ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 305

ตอนที่305 เปิดผ้าปิดหน้า

“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนที่ชูเซี่ยไว้ใจมากที่สุด ข้าแค่ต้องการให้เจ้าช่วย ทำให้ข้ากับศิษย์พี่อยู่ด้วยกันข้าจะทำให้พวกเจ้าได้อยู่ด้วยกัน”ฉ่ายเวินพูดเหมือนมีเหตุผลเหมือนว่าตัวเองช่วยหลวี่หนิงแล้วเชียนซานต้องขอบคุณและตอบแทนนาง เหมือนนางจะลืมไปว่านางเป็นวางยาให้หลวี่หนิง

เชียนซานมองดูฉ่ายเวินอย่างรังเกียจและพูดว่า: “งั้นกุ้ยเฟยก็รอวันครบรอบวันตายของหลวี่หนิงแล้วไปจุดธูปกับข้าเถอะ”

เชียนซานรู้ว่าคำพูดนี้อาจจะทำร้ายหลวี่หนิงได้แต่ว่านางก็มีความอดทนของนางและนางไม่อยากทรยศหัวหน้า

“เก่งจริงเลยนะ”ฉ่ายเวินไม่คิดว่าเชียนซานจะตอบปฏิเสธนาง เห็นเชียนซานเดินจากไป นางอดไม่ได้เลยพูดพรึมพร่ำเสียงเบา

“โลกใบนี้มีคนอวดเก่งอยู่เยอะแน่นอนมีคนที่เสนอหน้าก็เยอะ ทั้งที่รู้ว่าคนอื่นไม่ชอบตัวเองยังจะไปไล่ตามเขาอีกขนาดภรรยาของคนอื่นยังไม่ปล่อยเลยเทียบกับคนที่หน้าหนาข้ายอมเป็นคนอวดเก่งยังจะดีกว่าเสียอีก”

ฉ่ายเวินไม่ได้พูดเสียงดังแต่เชียนซานก็ได้ยิน เชียนซานตัดสินใจจะไม่ญาติดีกับฉ่ายเวินแล้วดังนั้นคำที่พูดมานางไม่ไว้หน้าฉ่ายเวินเลย

“เชียนซาน เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาว่าข้าเช่นนี้ ข้าทำทั้งหมดก็เพื่อศิษย์พี่และศิษย์พี่ก็รักข้า เขาแค่ยังไม่รู้ต้องมีสักวันที่เขาจะรู้ตัวว่าข้าเป็นคนที่ศิษย์พี่รักมากที่สุด”

เชียนซานกลับหลังหันมองฉ่ายเวิน ตอนนี้หน้านางบิดเบี้ยวน่าเกียจภายใต้ผ้าคลุม

เชียนซานเดินออกไปอย่างพอใจ นางยิ้มมุมปากอย่างสะใจ เมื่อตะกี้นางทำให้ฉ่ายเวินอารมณ์เสียหนึ่งเพื่อแก้แค้นความเกลียดชังที่มีต่อนางสองเพราะอยากเห็นหน้านางตอนหัวเสีย

แต่ว่าฉ่ายเวินมีผ้าคลุมปิดไว้บางๆก็เลยเห็นไม่ค่อยชัด พอเดินออกมาจากฉ่ายเวินนางก็คิดว่าต้องทำยังไงถึงจะเห็นธาตุแท้ของฉ่ายเวิน

ในตำหนักลานจือเสี่ยวเฉินเย่นยังคงถูกขังในนั้น ฉ่ายเวินยังไม่มีท่าทางอะไรและว่านเหลียงก็สืบอะไรไม่ได้เลยครั้งก่อนที่เผชิญหน้ากันพวกเขาก็เกือบชนะแต่ว่ามีปัญหาที่แก้ไขไม่ได้เยอะมากดูหลี่เฉินเย่นกับเก่อเอ๋อเข้าขากันได้ดีมาก

เชียนซานคิดนานมากสุดท้ายก็คิดหาคนช่วยได้ นางรีบมาที่ตำหนักไฉ่เว่ย ฉองเหลากำลังมองดูจิงโม่กินผลไม้แช่น้ำตาลแห้ง สายตาเปร่งประกายปากขะมุบขะมิบท่าทางกำลังกลืนน้ำลาย

“จิงโม่ แม่บอกแล้วใช่ไหมถ้ามีของอร่อยๆต้องแบ่งกันกินดูสิน้องชายเจ้าอยากกินแค่ไหน”

“แต่ว่าท่านแม่บอกว่าเราต้องเพลิดเพลินกับชัยชนะที่เราได้รับให้คนที่ไม่ได้อดไป”

เชียนซานไม่แน่ใจว่าเป็นชูเซี่ยสอนหรือเปล่าแต่ว่าพอฟังจิงโม่พูดก็พอเข้าใจได้ว่านี้เป็นของรางวัลจากการกระทำของจิงโม่

“ครั้งก่อนท่านลุงหนอนโกรธข้าก็เข้าไปปลอบ เขาก็เลยส่งผลไม้ใช่น้ำตาลนี้ให้ ข้ากินเบื่อแล้วอยากกินน้ำผึ้งบ้างแต่ว่าไม่มีใครให้ข้าเลย” จิงโม่พอนึกถึงน้ำผึ้ง สายตาเปร่งประกาย ทำท่าทางเสียดาย แสดงว่านางคงเสียดายที่ไปของผลไม้แช่น้ำตาลแทน

ถ้ารู้ว่าเขาหลอกง่ายเช่นนี้ นางจะขอของอร่อยมาเยอะๆเลย

แต่ว่าตอนนี้ ก็สายเกินไปแล้ว

จิงโม่มองฉองเหลาไม่กระพริบสายตา นางสงสัยถ้าคุยกับผู้หญิงเช่นนี้ เขาจะกล้าแต่งงานได้ยังไง

“ฉองเหลา ข้าไม่ใช่พี่สาวเจ้า เจ้าต้องเรียกข้าว่ามู่เฟย”มองดูใบหน้าที่คล้ายหลี่เฉินเย่น ฉ่ายเวินก็หายโมโหทันที นางนั่งลงและยิ้มให้ฉองเหลาจากนั้นก็พูดหยอกแกล้ง

“มู่เฟยคืออะไรกัน?ทำไมข้าต้องเรียกท่านว่ามู่เฟย?”ฉองเหลาทำหน้าศงสัย เขาคิดว่าเรียกแบบนี้แปลกๆ

ฉ่ายเวินโมโหจนกระทบภายใน เด็กคนนี้อยู่ในวังตั้งหลายปีทำไมถึงจะไม่รู้ว่ามู่เฟยคืออะไร เขาต้องแกล้งแน่เลย

ที่จริงเรื่องนี้ก็โทษฉองเหลาไม่ได้ ไม่ว่าไทเฮาหรือหลี่เฉินเย่น พวกเขาก็ไม่อยากให้เด็กๆรู้เรื่องหลังวังที่สุ่งวุ่นวายนี้ ดังนั้นก็กันพวกเขาจากโลกภายนอกขนาดมู่เฟยการเรียกนี้พวกเขายังไม่คุ้นเคย

เห็นสีหน้าที่จริงจังของฉองเหลา ฉ่ายเวินก็อารมณ์เสียขึ้นมาแต่ว่าพอคิดดูแผนการตัวเองแล้ว เขาก็ใจอ่อนลงและพูดกับฉองเหลาว่า: “เพราะข้าก็เหมือนท่านแม่เจ้าที่เป็นผู้หญิงของฮ่องเต้”

“ท่านเป็นผู้หญิงของฮ่องเจ้จริงงั้นเหรอ?เขาบอกว่าเขาชอบแค่หญิงงา ท่านเป็นผู้หญิงของเขาไหม ข้าดูหน้าก็รู้แล้ว”ฉองเหลาไม่ลืมว่าตัวเองมาทำไม ตอนที่พูดเขาก็ยื่นมือไปเปิดผ้าคลุมออกและลากลงมา

“ดูสิหน้าเจ้าก็ดูน่าเกลียดซะขนาดนี้ ท่านพ่อไม่ชอบหรอก ท่านแม่ข้าเป็นท่านหมอ เจ้าไปขอยาจากนางได้ อาจจะดีขึ้นได้”มองดูหน้าของนางที่มีเส้นเลือดปูดขึ้นมา ใบหน้าก็ดูแก่ๆ ฉองเหลากลัวมาก เขาพูดและเดินถอยหลังไปด้วย

ฉ่ายเวินก็คิดไม่ถึงว่าฉองเหลาจะมาดึงผ้าลง นางตกใจอึ้งและมองดูฉองเหลายังม่พูดอะไร ก็ได้ยินเสียงหลี่เฉินเย่นเรีกเด็กฝาแฝดสองคน