ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 320

ตอนที่ 320 ฉลาดและมีไหวพริบ

เมื่อได้ยินข่าวนี้ ในใจของเขาก็โมโหขึ้นมา เขาคิดว่าชูเซี่ยไม่เชื่อฟังคำพูดของตนเอง ปล่อยให้คู่แฝดไปทำเรื่องที่อันตราย ดังนั้นตอนที่อยู่ที่ประตู เขายังพยายามปรับอารมณ์ของตนเอง

แต่เมื่อเพิ่งเดินถึงประตู เขาก็เห็นน้ำตาของชูเซี่ยจึงรู้สึกไม่สบายใจถูกกระตุ้นขึ้นมาโดนทันทีเช่นนี้

ทำหน้าที่เป็นบิดา เขาบกพร่องการให้ความรักของบิดาที่มีต่อบุตรไปห้าปี หลังจากห้าปียิ่งเป็นเรื่องที่ตนเองไม่มีวิธีที่ทำให้ครอบครัวของตนสมบูรณื มอบชีวิตที่สงบสิ่งต่างๆราบรื่นให้กับพวกเขาไม่ได้ ทำหน้าที่เป็นสามี เขาก็ทำให้ชีวิตของชูเซี่ยตกอยู่ในอันตรายบ่อยครั้ง เขากลับตอบแทนความรักของเขาด้วยความวิตกกังวล

แต่ไหนแต่ไรมาหลี่เฉินเย่นไม่เคยคิดว่าตนเองจะล้มเหลวเช่นนี้มาก่อน....

หลี่เฉินเย่นยืนอยู่ที่ประตูเป็นเวลานาน หลังจากนั้นก็เดินโวเซเข้ามาในตำหนัก จูกัดที่ได้ยินเสียงฝีเท้าก็หันกลับไปมอง เชียนซานและจูฟางหยวนก็ล้วนหันกลับไป พวกเขามองเห็นใบหน้าที่เศร้าหมองขอหลี่เฉินเย่นก็พลันเข้าใจทันทีว่าเขาได้รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นแล้ว

เวินที่ก้มหน้าอยู่โดยตลอด กลับไม่คิดว่าจะพลันตกอยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นคู่หนึ่ง ทันทีที่รับรู้ถึงกลิ่นอายที่แสนคุ้นเคยก็ทำให้ความเข้มแข็งที่มีของชูเซี่ยพังทลายลง นางสะอึกสะอื้นออกมา เอ่ยขึ้นมาว่า “เฉินเย่น ข้าขอโทษ”

หลี่เฉินเย่นโอบกอดชูเซี่ยเอาไว้ เอ่ยเบาๆที่ข้างหูของนางว่า “เจ้าวางใจเถอะ บุตรของพวกเราไม่เกิดเรื่องหรอก”

เอ่ยจบหลี่เฉินเย่นก็นั่งลงข้างชูเซี่ย เขายังให้ชูเซี่ยแอบอิงอยู่ในอ้อมกอดของตน ตบที่หลังของชูเซี่ยเบาๆ ไม่หยุด และความกังวลที่มีก่อนหน้านี้ว่าหลี่เฉินเย่นจะผิดหวังและโกรธเคืองตนของชูเซี่ย คิดไม่ถึงว่าหลี่เฉินเย่นจะไร้กังวลเช่นนี้เมื่อรับรู้ถึงเรื่องนี้ นี่จึงทำให้ชูเซี่ยประหลาดใจหลังจากนั้นก็ยิ่งหนักใจมากยิ่งขึ้น

จากนั้นหลังรอให้คลื่นลมทั้งหมดสงบลงอย่างไร้ความกังวลชูเซี่ยมักจะคิดถึงช่วงดึกคืนนั้นขึ้นมา ความไว้วางใจและใจกว้างของเขา ไม่ใช่ว่าความรักใคร่ที่มีให้กันของทั้งสองคน ทั้งสองฝ่ายจะไม่รู้จักอีกฝ่ายดีและรู้กันโดยไม่ต้องพูดออกมาที่ไหนกัน

ไม่ว่าทัศนคติของพวกเขาจะเป็นอย่างไร เมื่อตอนที่ประสบพบเจอกับเรื่องราว พวกเขาก็คล้อยตามกันโดยเอกฉันท์

ชูเซี่ยและหลี่เฉินเย่นในเวลานี้ล้วนไม่คาดคิดถึงว่าตอนที่พวกเขาทุกข์ทรมาณกับการค้นหาร่องรอยของคู่แฝด กระวนกระวายใจรอคอยข่าวคราวของคู่แฝดอยู่นั้น พวกเขากำลังเล่นเกมซ่อนหากับฉ่ายเวินอยู่ในซอกมุมของตำหนักเซิน

เมื่อวานหลังจากที่พวกเขาออกจากตำหนักฉ่ายเหว่ย ก็รีบวิ่งไปที่พระตำหนักของฉ่ายเวิน ในระหว่างทางพวกเขาก็หลบหลีกองค์รักษ์ที่เฝ้าประตูของพรรคมังกรเหินได้อย่างสบายๆ ยิ่งเป็นการหลบองค์รักษ์มังกรเหินที่เฝ้าติดตามความเคลื่อนไหวอยู่ที่ประตูตำหนักของฉ่ายเวิน ความตั้งใจเดิมในการทำเช่นนี้ของพวกเขานั้นเป็นเรื่องธรรมดามาก นั่นก็คือไม่อยากถูกจับกลับไป

พูดว่าอยากจะช่วยอะไรเสด็จพ่อและท่านแม่ คล้ายกับว่าต้องการที่จะรักษาครอบครัวของตนไว้อย่างนั้น นั่นล้วนเป็นคำพูดที่ดูดี ดังนั้นพวกเขาจึงตื่นเต้นกับการทำเรื่องเช่นนี้ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะครั้งที่แล้วหลังจากที่ช่วยเหลือหลวี่หนิงแล้วท่านแม่ลงมือทำเสี่ยวหลงซยา(กุ้งเครฟิช) ให้กับพวกเขาด้วยตนเอง

พวกเขาคิดเพียงว่าครั้งนี้ตนเองจะต้องช่วยท่านแม่ให้สำเร็จอีกครั้งให้ได้ นางก็คงจะต้องลงมือทำหมาล่าเสี่ยวหลงซยาให้พวกเขาอย่างแน่นอน

ดังนั้นเมื่อพวกเขาพบกับฉ่ายเวินก็แสร้งทำเป็นน่าสงสารซึ่งก็เป็นการแสดงที่ทำได้เหมือนจริงอย่างมาก“พี่สาวหมู่เฟย ท่านรับดูแลพวกเราเถิด ท่านแม่ของพวกเราไม่ต้องการพวกเราแล้ว” พวกเขาทั้งสองจับมือกัน เต็มไปด้วยน้ำตาปรากฏขึ้นมาต่อหน้าของฉ่ายเวิน ทั้งการพูดก็ล้วนเตรียมการเอาไว้ล่วงหน้า ดังนั้นเมื่อพูดออกมาจึงเป็นน้ำเสียงเดียวกัน

ฉ่ายเวินมองเจ้าก้อนแป้งทั้งสองที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นมาต่อหน้าของตน สายตาคู่นั้นที่มีความประหลาดใจจึงสอดส่องไปรอบบริเวณ แน่นอนว่านางสงสัยที่สุดก็คือเด็กน้อยทั้งสองเขามาได้อย่างไร ทั้งที่ประตูตำหนักของนางมีองค์รักษ์เฝ้าติดตามอยู่

แต่ไม่รอให้ความสงสัยของนางเกิดขึ้นได้นาน มือเล็กๆของจิงโม่ก็กุมที่มือของฉ่ายเวินเอาไว้เบาๆ ความรู้สึกอ่อนนุ่มที่สัมผัสได้ทำให้ฉ่ายเวินลืมตัวไปเล็กน้อย นางเหวี่ยงมือออกอย่างมึนงง กลับเห็นภาพใบหน้าที่มีน้ำตาที่เหมือนกับตอนที่หลี่เฉินเย่นตอนยังเด็ก