ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 307

ตอนที่307 แยกคู่รักให้จากกัน

ชูเซี่ยตกใจมาก นางรีบเดินไปและกอดกุ้ยเอ๋อไว้เช็ดคราบเลือดที่ปากเขาเบาๆ ท่าทางที่อ่อนโยนของนางทำเอาหลี่เฉินเย่นเห็นภาพตอนที่นางกอดเด็กฝาแฝดไว้

“ท่านหมอชู เด็กตื่นแล้วใช่หรือไม่?เมื่อกี้ข้าได้ยินเสียงของเขา”หลิงกุ้ยท่ายเฟยรีบเข้ามา นางมองดูชูเซี่ยที่อุ้มลูกตัวเองไว้อยู่

มองดูเสื้อผ้าชูเซี่ยที่เปื้อนเลือดของกุ้ยเอ๋อ นางถึงกับเข่าทรุดอย่างอ่อนแรง นางรอฟังคำตอบชูเซี่ย

“ข้าใช้เข็มทองฝังหยุดจุดที่ทำให้เกิดการกำเริบของยาพิษ เมื่อกี้น่าจะเป็นเลือดที่เสียจากยาพิษ……”ชูเซี่ยพูดไปอย่างไม่ลังเล

หลิงกุ้ยท่ายเฟยมองชูเซี่ยนานมากก็ไม่ได้พูดอะไร นางคิดเองในใจว่าครั้งนี้ชูเซี่ยต้องช่วยลูกนางไว้ไม่ได้แน่ๆ

“เจ้าไม่มีวิธีแล้วเหรอ?เจ้าเคยบอกว่าเจ้าช่วยกุ้ยเอ๋อได้”หลิงกุ้ยท่ายเฟยถามเสียงเบา คำพูดนางเรียบง่ายแต่ก็ตรงไปตรงมา

นางกับเหลียงกวางเสียงไม่เหมือนกัน เหลียงกวางเสียงต้องการความรักนางและอยากครอบครองตำแหน่งตัวเองไว้ เขาอยู่ในราชการนานและขาดกันไม่ได้แล้ว

แต่นางถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจ นางควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เสมอและเรื่องนี้ก็มีผลต่อชีวิตลูกชายนาง

“ไม่มีวิธีแล้ว ถ้าเจ้ารอ ข้าจะหาทางถอนพิษวิธีอื่น”ชูเซี่ยพูด

ชูเซี่ยเข้าใจว่าตอนนี้หลิงกุ้ยท่ายเฟยคงรอไม่ได้แน่นอนเพราะว่าฉ่ายเวินต้องช่วยกุ้ยเอ๋อได้แน่นอน

“ถ้ายาพิษในร่างของกุยเอ๋อตอนนี้หายแล้ว เจ้าจะช่วยกุยเอ๋อถอนพิษอีกอันร่างได้ไหม?”หลิงกุ้ยท่ายเฟยถามเสียงเบา คำพูดก็เกิดระวังขึ้นมา นางรู้ถ้านางไปเข้าภัคดีกับฉ่ายเวินงั้นนางกับชูเซี่ยก็จะกลายเป็นศัตรูกัน

นางไม่อยากเป็นศัตรูกับชูเซี่ยเพราะว่ากุยเอ๋อ

“ข้าพูดก่อนหน้านั้นแล้ว ข้าเป็นหมอถึงแม้เหลียงกวางเสียงกับข้าไม่ถูกกัน กุยเอ๋อก็เป็นคนไข้และอีกอย่างเขายังเป็นเด็ก”

ชูเซี่ยไม่ได้พูดเสียงดังแต่นางพูดอย่างหนักแน่นจริงใจ หลิงกุ้ยท่ายเฟยเห็นแล้วก็นึกถึงตอนนางพูดว่าจะช่วยเด็กสาวสิบห้าคนนั้นให้ได้

เหมือนนางจะเข้าใจแล้ว หลิงกุ้ยท่ายเฟยถอนหายใจเบาๆ

หลิงกุ้ยท่ายเฟยจับเก้าอี้ข้างๆพยุงตัวเองขึ้นมานั่งอย่างยากลำบาก นางเดินไปด้านหน้าชูเซี่ยช้าๆอุ้มกุยเอ๋อขึ้นมาจากนั้นก็ถอยหลังสองก้าวทันใดนั้นนางก็คุกเข่าลงตรงหน้านาง

ชูเซี่ยตกใจมากกำลังจะไปช่วยพยุงขึ้น หลิงกุ้ยท่ายเฟยก็พูดว่า: “ข้ากำลังขอบคุณแทนกุยเอ๋อ”

เพื่อให้หลิงกุ้ยท่ายเฟยวางใจชูเซี่ยไม่ได้เข้าไปขัดขวางแต่แค่มองดูหลิงกุ้ยท่ายเฟยขอบคุณเสร็จ นางก็ขึ้นมาและเดินออกไปช้าๆ

พอหลิงกุ้ยท่ายเฟยเดินออกไปแล้วชูเซี่ยถึงจะรู้สึกว่านางเหนื่อยมาก นางลุกขึ้นมาช้าๆถึงจะรู้สึกว่านางขาอ่อนมาก นางทรุดลงพื้นแต่ไม่คิดว่าจะทรุดลงไปอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่น

หลี่เฉินเย่นอุ้มชูเซี่ยไปที่เตียงแต่ไม่คิดว่าชูเซี่ยจะเอวหลี่เฉินเย่นไว้ต่อ หลี่เฉินเย่นแกะมือชูเซี่ยออกและพูดปลอบใจว่า: “เจ้าแค่ต้องการพักผ่อนเดี๋ยวเจ้าก็หาทางแก้ไขได้ข้าเชื่อเจ้า”

ชูเซี่ยมองดูหลี่เฉินเย่น นางยื่นมือไปและกอดเขาเอาไว้อีกครั้ง