ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 322

ตอนที่ 322 ใจไม่สงบ

“ชูเซี่ย ห้องลับนั่นอยู่ที่ไหน? ข้ารีบสั่งให้คนไป” หลี่เฉินเย่นเห็นว่าชูเซี่ยไม่พูด อดไม่ได้ที่จะใจร้อน

“ข้าไม่รู้ ข้ารู้เพียงว่าห้องลับนั้นมืดมาก ข้างในมีกลไก พวกเด็กๆอยู่ข้างในอันตรายมาก” ชูเซี่ยพูดเสียงเบา น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเสียใจ นางไม่ควรรีบตื่นมาเลย นางควรจะดูสภาพแวดล้อมให้ชัดเจนกว่านี้

แต่ว่าในตอนนี้ นอกจากรู้ว่าคู่แฝดอยู่ในห้องลับแล้ว นางไม่ได้มีเบาะแสที่ใช้ได้ให้กับหลี่เฉินเย่นเลย

แน่ชัดแล้วว่าตอนนี้เด็กๆถูกขังอยู่ในห้องลับ ความหวังที่มีอยู่ในใจของทุกคนก็หล่นหายไป พวกเขาไม่สามารถที่จะโน้มน้าวตัวเองว่าคู่แฝดจะกลับมาด้วยตัวเอง

“เจ้าวางใจเถอะ ขอเพียงเด็กๆยังอยู่ในแคว้นเหลียง แม้ว่าต้องแลกด้วยชีวิตข้าก็จะนำลูกๆของพวกเรากลับมา” หลี่เฉินเย่นลุกขึ้นยืนช้าๆ

เขาต้องรีบไปสั่งการให้ตามหาเด็กๆ แม้ว่าตอนนี้เขาจะรู้ว่า ชูเซี่ยก็ต้องการให้ตัวเองอยู่เคียงข้างด้วย

“เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่นะ ข้าจะรีบกลับมา” หลี่เฉินเย่นมองดูชูเซี่ยอย่างไม่วางใจ ชูเซี่ยพยักหน้า นัยน์ตาไม่มีอาการตื่นตระหนกเมื่อครู่นี้แล้ว

“ชูเซี่ย ตอนนี้ต้องใจเย็นๆ พวกเราเป็นพ่อแม่ของคู่แฝด” หลี่เฉินเย่นกระซิบข้างหูชูเซี่ยเบาๆ ชูเซี่ยพยักหน้าไม่หยุด คำพูดพวกนี้แม้ว่าหลี่เฉินเย่นไม่บอกนางก็เข้าใจ นางเพียงแต่เป็นกลุ้มใจเล็กน้อย เป็นกังวลมากเกินไปเท่านั้น

หลังจากหลี่เฉินเย่นออกไป ชูเซี่ยหันไปพูดกับเชียนซานว่า “ให้อ้านทั่นเหมินไปตรวจสอบทางลับห้องลับในวังนี้หน่อย”

“จูฟางหยวน เจ้าไปพานายท่านเหมากับเจ้าถ่านมา พวกเขาน่าจะคุ้นเคยกับกลิ่นของคู่แฝด เวลาหาคนจะได้สะดวกหน่อย”

“หลี่ฉางอัน เจ้าพาคนของเราไปค้นหาทุกตำหนัก ต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าได้เคาะกระเบื้องบนพื้นทุกที่แล้ว ในห้องไม่มีทางลับห้องใต้ดิน กระเบื้องน่าจะมีเสียงแตกต่างกัน”

“หัวหน้าพรรค ไปค้นในนามอะไร?” หลี่ฉางอันได้ยินคำสั่งการของชูเซี่ย ถามอย่างลำบากใจ

ถึงแม้ว่าชูเซี่ยจะเป็นหัวหน้าพรรคมังกรเหิน เรื่องการไปค้นตำหนักอย่างไม่มีเหตุผลเช่นนี้กลัวว่าจะถูกเหล่านางสนมว่าให้ได้ ถึงยังไงตำหนักในวังในนี้คงไม่มีใครอยากให้คนอื่นรู้เรื่องลับส่วนตัว

“ก็บอกว่าคู่แฝดหายไป” ชูเซี่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ตัดสินใจได้

“ไม่ได้นะ หัวหน้าพรรค หากท่านปล่อยข่าวอย่างนี้ออกไป เกรงว่าพวกนายน้อยจะไม่ปลอดภัยได้” เชียนซานได้ยินที่ชูเซี่ยพูดก็รีบห้ามปราม

“ตอนนี้พวกเขาเป็นช่วงที่ไม่ปลอดภัยที่สุด อีกอย่างถ้าหากมันไม่ปลอดภัยต่อพวกเขา ก็ยิ่งต้องหาพวกเขาให้เจอให้ได้”

สิ่งที่ชูเซี่ยพูดทำให้เชียนซานไม่มีเหตุผลจะค้านกลับ นางพาจูฟางหยวนและหลี่ฉางอันออกไปจัดการเรื่องการค้นหา ชูเซี่ยนั่งอยู่บนเก้าอี้เดิม หัวสมองมีแต่ภาพของความฝันก่อนหน้านี้ ยังมีกลิ่นนั้น รู้สึกคุ้นมาก

ในตอนที่ชูเซี่ยคิดว่าทุกอย่างเป็นไปตามขั้นตอนการค้นหาแล้ว จูงฟางหยวนเดินเข้ามาในตำหนักด้วยใบหน้าขมขื่น นายท่านเหมาเดินตามหลังเขามา

“เจ้าถ่านไปช่วยตามหาแล้ว แต่ว่าหมอนี่ขี้เกียจ” จูฟางหยวนชี้ไปที่นายท่านเหมาพูดอย่างขุ่นเคือง

จูฟางหยวนเข้าข้างเจ้าถ่านมาตลอด แต่กลับมีความขัดแย้งกับนายท่านเหมาลาที่สันทัดเรื่องความรู้สึกคนในโลก ดังนั้นหลายปีที่อยู่เมืองหนานซาน หนึ่งคนหนึ่งลาก็มีความขัดแย้งก็ไม่เคยขาด ทุกครั้งจะเป็นชูเซี่ยที่เป็นคนกลางคอยไกล่เกลี่ย

แต่ว่าทั้งสองต่างเป็นคนมีเหตุผลรู้กาลเทศะ จะไม่เกิดอะไรขึ้นแน่ นี่เป็นสาเหตุที่ชูเซี่ยปล่อยเรื่องความเป็นศัตรูกันของพวกเขามาตลอด แต่ไม่คิดว่าในเวลาคับขันเช่นนี้ พวกเขากลับทะเลาะกันขึ้นมาโดยไม่รู้ความหนักเบาของเรื่อง

“พวกเจ้าสองคน ไปสำนึกผิดข้างนอกหนึ่งชั่วยาม จากนั้นค่อยมาคุยกับข้า” ชูเซี่ยเห็นใบหน้าจูงฟางหยวนที่น้อยใจกำลังจะอ้าปากพูด จึงรีบพูดขึ้นมาก่อน

“โบยคนละห้าสิบที ชูเซี่ยเจ้าฟังข้าพูดเสร็จก่อนค่อยลงโทษสิ เจ้า” ...... จูฟางหยวนยังพูดไม่จบ นายท่านเหมาก็เดินยกเท้าของตัวเองเตรียมถีบมาทางจูฟางหยวน

จูฟางหยวนรู้ว่าหากนายท่านเหมาถีบตัวเองจริงหลบไม่ทันแน่นอน แต่เขายกเท้าขึ้นไม่ได้ปล่อยลงมาเป็นการให้โอกาสตัวเองยอมรับโชคชะตา

เขาได้เพียงเงียบโดยดี เดินออกไปพร้อมกับนายท่านเหมา แต่พอหันหลังไปเท่านั้น เขาก็พูดกับนายท่านเหมาเบาๆคำหนึ่งว่า : “รังแกแต่ข้า พวกเจ้ารังแกแต่ข้า”

นายท่านเหมาได้ยินที่จูฟางหยวนพูด อยู่ๆก็เอาหัวโหม่งไปทางเขา จูงฟางหยวนรู้สึกว่ามีก้อนขนอะไรนิ่มๆเข้าใกล้ตัวเอง อยากจะพลักออกด้วยสัญชาติญาณ แต่กลับได้ยินเสียงนายท่านเหมาผ่านเข้ามาในหูว่า : โง่เง่า

“เจ้าว่าใครโง่เง่ากัน? นายท่านเหมาเจ้าพูดกับข้าให้ชัดนะ เจ้า” …… จูฟางหยวนไม่คิดว่าตัวเองจะกลายเป็นเสือเขี้ยวแล้ว ยังถูกลาตัวหนึ่งรังแกอีก

นายท่านเหมามองยังไม่มองเขา ออกจากประตูก็ตรงไปหาที่กว้างที่หนึ่ง ยืนอยู่ที่นั่นอย่างสงบ ยังหันหน้าเข้ากำแพงสำนึกผิดอย่างจริงจัง

จูฟางหยวนไม่เต็มใจอย่างยิ่ง ไม่สามารถหันหน้าเข้ากำแพงสำนึกผิด หนึ่งคือมีนายท่านเหมาคอยจับตาดูเขาไม่สามารถขี้เกียจได้ สองคือชูเซี่ยอารมณ์ไม่ดี เขารู้ว่าตัวเองต้องฟังอย่างว่าง่าย ชูเซี่ยน่าจะอารมณ์เสียน้อยลง

แน่นอนว่าความกังวลของตัวเองต่อชูเซี่ย ล้วนเป็นความคิดมากไปเอง เขาจะสำนึกผิดหรือไม่ ไม่เกี่ยวกันกับอารมณ์ใดๆของชูเซี่ยเลย ตอนนี้ที่มีผลกระทบต่อความรู้สึกของชูเซี่ยมีแต่คู่แฝดนั้น

แต่ว่าคู่แฝดเหมือนว่าหายไปเฉยๆอย่างนั้น พวกเขาทำทุกวิธีทางแล้วก็หาเด็กๆทั้งสองไม่เจอ

ข้อมูลเกี่ยวกับห้องลับและทางใต้ดินที่อ้านทั่นเหมินส่งมามีแต่ข้อมูลเมื่อหกปีก่อน เวลานั้นฮองไทเฮาดูแลอ้านทั่นเหมินให้เข้ามาตรวจสอบในวัง จากนั้นไทเฮาก็ป่วยหนัก อำนาจสั่นคลอน ตรามังกรเหินก็ตกมาอยู่ในมือของชูเซี่ย ไม่มีการสนับสนุนจากชูเซี่ย พวกเขาก็เข้ามาในวังหลวงไม่ได้ ดังนั้นห้าปีที่ผ่านมาความเคลื่อนไหวห้องลับและทางใต้ดินจึงไม่ได้มีการบันทึกเลย

ชูเซี่ยก็ทุกข์ใจกับเรื่องนี้ อยากให้นายท่านเหมาช่วยตัวเองตรวจสอบเรื่องราวในห้าปีนี้ แต่ว่านายท่านเหมาที่ถูกทำโทษกลับเหมือนไม่รู้สึกถึงความร้อนใจของนาง ได้แต่เล็มหญ้าดีอย่างสบายใจ

“นายท่านเหมา ถ้าเจ้าทำงานดีๆ ระวังข้าจะป้อนยาเจ้าให้เจ้าได้ลิ้มลองรสชาติลาตัวเมียดู” ในที่สุดชูเซี่ยก็อดไม่ได้พูดกับนายท่านเหมาอย่างโหดๆ

ชูเซี่ยรู้ว่านี่เป็นจุดอ่อนของนายท่านเหมา เพราะว่าภายในใจเขาเป็นชายชาติทหาร เพียงแต่มีผิวรูปร่างลาคลุมเอาไว้ เขารอคอยข้อห้ามของร่างกายถูกปลดออกมาตลอด จะได้ไปตามหาสาวๆสวยๆ ดังนั้นเขาหลีกเลี่ยงคำแนะนำในการที่ชูเซี่ยจะหาลาตัวเมียให้เป็นคู่มาคลอด

“โง่เง่า โง่เง่า โง่เง่า” นายท่านเหมาได้ยินคำขู่ของชูเซี่ย ก็พูดไม่ออก เขารู้สึกว่าตัวเขาเองแสดงออกตรงไปตรงมาแล้ว ทำไมนางยังดึงดันจะตามหาเด็กทั้งสองด้วย?

นายท่านเหมาไม่สามารถเปิดเผยความลับสวรรค์ได้ ดังนั้นเขาทำได้เพียงการใบ้ครั้งแล้วครั้งเล่าเท่านั้น แต่ว่าชูเซี่ยกลับไม่ได้เข้าใจในความหมายของตัวเองเลย

ดังนั้นเขาได้เพียงแต่ปฏิเสธที่จะทำเรื่องโง่เง่ากับชูเซี่ย จากนั้นบอกกับตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ชูเซี่ยในตอนนี้เป็นแค่คนโง่คนหนึ่งเท่านั้น

มีคำพูดหนึ่งพูดว่าไงนะ ท้องครั้งหนึ่งโง่ไปสามปี หญิงที่คลอดลูกแฝดโง่หกปี ชูเซี่ยตอนนี้คือโง่จนสุดแล้ว

นายท่านเหมาที่มีแต่ความขุ่นเคืองลืมไปว่ายังมีสุภาษิตหนึ่งที่สามารถบรรยายชูเซี่ยในตอนนี้ได้อย่างเหมาะสม : กระวนกระวายใจเป็นเหตุ

นายท่านเหมาคิดไม่ถึง เป็นเพราะความผิดปกติของตัวเอง ในที่สุดก็ทำให้ชูเซี่ยที่ใจเย็นลงบ้างแล้วสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง