ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 311

ตอนที่ 311 ปรากฏหนอนหมอนไส้

ฉ่ายเวินคิดไม่ถึงว่าการข่มขู่ชูเซี่ยของตนนั้นไม่ได้มีประโยชน์อันใดเลย เมื่อเห็นสีหน้าที่ล้วนไม่สนใจใยดีเช่นเดิมของชูเซี่ย สุดท้ายแล้วนางจึงทำได้เพียงฝากถ้อยคำที่แสนโหดร้ายเอาไว้แล้วจากไป

จนกระทั่งล้วนลืมไปว่าเจตนาเดิมของตนที่มาที่นี่คือเพื่อทำให้ชูเซี่ยนั้นจากไป

ฉ่ายเวินเพิ่งจากไปไม่นาน ไทเฮาก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูของตำหนักฉ่ายเหว่ย นางยิ้มแล้วมองไปยังเหล่าผินเฟยที่คุกเข่าอยู่ที่ประตูของตำหนักฉ่ายเหว่ยด้วยใบหน้าที่เศร้าเสียใจ

“ไทเฮาเพคะ ท่านต้องตัดสินให้ความเป็นธรรมแก่พวกเรานะเพคะ ฝ่าบาททรงล้วนมองแต่รูปโฉมที่งดงามของหวงกุ้ยเฟยเช่นนี้ มิใช่เท่ากับว่าเป็นการตบหน้าพวกเราหรือเพคะ ขอไทเฮาทรงตัดสินให้ความเป็นธรรมแก่พวกเราด้วยเถิดเพคะ” ใบหน้าที่งดงามเย่อหยิ่งของหลันกุ้ยเฟยเมื่อมองเห็นใบหน้าที่อ่อนโยนยิ้มแย้มของไทเฮาที่มองมายังตน จึงรีบเดินเข่าเข้าไปเอ่ยอ้อนวอนกับไทเฮา

“ไทเฮาเพคะ ท่านจะปล่อยให้หวงกุ้ยเฟยทำให้วังหลังสับสนปั่นป่วนโดยไม่ห้ามปรามเช่นนี้จริงๆหรือเพคะ” เหลียงเฟยก็เอ่ยปากขึ้นเช่นเดียวกับหลันกุ้ยเฟย

พวกเขาล้วนรู้ว่าฮองไทเฮาเคยพบกับชูเซี่ย และก็รู้อีกว่าไทเฮาทรงชื่นชอบบุตรสองคนของชูเซี่ย แต่พวกเขาได้เคยลอบปรึกษากันแล้วถึงท่าทีของไทเฮาที่มีต่อชูเซี่ย พวกเขาจึงตกลงกันว่าถ้าหากมีสิ่งใดเกิดขึ้นฮองไทเฮาจะต้องปกป้องลูกของตนเอาไว้ก่อนอย่างแน่นอน

ดังนั้นพวกเขาจึงกล้าที่จะทำให้ชูเซี่ยเสียชื่อเสียงตามอำเภอใจอยู่ที่นี่ พวกนางหวังอย่างยิ่งว่าไทเฮาจะสามารถออกหน้าได้ เพียงเท่านี้พวกเขาก็จะไม่ต้องหวาดกลัวอำนาจในมืออันแท้จริงของนายประตูของพรรคมังกรเหินอีกต่อไป

“ไทเฮาเพคะ เพื่อฝ่าบาทแล้วท่านก็ไม่ควรที่จะให้หวงกุ้ยเฟยอยู่ในวังได้อีกต่อไปแล้วเพคะ ท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือคำพูดของผู้คนมิใช่หรือเพคะ”

“.....”

เมื่อมีหลันกุ้ยเฟยและเหลียงเฟยเป็นผู้นำ เหล่าผินเฟยก็ทยอยพากันเอ่ยปากคิดที่จะเกลี้ยกล่อมให้ไทเฮายินยอม แต่ใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มของไทเฮาก็ค่อยๆจืดจางลงไป จนสุดท้ายเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่เขียวครึ้มคล้ายโกรธเคืองขึ้น

สุขภาพของไทเฮานั้นไม่ดี จึงไม่ค่อยได้เอ่ยถามเรื่องราวในวังหลวง หวั่นเหนียงมองยังพวกพระสนมเหล่านั้นที่เอะอะโวยวายกันอย่างเลยเถิด แล้วเพิ่งจะบอกกล่าวเรื่องนี้แก่นาง นางรีบร้อนมาก็เพราะกลัวว่าบุตรของชูเซี่ยนั้นได้ถูกใส่ร้าย แต่ยังไม่ทันได้พบกับชูเซี่ย ผู้หญิงที่หวังว่าโลกจะวุ่นวายเพื่อที่จะได้บรรลุเป้าหมายของตนเองกลุ่มนี้ก็กล่าวหาขึ้นเสียก่อนแล้ว

ล่อลวงฝ่าบาท วังหลังสับสนวุ่นวาย ข้อกล่าวหาเช่นนี้ ช่างเสียจริง.......

แท้จริงแล้วชูเซี่ยมีความสามารถนี้ ไม่ว่าจะเป็นหลายปีก่อนหน้านี้หรือว่าตอนนี้ ยืนยันได้จากความหลงใหลของฮ่องเต้พระองค์ก่อนท่มีต่อนางและความรู้สึกนึกคิดขอหลี่เฉินเย่นที่มีต่อนาง ขอแต่นางยินยอม นางก็สามารถสร้างหายนะให้กับบ้านเมืองและประชาชนได้โดยง่าย แต่ว่าเด็กน้อยผู้นี้กลับเลือกอีกเส้นทางที่ตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิง ถึงตอนนี้คิดขึ้นมาแล้วนางล้วนเศร้าเสียใจไม่หยุด

ถ้าหากไม่ใช่ชูเซี่ยยอมอ่อนข้อชั่วคราวโดยเห็นแก่ส่วนร่วม ไม่ใช่ชูเซี่ยใส่ร้ายตนเอง พวกเขาจะยังคงเสพสุขเกียรติของนางสนมอยู่ในวังหลังเช่นนี้ได้ที่ไหนกัน

หากทำเช่นนี้ได้ ก็ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้อีกแล้ว

“เป็นชูเซี่ยที่ช่วยถอนพิษให้กับอายเจีย ดังนั้นนางออกจากวังก็มิใช่เรื่องที่ไม่สามารถทำได้ อายเจียออกจากวังไปพร้อมกับนาง”

ฮองไทเฮาเอ่ยพูดจบก็หมุนตัวเข้าไปในตำหนักฉ่ายเหว่ย เหล่านางสนมผินเฟยที่หน้าประตูตำหนักล้วนอดไม่ได้ที่จะตกใจกัน

ตอนนี้น้อยครั้งมากที่ไทเฮาจะยื่นมือเข้ามาจัดการเรื่องราวในวังหลัง แต่ที่สุดแล้วพระองค์คือพระมารดาผู้ให้กำเนิดฝ่าบาท หากชูเซี่ยและฝ่าบาทได้ร่วมหัวจมท้ายกันจริง คนที่จะไม่พอใจมากที่สุดก็คือมารดาผู้ให้กำเนิดฝ่าบาท แต่ทำไมไทเฮากลับทรงปกป้องชูเซี่ยกัน

หรือว่าเป็นเพราะเด็กฝาแฝดสองคนนั้นงั้นหรือ แต่ถึงแม้มารดาผู้ให้กำเนิดฝาแฝดคู่นั้นจะเป็นชูเซี่ย นั่นก็จะเปลี่ยนแปลงเรื่องจริงที่ว่าชูเซี่ยเป็นหวงกุ้ยเฟยของฮ่องเต้พระองค์ก่อนได้ ให้คู่ปรับในเรื่องความรักของตนและลูกชายของตนอยู่ด้วยกัน ใจของไทเฮานั่นช่างทรง.....

พวกเขาเข้าวังมาทีหลัง ปีนั้นเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับชูเซี่ยและฮ่องเต้พระองค์ก่อนนั้นเป็นข้อต้องห้ามในวังหลวง และหลังจากที่ชูเซี่ยเข้าวังไทเฮาก็ไม่ได้แสดงออกถึงความสนิทสนมที่ดูมากมายออกมา ยิ่งไปกว่านั้นชูเซี่ยก็ยังทำหน้าหน้าที่ควบคุมดูแลการตรวจประทับแทนไทเฮา ดังนั้นพวกนางจึงมีเหตุผลที่เหมาะสมในการคิดว่าอารมณ์ความรู้สึกของพวกนางนั้นไม่สามารถที่จะดีได้