ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 324

ตอนที่ 324 เป็นดั่งหอกข้างแคร่

ชูเซี่ยคาดการณ์สถานการณ์พวกคนในราชสำนักไว้บ้างแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าพื้นที่ที่เกิดเรื่องจะเป็นเก้อโจว

“ทหารเก้อโจวก่อกบฏ ตอนนี้ที่ท้องพระโรงกำลังหารือเรื่องการปราบปรามกบฏ เลือกคนออกตรวจตราแทน”

“เฉินหยวนชิ่งเข้าประชุมด้วย?”

ชูเซี่ยจ้องมองเชียนซาน เห็นเชียนซานพยักหน้า ใจนางก็ตึงขึ้นมา

เพราะว่าอันเหยียนฝังเข็มให้เฉินหยวนชิ่งช่วงนี้น่าจะอยู่ในช่วงที่ทนเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น เขาไม่ได้มาขอร้องตัวเอง น่าจะยังหาทางระงับความเจ็บปวดไม่ได้

แต่ว่าเขาเข้าประชุมบอกได้เพียงว่าเขามีเป้าหมาย ในช่วงนี้เขาได้รับการสนับสนุนจากหลี่เฉินเย่นอย่างลับๆ ยิภายนอกยิ่งรับช่วงลูกน้องหลายคนต่อจากเหลียงกุยและจางเซียนฮุย อาศัยเพียงอำนาจของเขาในราชสำนักและกองทัพ เขาจะมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของหลี่เฉินเย่นก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้

ถ้าหากการออกตรวจตราแทนเป็นเขาล่ะก็ ถึงเวลานั้นกองกำลังห้ามื่นนายที่ประจำอยู่ในเก้อโจว ถ้าหากไม่สามารถให้เขาใช้ได้ เกรงว่าจะเป็นผลร้ายมากกว่า

แต่ว่าเขาน่าจะต้องทำให้ได้สินะ?

ยิ่งในตอนนี้เขาคุมอำนาจกองกำลังส่วนใหญ่รอบเมืองหลวงด้วย ถ้าหากทหารที่ประจำเก้อโจวถูกเขารวบเข้าไปอีก งั้นความเชื่อถือจากกองทัพของหลี่เฉินเย่นคงถูกสั่นคลอน อำนาจราชสำนักคงถูกเฉินหยวนชิ่งควบคุมโดยสมบูรณ์

“เจ้ารีบไปแจ้งคนของเรา ให้พวกเขาสนับสนุนให้หลี่ฉางอันไปเก้อโจว”

“แต่ว่าคนของเรา” ...... เชียนซานลำบากใจ พวกเขาพรรคมังกรเหินมีอำนาจเป็นของตัวเองในราชสำนักก็จริง

แต่ว่าอำนาจเหล่านั้นเหลียงทั่วไปแล้วมีเหลียงกวางเสียงเป็นหัว ตอนนี้เหลียงกวางเสียงซ้ายขวาไม่มั่นคง ขุนนางที่ภักดีต่อพรรคมังกรเหินคนอื่นๆก็ไม่มีน้ำหนักเสียง แทบจะไม่มีอิทธิอย่างเหลียงกวางเสียงเลย

ถ้าหากอยากจะแย่งมาจากเฉินหยวนชิ่งจริงๆล่ะก็ โอกาสที่จะสำเร็จมีไม่สูงนัก

“ถึงแม้ว่าหลี่เฉินเย่นจะยินยอม หลี่ฉางอันก็ไปเก้อโจวไม่ได้ ข้าเพียงแค่อยากกวนน้ำให้ขุ่นเท่านั้น จากนั้นฉกฉวยโอกาสกวนน้ำจับปลา”

เชียนซานมองดูชูเซี่ย สุดท้ายก็ไม่ได้บอกเรื่องกังวลในใจออกมา ปลาครั้งนี้ตัวใหญ่เกินไป ใครๆก็อยากได้ ถึงแม้น้ำจะขุ่นแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นพวกเขาเสมอไป

ชูเซี่ยคงคาดไม่ถึงว่า คนที่อยากกวนน้ำจับปลาในครั้งนี้มีมากเกินไป ทำให้ภายในหนึ่งชั่วยาม ได้มีคนเสนอรายชื่อคนที่เหมาะสมไปสิบกว่าคน

ถ้าไม่ใช่นายพลในสายของเฉินหยวนชิ่ง ถ้าไม่ใช่ขุนนางในกลุ่มของจางเซียนฮุย เสนาบดีเซียวเองก็เสนอศิษย์เอกของตัวเอง แน่นอนว่าก็มีเสนอชื่อขุนนางนายพลในกลุ่มของหลี่อวิ๋นลี่ด้วย ทุกคนล้วนมีเหตุผลที่จะไปและทุกคนก็มีเหตุผลที่จะไม่ไป

เป็นสถานที่ที่ใช้หารือเรื่องการปกครองบ้านเมืองแท้ๆ แต่เพราะเรื่องการออกตรวจตราแทนกลับทำให้เหมือนอย่างกับสนามรบอย่างนั้น ถ้าหากคำพูดสามารถเป็นมีดได้ การโจมตีกันของเหล่าขุนนาง สามารถทำให้พวกเขามีบาดแผลเต็มตัว ถึงขั้นบาดเจ็บสาหัส

หลี่เฉินเย่นนั่งมองดูเหล่าขุนนางที่ทำเพื่อผลประโยชน์ตัวเองแล้วก็ไม่ในใจหน้าตาอยู่บนเก้าอี้มังกร ความโลภอันน่ารังเกียจนั่น ทำให้เขารู้สึกรังเกียจ ถ้าหากมีทางเลือก เขาอยากจะออกไปจากบัลลังก์อันสูงส่งนี้ ออกไปจากคนละโมบไร้ยางอายพวกนี้