ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 329

ตอนที่ 329 จิตใจโหดเหี้ยม

“อยากจะเจรจาข้อตกลงกับข้าก็เอายาแก้พิษให้ข้า”

“ศิษย์พี่ ข้าบอกแล้ว่าภายในหนึ่งเดือนจะไม่กระตุ้นพิษในร่างนางเป็นขีดจำกัดของข้าแล้ว ถ้าหากเจ้ายังดื้อดึงจะเอายาแก้พิษก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ รอให้นางแก้พิษก่อนแล้วข้าค่อยวางพิษอีกชนิดก็ได้ได้”

ฉ่ายเวินพูดอย่างไม่ใส่ใจ แต่หลี่เฉินเย่นฟังแล้วกลับรู้สึกขนลุก เขารู้ว่าจิตใจฉ่ายเวินโหดเหี้ยม แต่ว่าตอนที่ฟังนางพูดถึงชีวิตของชูเซี่ยอย่างกับเรื่องเล่น เขาก็ยังกลัวขึ้นมา

“ศิษย์พี่ เพื่อความสัมพันธ์กับหนานจ้าว เจ้าไม่สามารถปลดข้าได้หรอก สำหรับข้าเป็นเพียงแค่ความแตกต่างระหว่างเฟยจื่อหรือกุ้ยเฟยเท่านั้น แต่สำหรับชูเซี่ย นั่นเป็นชีวิตหนึ่งเดือน”

“ฉ่ายเวิน เจ้าอย่างบีบบังคับข้า”

“ศิษย์พี่ เจ้าต้องทำความเข้าใจ เป็นเจ้าที่อย่าบีบบังคับข้า เจ้าก็รู้ว่าข้าชอบเจ้ามากแค่ไหน แต่ว่าตอนนี้เจ้ากำลังบังคับข้าให้ปล่อยผู้หญิงที่เจ้าชอบไป คนที่โหดร้ายเป็นเจ้าไม่ใช่หรือ?”

ตอนนี้สีหน้าที่สงบนิ่งของฉ่ายเวินเมื่อครู่นี้หายไปแล้ว นางเปลี่ยนมาเป็นผู้หญิงที่ถูกความรักทำให้เป็นบ้าคนนั้นอีก นางคิดว่าตัวเองสามารถเจรจาอย่างใจเย็นกับศิษย์พี่ได้ แต่เห็นชัดว่า ตัวเองทำไม่ได้

“ข้อเสนอข้าบอกไปหมดแล้ว ถ้าเจ้าทำได้ งั้นพวกเราก็ทำ ถ้าไม่ได้ งั้นก็ช่างเถอะ” สุดท้ายแล้วฉ่ายเวินใจเย็นลงได้ แต่ว่าคำพูดที่นางเอ่ยออกมาอีกครั้งไม่ได้ประนีประนอม

หลี่เฉินเย่นไม่คิดว่าฉ่ายเวินจะยึดมั่น เมื่อก่อนศิษย์น้องน่ารักอ่อนโยนคนนั้นจะรับปากคำขอของเขาอย่างยินดีตลอด

แต่ที่นางพูดก็ถูก คนที่นางชอบคือตัวเอง ชูเซี่ยเป็นศัตรูหัวใจของนาง นางเองก็ไม่มีนางเป็นมิตรกับชูเซี่ย

หลี่เฉินเย่นเงียบไปนาน เขาก้มหน้าตลอด ฉ่ายเวินเองก็ไม่พูด เพียงแต่มองดูหลี่เฉินเย่น แสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่างมากระทบใบหน้าของฉ่ายเวิน ทำให้ใบหน้าที่แต่เดิมมีรอยด่างดำอยู่แล้วเพิ่มความเศร้าอีกนิดหนึ่ง

“ข้าจะไม่ทำเจ้า แต่ว่าจำคำสัญญาของเจ้าเอาไว้ ภายในหนึ่งเดือนห้ามกระตุ้นพิษของเจ้า” ก่อนที่หลี่เฉินเย่นจะจากไปก็ซ้ำข้อเสนอของฉ่ายเวินอีกรอบ เขาจะคุ้มครองชูเซี่ย แม้ว่าตอนนี้จะสามารถคุ้มครองนางได้แค่หนึ่งเดือนเท่านั้น

“ในเมื่อตำแหน่งหรูกุ้ยเฟยของข้าไม่เปลี่ยน งั้นเด็กผู้หญิงสิบห้าคนนั้นเป็นคนยาที่ข้าซื้อมาใช่ไหม?”

“เจ้าอย่าได้คืบจะเอาศอก นั่นไม่ใช่คนยาของเจ้า”

“แต่ว่าพวกเขาถูกข้าป้อนยามาสี่สิบกว่าวันแล้ว เป็นคนยาของข้านานแล้ว แม้ว่าจะมีบางคนที่ข้าไม่ได้ซื้อพวกเขามา แต่ว่าก็มีคนให้ข้าเอง ดังนั้นเจ้าช่วยพวกเขาไม่ได้ ส่งพวกเขาคืนมาเถอะ ไม่แน่ว่าถ้าข้าอารมณ์ดี ยังสามารถไว้ชีวิตพวกเขาไว้ได้”

“เรื่องนี้ข้าไม่ได้ยุ่ง ตอนนี้คนอยู่ที่ชูเซี่ย ถ้าหากเจ้าสามารถขอมาได้ก็ขอ แต่ว่าจำเรื่องที่เจ้ารับปากข้าไว้ ไม่ใช้ยาพิษกับชูเซี่ย ภายในเดือนนี้ห้ามกระตุ้นพิษในร่างนาง”

“ศิษย์พี่ เจ้าว่าชูเซี่ยผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดี เจ้าเป็นถึงกษัตริย์ มีบางเรื่องยังต้องฟังความคิดเห็นนาง เจ้าถูกนางรักแกแบบนี้ ศิษย์น้องสงสารมากจริงๆ”

ฉ่ายเวินพูดจบก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจคำหนึ่ง แต่ว่าหลี่เฉินเย่นแค่ยิ้ม ก่อนไป ยังไม่ลืมที่จะบอกกับนางคำหนึ่งว่า : “เจ้าไม่ใช่ปลา จะรู้ถึงความสุขของปลาได้อย่างไร”

หลี่เฉินเย่นไปแล้ว ฉ่ายเวินก็ได้ดั่งใจ นางยังคงเป็นหรูกุ้ยเฟยที่ดูดีในสายตาคนนอก แต่เห็นรอยยิ้มอ่อนหวานของหลี่เฉินเย่นตอนที่จากไป สดใสเหมือนแสงอาทิตย์ ส่งเข้ามาในใจนาง ก็ทำให้ใจนางเหมือนถูกมีดเฉือน เพราะว่ารอยยิ้มนั้นไม่ได้ให้ตัวเอง