ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 315

ตอนที่ 315 ทำการเลือก

“จูเก๋อหมิง หากพิษของหลวี่หนิงเป็นพิษที่พวกเราคุ้ยเคยกันดีจริงๆ เจ้าคิดว่ากุยเอ๋อก็อาจจะเป็นเช่นเดียวกันหรือไม่” ชูเซี่ยเอ่ยปากขึ้นมาทันที คำพูดที่ออกมากลับทำให้จูเก๋อหมิงประหลาดใจ

กุยเอ๋อถูกพิษจนไม่ได้สติ เขาและชูเซี่ยตรวจสอบหาสาเหตุอยู่ตลอด พวกเราคิดอยู่เสมอว่ากุยเอ๋อถูกฉ่ายเวินวางยาพิษชนิดอื่นเสียอีก แต่การตรวจวัดในเลือดของเขา นอกจากโจ้งจินซู่แล้วก็ไม่พบอย่างอื่นเลย

โจ้งจินซู่ ยังคงเป็นโจ้งจินซู่ที่ถูกพิษ ดังนั้นพวกเขาจึงเพิ่ง....

“ชูเซี่ย ที่เจ้าพูดมานี้อาจจะเป็นเรื่องที่ค่อนข้างใหญ่ มิฉะนั้นพวกเราก็ไม่ถึงขนาดกับไม่มีต้นสายปลายเหตุสักทีเดียว หากเจ้ายังเคยพูดว่าเลือดของกุยเอ๋อกับตอนก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้แต่กต่างกัน”

“เชียนซาน ไปพบหลิงกุ้ยท่ายเฟย แล้วบอกว่าข้าหาต้นสายปลายเหตุที่จะแก้พิษให้กับกุยเอ๋อแล้ว” ชูเซี่ยหันกลับไปสั่งกับเชียนซาน กลับไม่คิดว่าเมื่อได้ยินแล้วเชียนซานกลับไม่นิ่งเงียบไม่ไหวติง เพียงมองที่ชูเซี่ยดูลังเลอยู่หลายครั้ง

“นายท่านเจ้าคะ ตอนนี้หลิงกุ้ยท่ายเฟยคุกเข่าอยู่ที่ประตูหน้าตำหนักของหรูกุ้ยเฟยเจ้าคะ ”

“นางไปที่นั่นตั้งแต่เมื่อไหร่”

“เช้ามืดวันนี้เจ้าคะ หลายวันมานี้เด็กน้อยสติเลอะเลือนอยู่ตลอด หลิงกุ้ยท่ายเฟยก็ไม่ไปหาฉ่ายเวินเพคะ กลางดึกเมื่อคืนเด็กน้อยผุ้นั้นก็อ้อวกเป็นเลือดออกมาสองครั้ง ตอนนี้ลมหายใจร่อแร่เต็มทีเจ้าคะ ”

ดังนั้นหลิงกุ้ยท่ายเฟยจึงไม่ทางเลือกแล้วจริงๆ แต่ฉ่ายเวินคงรอให้หลิงกุ้ยท่ายเฟยยอมศิโรราบอยู่ตลอดเวลาสินะ

ตอนนี้นางให้หลิงกุ้ยท่ายเฟยคุกเข่าอยู่หน้าประตูตำหนักของตนเป็นเพียงการลงโทษที่ก่อนหน้านี้หลิงกุ้ยท่ายเฟยเคยยืนอยู่ที่ค่ายของตนเอง

แต่ลำบากที่สุดคงจะเป็นเด็กน้อยผู้น่าสงสารผู้นั้น

“ชูเซี่ยพวกเราเพียงแค่คาดเดา ผลสุดท้ายเด็กน้อยผู้นั้น....” จูเก๋อหมิงได้ฟังคำพูดของเชียนซาน ก็ยากที่จะมองหน้าชูเซี่ยได้

ที่เขาพูดมาคือเรื่องจริง ชูเซี่ยนำตัวเด็กน้อยมาก็ไม่แน่ชัดว่าจะสามารถรักษาเด็กน้อยนั้นให้หายดีได้ แต่เป็นฉ่ายเวินจะต้องสามารถช่วยได้อย่างแน่นอน เพราะพิษนั้นเป็นพิษที่นางวางลงไป

ยิ่งไปกว่านั้นเด็กน้อยผู้นั้นคือเหลียงกวางเสียง รักษาให้หายดีแล้วเขาล้วนไม่ยอมตายไปกับชูเซี่ยอย่างแน่นอน หากเกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงขึ้นถึงตอนนั้นหากเขาต้องการแก้แค้น ก็เป็นปัญหาใหญ่ที่ยากจะแก้ไขได้ดังที่เกิดขึ้นในราชวงศ์ก่อน

“เชียนซาน เจ้าไปกับข้า” ชูเซี่ยมองจูเก๋อหมิงแวบหนึ่ง ในที่สุดก็ตัดสินใจได้ นางเอ่ยพูดกับเชียนซานด้วยน้ำเสียงที่เบาจบแล้วก็หมุนตัวออกจากตำหนักไป เชียนซานจึงเพียงทำตามคำสั่งแล้วเดินตามหลังนางไป

จูเก๋อหมิงรู้ถึงการตัดสินใจของชูเซี่ย กลับล้วนไม่เอ่ยอะไรออกมา และก็ไม่ออกจากตำหนัก เขารอชูเซี่ยนำตัวเด็กผู้นั้นกลับมาที่นี่ เมื่อถึงเวลานั้นเขาสามารถช่วยเหลืออยู่ห่างก็เพียงพอแล้ว

แต่มองเห็นด้านหลังของชูเซี่ย เขาก็ยังอดที่จะส่ายหัวไม่ได้ ชูเซี่ยไปแล้ว เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตนไม่ใช่หมอที่แท้จริงดังเช่นในปันั้นอีกต่อไปแล้ว เขาเริ่มที่จะอยู่ท่ามกลางการพิจารณาว่าจะช่วยเหลือหรือไม่ช่วยเหลือไปแล้ว

เมื่อชูเซี่ยไปถึงหน้าประตูตำหนักของฉ่ายเวิน ฉ่ายเวินก็เปิดประตูออกมาพอดี

หลิงกุ้ยท่ายเฟยที่อยู่ในความสิ้นหวังก็พลันเห็นสองคนที่เหมือนแสงแห่งความหวังของตนเข้ามา นางโอบอุ้มกุยเอ๋อดิ้นรนอยู่ขึ้น มองยังชูเซี่ย อีกทั้งมองยังฉ่ายเวิน

ชูเซี่ยยังคงแต่งกายดังเช่นปกติ แต่ฉ่ายเวินกลับแต่งตัวอย่างงดงาม ผิวหนังที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมหน้านั้นล้วนได้รับการตกแต่งแล้ว สภาพผิวบนใบหน้าของนานนานวันยิ่งแย่ลง จุดนี้ไม่สามารถที่จะเล็ดรอดสายตาของชูเซี่ยไปได้

ดังนั้นเมื่อเห็นว่าชูเซี่ยมองใบหน้าของตนอยู่ นางก็ยิ้มออกมาอย่างประชดประชันให้กับชูเซี่ย หลังจากนั้นยิ้มอย่างมีลับลมคมในมองยังทางหลิงกุ้ยท่ายเฟย

“หลิงกุ้ยท่ายเฟยเข้ามาด้านในเถิด เรื่องที่ท่านขอร้องมาข้าสามารถทำให้ได้” เมื่อเอ่ยพูดออกมาฉ่ายเวินก็ยังมองยังเด็กน้อยที่แทบจะไม่มีการเต้นของชีพจรสักนิดเดียวในอ้อมกอดของหลิงกุ้ยท่ายเฟยแวบหนึ่ง สีหน้าเต็มไปด้วยด้วยไม่แยแส

หลิงกุ้ยท่ายเฟยเห็นฉ่ายเวินมองบุตรของตนเช่นนั้น มือที่โอบกอดบุตรเอาไว้ก็อดที่จะกำแน่นขึ้นมาไม่ได้

ฉ่ายเวินเห็นหลิงกุ้ยท่ายเฟยกังวลเช่นนั้น ใบหน้าก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างตั้งใจ ที่นางดึงเวลาไม่ยอมปรากฏตัวออกมาก็เป็นเพราะต้องการให้หลิงกุ้ยท่ายเฟยรู้ว่า ชีวิตบุตรของนางนั้นอยู่ในกำมือของตน ก่อนหน้านี้นางคาดคะเนชูเซี่ยได้ถูกว่าเพียงเป็นคนที่ไร้ประโยชน์อย่างมากเท่านั้น