ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 326

ตอนที่ 326 บุกไปข้างหน้า

ฉ่ายเวินอยากให้หลี่เฉินเย่นเข้าใจความทุกข์ของตัวเอง แต่ไม่คิดว่าหลังจากที่นางใช้ตำแหน่งเจ้าหญิงอวิ๋นซึนออกมา หลี่เฉินเย่นอดไม่ไหวที่จะฆ่านาง

ถ้าหากไม่ใช่ตำแหน่งเจ้าหญิงอวิ๋นซึนนี้ เขาไม่จำเป็นต้องเลี้ยงนางไว้ในวัง ถ้าหากไม่ใช่เจ้าหญิงอวิ๋นซึน แค่เพียงเรื่องชั่วช้าที่นางทำเมื่อก่อน นางคงตายไปสิบครั้งแปดครั้งตั้งนานแล้ว

แต่ว่าไม่ยอมรับไม่ได้ ตำแหน่งเจ้าหญิงอวิ๋นซึนนี้ใช้การได้ดีจริง ตอนนี้หลี่เฉินเย่นไม่มีหลักฐาน ถ้าหากบุกเข้าตำหนักของนาง สุดท้ายผลลลัพธ์ตรวจไม่พออะไรล่ะก็ คงต้องฟ้องผิดกับฮ่องเต้หนานจ้าวเป็นแน่

“ฉ่ายเวิน เจ้าจะให้พวกเขาเข้าตำหนัก?” หลี่เฉินเย่นมองดูฉ่ายเวินด้วยอารมณ์โกรธ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

นั่นเป็นสิ่งที่ตกลงกันไว้แล้วระหว่างสองประเทศก่อนที่จะสถาปนาฉ่ายเวินเป็นหรูกุ้ยเฟย ทหารองครักษ์สามพันนายอยู่นอกเมือง มีเพียงองครักษ์สองนายที่อยู่คอยรับใช้ฉ่ายเวินตลอดเวลา แต่ว่าตอนนี้

“ทหารองครักษ์สามพันนายต้องดูแลความปลอดภัยของข้า ตอนนี้พวกเขามาป้องป้องตำหนักของข้าคงไม่เกินไปหรอกใช่ไหม?” คำพูดฉ่ายเวินอ่อนหวาน นางยังคงมองดูหลี่เฉินเย่นอย่างรักใคร่ เหมือนที่นางพูดออกไม่ได้มีคำพูดที่ข่มขู่อะไรเลย

“ตอนนี้ความปลอดภัยของเจ้าไม่มีปัญหา ข้าไม่เอาชีวิตเจ้าหรอก” หลี่เฉินเย่นพูดกับฉ่ายเวินทีละคำ

“แต่ว่าข้าไม่ให้ท่านค้นตำหนักข้า ข้าไม่ได้ทำเรื่องอะไรผิด?” ฉ่ายเวินตะโกนใส่หลี่เฉินเย่น นางไม่เข้าใจว่าทำไมศิษย์พี่ต้องมีเรื่องกับตัวเองในวันนี้ด้วย ทั้งที่ทุกอย่างทำเพื่อเขา

“ถ้าหากเจ้าทำผิดล่ะ? สามารถค้นได้ใช่ไหม? ทหารองครักษ์สามพันนายนั้นเข้าวังแล้วใช่ไหม?”

“ยังข้าก็ไม่ให้ท่านค้น ถ้าหากอยากค้น ก็ต้องผ่านด่านพวกเขา” ฉ่ายเวินรู้สึกว่าไม่สามารถพูดเหตุผลกับศิษย์พี่ แต่กลับลืมไปว่าที่จริงแล้วเรื่องนี้นางเองที่ไม่ใช้เหตุผล

“ฉ่ายเวิน เจ้าต้องเสียใจทีหลังแน่” หลี่เฉินเย่นได้พูดอย่างเน้นหนักแล้ว ฉ่ายเวินก็ยังเงยหน้ามองหลี่เฉินเย่น นางทำเพื่อศิษย์พี่ทุกอย่าง นางไม่เคยจะเสียใจทีหลัง และไม่มีทางเสียใจทีหลัง

ไม่นานทหารองค์รักษ์สามพันนายก็ปรากฏในวังหลวง ในวันที่ฉ่ายเวินเข้าวังพวกเขาก็เตรียมพร้อมรอแล้ว รอรับคำสั่งจากนางตลอดเวลา เพียงแต่ว่าพวกเขาไม่คิดว่าจะได้เข้าวังหลวงต้าเหลียงได้ขนาดนี้

“ถ้าหากวันนี้พวกเจ้าให้คนบุกเข้ามาได้ พรุ่งนี้พวกเจ้าก็กลับหนานจ้าวให้หมด” ฉ่ายเวินสั่งการกับหัวหน้าองครักษ์เสร็จก็หันหลังเตรียมตัวกลับเข้าตำหนัก แต่ไม่คิดว่าภายในตำหนักจะมีเสียงเด็กอ่อนแรงดังออกมา

“เสด็จพ่อช่วยข้าด้วย เสด็จพ่อช่วยน้องด้วย”

เสียงนุ่มนวลดังเสียงกระซิบนกน้อยในป่า เหมือนดังลูกธนู ทะลุผ่านอากาศที่มีกลิ่นหอมนิดๆ ตรงเข้าหัวใจของหลี่เฉินเย่น

“จิงโม่” หลี่เฉินเย่นพบว่าตอนที่ตัวเองเอ่ยชื่อนี้ออกมา น้ำเสียงสั่นไปหมด เขามองดูทิศทางภายในตำหนักที่เสีนงนั้นดังออกมาอย่างตึงเครียด ที่นั่น จิงโม่จับเก้าอี้ยืนอยู่อย่างยากลำบาก ใบหน้ายิ้มที่ซีดเซียว มองดูดวงตาเขาสว่างอย่างกับดาวบนฟ้า

“ฉ่ายเวิน นี่เป็นสิ่งที่เจ้าบอกว่าทำเพื่อข้า พวกเจ้าหนานจ้าวจับตัวเจ้าหญิงจริงๆ ตอนนี้ทหารองครักษ์สามพันนานยังจะข้ามข้าอยู่หรือ?” หลี่เฉินเย่นระงับใจที่จะบุกเข้าไปไม่ได้ ถามฉ่ายเวินเสียงสูง

ตอนที่ฉ่ายเวินเห็นจิงโม่ก็นิ่งอึ้งไปทั้งตัว นางไม่รู้ว่าเรื่องราวจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้ พวกเขาไม่ได้อยู่ในตำหนักของตัวเองจริงๆ พวกเขา

“เจ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมข้าไม่รู้ ข้าไม่ได้เอาพวกเจ้าซ่อนไว้ แล้วก็ไม่ได้ทำร้ายพวกเจ้า เจ้ารีบบอกศิษย์พี่สิ ข้า”...... ฉ่ายเวินมองดูจิงโม่อึ้งๆ นางไม่กล้ากลับหัว เพราะว่าตอนที่ศิษย์พี่ถามตัวเอง จิตอาฆาตมากมายของเขา ทำให้นางกลัวจนตัวสั่น

“เสด็จพ่อ ช่วยฉองเหลาด้วย นางจะฆ่าฉองเหลา ฉองเหลาถูกนางขังไว้ในห้องลับ”

คิดถึงคำพูดเด็กน้อยที่จิงโม่พูดกับตัวเองเมื่อคืนนี้ ฉ่ายเวินหวังว่าจิงโม่จะช่วยนางอธิบายหน่อย นางไม่ใส่อะไรเลยก็ได้ แต่นางไม่สามารถให้ศิษย์พี่ผิดหวัง

สุดท้ายจิงโม่ก็เอ่ยปากพูดตามที่คาดหวังแล้ว แต่คำพูดที่พูดออกมากลับทำให้นางเหมือนตกอยู่ในโลกน้ำแข็ง

นางรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รู้จักเด็กผู้หญิงตรงหน้าเลย นางไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆ ทำไมตอนนี้ ในสายตาทุก นางจะฆ่าพวกเขาสองพี่น้องหมด

“ทหาร จับตัวทหารสัมพันนายนี้” ไม่รอให้หลี่เฉินเย่นเอ่ยปาก หลี่ฉางอันมองดูร่างเด็กผู้หญิงที่อ่อนโยนและอ่อนแอนั่น ก็สั่งการทหารมังกรเหินข้างหลัง

“พวกเจ้ากล้า”...... หัวหน้าองครักษ์ของฉ่ายเวินเพิ่งเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ ตะโกนออกมาตามสัญชาติญาณตอนได้ยินเสียงคำสั่งของหลี่ฉางอัน

แต่ว่ายังไม่ทันพูดจบเขาก็ต้องยอมแพ้ต่อความจริง ถึงแม้ว่าฮ่องเต้หนานจ้าวอยู่ที่นี่ก็แก้ไขความจริงเรื่องที่เจ้าหญิงอวิ๋นซึนกักขังบุตรโอรสฮ่องเต้แคว้นเหลียงไม่ได้

ดังนั้น ตอนนี้ทหารแคว้นเหลียงจะฆ่าพวกเขาก็ไม่เกินไป พวกเขาไม่มีเหตุผลที่ต้องต่อต้าน

ยอมจำนนโดยดีเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของพวกเขา

ไม่มีทหารหนานเจียงขวางทาง หลี่เฉินเย่นก็เดินเข้าไปในตำหนักของฉ่ายเวินอย่างเร็ว เอาจิงโม่ที่จับเก้าอี้หยุงร่างตัวเองมากอดไว้ในอก

“ศิษย์พี่ ท่าเชื่อข้า ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ซ่อนพวกเขาไว้จริงๆ ข้าเอ็นดูพวกเขามาก ข้า”...... ฉ่ายเวินเห็นหลี่เฉินเย่นอุ้มจิงโม่ขึ้นมา นางตามหลี่เฉินเย่นเข้าไปติดๆ รีบอธิบาย

แต่ว่าหลี่เฉินเย่นเหมือนไม่ได้ยินที่นางพูด เขาอุ้มจิงโม่ไว้มองไปตามมที่จิงโม่ชี้ เดินไปทางตำหนักนอนของฉ่ายเวินทีละก้าวๆ

“ศิษย์พี่ นั่นเป็นตำหนักนอนของข้า ท่านอย่าเข้าไปเลย?” ฉ่ายเวินเห็นหลี่เฉินเย่นเดินไปทางตำหนักนอน ในใจสิ้นหวังหมดแล้ว นางเข้าใจดี ความลับของนางรักษาไว้ไม่อยู่แล้ว

นางไม่รู้ว่าจิงโม่และฉองเหลาเจอความลับของตัวเองได้ยังไง และไม่รู้ว่าอยู่ๆพวกเขาหายไปแล้วอยู่ๆก็ปรากฏออกได้ยังไง นางรู้เพียงว่า เพราะว่าเด็กสองคนนี้ ศิษย์พี่ผิดหวังกับตัวเองอีกครั้งแล้ว

แต่ยังไงแล้วฉ่ายเวินก็ต้องผิดหวัง อย่าบอกว่าเป็นตำหนักนอนของนาง ไม่ว่าจะเป็นแหล่งที่เต็มไปด้วยอันตราย ฉองเหลาอยู่ที่นั่น หลี่เฉินเย่นจะไม่ไปได้ยังไง

หลี่ฉางอันเก็บกวาดพวกทหารนอกประตู หัวเราะเดินเข้ามามองดูฉ่ายเวินที่เหมือนสุนัขไร้บ้านเดินตามอยู่หลังหลี่เฉินเย่น อดยิ้มไม่ได้ตักเตือนว่า : “เจ้าตามฝ่าบาทไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ ถ้าหากยังมีเวลาก็เขียนจดหมายให้เสด็จพ่อที่ว่าดีกว่า ดูว่าเขาจะสามารถช่วยชีวิตเจ้าได้หรือเปล่า?”

ลอบปลงพระชนม์รัชทายาท ถึงแม้ว่านางจะเป็นเจ้าหญิงแห่งหนานจ้าว เกรงว่าก็หนี้ไม่พ้นหรอก?

ฉ่ายเวินไม่เคยคิดมาก่อนว่า จิงโม่และฉองเหลาที่เดินเข้ามาแสดงความเป็นมิตรต่อตัวเองในตำหนักของตัวเองเมื่อสองวันก่อน กลับกลายเป็นการวางกับดักตายให้ตัวเอง

อีกทั้ง ยังสูญเสียทหารสามพันนายของตัวเอง

เปิดกลไกบนรูปปั้นเทพยา ประตูลับบนเตียงก็เปิดออก มองดูห้องลับที่ดำมืด หลี่เฉินเย่นเอาเด็กผู้หญิงในอ้อมอกส่งให้กับหลี่ฉางอัน จากนั้นก็เดินนำทหารบุกเข้าไปภายในห้องลับ

“ศิษย์พี่ อันตราย” ฉ่ายเวินเห็นเงาร่างของหลี่เฉินเย่นหายไปในปากถ้ำ อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา

แต่ว่าหลี่เฉินเย่นไม่ได้ยินเสียงของนางแล้ว ตอนนี้เขาจะไม่มีเวลาสนใจอันตรายอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เขาเป็นเพียงพ่อคนหนึ่ง และลูกชายของเขาก็อยู่ข้างในห้องลับ