ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 309

ตอนที่309 เริ่มลองเข็มทอง

คำถามของเฉินหยวนชิงง่ายมาก เขาถามอันเหยียนว่าเมื่อคืนชูเซี่ยกับหลี่เฉินเย่นได้อยู่ด้วยกันไหม

อันเหยียนตอบไป เขาตอบว่าเมื่อวานท่านลุงกับเขาอ่านหน้งสือด้วยกันทั้งคืน อาจารย์เหนื่อยก็เลยหลับไป

“เจ้าแน่ใจนะว่าฝ่าบาทอ่านหนังสือทั้คืน?”เฉินหยวนชิงไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองและไม่เชื่อว่าหลี่เฉินเย่นจะทนได้

เขารักชูเซี่ยไม่ใช่เหรอ?ไม่ใช่ว่าเพื่อชูเซี่ยขนาดแต่งตั้งน้องสาวเขาก็ไม่ยอม?เขาจะเฝ้าชูเซี่ยอย่างเดียวได้ยังไง

“ใช่สิ นลุงอ่านหนังสือกับข้าจะทำอะไรได้เล่า?”อันเหยียนถามไปอย่างสงสัย เขาคิดไม่ออกจริงๆว่าถ้าท่านลุงไม่อ่านหนังสือกับเขแล้วจะทำอะไรได้

อันเหยียนตอบไปตามตรงทำเอาเฉินหยวนชิงไม่พอใจ แน่นอนอันเหยียนก็ไม่รู้ เมื่อวานท่านลุงใช้เวลาทั้งคืนอ่านหนึ่งหน้านั้นกว่าจะเข้าใจ

หญิงที่ตัวเองรักก็อยู่ข้างๆ เขาพยายามควบคุมตัวเองไว้ได้ยังไง หลี่เฉินเย่นแอบมองดูนางตลอดเวลา

“ถ้าถึงที่ประชุมแล้ว เจ้าต้องบอกว่าเจ้าไม่รู้ว่าท่านลุงกับชูเซี่ยทำอะไรนะ”เฉินหยวนชิงพูดสั่งอันเหยียนไป

อันเหยียนมองดูเฉิ/นหยวนชิง เขาเหมือนกับท่านพ่อมากแต่ก็ไม่เหมือนขนาดนั้น เขามีความแค้นมากกว่าหลี่อวิ่นกัง

“ข้า……”อันเหยียนไม่รู้ว่าเขาจะให้ตัวเองพูดโกหกทำไม ความรู้สึกเขาบอกว่าการโกหกเป็นสิ่งไม่ดีแต่ถ้าไม่โกหก เขาต้องไม่ปล่อยเรื่องนี้ไว้แน่

“เจ้าก็ทำตามที่ข้าพูดเถอะ ไม่เช่นนั้น ข้าจะทำให้เจ้าทุกข์ทรมาณที่สุด”เฉินหยวนชิงพูดอย่างจริงจังและหนักแน่น

เขาจะทำให้หลี่เฉินเย่นและชูเซี่ยกับหลี่เฉินเย่นต้อวอับอาย เขาจะทำให้ขุนนางทุกคนรู้ว่า ฝ่าบาทของพวกเขากับชูเซี่ยน่ารังเกียจ ขนาดลูกตัวเองยังหลอกใช้ได้

“เจ้ารังแกข้าเช่นนี้ ท่านพ่อข้าจะไม่ชอบเอานะ”เห็นเฉินหยวนชิงยิ้มสะใจ ตอนอันเหยียนมองเฉินหยวนชิงมีความกล้าๆกลัวๆแต่ว่าเขาก็ทำเป็นว่าไม่กลัว หวังว่าตอนเขาพูดถึงท่านพ่อเขาจะมีความกลัวบ้าง

อันเหยียนไม่รู้ว่าเฉินหยวนชิ่งไม่กลัวท่านพ่อเขาเลย เขาคิดตลอดว่าเขาเป็นทหารที่เก่งที่สุด หลี่อวิ่นกังกับหลี่เฉินเย่นถึงแม้จะเคยร่วมสงครามก็เป็นเพียงเพราะว่าพวกเขาเป็นองค์ชาย

ถึงแม้ว่าจะเป็นอดีตนักรบผู้กล้าหาญเฉินหยวนชิงก็ไม่กลัวเลยสักนิด อีกอย่างหลี่อวิ่นกังไม่ได้เป็นทหารนานแล้ว ตอนนี้เขาก็มีแค่ตำแหน่ง สำหรับเขาแล้วไม่กลัวเลยสักนิด นี้ก็เป็นเหตุผลที่เขากล้าข่มขู่อันเหยียน

เฉินหยวนชิ่งไม่ได้พูดอะไรเยอะกับอันเหยียน เขาเข้าใจว่าถ้าอันเหยียนฉลาดพอก็จะฟังที่เขาพูด

แต่ว่าเฉินหยวนชิงคิดไม่ถึงว่าเด็กทุกคนไม่ได้เหมือนจิงโม่ที่ฟังทุกอย่างของเขา พอเข้าไปห้องโถง อันเหยียนก็ร้องไห้ เขาร้องไหหนักจนถลาเข้าไปกอดหลี่อวิ่นกัง

เห็นอันเหยียนเป็นเช่นนี้หลี่อวิ่นกังก็สงสัยมาก อันเหยียนมีนิสัยอ่อนโยนแต่ใจกลับเข้มแข็งมาก ถึงแม้เขาจะลงโทษอันเหยียนทีทำผิดเขาก็รับโทษของเขาแต่ไม่เคยร้องไห้เช่นนี้เลย

ตอนที่อันเหยียนโพล่เข้ากอดตัวเอง หลี่อวิ่นกังใจอ่อนไม่ว่าเขาจะเข้มงวดต่ออัเหยียนยังไง เขารู้ว่าเขาเป็นลูกที่เหย๋เอ๋อคลอดออกมาอย่างทรมาณ เขาไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายลูกเขาได้

“ท่านพ่อ ท่านแม่ทัพคนนี้บอกให้ข้าบอกว่าข้าเจอท่านลุงและอาจารย์อยู่ด้วยกันแต่ว่าเมื่อคืนท่านลุงอยู่กับข้าทั้งคืน ท่านเคยบอกว่าอย่าโกหกแต่เขาบอกว่าถ้าข้าไม่โกหก เขาก็จะทำให้ข้าตายทั้งเป็น”

เขารู้สึกว่าตั้งแต่ที่อันเหยียนเรียนแพทย์กับชูเซี่ยอันเหยียนเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปเหมือนเด็กลง

“ท่านลุง ข้าเรียนการฝังเข็มมากับอาจารย์แต่ว่าข้าไม่มีคนให้ทดลองไม่งั้นให้ท่านแม่ทัพท่านนี้ให้ข้าเป็นหุ้นทดลอง พวกเราก็หายกัน”

พอได้ยินอันเหยียนพูดเช่นนี้ก็เริ่มกังวลขึ้นมาเพราะว่าเขาไม่เข้าใจว่าลูกที่มีสมองฉลาดหลักแหลมของเขานั้นคิดอะไรอยู่แต่ไม่คิดว่าอันเหยียนใช้วิธีนี้ในการลงโทษ

ดูเหมือนของหนักๆตกลงทับทันทีเลย

เขาดูเหมือนไม่สนใจ

ดังนั้นไม่รอให้หลี่เฉินเย่นตอบตกลงเขาก็พูดขึ้น: “กระหม่อมไม่มีปัญหา”

ทั้งสองฝ่ายก็ไม่มีปัญหาอะไรหลี่เฉินเย่นก็พูดอะไรไม่ได้ เขาก็เลยพยักหน้าไปมองดูอันเหยียน เขาเอาเข็มออกมาและฝังลงไปที่ตัวของเฉินหยวนชิง

เขาฝังเข็มมือนิ่งมาก ถ้าไม่รู้ว่าเขาพึ่งเรียนมา คนอื่นก็อาจจะคิดว่าเขาเหมือนเชี่ยวชาญเรื่องนี้มาก

ไม่นานอันเหยียนก็ฝังเข็มให้เขาเสร็จ เขาเก็บเข็มและพูดกับหลี่เฉินเย่นว่า: “ถ้าใครมาใช้ให้ข้าโกหกอีกข้าก็จะจัดการเขาเช่นนี้”

ขุนนางมองดูอันเหยียนที่ท่าทางดูมั่นใจมากคำพูดของเขาหนักแน่นเหมือนกำลังเตือนทุกคนอยู่แต่ว่าเฉินหยวนชิงก็ยังดูดีไม่มีความผิดปกติอะไร