ้าแดงปิดหัวไว้ทุกคนก็รู้สึกได้และหลวี่หนิงก็ไม่ได้โดนจำใจขนาดนั้นเหมือนที่ทุกคนคิดแต่เขาเหมือนยอมรับโชคชะตา แต่ว่าทุกคนดูออกว่าสายตาที่เขามองดูเชียนซานนั้นอ่อนโยนแค่ไหน

คนสองคนรักกันแต่งงานกันถึงแม้ในใจก็ยังมีความกังวลกับเรื่องอนาคตอยู่บ้างแต่ว่าพวกเขาก็มีความกล้าหาญมายืนอยู่ด้วยกันในวันนี้

ชูเซี่ยมองไปที่พวกเขาในใจก็รู้สึกตื้นตัน จนกระทั่งนางรู้สึกได้ถึงสายตาที่หลี่เฉินเย่นกำลังมองนางอยู่เป็นสายตาที่อ่อนโยนอย่างบอกไม่ถูก นางหันมาและยิ้มให้กับเขาแต่ว่ชูเซี่ยไม่รู้ว่ารอยยิ้มนางมีความเศร้าโศกปนอยู่ทำให้หลี่เฉินเย่นเอ็นดูและสงสารนางด้วย

เขารู้ว่านางคิดอะไรมาตลอดแต่ว่าตอนนี้เขากลับทำอะไรไม่ได้

ปัญหาทั้งภายในและภายนอกเขาเป็นถึงฮ่องเต้ เขาจะเห็นแก่ตัวไม่ดูแลประเทศและประชาชนไม่ได้ แน่นอน ถ้าเขาเห็นแก่ต้วทำอะไรตามใจชอบก็ไม่ใช่คนที่ชูเซี่ยชอบอีกต่อไป

หลวี่หนิงมาถวายน้ำชาถึงโต๊ะชูเซี่ย ยืนอยู่ข้างหลี่ซี่พอดีและหลวี่หนิงก็ยิ้มขอบคุณชูเซี่ยและหลี่เฉินเย่น

ชูเซี่ยดูออกมาว่า หลวี่หนิงขอบคุณออกมาอย่างจริงใจเพราะว่าเขารักเชียนซานมาก

และหลี่ซี่เห็นสีหน้าที่มีความสุขของหลวี่หนิง ในใจก็มีความเจ็บปวดเข้ามาแทรก เขาจับไหล่หลวี่หนิงไว้กะทันหันและพูดแสดงความยินดีไปว่า: “ข้าในฐานะที่เป็นคนอาบน้ำร้อนมาก่อน ข้าขอให้พี่ลู่ดูแลคนที่รักดีๆ”

หลี่ซี่พูดอย่างกะทันหันแต่ว่าในคำพูดนั้นของเขาก็เหมาะกับบรรยากาศตอนนี้ดี หลวี่หนิงตอบขอบคุณไปอย่างอ่อนน้อมจากนั้นก็ไปขอบคุณคนอื่นที่มาร่วมงานต่อและหลี่ซี่ก็ซดเหล้าที่ถืออยู่จนหมด

ชูเซี่ยสังเกตออกว่าตอนนี้หลี่ซี่กำลังเศร้าอยู่แต่ว่านางแค่ดูผ่านๆเท่านั้นจากนั้นก็คุยกับหลี่เฉินเย่นต่อ

ในวังมีคนมากมายมีหลายครั้งที่หลี่เฉินเย่นจะพูดอะไรก็ต้องระวังและระแวงไปหมดแต่ตอนนี้เป็นงานแต่งที่เสียงดังวุ่นวายไม่มีคนมาดูและฟังที่พวกเขาพูดหรอกดังนั้นเขาก็ปล่อยวางความระแวงในใจ เขาพูดความในใจกับชูเซี่ย มือก็จับแขนชูเซี่ยไว้อย่างอบอุ่น

ชูเซี่ยดูออกว่าหลี่เฉินเย่นกำลังทุกข์ใจอยู่และเขาอยากระบายมันออกมา นางรู้นานแล้วและนางก็ไม่ได้ห้ามเขาไว้

และตอนนี้ในห้องนอน หลวี่หนิงก็กลับมาแล้ว ร่างกายอ่อนเพรียเป็นข้ออ้างเดียวที่เขาจะใช้พูดเพื่อออกมาจากตรงนั้นได้ ตอนนี้มองเจ้าสาวของตัวเองอย่างลึกซึ้ง นางมีผ้าแดงคลุมหัวเอาไว้ เขาเลยมองนางด้วยสายตาเช่นนี้ได้

เขาอยากแต่งงานกับนางมาตลอด ตอนนี้ความฝันของเขาก็เป็นจริงแล้ว

เขายื่นมือไปเปิดผ้าออกแต่กลัเห็นว่าขนาดมือตัวเองยังสั่นขนาดนี้

ความเยือกเย็นแทรกทะลุเข้าในใจของหลวี่หนิง เขาเปิดผ้าแดงออกมา เชียนซานเตรียมยิ้มให้หลวี่หนิงขณะที่เปิดผ้าแต่นางเห็นเช่นนี้ นางก็เข้าไปจับมือของหลวี่หนิงเอาไว้ ทั้งสองคนเปิดผ้าออกมาพร้อมกัน

บนหัวมีเครื่องประดับเต็มยศ ชุดแดงของเชียนซาน นางสวยมากเหมือนเป็นนางฟ้ามาจากสรรว์ หลวี่หนิงมองค้างอย่างตกตะลึงจนลืมไปว่าตัวเองจะพูดอะไร เขามองเชียนซานค้างไว้อย่างนั้น

เชียนซานเห็นว่าหลวี่หนิงไม่พูดอะไรเสียทีนางก็เลยพูดไปว่า: “เหมอลอยอะไรน่ะ”

หลวี่หนิงรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองโดนเชียนซานขโมยไปเรียบร้อยแล้ว เขาอยากบอกเชียนซานว่า เขามีความสุขมากแต่ว่าเขากลับไม่กล้าพูดมันออกมา พอจะพูดในใจก็เหมือนมีอะไรมาทิ่มแทงเขาตลอดเวลา ความรู้สึกนี้ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

เชียนซานเห็นหลวี่หนิงยังคงเหมอลอยอยู่ คิดว่าอาการของเขากำเริบ นางรีบลุกขึ้นจะเรียกชูเซี่ยมาแต่หลวี่หนิงก็จับมือนางไว้แน่น

“พวกเขาก็ไม่มีวิธีหรอกมาแล้วก็เปล่าประโยชน์”

“แต่ว่าเจ้าไอเป็นเลือดแล้วนะ”มุมปากของหลวี่หนิงมีคราบเลือดติดอยู่ น้ำตาของเชียนซานไหลไม่หยุดถึงแม้นางจะพูดกับตัวเองว่าไม่เป็นไร พอเห็นเขาเป็นเช่นนี้แล้ว นางก็เกิดอาการตื่นเต้นขึ้นมา

“มีเจ้าอยู่ข้างๆก็เพียงพอแล้ว”หลวี่หนิงพูดเสียงเบาเขาลากเชียนซานลงมานั่งเหมือนเดิม

เชียนซานกังวลร่างกายของหลวี่หนิง นางไม่กล้าขยับเลย นางอยู่ในอ้อมกอดของหลวี่หนิงอย่างเชื่อฟัง

ทั้งสองคนพูดเรื่องอดีตออกมาเสียงเบาพรึมพร่ำเหมือนูดกับตัวเอง ภาพความทรงจำรอยยิ้มเหล่านั้นเหมือนเอากลับมาไม่ได้อีกแล้ว