ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 310

ตอนที่310 เครื่องมือช่วยคน

ตอนที่อันเหยียนถูกส่งกลับมา ฉ่ายเวินกับลานกุ้ยเฟยและเหลียงเฟยยังคงคุกเข่าอยู่หน้าตำหนักไฉ่เว่ย

ชูเซี่ยเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย เขานั่งอ่านหนังสือแพทย์อย่างสงบ มองเห็นอันเหยียนกลับมาถึงจะเงยหน้าขึ้นมาดู

“อาจารย์ วันนี้ข้าฝังเข็มเป็นการลงโทษแม่ทัพท่านนั้น ข้า……”ไม่รอชูเซี่ยได้ถาม อันหยียนก็เล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ชูเซี่ยฟังั้งหมด พูดจบเขาก็มองดูชูเซี่ยอย่ามั่นใจ เขารอชูเซี่ยชื่นชมให้อยู่

อันเหยียนชอบชูเซี่ยนอกจากความรู้สึกสนิทแล้วที่มากกว่านั้นคือเวิ่อี้เข้าใจเขา ตอนที่สอนเขานางก็ชมเขาตลอดเวลา ทำให้เขามั่นใจขึ้นมาเขาก็ตั้งใจเรียนขึ้นมาเพราะว่าในใจเขาลึกๆแล้ว เขาต้องการชูเซี่ยยอมรับในตัวเขา

แต่ว่าครั้งนี้ชูเซี่ยก็ไม่พูดอะไร อันเหยียนก็สงสัยมากและเริ่มเสียใจ

“อันเหยียนเอาเข็มออกมา”ชูเซี่ยมองออกว่าอันเหยียนคิดอะไรอยู่แต่ก็ไม่พูดอะไร

อันเหยียนเอาเข็มออกมาและยื่นให้ชูเซี่ย

“อันเหยียน บอกข้าสิ เข็มนี้ใช้ทำอะไร?”

“รักษาคน ช่วยผู้คน”อันเหยียนตอบอย่างเรียบง่าย

คำตอบนี้เป็นคำตอบที่เขาตอบชูเซี่ยตั้งแต่เริ่มต้น

ชูเซี่ยยังคงไม่พูดอะไร นางมองดูอันเหยียนเงียบๆจนสีหน้าของอันเหยียนเปลี่ยนไป เขาเงยหน้าขึ้นมามองดูชูเซี่ยและไม่รู้ว่าจะอธิบายอะไร

ใช่ เขาเรียนแพทย์ เข็มในมือเขาก็เอาไว้ช่วยคนแต่ว่าตัวเองเอาเข็มทำอะไร……

“คุกเข่าลง”ชูเซี่ยพูดเสียงหนักแน่น มองไม่ออกว่าเมื่อก่อนนางดีกับอันเหยียนขนาดไหน

อันเหยียนคุกเข่าลง เอาเข็มชูสูงเหนือหัวชูเซี่ยลุกขึ้นมาและพูดกับอันเหยียนว่า: “อันเหยียน พวกเราต้องเคารพรักและศรัทธาในเข็มในอาชีพในหน้าที่ที่เราทำอยู่เพราะว่าอาชีพนี้เกี่ยวกับชีวิตคน เกี่ยวข้องกับญาติครอบครัวผู้ป่วย”

“เข็มนี่ไม่ควรกายเป็นอุปกรณ์แก้แค้น”คำสุดท้ายชูเซี่ยพูดเสียงดังหนักแน่นแต่อันเหยียนกลับเหมือนมีอะไรมาเคาะใจเขาดังตุ้บ

ชูเซี่ยพูดจบก็กลับหลังหันเดินออกไป นางเชื่อว่าอันเหยียนต้องคิดได้ว่านางพูดอะไร ต้องศรัทธาในเข็มที่เราถืออยู่นี้เป็นสิ่งที่หมอควรมี

มองดูสีหน้าที่เคารพของอันเหยียนชูเซี่ยก็นึกถึงชาตินั้นของตัวเองขึ้นมา ตอนที่นางกำลังเรียนมหาวิทยาลัย อาจารย์ผมขาวยืนถือมีดผ่าตัดและพูดกับทุกคนว่า พวกเขาต้องรักและเคารพในมีดผ่าตัดนี้เพราะว่าอาชีพนี้เกี่ยวกับชีวิตคน เกี่ยวข้องกับญาติครอบครัวผู้ป่วยและเกี่ยวกับอาชีพและชื่อเสียงของหมอ

อันเหยียนคุกเข่าอยู่อย่างนั้นสีหน้าที่รู้สึกผิดของเขาทำเอาชูเซี่ยใจอ่อน นางเชื่อว่าถ้าผ่านครั้งนี้ไป อันเหียนคงเติบโตขึ้น

นางเลือกอันเหยียนมาเป็นลูกศิษย์นางเลือกถูกแล้วจริงๆ

ตอนที่ชูเซี่ยใจอ่อน ฉ่ายเวินก็ทนไม่ไหวที่ต้องแกล้งทำเป็นคุกเข่าหน้าตำหนักไฉ่เว่ย นางรู้ว่าถึงจะคุกเข่าอยู่หน้านี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร นางบุกเข้าไปเลยยังจะดีกว่าอีก นางจะเข้าไปพูดกับชูเซี่ยให้เข้าใจ

“ชูเซี่ย เจ้านี้มันเป็นหยิงที่หน้าไม่อายเสียจริง เจ้าเป็นฮวงกุ้ยเฟยของฮ่องเต้องค์ก่อนแต่กลับมาครอบครองศิษย์พี่เอาไว้ถ้าออกวังตอนนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุดของเจ้าแล้วรู้หรือไม่?”ฉ่ายเวินบุกเข้าไปและด่าชูเซี่ย ถึงแม้นางวางแผนอยากไล่ต้อนนางช้าๆแต่พอได้ยินว่าหลี่เฉินเย่นอยู่กับนางทั้งคืน นางก็ฉุ่นขาดทันที

เขาไม่ยอมให้ศิษย์พี่ดีกับหญิงคนอื่นยิ่งกว่านั้นก็เป็นชูเซี่ย

นางรู้ว่าศิษย์พี่ชอบชูเซี่ย พวกเขาอยู่ด้วยกันตลอด พวกเขาจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง

นางอยากอยู่กับศิษยพี่มาตลอดแต่ว่าศิษย์กลับเอาความรักทั้งหมดที่มีให้ชูเซี่ยไปหมด นางโกรธมาก นางอยากฆ่าชูเซี่ยให้พ้นทางนางไปซะ

ชูเซี่ยมองดูฉ่ายเวินที่อารมณ์เสีย สีหน้ากลับเงียบสงบ ตอนที่นางมองฉ่ายเวินก็ยิ้มอย่างสะใจขึ้นมา

“ชูเซี่ย เจ้ายิ้มอะไร?เจ้ามีสิทธิ์อะไรมายิ้ม ศิษย์พี่เป็นของข้า ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเจ้า ตอนนี้พวกเราก็เป็นคู่ที่รักกันมากแล้วชูเซี่ยเพราะว่าเจ้าเข้ามาทำลายเรื่องทั้งหมดดังนั้นเจ้าต้องออกจากวังนี้ไปซะ”

ท่าทางละสีหน้าของชูเซี่ยปกระตุ้นฉ่ายเวิน นางตะคอกใส่ชูเซี่ยอย่างสุดเสียง นางเอาชูเซี่ยเป็นตัวขัดตัวเองตลอดถ้าไม่ใช่เพราะนางเรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นเช่นนี้……

“ชูเซี่ย ข้าขอเตือนเจ้าเลยนะ ทางที่ดีเจ้าควรรักษาระยะห่างกับศิษย์พี่เอาไว้ ไม่งั้นข้าจะกระตุ้นพิษในตัวเจ้าแน่ เจ้าจะต้องตายอย่างทุกข์ทรมาณและเน่าเละ ถึงเวลานั้นถ้าศิษย์พี่นึกถึงหน้าเจ้าตอนตายก็คงสะอิอสะเอียนน่าดู”ฉ่ายเวินพูดไปหัวเราะไป เหมือนวันนั้นมาถึงแล้วอย่างนั้น

ชูเซี่ยมองดูฉ่ายเวินที่เป็นบ้าแล้วอย่างเงียบๆ ยอมรับเลยว่าเทียบกับก่อนหน้านี้ที่นางแกล้งทำเป็นอ่อนโยนตอนนี้เหมือนนางตัวจริงมากกว่า

ชูเซี่ยไม่อยากพูดกับคนบ้า นางรู้ว่าตอนนี้ฉ่ายเวินไม่กระตุ้นพิษในร่างกายนางหรอกเพราะว่ายังไม่ใช่เวลาที่เหมาะ หลี่อวิ๋นหลี่ก็ไม่ยอมให้นางทำตามใจตัวเองเช่นนี้หรอก?ดังนั้นฉ่ายเวินก็ทำได้แค่ข่มขู่นาง ถ้านางอยากทำจริงๆนางก็ไม่รอแล้วนางไม่รอให้หลี่เฉินเย่นาอยู่ใกล้ชูเซี่ยขนาดนี้หรอก

“ชูเซี่ย เจ้าได้ยินท่ข้าพูดหรือไม่ ทำไมเจ้าไม่ตอบอะไรเลย?”ฉ่ายเวินเห็นชูเซี่ยไม่ตอบอะไร นางมองดูชูเซี่ย นางรอชูเซี่ยตอบนางแต่ชูเซี่ยก็มองดูฉ่ายเวินอย่างเรียบเฉย

ตอนที่ฉ่ายเวินกำลังจะยอมแพ้ชูเซี่ยก็พูดขึ้นมาว่า: “ฉ่ายเวิน เจ้ามาที่นี้ก็มีเรื่องของเจ้า ข้าอยู่ในวังก็มีเรื่องที่ต้องทำ อยู่ในวังข้ามีคนที่ต้องปกป้องดังนั้นข้าก็คงให้เจ้าสมหวังไม่ได้”

“ฉ่ายเวิน ข้าขอเตือดนเจ้าถึงแม้ไม่มีข้า เฉินเย่นก็ไม่ชอบเจ้าหรอก ในใจเขาเจ้าก็เป็นได้แค่น้องสาวคนหนึ่ง เจ้าเป็นคนฆ่าอาจารณ์และชิงเอ๋อ เขาไม่มีวันชอบเจ้าหรอก”

ชูเซี่ยพูดแทงใจดำนางแต่นางรู้ว่าฉ่ายเวินนางวางแผนมาแล้วพูดคำสองคำนางก็ไม่เปลี่ยนไปหรอกแต่ว่านางยอมรับว่าฉ่ายเวินชอบหลี่เฉินเย่นจริงๆดังนั้นนางไม่ควรไปยืนหน้าหลี่เฉินเย่นเลย

ชูเซี่ยหวังว่าคำพูดนางจะทำให้นางกลับใจได้บ้าง

ฉ่ายเวินมองดูชูเซี่ยอย่างไม่พอใจ นางรู้สึกว่าชูเซี่ยกำลังพูดให้นางผิดกับหลี่อวิ๋นหลี่ นางคิดมาตลอดว่าหลี่เฉินเย่นรักนางถึงแม้เขาไม่ยอมรับ นั้นเป็นเพราะเขายังไม่รุ้ใจตัวเอง“

“ชูเซี่ย เวลาบอกข้าได้ว่าศิษย์พี่รักข้าคนเดียว เวลาก็พิสูจน์ได้ว่าคนที่ข้ารักคือศิษย์พี่ ข้าทำเรื่องทุกอย่างลงไปเพราะเป็นผลดีต่อศิษย์พี่ทั้งนั้น ถ้าเรื่องที่ดีต่อศิษย์พี่ ข้ายอมทำทุกอย่างถึงแม้ต้องตายไป”ฉ่ายเวินพูดอย่างมั่นใจ พูดจนถึงสุดท้ายหน้านางก็มีความเคลิ้ม เหมือนนางกำลังมีความรักจริงๆ

ชูเซี่ยไม่รู้ว่าควรเชื่อฉ่ายเวินดีไหมแต่ว่าในใจลึกๆ นางก็หวังว่าเก๋อเอ๋จะพูดความจริง ถ้าเป็นเช่นนั้น เฉินเย่นก็มีคนปกป้องแล้วไม่ใช่เหรอ?