ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 321

ตอนที่ 321 ออกรบ

“จิงโม่จ้ะ แม่เจ้ากับพ่อบุญธรรมเจ้าอยู่ด้วยกันหรือเปล่า?” ฉ่ายเวินเห็นว่าอยู่ ๆ จิงโม่ก็หยุดพูด จึงถามเสียงอ่อนโยน

จิงโม่รู้ว่าสิ่งนี้คือคำตอบที่ฉ่ายเวินต้องการ ดังนั้นจึงผงกหัวทันที จากนั้นพูดว่า : “ทุกครั้งคือพ่อบุญธรรมมาหาท่านแม่”

“งั้นจิงโม่ วันหลังเจ้าเอาเรื่องนี้ไปบอกเสด็จพ่อเจ้าดีหรือเปล่า?” นัยน์ตาของฉ่ายเวินเต็มไปด้วยอารมณ์ยิ้ม นางแทบจะภาพตอนโกรธของศิษย์พี่ได้เลยหากว่าได้รู้เรื่องพวกนี้ ถ้าชูเซี่ยในสายตาของเขาไม่ใช่อย่างที่ชูเซี่ยแสดงออก นั่นจะทำให้ศิษย์พี่เห็นถึงตัวเองที่ทำเพื่อเขาอย่างเงียบๆมาตลอดแน่ๆ ฉ่ายเวินมีความมั่นใจ

“ว่าดีก็ดี แต่ว่าตอนนี้ข้าหิวแล้ว ข้าอยากกินข้าว” จิงโม่ไม่กล้ารับปากอยู่แล้ว เรื่องที่ตัวเองแต่งขึ้นมาถ้าหากเสด็จพ่อได้ยิน งั้นท่าแม่ก็คงต้องรู้แน่ ถึงเวลานั้นตัวเองคงต้องถูกตีแน่

“พี่สาวคนสวย ข้าหิวแล้ว ถ้าเสด็จพ่อรู้ว่าข้าหิว ต้องเสียใจแน่เลย” ฉองเหลาก็เอามือลูบท้องน้อยๆของตัวเองไปพลางพูดอย่างลำบากใจไปพลาง

“งั้นพวกเจ้าอยากกินอะไรบอกหมู่เฟย ข้าไปเอามาให้ ที่นี่ยังมีขนมจากหนานจ้าวด้วย พวกเจ้าลองกินหน่อยดีไหม?”

ตอนนี้ฉ่ายเวินอยากจะทำดีกับเด็กสองคนนี้ เพราะว่าศิษย์พี่ใส่ใจพวกเขา เพราะว่าสิ่งที่พวกเขารู้ แล้วก็หวังว่าพวกเขาจะพูดให้ตัวเองบ้าง

ดังนั้นเด็กสองคนนี้ก็กินอาหารที่ตำหนักของฉ่ายเวินทั้งหมดไปรอบหนึ่งอย่างสบายใจ หลังจากกินเสร็จทั้งสองก็ลูบท้องน้อยๆกลมๆแล้วเสนอว่า : “พี่สาวคนสวย พวกเราอยากเล่นซ่อนแอบ”

“ซ่อนแอบหรือ? ตอนนี้ดึกแล้ว” ฉ่ายเวินมองดูเด็กทั้งสองอย่างลำบากใจ สีหน้าลังเล

“พี่สาวคนสวยไม่เต็มใจ พวกเราไปหาเหลียงหมู่เฟยดีกว่า สวนของนางใหญ่” จิงโม่เห็นว่าฉ่ายเวินลำบากใจ ปรึกษากับฉองเหลา

ฟังคำเรียกต่อนางว่าพี่สาวคนสวยของเด็กๆ แต่กลับเรียกเหลียงหมู่เฟย ในใจฉ่ายเวินก็จะเป็นบ้า ลืมไปสิ้นเชิงว่าเมื่อครู่นี้ตอนที่เด็กทั้งสองขอนางให้รับไว้ก็เรียกนางว่าหมู่เฟย

“งั้นพวกเราไปเถอะ ระหว่างทางไปบอกเสด็จพ่อด้วย เหลียงหมู่เฟยชอบพวกเราจริง ไม่เหมือนใครบางคน...” คำพูดท้ายๆของฉองเหลายังตั้งใจมองฉ่ายเวินแวบหนึ่ง สายตานี้เหมือนกับยืนยันว่าฉ่ายเวินไม่ชอบพวกเขาอย่างนั้น

“ตำหนักของข้าก็ไม่เล็ก ข้าเล่นซ่อนแอบเป็นเพื่อนพวกเจ้าดีหรือเปล่า?” สุดท้ายแล้วฉ่ายเวินก็สะกดความกังวลในใจไว้ ยิ้มแล้วพูดกับเด็กทั้งสอง

“ข้ารู้อยู่แล้วว่าพี่สาวคนสวยดีที่สุดเลย” หลังจากฉองเหลาและจิงโม่มองหน้ากันอย่างได้ใจแวบหนึ่ง ฉองเหลาก็เข้าไปกอดฉ่ายเวินเอาไว้ ตื่นเต้นและพอใจ

คู่แฝดเป็นคนตั้งกฎเกณฑ์ คู่แฝดรับหน้าที่ซ่อน ฉ่ายเวินต้องหาพวกเขา ใครแพ้ต้องไปหาเสด็จพ่อพูดความในใจ

ฉ่ายเวินเห็นด้วยกับเกมที่มีแต่ชนะไม่มีแพ้นี้ นางหลับตารอให้ทั้งสองซ่อนอย่างว่าง่าย

ฉ่ายเวินรู้สึกว่าตัวเองต้องหาคู่แฝดเจอได้เร็วแน่ๆ ยังไงที่นี่ก็เป็นตำหนักของตัวเอง แต่สุดท้ายแล้วนางก็พลาด

เพราะว่านางหาหมดทุกห้องแล้วก็หาไม่เจอแม้แต่เงาของเด็กทั้งสอง นางรีบไปถามทหารที่เฝ้าอยู่หน้าประตู ยืนยันว่าคู่แฝดไม่ได้ออกไป

ในใจนางรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี เด็กสองคนนั่นคงไม่บังเอิญเข้าไปในห้องลับหรอกมั้ง? คิดได้ถึงความเป็นไปได้นี้ ใบหน้าของฉ่ายเวินก็เขียวไปหมด

นั่นเป็นสถานที่ที่คนข้างนอกไม่มีทางรู้ คู่แฝดยิ่งไม่น่าจะรู้

นางรีบไปยังตำหนักนอนของตัวเอง หมุนขยับป้ายเย้าหวัง เตียงของนางก็ปรากฏถ้ำออกมาหนึ่งถ้ำ ในถ้ำเห็นชัดเจน มีบันไดลงไปใต้ดิน

ฉ่ายเวินตรวจสอบโดยรอบอย่างละเอียด ดูแล้วว่าไม่มีร่องรอยการขยับมาก่อน นางถึงได้วางใจลง