ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 306

ตอนที่306 เด็กๆปกป้องมารดา

ฉ่ายเวินได้ยินเสียงหลี่เฉินเย่นก็ตกใจ รีบหันไปทางฉองเหลาและใส่ผ้าคลุมเอาไว้ นางกลับหันมาก็เห็นหลี่เฉินเย่นมายืนตรงหน้านางแล้ว

“ศิษย์พี่เป็นเวลาหลายวันแล้วที่ไม่ได้เจอ ท่าน……”ฉ่ายเวินยิ้มให้หลี่เฉินเย่นอย่างเจ้าเลห์แต่ไม่คิดว่าหลี่เฉินเย่นไม่มองหน้านางเลย เขาเดินไปหาเด็กฝาแฝดและนั่งลงตรงหน้าเด็กๆ ดูว่าพวกเขาปลอดภัยดีก็รีบพาเดินออกไปเลย

“ต่อไปนี้อย่าอยู่หรือพูดคุยกับคนแปลกหน้านะ”หลี่เฉินเย่นพูดกับเด็กๆย่างโมโห

พอรู้ว่าเด็กๆอยู่กับฉ่ายเวิน เขาก็ทิ้งทุกอย่างและรีบมาทันที เขาเก็บซ่อนความกังวลของเขาไว้ไม่ได้ เขาไม่กล้าคิดว่าถ้าเด็กๆเป็นอะไรขึ้นมา เขากับชูเซี่ยจะทำอย่างไรดี

ดีที่เด็กๆยังปลอดภัย เขาอดไม่ได้ที่จะสั่งสอยนเด็กๆไป

เขารู้ว่าเด็กสองคนนี้เก่ง ฉลาด พวกเขายืนหน้าฉ่ายเวินได้ ต้องอยากสลัดพวกทหารพรรคมังกรเหินออกมา

“ท่านพ่อ นางไม่ใช่คนแปลกหน้า นางเป็นมู่เฟยนี้เจ้าค่ะ”จิงโม่ไม่สนความกังวลของหลี่เฉินเย่นเลยและพูดไปอย่างจริงจัง

หลี่เฉินเย่นมองดูเด็กน้อยที่ใสซื่อตรงหน้า ไม่รู้ว่าจะพูดอธิบายอย่างไรดี

เขาเข้าใจว่าตอนนี้เด็กๆกำลังสืบ พวกเขาพูดตลอดว่าท่านพ่อและท่านแม่เลิกกัน พวกเขาพูดเหมือนไม่มีอะไรแต่ที่พวกเขาถามนั้นก็กำลังดูปฏิกิริยาของพวกเขาอยู่และวันนี้ พวกเขาก็กำลังจัดการกับพวกสนมของเขา

“พวกเจ้ามีแค่ท่านพ่อและท่านแม่ไม่มีมู่เฟย”หลี่เฉินเย่นรู้ว่าเด็กๆกำลังรอคำตอบอยู่และเขาตอบเท่าที่เขาจะตอบได้

แต่ว่าฉ่ายเวินที่ตามมาด้านหลังตลอดพอได้ยินเขาพูดเช่นนี้ นางก็พยายามฝืนยิ้มไม่ให้ร้องไห้ออกมา

“พี่สาวคนสวย ท่านคงเป็นมู่เฟยเราไม่ได้แล้วล่ะ ท่านพ่อบอกว่าพวกเราไม่มีมู่เฟยแต่ว่าท่านพ่กับท่านแม่หย่ากันแล้ว ถ้าท่านอยากรักษาหน้ามาแล้ว ท่านก็มีโอกาสนะ ท่าต้องสู้ๆล่ะ”พอจิงโม่ฟังคำตอบของหลี่เฉินเย่นแล้วก็หันหลังกลับไปพูดกับฉ่ายเวินอย่างจริงจัง

สีหน้าฉ่ายเวินเปลี่ยนไปนิดหน่อย ถ้าหลี่เฉินเย่นไม่อยู่หน้านางล่ะก็ นางก็ไม่ต้องแกล้งทำเป็นคนดี นางอยากกระโจนเข้าไปฉีกปากพวกเขาเหลือเกิน

น่ารำคาญเหมือนกับแม่พวกเขา สมควรตายไปซะ

“ศิษย์พี่ เป็นเพราะว่าหน้าของข้าท่านเลยไม่ชอบข้าใช่ไหม?ข้าแค่มีอาการแพ้ ไม่กี่วันก็หายดีแล้ว ท่านไม่ต้องกังวลหรอก ข้าไม่ทำร้ายพวกเขาหรอก……”ฉ่ายเวินพูดเสียงเบาด้านหลังหลี่เฉินเย่นแต่ว่าหลี่เฉินเย่นไม่ได้ฟังที่นางพูดเลยแต่แค่จับมือเด็กๆอย่างเอ็นดูและเดินจากไปทันที เหมือนกับกำลังหนีเชื้อโรค

เขารีบมาขนาดหน้าฉ่ายเวินเขาก็ยังไม่มองเลยทำเหมือนนางเป็นแค่อากาศไปเลย

มองดูหลี่เฉินเย่นจากไป ฉ่ายเวินยื่นมือไปเด็ดดอกกุกลาบนางจับไว้แน่น รอจนนางขย้ำเสร็จ ดอกไม้นั้นก็เละละเอียดอยู่ในมือนางแล้ว

“ไปบอกหลี่อวิ๋นหลี่ว่าให้ส่งคนให้ข้าด่วน ถ้าไม่ส่งข้ากับเขาต้องซวยแน่”ฉ่ายเวินหันมากะทันหันพูดกับข้ารับใช้ด้านหลัง สีหน้านางตอนนี้คล้ายกับผีมาก

พอหลี่เฉินเย่นพาเด็กๆออกมาได้สีหน้าก็ไม่ค่อยดีนักยิ่งตอนได้ยินฉองเหลาพูดว่าเขาทำภารกิจสำเร็จแล้ว

“ต่อไปนี้ อย่าไปเข้าใกล้หญิงคนไหนอีก เดี๋ยวจะตีก้นให้”หลี่เฉินเย่นเข้าใจแล้วว่าเด็กๆต้องเลี้ยงดีอย่างเข้มงวด เมื่อก่อนเข้าอยากตอบแทนเด็กๆตลอดเวลาดังนั้นเขาก็เลยปล่อยเลยตามเลยจนเด็กๆมีนิสัยเช่นนี้

“ท่านพ่อ หญิงคนนั้นไม่ดี พวกเราแค่อยากไปสืบ พวกเรายังเล็ก นางไม่ระแวงหรอก”ฉองเหลาพูดกับหลี่เฉินเย่นอย่างจริงจัง

จิงโม่แค่ยิ้มให้ฉองเหลา มองดูเขาพูดเหมือนกับท่านแม่

“พวกเจ้ายังเล็ก พ่อจะปกป้องพวกเจ้าเอง”หลี่เฉินเย่นไม่กล้าฟังต่อไปแล้ว เด็กดีแบบนี้ ถ้าไม่เป็นเพราะพ่อที่ไร้ความสามารถ ลูกของเขาก็ไม่ต้องมาเรียนรู้เรื่องแบบนี้เร็บขนาดนี้หรอก

“แต่ว่าท่านพ่อ พวกเราต้องปกป้องท่านแม่ด้วย”จิงโม่กับฉองเหลาได้ยินที่หลี่เฉินเย่นพูดก็ซาบซึ้งและพูดพร้อมกันเหมือนใจเชื่อมต่อกัน

หลี่เฉินเย่นมองดูเด็กน่ารักตรงหน้าถ้ารู้เรื่องรู้ราวขนาดนี้แต่พวกเขาก็ยังเป็นแค่เด็ก เขาตัดสินใจไปหาชูเซี่ยพูดคุย เขาไม่อยากใฟ้เด็กๆต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องอบบนี้

แต่พอเขาพาเด็กๆไปที่ตำหนักไฉ่เว่ยมนตำหนักก็เงียบสงบมีแต่หลิงกุ้ยท่ายเฟยที่นั่งอยู่อย่างนั้นในเก้าอี้กลางตำหนัก นางมองดูชูเซี่ยที่รักษาคนป่วยอยู่ขนาดหลี่เฉินเย่นเดินมานางยังไม่รู้ตัว

“ถ้ากังวลก็เขาไปดูได้นะ”เพาะว่าฝาแฝดเกือบโดนอันตราย หลี่เฉินเย่นยังกังวลอยู่ดังนั้นมองดูท่าทางที่กังวลของนาง เขาก็เข้าใจความรู้สึกนั้นดี

หลิงกุ้ยท่ายเฟยเงยหน้าขึ้นมาดูหลี่เฉินเย่น นางส่ายหน้า นางไม่กล้าดู นางกลัวและนางบอกกับตัวเองหลายครั้งว่าถ้าอค่นางรออยู่ตรงนี้ กุยเอ๋อก็จะเดินออกมาโลดเต้นได้ตามปกติ

นางได้ยินเสียงชูเซี่ยพูดวนในหัวตลอดว่านางมีทางช่วยให้กุยเอ๋อกลับมาเหมือนเดิม

หลี่เฉินเย่นเห็นสีหน้าหลิงกุ้ยท่ายเฟยก็รู้ว่ากุยเอ๋อต้องมีอาการแย่มาก แต่ว่าก่อนที่เขาจะโดนยาพิษก็ยังมีทางรอดนี้

เขาเดินเข้าไปช้าๆเห็นชูเซี่ยกำลังฝังเข็มและมองดูชูเซี่ยที่กำลังนั่งเปิดตำราแพทย์ ขนาดเขาเข้ามานางยังไม่รู้ตัว

ชูเซี่ยใจจดจ่ออยู่กับกุยเอ๋อ ขนาดหลี่เฉินเย่นเข้ามานางยังไม่รู้ลเย หลี่เฉินเย่นก็ไม่อยากรบกวนนางแต่แค่หาที่นั่งและนั่งลงมองดูนางฝังเข็ม เห็นนางเริ่มขมวดคิ้ว

ชูเซี่ยเอาเลือดของกุยเอ๋อออกมา รอจนนางรู้สึกตัว ด้านนอกก็มืดมากแล้ว

“ทำไมเด็กถึงอาการทรุดลงล่ะ ใช้ยาไม่ถูกหรือว่า……”หลี่เฉินเย่นถามเสียงเบาถึงแม้เขาไม่สนเรื่องหลังวัง แต่ว่าเรื่องที่เกี่ยวกับชูเซี่ยเขาก็รู้หมดเลยและก็รู้ว่าอาการป่วยของกุยเอ๋อชูเซี่ยเป็นผู้รับผิดชอบ

ชูเซี่ยมองดูหลี่เฉินเย่นก็ส่ายหน้า ไม่ว่าว่าทำไมครั้งนี้ยาพิษที่นางเจอนางก็ตรวจหาจากเลือดไม่เจอแล้ว

ชูเซี่ยมองดูกุยเอ๋อในใจก็ลังเลขึ้นมา นางไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร จะให้กุยเอ๋ออยู่ที่นี้หาสาเหตุของอาการหรือจะให้หลิงกุ้ยท่ายเฟยพากลับไป ถ้าให้อยู่ที่นี้นางก็ไม่มีความมั่นใจพอ ถ้าไปหาฉ่ายเวินงั้นเด็กกับพ่อแม่ก็อาจจะโดนอย่างที่นางโดนก็ได้

ก็ตอนที่ชูเซี่ยกำลังลังเล กุยเอ๋อก็ลืมตาขึ้นอย่างสะลืมสะลือ มองดูชูเซี่ยก็อ้วกออกมาเป็นเลือดหมด