ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 329

ตอนที่ 329 จิตใจโหดเหี้ยม

“อยากจะเจรจาข้อตกลงกับข้าก็เอายาแก้พิษให้ข้า”

“ศิษย์พี่ ข้าบอกแล้ว่าภายในหนึ่งเดือนจะไม่กระตุ้นพิษในร่างนางเป็นขีดจำกัดของข้าแล้ว ถ้าหากเจ้ายังดื้อดึงจะเอายาแก้พิษก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ รอให้นางแก้พิษก่อนแล้วข้าค่อยวางพิษอีกชนิดก็ได้ได้”

ฉ่ายเวินพูดอย่างไม่ใส่ใจ แต่หลี่เฉินเย่นฟังแล้วกลับรู้สึกขนลุก เขารู้ว่าจิตใจฉ่ายเวินโหดเหี้ยม แต่ว่าตอนที่ฟังนางพูดถึงชีวิตของชูเซี่ยอย่างกับเรื่องเล่น เขาก็ยังกลัวขึ้นมา

“ศิษย์พี่ เพื่อความสัมพันธ์กับหนานจ้าว เจ้าไม่สามารถปลดข้าได้หรอก สำหรับข้าเป็นเพียงแค่ความแตกต่างระหว่างเฟยจื่อหรือกุ้ยเฟยเท่านั้น แต่สำหรับชูเซี่ย นั่นเป็นชีวิตหนึ่งเดือน”

“ฉ่ายเวิน เจ้าอย่างบีบบังคับข้า”

“ศิษย์พี่ เจ้าต้องทำความเข้าใจ เป็นเจ้าที่อย่าบีบบังคับข้า เจ้าก็รู้ว่าข้าชอบเจ้ามากแค่ไหน แต่ว่าตอนนี้เจ้ากำลังบังคับข้าให้ปล่อยผู้หญิงที่เจ้าชอบไป คนที่โหดร้ายเป็นเจ้าไม่ใช่หรือ?”

ตอนนี้สีหน้าที่สงบนิ่งของฉ่ายเวินเมื่อครู่นี้หายไปแล้ว นางเปลี่ยนมาเป็นผู้หญิงที่ถูกความรักทำให้เป็นบ้าคนนั้นอีก นางคิดว่าตัวเองสามารถเจรจาอย่างใจเย็นกับศิษย์พี่ได้ แต่เห็นชัดว่า ตัวเองทำไม่ได้

“ข้อเสนอข้าบอกไปหมดแล้ว ถ้าเจ้าทำได้ งั้นพวกเราก็ทำ ถ้าไม่ได้ งั้นก็ช่างเถอะ” สุดท้ายแล้วฉ่ายเวินใจเย็นลงได้ แต่ว่าคำพูดที่นางเอ่ยออกมาอีกครั้งไม่ได้ประนีประนอม

หลี่เฉินเย่นไม่คิดว่าฉ่ายเวินจะยึดมั่น เมื่อก่อนศิษย์น้องน่ารักอ่อนโยนคนนั้นจะรับปากคำขอของเขาอย่างยินดีตลอด

แต่ที่นางพูดก็ถูก คนที่นางชอบคือตัวเอง ชูเซี่ยเป็นศัตรูหัวใจของนาง นางเองก็ไม่มีนางเป็นมิตรกับชูเซี่ย

หลี่เฉินเย่นเงียบไปนาน เขาก้มหน้าตลอด ฉ่ายเวินเองก็ไม่พูด เพียงแต่มองดูหลี่เฉินเย่น แสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่างมากระทบใบหน้าของฉ่ายเวิน ทำให้ใบหน้าที่แต่เดิมมีรอยด่างดำอยู่แล้วเพิ่มความเศร้าอีกนิดหนึ่ง

“ข้าจะไม่ทำเจ้า แต่ว่าจำคำสัญญาของเจ้าเอาไว้ ภายในหนึ่งเดือนห้ามกระตุ้นพิษของเจ้า” ก่อนที่หลี่เฉินเย่นจะจากไปก็ซ้ำข้อเสนอของฉ่ายเวินอีกรอบ เขาจะคุ้มครองชูเซี่ย แม้ว่าตอนนี้จะสามารถคุ้มครองนางได้แค่หนึ่งเดือนเท่านั้น

“ในเมื่อตำแหน่งหรูกุ้ยเฟยของข้าไม่เปลี่ยน งั้นเด็กผู้หญิงสิบห้าคนนั้นเป็นคนยาที่ข้าซื้อมาใช่ไหม?”

“เจ้าอย่าได้คืบจะเอาศอก นั่นไม่ใช่คนยาของเจ้า”

“แต่ว่าพวกเขาถูกข้าป้อนยามาสี่สิบกว่าวันแล้ว เป็นคนยาของข้านานแล้ว แม้ว่าจะมีบางคนที่ข้าไม่ได้ซื้อพวกเขามา แต่ว่าก็มีคนให้ข้าเอง ดังนั้นเจ้าช่วยพวกเขาไม่ได้ ส่งพวกเขาคืนมาเถอะ ไม่แน่ว่าถ้าข้าอารมณ์ดี ยังสามารถไว้ชีวิตพวกเขาไว้ได้”

“เรื่องนี้ข้าไม่ได้ยุ่ง ตอนนี้คนอยู่ที่ชูเซี่ย ถ้าหากเจ้าสามารถขอมาได้ก็ขอ แต่ว่าจำเรื่องที่เจ้ารับปากข้าไว้ ไม่ใช้ยาพิษกับชูเซี่ย ภายในเดือนนี้ห้ามกระตุ้นพิษในร่างนาง”

“ศิษย์พี่ เจ้าว่าชูเซี่ยผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดี เจ้าเป็นถึงกษัตริย์ มีบางเรื่องยังต้องฟังความคิดเห็นนาง เจ้าถูกนางรักแกแบบนี้ ศิษย์น้องสงสารมากจริงๆ”

ฉ่ายเวินพูดจบก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจคำหนึ่ง แต่ว่าหลี่เฉินเย่นแค่ยิ้ม ก่อนไป ยังไม่ลืมที่จะบอกกับนางคำหนึ่งว่า : “เจ้าไม่ใช่ปลา จะรู้ถึงความสุขของปลาได้อย่างไร”

หลี่เฉินเย่นไปแล้ว ฉ่ายเวินก็ได้ดั่งใจ นางยังคงเป็นหรูกุ้ยเฟยที่ดูดีในสายตาคนนอก แต่เห็นรอยยิ้มอ่อนหวานของหลี่เฉินเย่นตอนที่จากไป สดใสเหมือนแสงอาทิตย์ ส่งเข้ามาในใจนาง ก็ทำให้ใจนางเหมือนถูกมีดเฉือน เพราะว่ารอยยิ้มนั้นไม่ได้ให้ตัวเอง

ถ้าหากความเกลียดชังสามารถฆ่าคนได้ ตอนนี้ในใจของฉ่ายเวินคงสามารถฆ่าชูเซี่ยได้แล้ว นางเกลียดผู้หญิงที่แย่งหัวใจของศิษย์ไป โดยเฉพาะนางไม่รู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นจะเก่งกว่าตัวเอง นางมีสิทธิอะไรมายึดหัวใจศิษย์พี่

โดยเฉพาะตอนนี้ นางต้องการใบหน้าที่สมบูรณ์แบบหน้าหนึ่ง แต่ว่าตอนนี้นางได้เพียงแต่ไปหาชูเซี่ย แม้ว่านางจะโกรธเกลียดการโอนอ่อนต่อหน้าชูเซี่ย

ในตอนที่ฉ่ายเวินกำลังคิดว่าจะเอาคนสิบห้าคนนั้นคืนมายังไง ชูเซี่ยก็ได้รับข่าวจากหลี่เฉินเย่นว่า ในคนยาสิบห้าคนนั้นมีคนที่คนอื่นให้ฉ่ายเวินมา ให้นางตรวจสอบอย่างละเอียด

เด็กผู้หญิงสิบกว่าคนนี้ล้วนถูกฉ่ายเวินป้องยาพิษไป เพื่อให้พวกเขาขจัดพิษบนผิวหน้าออกไป ที่สติของพวกเขาสับสน เห็นพิษแล้วก็อดไม่ได้ที่จะกิน ก็เพียงเพราะฉ่ายเวินใช้จำนวนยาเยอะเกินไปทำให้เกิดการตอบสนองต่อความเครียด

ชูเซี่ยและจูเก๋อหมิงคุยกันนานมากถึงตัดสินใจออกสูตรยาแก้พิษให้พวกเขา เพื่อให้ผิวของพวกเขาอยู่ในสภาพที่ดีที่สุด ฉ่ายเวินใช้อะไรไปมากมาย ดังนั้นแม้ว่าพิษจะทำร้ายร่างกาย แต่ก็ไม่ใช่ว่าแย่ไปหมด

“สภาพร่างกายของเด็กผู้หญิงพวกนี้ที่ดีหน่อยคืนนี้น่าจะสามารถตื่นได้ สภาพร่างกายแย่หน่อยก็คงต้องรอถึงพรุ่งนี้แล้ว ยังมีสองคนที่อาการหนักเป็นพิเศษ อาจจะไม่สามารถตื่นมาได้อีกเลย” จูเก๋อหมิงเตือนชูเซี่ยเสียงเบา

ตั้งแต่ที่พวกเขาถูกช่วยมาชูเซี่ยก็เอาใจทั้งหมดใส่ไว้บนพวกเขา เป้าหมายของชูเซี่ยชัดเจนมาก ช่วยคน แต่ว่าหลายครั้งที่ทำเต็มที่แล้วก็ไม่สามารถได้ผลลัพธ์ที่ต้องการได้ เขาเตือนล่วงหน้า ก็เพียงเพราะให้ชูเซี่ยได้เตรียมใจแค่นั้น

ชูเซี่ยพยักหน้าขอบคุณ ทำไมชูเซี่ยถึงไม่เข้าใจความคิดจูเก๋อหมิง แต่การเป็นหมอ ความคิดเริ่มแรกของนางไม่เคยเปลี่ยน

ชูเซี่ยคิดไม่ถึงว่า เสี่ยวเชี่ยนของตำหนักเหลียงเฟยจะตื่นขึ้นมาก่อน ปากนางแห้งอย่างรุนแรง ขอน้ำดื่มเสียงเบา ไม่คิดว่าน้ำจะไหลเข้าปากตัวเองจริงๆ

นี่เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยมีมานานแล้ว ก่อนหน้านี้นางหิวอ้าปากขอของกิน ที่กินลงไปก็เป็นอาหารที่ไม่มีรสชาติ คอแห้งอยากดื่มน้ำ ที่ดื่มก็มีแต่ยา ในอาการมึนๆงงๆ นางนึกว่าตัวเองจะไม่มีโอกาสได้กินอาหารธัญพืช ดื่มน้ำรสหวานนี้แล้ว คิดไม่ถึง ยังสามารถได้ลิ้มลองถึงรสชาติหวานของน้ำ

นางเลียปากอย่างพอใจ จากนั้นก็พยายามลืมตาขึ้น เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยหนึ่ง

“ฟื้นก็ดีแล้ว ฟื้นก็ดีแล้ว”ว่านสู่นเห็นเสี่ยวเชี่ยนลืมตาขึ้นก็พูดอย่างดีใจ ได้ยินชูเซี่ยรีบมาจับชีพจรให้เสี่ยวเชี่ยน

ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนมองเห็นชูเซี่ยเพิ่งนึกได้ว่าคนที่คุ้นเคยคือสาวใช้ของหัวหน้าพรรคชูเซี่ย และตอนนี้ชูเซี่ยกลับกำลังให้ตัวเอง.....

“ขอบคุณหัวหน้าพรรคที่ช่วยชีวิต ชีวิตข้าต่ำต้อย ท่านไม่ต้องลดเกียรติมารักษาข้าหรอก ข้าไม่ตายแล้ว คุ้มที่ท่านจะรักษาข้า” ตอนที่พูดนัยน์ตาเสี่ยวเชี่ยนก็เต็มไปด้วยน้ำตา นางไม่คิดว่าตัวเองยังสามารถมีชีวิตรอดได้ ยิ่งคิดไม่ถึงว่าคนที่ช่วยตัวเองจะเป็นชูเซี่ย พูดจบเสี่วเชี่ยนก็พยายามลุกขึ้น จะทำความเคารพชูเซี่ย

“รอเจ้าหายแล้วค่อยทำความเคารพเถอะ ตอนนี้รักษาดีๆก่อนเถอะ ตื่นมาได้ก็ดีแล้ว รอเจ้าหายแล้วข้าจะส่งเจ้ากลับไปหานายเจ้า” ชูเซี่ยเห็นท่าทางเสี่ยวเชี่ยนรู้สึกขอบคุณ เอ่ยปากปลอบโยน

“ขอหัวหน้าพรรคช่วยด้วย ข้าไม่สามารถกลับไปที่เหลียงเฟยแล้ว ไปที่นั่นมีแต่ตายอย่างเดียว ขอท่านเก็บข้าไว้เถอะ” เสี่ยวเชี่ยนได้ยินนางพูดถึงนายของนาง ร่างกายก็สั่นขึ้นมา นางก้มนางไม่กล้ามองชูเซี่ย นางกลัวว่าถ้าเห็นสายตาอันอ่อนโยนของชูเซี่ยจะอดไม่ได้ที่จะร้องไห้

“เหลียงเฟยเป็นคนส่งเจ้าให้ฉ่ายเวินหรือ?” เห็นเสี่ยวเชี่ยนที่ต่อต้านเหลียงเฟยอย่างนี้ คิดถึงที่หลี่เฉินเย่นให้คนมาส่งจ่าว ชูเซี่ยลองถาม

เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้พูด เพียงแต่ก้มหน้าร้องไห้ นางรู้ว่าการรอดจากความตายครั้งนี้ได้เพราะชูเซี่ย แต่ว่านางสามารถมีชีวิตต่อได้หรือไม่ ยังคงต้องดูเหลียงเฟย ถ้าหากเหลียงเฟยส่งตัวเองให้กับหรูกุ้ยเฟยอีก งั้นตัวเองคงต้องมีแต่ตายอย่างเดียว

นางดิ้นรนเอาชีวิตรอดด้วยน้ำตา ใจของชูเซี่ยถูกดึงขึ้นมาอีกครั้ง นางไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไรทำให้เหลียงเฟยสามารถส่งตัวนางในคนสนิทของนางให้คนอื่นได้ หรือว่าอำนาจในตำหนักฝ่ายในร่วมมือกันแล้ว?

เพียงแค่คิด ชูเซี่ยก็รู้สึกรอบตัวเย็นไปหมด เรื่องราวหลายเรื่อง สุดท้ายแล้วนางก็ละเลยไป