ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 318

ตอนที่ 318 กลัวความเสีย

เกี่ยวกับการตรวจสอบทางลับใช้เวลาไม่นานก็มีผลรายงานกลับมา จุดจบของเส้นทางลับนั้นแท้จริงแล้วคือตำหนักในของฉ่ายเวิน

แต่ไม่มีผู้ใดยืนยันได้ว่าในพระตำหนักหลันจื่อเคยมีนางข้าหลวงที่ชื่อว่าเสี่ยวเชี่ยน อีกอย่างฉ่ายเวินก็อยู่ในตำหนักโดยใช้เวลาไม่นาน ทั้งหมดนี้ไม่รู้ว่าจะใช้สิ่งใดในการอธิบายเหตุการณ์ที่ดกินขึ้นไปนี้ได้

“ข้าสอบถามคนที่สอดแนมอยู่ในตำหนักแล้ว ล้วนไม่พบสิ่งใดที่ผิดปกติ” หลี่ฉางอันเห็นชูเซี่ยขมวดคิ้วอย่างมีข้อข้องใจ ก็เอ่ยต่อไป

ความจริงแล้วไม่ว่าจะเป็นหลี่ฉางอันหรือชูเซี่ยก็ล้วนรู้ดีว่าไม่มีสิ่งผิดปกติที่เป็นสิ่งผิดปกติที่ใหญ่หลวง

“ตรวจสอบต่อไปอีก ขอเพียงคนยังอยู่ในตำหนัก ก็ยังมีความหวัง” ชูเซี่ยไม่รู้ว่าประโยคเมื่อครู่นี้เป็นการปลอบใจหลี่ฉางอันหรือว่าปลอบใจตนเองกันแน่ พวกเข้าล้วนเข้าใจดี เวลาการหายตัวไปของเสี่ยวเชี่ยนนั้นยาวนานขึ้นแล้ว โอกาสที่พวกเขาจะยังพบว่าเสี่ยวเชี่ยนมีชีวิตอยู่ก็ยิ่งเลือนลางออกไป

“เชียนซาน เจ้าไปขอพบเหลียงกวางเสียง แล้วเอ่ยกับเขาว่าข้าอยากรู้ที่อยู่ของหญิงสาวทั้งสิบห้าคนนั้นอยู่ที่ใด” หลี่ฉางอันจากไปนานแล้ว ชูเซี่ยเพิ่งจะหันกลับมาพูดกับเชียนซาน

ในเมื่อก่อนหน้านี้นางเคยพูดไว้ว่าต้องการนำชีวิตของหญิงสาวทั้งสิบห้าคนมาแลกเปลี่ยนกับการที่ตนจะรักษาโรคให้กับกุยเอ๋อ นางล้วนไม่เคยคิดว่าจะต้องทำเช่นนี้จริงๆ แล้ว เดิมความเป็นหมอของนางมีเพื่อรักษาผู้ป่วยช่วยชีวิตคน ไม่ใช่เพื่อทำให้คนทำประโยชน์แก่นาง

แต่ตอนนี้สถานการณ์ได้ฉุกเฉินแล้ว นางไม่อาจที่จะทิ้งเส้นทางสุดท้ายนี้ของตนไปได้

ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว แต่ชูเซี่ยก็ยังหมดหวังไปแล้ว

เพราะคำตอบที่เหลียงกวางเสียงให้กับชูเซี่ยคือ สองวันก่อนฉ่ายเวินได้นำคนทั้งหมดกระจายออกไปแล้ว

“ท่านแม่ ท่านพูดว่ามีชีวิตอยู่ก็เหมือนไม่ได้มีชีวิตอยู่ ทำไมพวกเขาล้วนไปตามหาคน กลับไม่ให้พวกเราออกไปตามหาเพคะ”

ฝาแฝดที่กลับมาจากตำหนักของไท่เฮาเห็นบรรยากาศภายในของตำหนักฉ่ายเหว่ยผิดปกติ ก็พบสาเหตุอยู่ก่อนอย่างเงียบๆแล้ว ดังนั้นเมื่อมาพบชูเซี่ยล้วนมีสีหน้าที่อ่อนลง ท่าทีเหมือนกับถูกชูเซี่ยทอดทิ้ง

“ท่านแม่ เป็นเรื่องราวครั้งที่แล้วของพวกเราที่ทำสำเร็จไม่ค่อยดีใช่หรือไม่ขอรับ ท่านพูดอย่างชัดเจนว่าพวกเราไม่ได้ทำผิด” เห็นจิงโม่เปิดปากออกมา ฉองเหลาก็ไม่ยอมล้าหลัง เมื่อตอนพูดจาก็มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยการไม่ได้รับความเป็นธรรม

“เรื่องนี้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่”

หลังจากที่ครั้งก่อนพวกเขาได้ช่วยเหลือเชียนซานในการไปหยั่งเชิงฉ่ายเวิน หลี่เฉินเย่นได้เคยพูดกับนางแล้ว พวกเขาก็ได้รู้จักบรรลุผลสำเร็จร่วมกันแล้ว พยายามที่จะให้พวกเด็กน้อยนี้รัยู้เรื่องราวของพวกเขาน้อยที่สุด ในเมื่อตัวของพวกเขามีความสามารถที่โดดเด่น แต่ในโลกของผู้ใหญ่กับเต็มไปด้วยสิ่งที่มืดดำและชั่วร้าย โดยเฉพาะฉ่ายเวินและหลี่อวิ๋นลี่ ล้วนไม่ใช่พวกที่มีจิตใจที่ดี

“แต่นี่เป็นเรื่องของเสด็จพ่อและท่านแม่” จิงโม่และฉองเหลาเอ่ยปากพูดเป็นเสียงเดียวกันขึ้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้นในใจของชูเซี่ยก็อ่อนลง มองสีหน้าของพวกเขาที่เต็มไปด้วยท่าทางที่อ้อนวอน นางจึงยิ้มแล้วเอ่ยว่า “เช่นนั้นพวกเจ้าไปช่วยข้าตามหาเถอะ ดูว่าที่ใดในตำหนักนี้ขังพี่สาวที่งดงามทั้งสิบกว่าคนนั้นเอาไว้”

“พี่สาวที่งดงามเหล่านั้นเป็นพระมารดาใช่หรือไม่ขอรับ” เมื่อตอนที่จิงโม่เตรียมที่จะบีบมือของฉองเหลาเตรียมแยกจากไป ฉองเหลาก็พลันหันกลับมาเอ่ยขึ้น

“เป็นพระมารดาจริงๆหรือไม่” จิงโม่ก็พลันคิดขึ้นมาเช่นกัน จ้องมองว่าชูเซี่ยจะมองเห็น

ชูเซี่ยตะลึงงันอยู่บางส่วน กำลังคิดถึงพวกเขาผู้ใดที่บอกแก่พวกเขาเรื่องพระมารดาสิ่งที่สับสนวุ่นวายประเภทนี้กัน กลับไม่คิดว่าฉางเหลากุมท้องแล้วเอ่ยกับพี่สาวว่า “พี่สาวข้าปวดท้องเหลือเกิน ข้าต้องไปนอนบนเตียง ไม่สามารถไปตามหาคนได้แล้ว”

“น้องชายเจ้าวางใจเถอะ ข้าจะดูแลเจ้าเอง” จิงโม่เห็นท่าทางของฉางเหลาเช่นนั้น สายตาก็มีบางสิ่งแวบขึ้นมา ประคองฉางเหลาที่แกล้งปวดท้องเดินออกไปด้านนอก

ชูเซี่ยมองบุตรสาวและบุตรชายตรงหน้า ก็เอ่ยขึ้นอย่างจริงจังว่า “พวกเขาไม่ใช่พระมารดาของพวกเจ้า และก็ไม่สามารถเป็นพระมารดาของพวกเจ้าได้ ดังนั้นจงวางใจแล้วไปตามหาก็เพียงพอแล้ว”

“พี่สาวท้องข้าไม่เจ็บปวดแล้ว ไม่จำเป็นให้ท่านต้องดูแลแล้ว” ได้ยินเช่นนั้นความทุกข์ใจบนใบหน้าของฉางเหลาของหลันมองไม่เห็นแล้ว เอ่ยพูดกับจิงโม่อย่างเอาจริงเอาจัง

สีหน้าของจิงโม่ก็ไม่ปรากฏร่องรอยความกังวลที่มีก่อนกน้านี้แล้ว ยิ้มออกมาแล้วเอ่ยว่า “ข้าก็ไม่ได้คิดที่จะดูแลเจ้าหรอก ข้ายังอยากที่จะตามหาพี่สาวที่งดงามเหล่านั้น พบพวกนางแล้วก็จะให้พวกนางทำของอร่อยๆให้กับพวกเรา”