ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 313

ตอนที่ 313 ผลการทรยศ

“นายท่านของพวกเราเป็นบุคคลที่ความรู้ความสามารถอย่างแท้จริง หลายปีก่อนก็ได้ทำยาออกมาช่วยหยุดการคันของข้า” ว่านเหลียงไม่ได้เชื่อฟังคำสั่งที่ให้หยุดพูด เพียงใช้น้พเสียงในการพูดจาที่เบาลงเล็กน้อยเท่านั้น

“ท่านเป็นบุรุษที่องอาจผู้หนึ่ง แต่เก็บตลับยารักษาใบหน้าเอาไว้ เช่นนี้เป็นเรื่องที่น่ายินดีหรอกหรือ อีกทั้งท่านไม่ต้องใช้หน้าตาในการทำมาหากิน” ว่านเหลียงทั้งพูดทั้งพยักหน้าไปมา

อ๋องเก้าที่สง่าผ่าเผย นั่นเป็นเพราะฮ่องเต้พระองค์ก่อนถูกเขานั้นควบคุมคนที่มีอยู่ในมือเอาไว้ กลับเก็บรักษายารักษาผิวพรรณตลับหนึ่งเอาไว้ จึงไม่แปลกจริงๆ ที่นางจะคิดได้มากมายเช่นนั้น

อ๋องเก้าคิดเพียงว่าตนเองต้องถูกสตรีที่อยู่ในสถานการณืที่ปกติแต่กลับทำสิ่งที่แตกต่างจากคนทั่วไปผู้นี้ที่อยู่ตรงหน้าทำให้เสียสติไปแล้วเป็นแน่ หากไม่ใช่เพราะทางหลี่อวิ๋นลี่นั้นไม่ได้สิ่งที่เป็นประโยชน์อันใดจากว่านเหลียงที่อยู่ที่นี่ไปเลยสักครั้ง เขาสงสัยเสียจริงว่าพรรคมังกรเหินนั้นหมดคนแล้วหรือ จึงได้ให้สตรีเช่นนี้ดำรงตำแหน่งหัวหน้าของอ้านทั่นเหมิน

“หากเจ้ายังเอะอะโววายขึ้นอีก ระวังตัวให้ดีมิฉะนั้นข้าจะจับเจ้าโยนออกไป”

“หากท่านสามารถจับข้าโยนออกไปก็คงไม่ให้ข้าทรมานอยู่ที่นี่ตั้งหลายวันเช่นนี้หรอก พูดออกมาเถอะ ว่าท่านมาเพื่อสิ่งใด”

ว่านเหลียงมองยังอ๋องเก้าอย่างมีเหตุมีผล หากเขาไม่ใช่มาเพื่อช่วยเหลือตน นั่นก็จะต้องมีเรื่องที่จะของร้องตนเป็นแน่

อ๋องเก้าจึงหยุดการสนทนากับสตรีที่อยู่ตรงหน้า แล้วเพียงแกล้งเอียงตัวเข้าใกล้ว่านเหลียง เอ่ยเบาๆขึ้นว่า “กลับไปบอกชูเซี่ยว่าพิษบนตัวของหลวี่หนิงนางเคยพบมาก่อนแล้ว ข้างกายของหลี่อวิ๋นลี่มีไส้ศึก”

ว่านเหลียงคิดไม่ถึงว่าอ๋องเก้าจะเอ่ยพูดเรื่องนี้กับตนขึ้นมาอย่างกะทันหัน ท่าทางที่เคร่งขรึมของเขาไม่เหมือนกับว่ากำลังโกหก เขาต้องการให้ตนส่งข่าวให้กับนายท่าน ดังนั้นจริงๆแล้วเขามาเพื่อช่วยเหลือตนงั้นหรือ

“เจ้า.....”

อ๋องเก้าได้ละทิ้งแล้ว จากถ้อยคำที่น่าไว้วางใจที่ว่านเหลียงได้ยินอยู่ที่นี่ เขาตรงเขาไปลากมือของว่านเหลียงมุ่งออกไปยังทางหน้าต่าง

“อ๋องเก้า ชายหญิงมิอาจใกล้ชิด ท่านยังจะ....” อ๋องเก้าออกแรงดึงว่านเหลียงอย่างรุนแรง เดิมทีว่านเหลียงคิดที่จะสะบัดออกมืออก แต่เมื่อมองเห็นสีหน้าที่ดูเย็นชาของอ๋องเก้านั้นแล้ว สุดท้ายนางก็ยังคงเอ่ยเอาใจขึ้นว่า

“เจ้าไม่ใช่ว่าใบหน้าก็ล้วนไม่ต้องการแล้วมิใช่หรือ ข้าคิดว่าเรื่องนี้เจ้าไม่สนใจซะอีก”

“ข้าไม่ต้องการใบหน้าเพราะว่าบนใบหน้าของข้ามีพิษ ท่านคิดว่าข้าอยากจะทำลายความงดงามนี้ไปจริงๆหรือ ท่านจะทำอะไรอีกละ ข้าไม่ต้องการที่จะออกไปจากที่”

ว่านเหลียงยังคิดจะอธิบายสิ่งต่างๆให้แก่อ๋องเก้าได้ฟัง แต่นางไม่ทันรอให้ถึงเวลาที่นางเอ่ยพูดจบ อ๋องเก้าก็โอบกอดนางเอาไว้แล้วผลักนางไปที่บานหน้าต่าง

“เจ้าต้องการทำสิ่งใด ท่านเป็นข้าจะไม่รู้หรือว่าด้านนอกคือหน้าผาสูงชันหรือ อย่าโวยวายอีกเลย คนอาจจะตายได้” ปากของว่านเหลียงร้องเรียกออกมาด้วยความหวาดกลัว แต่สีหน้ากลับไม่ได้ดูตื่นเต้นสักนิดเดียว

“หลังจากที่หลวี่หนิงหลบหนีไปข้าเคยตรวจสอบห้องขังนี้ดูแล้ว หน้าต่างบานนี้มือและเท้าของข้าล้วนเคยได้สัมผัสมาแล้ว เจ้าสามารถหนีออกไป”

เมื่อเอ่ยพูดจบอ๋องเก้าก็ใช้แรงผลักว่านเหลัยงครั้งหนึ่ง ว่านเหลียงเดิมทีที่ยังรอให้อ๋องเก้าพูดขึ้นอีกครั้งกลับคิดไม่ถึงว่าเขาจะโจมตีทันทีเช่นนี้

“อ๋องเก้าท่านมันคนซื่อบื้อ ท่านคิดว่านี่เป็นการช่วยเหลือข้างั้นหรือ ท่าน....” ว่านเหลียงได้ตกลงมาอยู่ที่ด้านนอกหน้าต่าง ลมเย็นจากยอดเขาพัดเข้ามาในช่องหน้าต่าง ยังมีเสียงของว่านเหลียงที่กรุ่นโกรธอีกด้วย

อ๋องเก้ายกมือขึ้นเพียงไม่กี่ครั้ง หน้าต่างที่เพิ่งเปลี่ยนแปลงไปจากการถูกร่างกายของว่านเหลียงยันเอาไว้ก็กลับคืนสู่สภาพเช่นเดิม มองดูห้องขังที่เงียบสงบ อ๋องเก้าเหมือนยกภูเขาออกจากอก กลับยังอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจว่า “ช่างเป็นสตรีที่แปลกประหลาดเสียจริง”

แต่หลังจากนั้นไม่นาน เรื่องราวที่เขาทำไปก็ทำให้ผู้คนคิดว่าเขาก็เป็นบุรุษที่ประหลาดผู้หนึ่งเช่นกัน เขายกมือตบลงบนหน้าอกของตัวเอง โดยใช้กำลังภายในแปดส่วน ทันใดนั้นที่มุมปากของเขาก็มีเลือดไหลซึมออกมา

เมื่ออ๋องเก้าลืมตาฟื้นขึ้นจากการสสลบ ก็มองเห็นใบหน้าที่เย็นชาของหลี่อวิ๋นลี่มองมายังตน

“เจ้าปล่อยตัวนางไปหรือ” หลี่อวิ๋นลี่จะต้องพูดกับอ๋องเก้าให้ชัดเจน

อ๋องเก้ากับไม่มีอะไรจะพูดออกมา เพียงแต่มองยังหลี่อวิ๋นลี่อย่างประชดประชันเล็กน้อย

“เจ้าคิดที่จะทรยศข้าจริงๆสินะ”

“อ๋องเก้า ท่านคิดว่าข้าคงไม่สังหารท่านจริงๆ สินะ หากท่านทรยศข้าจริง ข้าสามารถทำให้ท่านรู้สึกสู้ตายไปเสียยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่ซะอีก”