ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 326

ตอนที่ 326 บุกไปข้างหน้า

ฉ่ายเวินอยากให้หลี่เฉินเย่นเข้าใจความทุกข์ของตัวเอง แต่ไม่คิดว่าหลังจากที่นางใช้ตำแหน่งเจ้าหญิงอวิ๋นซึนออกมา หลี่เฉินเย่นอดไม่ไหวที่จะฆ่านาง

ถ้าหากไม่ใช่ตำแหน่งเจ้าหญิงอวิ๋นซึนนี้ เขาไม่จำเป็นต้องเลี้ยงนางไว้ในวัง ถ้าหากไม่ใช่เจ้าหญิงอวิ๋นซึน แค่เพียงเรื่องชั่วช้าที่นางทำเมื่อก่อน นางคงตายไปสิบครั้งแปดครั้งตั้งนานแล้ว

แต่ว่าไม่ยอมรับไม่ได้ ตำแหน่งเจ้าหญิงอวิ๋นซึนนี้ใช้การได้ดีจริง ตอนนี้หลี่เฉินเย่นไม่มีหลักฐาน ถ้าหากบุกเข้าตำหนักของนาง สุดท้ายผลลลัพธ์ตรวจไม่พออะไรล่ะก็ คงต้องฟ้องผิดกับฮ่องเต้หนานจ้าวเป็นแน่

“ฉ่ายเวิน เจ้าจะให้พวกเขาเข้าตำหนัก?” หลี่เฉินเย่นมองดูฉ่ายเวินด้วยอารมณ์โกรธ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

นั่นเป็นสิ่งที่ตกลงกันไว้แล้วระหว่างสองประเทศก่อนที่จะสถาปนาฉ่ายเวินเป็นหรูกุ้ยเฟย ทหารองครักษ์สามพันนายอยู่นอกเมือง มีเพียงองครักษ์สองนายที่อยู่คอยรับใช้ฉ่ายเวินตลอดเวลา แต่ว่าตอนนี้

“ทหารองครักษ์สามพันนายต้องดูแลความปลอดภัยของข้า ตอนนี้พวกเขามาป้องป้องตำหนักของข้าคงไม่เกินไปหรอกใช่ไหม?” คำพูดฉ่ายเวินอ่อนหวาน นางยังคงมองดูหลี่เฉินเย่นอย่างรักใคร่ เหมือนที่นางพูดออกไม่ได้มีคำพูดที่ข่มขู่อะไรเลย

“ตอนนี้ความปลอดภัยของเจ้าไม่มีปัญหา ข้าไม่เอาชีวิตเจ้าหรอก” หลี่เฉินเย่นพูดกับฉ่ายเวินทีละคำ

“แต่ว่าข้าไม่ให้ท่านค้นตำหนักข้า ข้าไม่ได้ทำเรื่องอะไรผิด?” ฉ่ายเวินตะโกนใส่หลี่เฉินเย่น นางไม่เข้าใจว่าทำไมศิษย์พี่ต้องมีเรื่องกับตัวเองในวันนี้ด้วย ทั้งที่ทุกอย่างทำเพื่อเขา

“ถ้าหากเจ้าทำผิดล่ะ? สามารถค้นได้ใช่ไหม? ทหารองครักษ์สามพันนายนั้นเข้าวังแล้วใช่ไหม?”

“ยังข้าก็ไม่ให้ท่านค้น ถ้าหากอยากค้น ก็ต้องผ่านด่านพวกเขา” ฉ่ายเวินรู้สึกว่าไม่สามารถพูดเหตุผลกับศิษย์พี่ แต่กลับลืมไปว่าที่จริงแล้วเรื่องนี้นางเองที่ไม่ใช้เหตุผล

“ฉ่ายเวิน เจ้าต้องเสียใจทีหลังแน่” หลี่เฉินเย่นได้พูดอย่างเน้นหนักแล้ว ฉ่ายเวินก็ยังเงยหน้ามองหลี่เฉินเย่น นางทำเพื่อศิษย์พี่ทุกอย่าง นางไม่เคยจะเสียใจทีหลัง และไม่มีทางเสียใจทีหลัง

ไม่นานทหารองค์รักษ์สามพันนายก็ปรากฏในวังหลวง ในวันที่ฉ่ายเวินเข้าวังพวกเขาก็เตรียมพร้อมรอแล้ว รอรับคำสั่งจากนางตลอดเวลา เพียงแต่ว่าพวกเขาไม่คิดว่าจะได้เข้าวังหลวงต้าเหลียงได้ขนาดนี้

“ถ้าหากวันนี้พวกเจ้าให้คนบุกเข้ามาได้ พรุ่งนี้พวกเจ้าก็กลับหนานจ้าวให้หมด” ฉ่ายเวินสั่งการกับหัวหน้าองครักษ์เสร็จก็หันหลังเตรียมตัวกลับเข้าตำหนัก แต่ไม่คิดว่าภายในตำหนักจะมีเสียงเด็กอ่อนแรงดังออกมา

“เสด็จพ่อช่วยข้าด้วย เสด็จพ่อช่วยน้องด้วย”

เสียงนุ่มนวลดังเสียงกระซิบนกน้อยในป่า เหมือนดังลูกธนู ทะลุผ่านอากาศที่มีกลิ่นหอมนิดๆ ตรงเข้าหัวใจของหลี่เฉินเย่น

“จิงโม่” หลี่เฉินเย่นพบว่าตอนที่ตัวเองเอ่ยชื่อนี้ออกมา น้ำเสียงสั่นไปหมด เขามองดูทิศทางภายในตำหนักที่เสีนงนั้นดังออกมาอย่างตึงเครียด ที่นั่น จิงโม่จับเก้าอี้ยืนอยู่อย่างยากลำบาก ใบหน้ายิ้มที่ซีดเซียว มองดูดวงตาเขาสว่างอย่างกับดาวบนฟ้า

“ฉ่ายเวิน นี่เป็นสิ่งที่เจ้าบอกว่าทำเพื่อข้า พวกเจ้าหนานจ้าวจับตัวเจ้าหญิงจริงๆ ตอนนี้ทหารองครักษ์สามพันนานยังจะข้ามข้าอยู่หรือ?” หลี่เฉินเย่นระงับใจที่จะบุกเข้าไปไม่ได้ ถามฉ่ายเวินเสียงสูง

ตอนที่ฉ่ายเวินเห็นจิงโม่ก็นิ่งอึ้งไปทั้งตัว นางไม่รู้ว่าเรื่องราวจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้ พวกเขาไม่ได้อยู่ในตำหนักของตัวเองจริงๆ พวกเขา

“เจ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมข้าไม่รู้ ข้าไม่ได้เอาพวกเจ้าซ่อนไว้ แล้วก็ไม่ได้ทำร้ายพวกเจ้า เจ้ารีบบอกศิษย์พี่สิ ข้า”...... ฉ่ายเวินมองดูจิงโม่อึ้งๆ นางไม่กล้ากลับหัว เพราะว่าตอนที่ศิษย์พี่ถามตัวเอง จิตอาฆาตมากมายของเขา ทำให้นางกลัวจนตัวสั่น

“เสด็จพ่อ ช่วยฉองเหลาด้วย นางจะฆ่าฉองเหลา ฉองเหลาถูกนางขังไว้ในห้องลับ”