ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 330

ตอนที่ 330 ยอมแพ้

ชูเซี่ยให้ว่านสู่นพยุงเสี่ยวเชี่ยนกลับไปที่เตียง รอนางจับชีพจรให้นางเสร็จอีกครั้ง ถึงได้ถามเสียงเบาคำหนึ่ง : “ทำไมเหลียงเฟยถึงได้ส่งตัวเจ้าให้หรูกุ้ยเฟย?”

“หรูกุ้ยเฟยให้ของบางอย่างกับเหลียงเฟย บอกว่าถ้ามีของสิ่งนั้นอยู่ ก็สามารถทำให้เหลียงเฟยสามารถทำความปรารถนาสำเร็จได้”

“เป็นยาพิษหรือ?” ชูเซี่ยถามเสียงเบา เพราะว่าฉ่ายเวินในตอนนี้นอกจากจะมีตำแหน่งเจ้าหญิงแห่งหนานจ้าวแล้ว ความสามารถที่สุดยอดคือการผลิตยาพิษ พ่อของเหลียงเฟยต้องการขยายตระกูลให้เติบโต ไม่มีทางที่จะมีเรื่องของการทรยศประเทศแน่นอน ดังนั้นที่พวกร่วมมือกัน ก็เพียงเพราะเรื่องพิษเท่านั้น

“ใช่ แต่ว่าข้าไม่รู้ว่าพระองค์ของเราจะใช้ทำอะไร แต่ว่าของสิ่งนั้นต้องมีประโยชน์ต่อเหลียงเฟยแน่นอน ไม่อย่างนั้นนางคงไม่ส่งตัวข้าให้หรูกุ้ยเฟยเพื่อปิดปากหรอก” ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนพูดถึงตอนสุดท้ายมีความโกรธนิดหนึ่ง ในสายตาของคนอื่นนางอาจจะเป็นเพียงนางในที่จะมีหรือไม่มีก็ได้ของเหลียงเฟย แต่ว่านางกลับเป็นคนรู้ใจของเหลียงเฟยที่แท้จริง ไม่อย่างนั้นเหลียงเฟยก็คงไม่ให้นางมือกับการร่วมงานกับหรูกุ้ยเฟยหรอก

ดังนั้นตอนที่นางรูว่าตัวเองถูกเหลียงเหยทอดทิ้งในใจก็มีแต่ความสิ้นหวัง และการเผชิญหน้ากับหรูกุ้ยเฟยที่วางยาตัวเอง นางคิดว่าคงไม่มีโอกาสรอดแล้ว กลับไม่คิดว่านางจะสามารถรอดมาได้

ตอนที่คิดว่าตัวต้องตายแม้แต่เกลียดก็ไม่มีแล้ว เพียงแค่คิดว่าจะไม่ต้องทนทรมานกับพิษในวันเวลาที่เหลือ แต่ตอนนี้ นางกลับไม่อยากให้เหลียงเฟยประสบความสำเร็จ ยังไงนั่นก็เป็นสิ่งที่แลกมาด้วยชีวิตของตัวเอง ของรักของนาง

ดังนั้นนางจึงเล่าทุกเรื่องออกมา นางรู้ดีว่าหัวหน้าพรรคชูไม่เหมือนกับเหลียงเฟย และศัตรูของศัตรูก็คือมิตร

“เรื่องนี้ข้าต้องตรวจสอบแน่ ตอนนี้เจ้าอยู่รักษาตัวที่นี่ รอถึงรอเวลาอันเหมาะสมข้าจะส่งเจ้าออกจากวัง” ชูเซี่ยพูดเสียงเบา

“หัวหน้าพรรค เสี่ยวเชี่ยนไม่มีความสามารถอื่น แต่ว่าขอเพียงได้อยู่ข้างๆท่าน แม้ว่าท่าจะไม่ต้องการข้า ก็อยากให้ข้าได้รอจนถึงตอนที่เหลียงเฟยได้รับผลกรรม ไม่อย่างนั้นทั้งชีวิตของข้าคงไม่สงบสุขได้”

เสี่ยวเชี่ยนชอบการจัดการของชูเซี่ยมาก แม้ว่าช่วงเวลาตอนที่เป็นคนสนิทของเหลียงเฟย ความฝันที่ใหญ่ที่สุดของนางคือการออกไปใช้ชีวิตสงบสุขนอกวัง แต่ว่าตอนนี้ ตอนนี้ทุกอย่างมาถึงจริงๆ นางกลับไม่อยากแล้ว

“เจ้าไปพิจารณาดีๆก่อนเถอะ เรื่องการแก้แค้นเป็นเรื่องของเจ้า ไม่เกี่ยวข้องกับข้า” ชูเซี่ยพูดกับเสี่ยวเชี่ยนอย่างจริงจัง

นางไม่ใช่ผู้กอบกู้ ช่วยเสี่ยวเชี่ยนพวกเขาก็ต้องจ่ายด้วยราคาที่สูงแล้ว นางไม่อยากเข้าไปอยู่ในวังวนรักเกลียดของพวกเขา แต่ว่า ถ้าเหลียงเฟยอยู่ตรงข้ามกับหลี่เฉินเย่นล่ะก็ นางจะเป็นใบมีดที่ใช้ต่อกรกับเหลียงเฟยแน่นอน

“ได้ ข้าจะลองคิดู แต่ว่าข้าไม่มีทางเปลี่ยนความคิดแน่” เสี่ยวเชี่ยนจอบกลับอย่างแน่วแน่ นางตัดสินใจได้นานแล้ว

หลังจากที่ชูเซี่ยและเสี่ยวเชี่ยนพูดจบไม่นานก็มีเด็กผู้หญิงหลายคนทยอยตื่นขึ้นมา พวกเขาหลายคนไม่เหมือนเสี่ยวเชี่ยน ล้วนเป็นคนลักพาตัวมาตอนกลางคืน ถูกป้อนยาอย่างงงๆ จากนั้นก็มึนๆงงๆรอดจากความตาย

สำหรับชูเซี่ยที่เป็นคนที่ช่วยชีวิตพวกเขาก็รู้สึกขอบคุณเป็นธรรมดา แต่สำหรับศัตรูคนที่จับตัวพวกเขามา พวกเขาไม่ได้มีความเกลียดชังอย่างนั้นเหมือนกับเสี่ยวเชี่ยน

เช้าวันที่สอง ชูเซี่ยให้คนปล่อยข่าวที่เสี่ยวเชี่ยนตื่นขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นทางฝั่งของฉ่ายเวินหรือว่าทางฝั่งของเหลียงเฟย ต่างก็ต้องการเสี่ยวเชี่ยนที่เป็นหินถามถามนี้

ตามความเข้าใจเหล่านางสนมในวังของชูเซี่ย หลังจากที่เหลียงเฟยรู้ข่าวเสี่ยวเชี่ยนคงร้อนรนเป็นแน่ จากนั้นต้องเผยความลับออกมาแน่ ดังนั้นตอนที่ฉ่ายเวินบุกเข้ามาในตำหนักฉ่ายเหว่ย ชูเซี่ยถึงได้ตะลึง

โดยเฉพาะฉ่ายเวินในวันนี้ถือว่าสว่างสดใส นางมัดผมสูง เกล้าผมที่กำลังเป็นที่นิยมที่สุดตอนนี้ มีไว้ช่อผมที่ปล่อยลงจากหน้าผาก อัญมณีที่สวยสดที่สุดอยู่กลางหัวคิ้ว ดวงตาเหมือนอย่างกับถูกความมืดกลืนก็ไม่ปาน มองดูนางที่มองตัวเองอย่างได้ใจ ชูเซี่ยนึกถึงคำหนึ่งที่เหมาะสมมากคำหนึ่ง : จิตใจเร่าร้อนฮึกเหิม

“เจ้ามาที่นี่ได้ยังไง?” ชูเซี่ยใส่ใจเรื่องราวทุกอย่างในวัง แต่ไม่เคยตามรอยหลี่เฉินเย่น ดังนั้นเรื่องที่หลี่เฉินเย่นไปยังตำหนักของฉ่ายเวินชูเซี่ยก็ไม่รู้เรื่อง นางจำได้แต่ว่าเมื่อวานหลี่เฉินเย่นให้นางอยู่ในตำหนักอย่างเดียว

“ข้าเป็นหรูกุ้ยเฟยของฝ่าบาท ที่นี่ไม่ใช่ตำหนักฝ่ายในของฝ่าบาทหรือ ทำไมข้าจะไม่มีสิทธิมาที่นี่?” ฉ่ายเวินยิ้มพูด ในตาได้ใจอย่างมาก เหมือนกับผู้หญิงที่ขวัญหนีดีฝ่อเป็นผู้หญิงคนอื่นอย่างนั้น

“งั้นไม่ทราบว่าหรูกุ้ยเฟยมาที่นี่มีเรื่องอะไร?”

“ก็แค่อยากมาให้เจ้ารู้ ในใจของศิษย์พี่ยังมีข้าอยู่ ข้าก็แค่ทำลูกของเจ้าบาดเจ็บ เขาก็ยังลงโทษข้าไม่ลง” ฉ่ายเวินยิ้มอย่างได้ใจ สายตาเหมือนอย่างกับสาวน้อยที่ถูกชายอันเป็นที่รักเอ็นดูอย่างนั้น

“ข้ารู้แล้ว เจ้าไปได้แล้ว” ชูเซี่ยอยู่ๆก็อดขำไม่ได้ นางพบกฎข้อหนึ่งของใจคนบนตัวของฉ่ายเวิน เวลาคนขาดอะไรก็จะอวดคนอื่นอย่างนั้น อย่างเช่นบอกว่าคนที่ไม่มีเงินก็จะแสดงว่าตัวเองร่ำรวยมากต่อหน้าเพื่อนๆ อย่างเช่นบอกว่าไม่ถูกคนอื่นรักก็จะสรรหาทุกหนทางที่จะถูกรัก เพื่อให้คนอื่นยืนยันถึงความสุขของเขา

“ชูเซี่ย ศิษย์พี่เมื่อวานมาขอโทษข้าแล้ว ในที่สุดเขาก็เข้าใจถึงความดีของข้า เขาบอกว่าจากนั้นนี้จะปฏิบัติกับข้าดีๆ” ฉ่ายเวินไม่คิดว่าชูเซี่ยจะไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด ความเรื่องที่ไม่มีอยู่พวกนี้กำลังอบอุ่นหัวใจของนาง แต่ว่าเรื่องเดียวกัน ชูเซี่ยกลับไม่ได้ใส่ใจเลย

“งั้นเจ้าก็รักษาความดีของเขาดีๆ ขอให้พวกเจ้ามีความสุข” ชูเซี่ยไม่มีคำพูดอีก นางไม่เข้าใจว่าฉ่ายเวินไปเอาความั่นใจนี้มาจากไหนว่าหลี่เฉินเย่นเปลี่ยนใจไปชอบผู้หญิงที่มีจิตใจโหดเหี้ยมแล้ว

“ชูเซี่ย เจ้าผิดหวังมากใช่หรือเปล่า? ลูกของเจ้าถูกข้าทำร้ายบาดเจ็บ แต่เขากลับเอ็นดูข้าเหมือนกับสมบัติ ชูเซี่ย จนแล้วจนรอดเจ้าก็แค่มือที่สาม ข้าจะใช้ความจริงนี้ให้เจ้าได้เห็น แม้แต่สิทธิในการอยู่ที่วังนี้เจ้าก็ไม่มี”

“อืม ข้าแค่เสียใจว่าเมื่อวานไม่ได้ฆ่าทหารสามพันนายนั่นทิ้งซะ”

“ชูเซี่ย เจ้า”......

ชูเซี่ยกำลังเตือนฉ่ายเวินอย่างเป็นมิตร ที่จริงแล้วเมื่อวานนี้การแย่งชิงและป้องกัน ผลสุดท้ายแล้วชูเซี่ยก็เป็นผู้ชนะ นางช่วยคนที่อยากช่วยแล้ว ทหารสามพันนายที่ฉ่ายเวินพามาจากหนานจ้าวก็ถูกทหารมังกรเหินคุมตัวไว้หมดแล้ว

ดังนั้น เมื่อตอนที่ฉ่ายเวินมาโอ้อวดชัยชนะที่นี่ ในใจของชูเซี่ยมีแต่ความดูแคลน

“ทหารสามพันนายนี้ข้าไม่มีทางคืนให้เจ้าแน่ ดังนั้นเจ้าควรจะคิดหน่อยดีกว่าว่าจะบอกเรื่องนี้กับนายของเข้ายังไงดีกว่า” ชูเซี่ยเห็นใบหน้าฉ่ายเวินน่ากลัวอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะยิ้มตักเตือนอีกครั้ง

“ชูเซี่ย เจ้าทำกับข้าอย่างนี้ เจ้าต้องเสียใจทีหลังแน่ แล้วก็ เอาคนยาสิบห้าคนนั้นให้ข้า ไม่อย่างนั้น”.....

“ฉ่ายเวิน คนสิบห้าคนนั้นข้าให้คนส่งออกนอกวังเมื่อเช้านี้แล้ว มีคนของพรรคมังกรเหินคุ้มกันอยู่อย่างลับๆ เจ้าน่าจะไม่มีวันหาพวกเขาเจออีก”

ใบหน้าฉ่ายเวินยิ่งเขียวไปหมดแล้ว เส้นเลือดที่หน้าผากปูดขึ้นมาสูง เหมือนกับทั่วทั้งใบหน้าเหมือนกับจะระเบิดอย่างนั้น

“ฉ่ายเวิน เจ้าเคยเรียกข้าว่าพี่สาว และเคยรักหลี่เฉินเย่นอย่างลึกซึ้ง เห็นแก่ความสัมพันธ์เมื่อก่อนของพวกเรา ข้าให้เจ้าสี่คำ กล้าได้กล้าเสีย”

“ชูเซี่ย มันเพิ่งจะเริ่มต้น ข้าจะแพ้ได้ยังไง ข้ายังคงเป็นหรูกุ้ยเฟย ยังคงเป็นศิษย์น้องของศิษย์พี่ ข้าจะทำให้ศิษย์เข้าใจใจของข้า ทำให้เขารู้ว่ามีแต่ข้าที่คู่ควรกับเขาเท่านั้น”

ฉ่ายเวินฟังยังไม่ยอมที่จะฟังคำของชูเซี่ย นางไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองแพ้แล้ว อนาคตยังอยู่ในมือของนาง ชีวิตของชูเซี่ยยังคงอยู่ในกำมือของนาง นางเชื่อว่าสุดท้ายแล้วตัวเองจะสามารถชนะชูเซี่ย ยืนอยู่เคียงข้างศิษย์พี่