ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 304

ตอนที่304 จูบที่ลืมตัว

งานแต่งจบลงชูเซี่ยมึนเมาหน่อยๆ นางจับมือหลี่เฉินเย่นเอาไว้และพูดเสียงเบาว่า: “เราจะเข้าวังไปและดื่มอีกหน่อยไหม?”

ตอนชูเซี่ยพูดสายตาจับจ้องเขาไว้ หลี่เฉินเย่นดูแล้วก็ใจเต้นรัว เขาพยักหน้าตอบตกลง

ตอนนี้ พวกเขากำลังนั่งอยู่บนหลังคาของตำหนักไฉ่เว่ย ด้านบนมีโต๊ะวางอยู่ บนโต๊ะมีเหล้า ทั้งสองคนนั่งดื่มด้วยกันชูเซี่ยมองดูหลี่เฉินเย่น เขาใส่ชุดสีฟ้าอ่อนๆ

หลี่เฉินเย่นกังวลตลอดว่ากลัวนางจะตกลงไป

“หลี่เฉินเย่น บรรยากาศเช่นนี้ดีเหลือเกิน แต่เจ้ากลับระแวงอยู่ได้”ชูเซี่ยดูออกว่าหลี่เฉินเย่นระแวงตลอดทนไม่ได้ที่จะพูดออกมา

หลี่เฉินเย่นไม่พูดอะไรแต่แค่นั่งดูชูเซี่ยเงียบๆ สายตาที่ดูนางนั้นช่างอ่อนโยนเกินกว่าใคร

“หลี่เฉินเย่น ท่าทางเจ้าแบบนี้ทำให้ข้ารู้สึกว่าเหมือนจิงโม่ เจ้าก็ไม่แก่ทำไมต้องทำตัวเหมือนพ่อด้วยเล่า จริงๆเลย……”

ชูเซี่ยไม่ชอบที่เขาเป็นเช่นนี้ ทำท่าจริงจังตลอดเวลา หัวโบราณและสายตาของเขาตอนนี้เหมือนจะกำลังสั่งสอนนาง

หลี่เฉินเย่นยังไม่พูดอะไรอีกชูเซี่ยพูดไปหมดแล้วไม่รู้ว่าต้องพูดยังไงอีก

“หลี่เฉินเย่น เจ้าเป็นเหมือนเชียนซานไม่ได้เหรอ กล้าๆหน่อย ถ้ามีวันหนึ่ง ข้าก็โดนพิษ จะตายในไม่เร็ว คิดดูตอนนี้เจ้าอดทน เจ้าจะไม่เสียดายเหรอ?”

ชูเซี่ยโดนความเยือกเย็นของหลี่เฉินเย่นกดดัน ตอนนี้นางตัดสินใจแล้วว่านางจะอยู่กับหลี่เฉินเย่นตลอดไป ถ้าไม่สำเร็จนางก็จะไม่ถอยเด็ดขาด

นางพูดกดดันหลี่เฉินเย่น พอนางพูดจบ หลี่เฉินเย่นก็ดึงนางเข้ามาโอบไว้ เขาโอบรัดเอวนางไว้จากนั้นก็ละเลงจูบไปที่ปากของนางที่มีกลิ่นเหล้าอบครวญนิดๆ เขาจูบลงไปอย่างรุนแรงเหมือนร่างกายทั้งสองคนนี้แทบจะหลอมเข้าด้วยกัน

ชูเซี่ยโอบกอดหลี่เฉินเย่นเอาไว้และตอบสนองจูบของเขาอย่างช้าๆ ร่างกายทั้งสองเริ่มร้อนแรงขึ้น นางกอดเอวหลี่เฉินเย่นไว้แน่นเหมือนกลัวเขาจะหายไป

ชูเซี่ยคิดว่ากำลังจะสำเร็จ หลี่เฉินเย่นก็หยุดลง เขาถอนหายใจดังและมองดูชูเซี่ยด้วยสายตาที่เจ็บปวด เขาพูดสัญญาว่า: “ชูเซี่ย เจ้าวางใจได้ พวกเราจะไม่มีทางมีวันนั้นเด็ดขาด ข้าจะไม่มีทางให้เกิดขึ้นแน่นอน เรื่องแบบนี้ จะไม่เกิดขึ้นเด็ดขาด ไม่มีทางๆ”

หลี่เฉินเย่นพูดจบก็จูบชูเซี่ยต่อเหมือนถ้าชูเซี่ยอยู่ใกล้เขาแบบนี้ชูเซี่ยก็จะไม่มีทางจากเขาไปไหน

ชูเซี่ยยิ้มมุมปากในใจก็เกิดความเศร้าขึ้นมา นางยังคงรักษาพิษในร่างกายนางไม่ได้ เรื่องที่นางคาดคิดไว้คงจะใกล้ถึงแล้วล่ะ

แต่ว่าเรื่องแบบนี้ให้นางทนไว้คนเดียวดีกว่า นางไม่อยากให้หลี่เฉินเย่นต้องทุกข์ใจและเป็นห่วงนาง

วันนี้นางแค่มาทดลองเขาก็แทบตั้งสติไม่อยู่

ชูเซี่ยสัมผัสใบหน้าของหลี่เฉินเย่นอย่างอ่อนโยนและหลี่เฉินเย่นก็หยุดการจูบอย่างรุนแรงนี้ เขามองชูเซี่ยอย่างลึกซึ้ง

นานมากกว่าเขาจะพูด: “เจ้าเมาแล้ว ข้าพาเจ้าลงไปดีกว่า รีบนอนล่ะ”

ชูเซี่ยมองดูหลี่เฉินเย่นก็ไม่พูดอะไรอีกแต่ว่านางรู้ดีว่า วันนี้นางแพ้แล้ว

“ชูเซี่ย อนาคตพวกเรายังอีกยาวไกล พวกเราเดินไปด้วยกันช้าๆไม่ต้องรีบหรอก”

หลี่เฉินเย่นปลอบใจนาง พวกเขาจะมีอนาคตที่ยาวไกลจริงเหรอ?นางคิดไม่ออกจริงๆว่าพวกเขาจะเดินไปด้วยกันได้อีกนานเท่าไหร่?

ถึงแม้นางจะมั่นใจในตัวเองแต่นางก็อยากจะรักษาวันวานของพวกเขาไว้จะทำอย่างไรดี?

หลี่เฉินเย่นพูดจบก็พาชูเซี่ยลงมาจากหลังคา เขาวางชูเซี่ยลงและเดินจากไปทันทีเหมือนกำลังหนีอะไรสักอย่าง

เขาใช้สติที่มีทั้งหมดควบคุมการกระทำของตัวเองเอาไว้แต่กลับหยุดความโลภมากนี้ไม่ได้ เขาอยากอยูกับชูเซี่ยมากถึงแม้จะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้

เขากลัวถ้าเขาไม่หนีก็อาจติดอยู่ในหลุมนั้นก็ได้

ชูเซี่ยเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาแล้วเป็นโชคชะตาที่เขาหนีไม่ได้

ชูเซี่ยมองดูแผ่นหลังจะเดินจากไปของหลี่เฉินเย่นเรื่อยๆจนลับตาไป นางพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา

แต่ว่าในใจลึกๆ นางกลับกลัวขึ้นมา

นางสามารถเข้มแข็งต่อหน้าผู้อื่นได้แต่ว่าถ้าต่อหลี่เฉินเย่นนางกลับควบคุมอะไรไม่ได้เลย นางรู้สึกได้ถึงความอ่อนแอของตัวเอง

นางไม่ได้บอกกับหลี่เฉินเย่นว่าตัวเองโดนยาพิษและพิษในร่างของหลวี่หนิงนางมีวิธีแล้ว

ฉ่ายเวินวางยาพิษได้แรงมากเป็นการคาดการณ์ของพวกเขาและความควบคุมของพวกเขาพอดี

ดังนั้นถึงแม้อ่อนแอ นางก็รู้ว่าข้างหน้ายังมีสงครามครั้งใหญ่รออยู่ นางจะมาจมอยู่กับความรักไม่ได้และจะมาลังเลเช่นนี้ไม่ได้

ชูเซี่ยเข้มแข็งขึ้นมาใหม่อีกครั้งและเชียนซานที่เข้าหอกับหลวี่หนิงเสร็จ นางก็เข้าวังมาทันที

ก่อนหน้านี้เชียนซานไม่คิดว่าจะเจอฉ่ายเวิน มองดูใบหน้าของฉ่ายเวินสีหน้าที่อ่อนโยนไร้เดียงสายือยู่ในสวนดอกไม้ รอยยิ้มที่เสแสร้งมองมาที่ตัวเอง เชียนซานบอกกับตัวเองว่าต้องอดทนไว้แต่นางอดทนจนตัวนางแทบระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ

ทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะผู้หญิงคนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะนางกังวลเรื่องราวเยอะ นางฆ่าผู้หญิงคนนั้นไปเรียบร้อยแล้วจะได้ไม่ออกมาทำร้ายใครอีก

“ยินดีกับเชียนซานกู่เหนียงที่ได้แต่งงานแล้ว ข้าเสียดายจริงที่เมื่อวานไม่ได้ไปร่วมแสดงความยินดีด้วย”ฉ่ายเวินทำท่าเหมือนแสดงคนยินดีกับเชียนซานและสายตาที่จริงใจนั้นถ้าคนที่ไม่รู้จักธาตุแท้นางคงโดนนางหลอกแล้วล่ะ

“โชคดีที่หรูกุ้ยเฟยไม่ไปไม่เช่นนั้นข้าคงควบคุมตัวเองไม่ได้และวางยาพิษลงเหล้านั้น ถึงเวลานั้นงานแต่งงานมงคลมีคนตาย ไม่โชคดีเลย ดังนั้นข้าต้องขอบคุณท่านที่ไม่ไปงานของข้า”เชียนซานรู้ธาตุแท้ของนางและไม่อยากแกล้งเสแสร้งดีกับนางอีก พอพูดเสร็จสีหน้าฉ่ายเวินก็เปลี่ยนไปทันที

“เจ้าพูดเช่นนี้ได้ยังไงเล่า ข้าหวังจากใจจริงว่าพวกเจ้าจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ข้าพูดจากใจจริงใยเจ้าไม่เชื่อเล่า”

คำพูดของเชียนซานเหมือนทำร้ายฉ่ายเวินมาก น้ำตาของนางก็ไหลอาบแก้ม นางพูดเสียงเบาคำพูดนั้นเหมือนจะพูดอย่างจริงใจแต่กลับทำให้คนรู้สึกขนลุกซู่

“เจ้ายังกล้าพูดนะ ความจริงใจของเจ้านี่เหมือนยาพิษเลยะ เจ้าไม่รู้เหรอว่าคนที่เจ้าจริงใจด้วยตายไปหมดแล้ว”

ถึงแม้ไม่มีเรื่องของหลวี่หนิงเชียนซานก็เกลียดนางมากและพิษในร่างของหลวี่หนิงถึงแม้ชูเซี่ยไม่พูดนางก็รู้ว่าเป็นฝีมือฉ่ายเวินดังนั้นคำพูดที่เชียนซานพูดไม่มีความเกรงใจเลย

“ฉ่ายเวิน เจ้าอย่ามาเสแสร้งต่อหน้าข้าเลย ข้าเห็นแล้วสะอิดสะเอียน มีอะไรก็พูดมาตรงๆเถอะ ถ้าไม่พูดก็หลีกทางข้าจะไปแล้ว”

เชียนซานพูดจบ ฉ่ายเวินก็เปลี่ยนสีหน้าอย่างกะทันหัน นางคลี่ยิ้มออกมาอย่างสยดสยอง นางยิ้มและพูดกับเชียนซานว่า: “ไม่รู้ว่าเชียนซานกู่เหนียงพอใจกับเทียนหอมที่ข้าส่งให้เป็นของขวัญไหม?”

“เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้างั้นเหรอ?”เชียนซานทนไม่ไหวแล้วจริงๆ นางอยากฆ่าผู้หญิงที่รังเกียจตรงหน้านี้เสียจริง

“ข้าให้พวกเจ้าอยู่ด้วยกันได้แต่ข้ามีเงื่อนไข”ฉ่ายเวินเหมือนไม่รู้สึกถึงอารมณ์โกรธของเชียนซานและพูดอย่างจิตใจสงบ คำพูดที่สบายๆเหมือนกำลังพูดนินทางใครอยู่อย่างนั้น

เชียนซานมองฉ่ายเวินอยู่นาน นางบอกกับตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่าอย่าตกอยู่ในแผนของฉ่ายเวินแต่ว่านางก็ทนไม่ไหวกับคำพูดของนาง

นางไม่พูดอะไรแต่ก็ไม่ได้เดินจากไป ฉ่ายเวินรู้ว่าเชียนซานกำลังรอฟังเงื่อนไขของนางอยู่