ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 333

ตอนที่ 333 ข้าก็คือนาง

เมื่อฮองไทเฮาได้ยินที่ชูเซี่ยพูดกลับหัวเราะในทันใด หล่อนตบมือชูเซี่ยหลายที สีหน้าเปี่ยมด้วยความเมตตาอาทร

“ข้าน้อยก็ไม่อยากให้อวี่โหรวทำผิดกฎวัง แต่อวี่จู๋มาเข้าฝันข้าทุกคืน บอกว่าเป็นห่วงฝ่าบาท อยากให้น้องสาวดูแลฝ่าบาทแทนหล่อน ท่านไทเฮาก็ทรงรู้ อวี่จู๋ตายโดยการถูกกล่าวหา แต่หล่อนมีความรักที่ลึกซึ้งต่อฝ่าบาท ทำให้วิญญาณของหล่อนยากที่จะไปสู่สุขคติภูมิ ข้าเป็นพี่ชาย......”ไม่น่าเชื่อว่าในตอนท้ายเฉินหยวนชิ่งกลับน้ำตาไหลพราก

แม้เฉินอวี่จู๋น้องสาวของเขาจะกลับมาแล้วก็ตาม แต่หล่อนก็ยังหมกมุ่นอยู่กับฝ่าบาท ต้องยอมทนทุกข์ทรมานเพื่อฝ่าบาท ทำให้เขาแค่คิดก็เจ็บปวดไปทั้งใจ

“หยวนชิ่ง เจ้าก็รู้ดี ว่าอวี่จู๋ได้เสียชีวิตไปห้าปีกว่าแล้ว ฝ่าบาทก็ทรงมีคนใหม่ในใจแล้ว เจ้าให้อวี่โหรวเข้าวัง ข้ากลัวว่าฝ่าบาทจะทรงทำให้ผู้หญิงดีๆ คนนี้ผิดหวัง”ไทเฮาพูดอย่างให้เฉินหยวนชิ่ง

หากเป็นก่อนหน้าที่ชูเซี่ยกลับมา เฉินหยวนฉิ่งพูดอะไรแบบนี้ออกมา แน่นอนว่าหล่อนต้องให้เฉินอยี่โหรวเข้าวังอย่างไม่ลังเล แต่ว่าตอนนี้ ชูเซี่ยกลับมาแล้ว หล่อนจะไม่ให้ใครมาเป็นอุปสรรคกีดขวางทั้งสองอีกแล้ว โดยเฉพาะเฉินอวี่โหรวที่เป็นน้องสาวของเฉินอวี่จู๋ แถบตอนนี้เฉินหยวนชิ่งก็มีกำลังทหารในมือจำนวนมาก

“เพียงแค่สามารถทำให้พีสาวไปสู่สุขติภูมิ อวี่โหรวไม่รู้สึกลำบากใจอะไรเลย ขอไทเฮาทรงโปรด”ไม่รอให้เฉินหยวนชิ่งเปิดปากพูด เฉินอวี่โหรวก็ได้คุกเขาลงบนพื้น

“อวี่โหรว เจ้า......”เฉินหยวนชิ่งมองดูน้องสาวที่รีบร้อนใจอย่างนี้ ในใจนั้นทั้งโมโหและสงสาร หากอวี่จู่ยอม เขาอยากให้หล่อนไปไกลจากราชวัง ไปใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุข แต่หล่อนกลับยืนยันที่ต้องเป็นผู้ชายไร้ความจริงใจคนนี้ เพื่อที่จะได้แต่งงานกับเขา หล่อนต้องยอมทำร้ายใจตนเอง

“เรื่องนี้ข้าจะทรงหารือกับฝ่าบาทอีกที ข้าก็เหนื่อยแล้ว พวกเจ้ากลับกันก่อนเถอะ”ไทเฮาไม่อยากได้ยินคำพูดหยั่งลึกของเฉินหยวนชิ่งเหล่านี้อีกแล้ว หล่อนเคยเห็นความรักแน้นแฟ้นหยั่งลึกแต่ชูเซี่ยมีแต่หลี่เฉินเย่นแต่ไหนแต่ไรแล้ว ดังนี้จึงไม่รู้สึกกับ “ความรักลึกซึ้ง”ของเฉินอวี่จู๋แล้วล่ะ

เฉินหยวนชิงคิดไม่ถึงหรอกว่า ทุกครั้งพูดถึงความรักลึกซึ้งของเฉินอวี่จู๋ด้วยความเมตตานั้น ความรักที่ลึกซึ้งเพียงใดก็ล้วนถูกทำลายในที่สุด ความถูกใจที่มากเพียงใดก็มักกลายเป็นภาระในที่สุด

เดิมทีเฉินหยวนชิ่งคิดว่าเรื่องที่จะพาเฉินอวี่โหรวเข้าวังนั้นจะต้องสำเร็จอย่างแน่นอน แต่คิดไม่ถึงว่าจะถูกไทเฮาปฏิเสธ เขาโมโหเล็กน้อย และดึงเฉินอวี่โหรวเดินจากไป แต่เฉินอวี่โหรวกลับแกะมือเฉินหยวนชิ่งออก พลันส่ายหน้าอย่างนิ่มนวล จากนั้นคุกเข่าต่อหน้าไทเฮาอีกครั้ง “ท่านไทเฮา ข้าอยากคุยอะไรกับพี่ชูเซี่ยเสียหน่อย”

“ถ้าอย่างนั้นเราไปตำหนักฉ่ายเหว่ยกันเถอะ”ชูเซี่ยมองดูแววตาอ้อนวอนของเฉินอวี่โหรว สุดท้ายก็ไม่อาจปฏิเสธหล่อนได้

ใบหน้ากับหล่อนคล้ายกับเฉินอวี่จู๋มาก มองดูท่าทีอ้อนวอนของหล่อน ชูเซี่ยไม่พลันนึกถึงคืนที่หล่อนจากโลกนี้ไป คำพูดเหล่านั้นที่หล่อนเปล่งออกมาจากลมเฮือกสุดท้าย

“ชูเซี่ยเจ้าอย่าคิดจะทำอะไร หากอวี่โหรวเป็นอะไรไป ข้าไม่ให้อภัยเจ้าแน่นอน”ตั้งแต่ออกมาจากพระตำหนักไทเฮา เฉินหยวนชิ่งตามอยู่ด้านหลังพวกเขาอย่างกับทหารอารักขา เห็นชูเซี่ยเหลือบไปทางเขา เขาพลันพูดเตือน

“ตำหนักฉ่ายเหว่ยของข้าไม่มีสายน้ำที่ไหลเชี่ยวกรากและสัตว์ดุร้ายหรอก ข้าก็ไม่อยากมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับแม่ทัพเฉิน แม้ว่าแม่ทัพเฉินจะดูข้าไม่ถูกตาตลอดเรื่อยมาก็ตาม หากเจ้าไม่วางใจสามารถพาน้องสาวของเจ้ากลับไปได้ หล่อนต่างหากที่เป็นฝ่ายอยากจะคุยกับข้า ข้าไม่ได้เป็นฝ่ายเรียกหล่อนมาคุย” ชูเซี่ยไม่มีอะไรจะคุยกับเฉินหยวนชิ่งแล้ว แม้ว่าความจริงจะอยู่ตรงหน้าก็ตาม แต่เขาก็มักจะคิดว่าหล่อนเป็นฝ่ายกระทำ

ชูเซี่ยทำให้เฉินหยวนชิ่งไม่มีอะไรจะพูดอีก เพียงแต่จ้องมองชูเซี่ยด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม ส่วนเฉินอวี่โหรวก็ยังคงเดินตามหลังเฉินหยวนชิ่งอย่างสงบเสงี่ยม เห็นทั้งสองไม่มีใครยอมใคร แต่กลับไม่ได้พูดอะไร

เฉินอวี่โหรวอยากคุยกับชูเซี่ยเพียงลำพัง ดังนั้นเฉินหยวนชิ่งจึงต้องจำใจออกไป ก่อนออกไปก็ได้มองชูเซี่ยด้วยสายตาโหดเหี้ยมอีกครั้ง เป็นการเตือนอย่างชัดเชนเลยทีเดียว

“พี่สาว ข้ากลับมาแล้ว”เสียงฝีเท้าของเฉินหยวนชิ่งค่อยๆห่างไป เสียงอันนุ่มนวลของเฉินอวี่โหรวดังสนั่นข้างหูชูเซี่ย