ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 334

ตอนที่ 334 เกือบสำเร็จ

เฉินอวี่จู่ได้ยิน พลันมองหน้าชูเซี่ยแววตาเป็นประกาย ราวกับว่าสามารถมองทะลุไปเห็นหัวใจของชูเซี่ยได้ ชูเซี่ยมองเขาอย่างนิ่งสงบ ไม่ได้การหลบสายตาใดๆ

“เจ้าเป็นคนแก้พิษของไทเฮารึ”

“ใช่ แต่มีคนเอายาแก้พิษมาให้ข้า หากตอนนี้เจ้าถูกวางยาแบบเดิม ข้าสามารถแก้ได้”

คำถามของเฉินอวี่จู๋ทำให้ชูเซี่ยตกตะลึง แต่หล่อนก็เลือกที่จะพูดตามความจริง แม้หล่อนจะรู้จักเฉินอวี่จู๋ไม่มากนัก แต่หล่อนมั่นใจว่าเฉินอวี่จู๋ไม่คิดว่าตนเองถูกอยู่ตลอดเวลาอย่างเฉินหยวนชิ่งแน่นอน

“ข้ารู้แล้ว”เฉินอวี่จู๋พูดจบพลันทำท่าจะลุกขึ้น ชูเซี่ยแปลกใจเล็กน้อย เธอคิดว่ายังไงหล่อนก็ต้องบอกว่าเชื่อที่ตนพูด แม้ในใจจะไม่เชื่อก็ตาม แต่หล่อนกลับเดินออกไปดื้อๆ อย่างนี้

“พี่สาว ไม่ว่าเจ้าเต็มใจหรือไม่เต็มใจก็ตาม ไม่ว่าเจ้าเห็นแก่ตัวหรือไม่ก็ตาม ข้าเพียงต้องการปกป้องเขาให้ดี ถึงแม้ว่าคนที่เขาชอบจะไม่ใช่ข้าก็ตาม ดังนั้น ยังไงเสียข้าก็จะเข้าวังให้ได้”ชูเซี่ยส่งเฉินอวี่จู๋ที่หน้าประตูตำหนักฉ่ายเหว่ย จู่ๆ เฉินอวี่จู๋พลันพูดกับชูเซี่ยอย่างเคร่งขรึม

“ข้ารู้”

ยังไงเสียชูเซี่ยก็ต้องรู้สิ ตอนนี้อำนาจในราชตำหนักดั่งน้ำผึ้งหยดเดียว เพียงสะเทือนเล็กน้อย หลี่เฉินเย่นก็ต้องหาคนที่สามารถช่วยเขาได้

เฉินหยวนชิ่งเป็นทางเลือกที่ดีทีเดียว หากเงื่อนไขของเฉินหยวนชิ่งคือให้เฉินอวี่โหรวเข้าวัง หลี่เฉินเย่นก็อาจจะเห็นด้วยเช่นกัน

พระราชวังใหญ่โตมโหฬาร เหล่าสนมมากมายก่ายกอง ไม่สามารถให้ความรักพวกเขาได้ แต่ให้อำนาจตำแหน่งแก่พวกเขาได้

แต่ชูเซี่ยก็เข้าใจดีว่า เฉินอวี่จู๋ไม่เหมือนเหล่าสนมคนอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นหลี่เฉินเย่นหรือตนเอง ต่างรู้สึกละอายใจต่อเฉินอวี่จู๋

เฉินหยวนชิ่งเห็นเฉินอวี่จู๋เดินออกมาจากตำหนักฉ่ายเหว่ย ถามไถ่อย่างไม่ค่อยวางใจนักเป็นเวลาค่อนข้างนาน พอแน่ใจแล้วว่าหล่อนไม่มีปัญหาอะไรถึงรู้สึกวางใจ จากนั้นพลันพยุงเฉินอวี่โหรวเดินจากไป

ส่วนชูเซี่ยเองพลันมองตามหลังของเฉินหยวนชิ่งและเฉินอวี่จู๋ ไม่ได้สติอยู่นานสองนาน

ชูเซี่ยกำลังคิดว่าจะบอกเรื่องของเฉินอวี่โหรวให้หลี่เฉินเย่นอย่างไร หล่อนรู้ดีว่าควรจะรีบบอก ไม่อย่างนั้นหลี่เฉินเย่นจะถูกเฉินหยวนชิ่งเล่นงานจนไม่สามารถรับมือได้

ตอนนี้ได้ทำหน้าที่แทนเหลียงกุย เฉินหยวนชิ่งยิ่งทำตัวกร่างขึ้นเรื่องๆในท้องพระโรง เพียงแค่เฉินอวี่จู๋ยืนหยัดที่จะเข้าวัง เฉินหยวนชิ่งก็ต้องทำให้หล่อนสมปรารถนาอย่างแน่นอน

เมื่อนึกถึงท่าทีของเฉินอวี่จู๋ที่อยากจะช่วยหลี่เฉินเย่นเต็มที ชูเซี่ยอดไม่ได้ที่จะยิ้มขื่นๆ หล่อนอาจยังไม่รู้ ตอนนี้คนที่หลี่เฉินเย่นระแวงที่สุดก็คือพี่ชายของหล่อน

“นายหญิง เหลียงเฟยไปหาฝ่าบาทแล้ว”เสียงของว่านสู่นที่ดังขึ้น เรียกสติชูเซี่ยกลับคืนมาในทันใด

“ไปหาก็ไปหาสิ ราวกับว่าฝ่าบาทจะทรงถูกเขากินอย่างนั้นแหละ”

ชูเซี่ยรู้ดีว่าหลี่เฉินเย่นไม่รู้สึกอะไรกับพวกเขา หรือพูดอีกอย่างหนึ่งว่ามีแต่รังเกียจพวกเขา ดังนั้นการที่พวกเขาไปหาหลี่เฉินเย่นจะเป็นอะไรไป เพียงแต่หลังจากที่หล่อนพูดจบ หล่อนหันกลับไปมองว่านสู่นอย่างกะทันหัน เพียงพริบตาเดียวก็เข้าใจสิ่งที่ว่านสู่นต้องการสื่อให้ตนรู้

เหลียงเฟย หล่อนมีของของฉ่ายเวิน ของชิ้นนั้นสามารถเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ของหล่อนและฝ่าบาทได้

ก่อนหน้านี้ที่ได้ยินเสี่ยวเชี่ยนพูด ชูเซี่ยรู้สึกว่าสิ่งของที่พวกเขาแลกเปลี่ยนกันนั้นไม่มีอะไรพิเศษหรอก แต่ตอนนี้รู้ว่าเหลียงเฟยไปหาฝ่าบาทนั้น เริ่มพลันเริ่มรู้สึกสงสัย เป็นไปได้ไหมที่จะเป็น......

“ก่อนที่เหลียงเฟยจะไปหาฝ่าบาทนั้น เพิ่งได้ข่าวที่ท่านช่วยเสี่ยวเชี่ยนให้ฟื้น เป็นคนของเราเองที่ตั้งใจให้หล่อนรู้ข่าว”ว่านสู่นเตือนด้วยเสียงเบา

“ข้าก็มีธุระกับฝ่าบาทพอดี เจ้าไปกับข้า”

เรื่องราวเกี่ยวข้องกับหลี่เฉินเย่น ชูเซี่ยรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก ความรู้สึกกระวนกระวายใจนี้ เป็นไปอย่างต่อเนื่องกระทั่งหล่อนมาถึงห้องพระบรรทมของหลี่เฉินเย่น

สถานการณ์ไม่ได้เป็นอย่างที่หล่อนคิด เห็นหลี่เฉินเย่นกำลังมองเหลียงเฟยผู้คุกเขาอยู่บนพื้นด้วยสีหน้านิ่งเฉย ชูเซี่ยพลันโล่งใจ

“ฝ่าบาท ข้าไม่ได้เป็นคนส่งตัวเสี่ยวเชี่ยนไปให้หวงกุ้ยเฟย หล่อนดื้อดึงจะไปเอง ข้าเป็นเพียงสนมที่ไม่ได้รับความเอาใจเท่านั้น หล่อนเป็นถึงองค์หญิงของแคว้นหนานจ้าว คนที่หล่อนถูกใจข้าไม่กล้ายื้อให้อยู่ต่อหรอก เพราะอย่างนั้นข้าจึงหลงผิด แต่ข้าคิดไม่ถึงเหมือนกันว่าหวงกุ้ยเฟยจะฆ่าคน แต่ดีที่นายหญิงชูเก่งกาจ และได้ช่วยเหลือคนไว้ได้ ไม่อย่างนั้นข้าต้องเสียใจเป็นแน่แท้ ข้า......”

“ฝ่าบาท ข้าน้อยไม่ได้เป็นคนร้ายจริงๆ และไม่เคยคิดที่จะฆ่าเสี่ยวเชี่ยน......”

“ฝ่าบาท ท่านต้องทรงเชื่อข้าน้อย ข้าน้อย......”

“ฝ่าบาท......”

ไม่นานชูเซี่ยก็รู้สึกหมดความอดทนกับสิ่งที่เหลียงเฟยพูด คำพูดเป็นร้อยเป็นพัน ก็ไม่พ้นคำว่า ฉ่ายเวินเป็นคนขอเสี่ยวเชี่ยนไป ไม่เกี่ยวกับหล่อนเลย

หล่อนมาเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ของตน

ชูเซี่ยเกือบจะเชื่อแล้วว่า หล่อนเพียงแต่รู้เรื่องของเสี่ยวเชี่ยนแล้วไม่สบายใจ จึงมาอธิบายกับหลี่เฉินเย่นให้ชัดเจน กระทั่งหล่อนได้กลิ่นยาแปลกๆ

ไม่แปลกที่หล่อนต้องร้องไห้สะอึกสะอื้นและพูดวนไปวนมา เพราะต้องการถ่วงเวลานี่เอง เพื่อรอให้ยาออกฤทธิ์

ชูเซี่ยกำลังจะเข้าไป แต่กลับได้ยินเสียงเหลียงเฟยร้องขึ้น “ฝ่าบาท ฝ่าบาท”

เมื่อว่านสู่นได้ยินพลันจะพุ่งเข้าไป แต่กลับถูกชูเซี่ยขวางไว้ หล่อนยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้านิ่งเฉย ราวกับว่าคนในห้องไม่ใช่หลี่เฉินเย่นที่หล่อนรักสุดหัวใจ

“ฝ่าบาท ท่านก็ทรงรู้ว่าคนที่ข้าน้อยรักที่สุดก็คือท่าน ข้าอยากมีฝ่าบาทน้อยให้ท่าน ท่านพ่อของข้าบอกว่า เมื่อถึงตอนนั้นจะสนับสนุนเขาอย่างดี ให้เขากลายเป็นรัชทายาทแห่งแคว้นเหลียงเรา”

“ฝ่าบาท ท่านก็ทรงชอบข้าน้องเหมือนกันใช่หรือไม่ ครั้นอยู่พระราชอุทยานข้าเห็นท่านมองข้า......”

“ฝ่าบาท......”

ในตำหนักใหญ่มีเพียงเสียงของเหลียงเฟย ว่านสู่หน้าแดงหูแดง มองวินอี้ด้วยความโหโมเล็กน้อย ทำท่าจะพุ่งเข้าไป แต่ชูเซี่ยเพียงแต่ยิ้มและส่ายหน้า

“ไม่ได้มาจับชู้หรอกรึ หากไม่ออกมาอีกก็จะไม่ได้เห็นแล้วนะ”เสียงของหลี่เฉินเย่นที่อ่อนโยนปนขี้เล่นดังออกมาจากตำหนักใหญ่

ว่านสู่นเพิ่งจะเข้าใจ หล่อนช่วยชูเซี่ยเปิดประตูตำหนักใหญ่ออก เหลียงเฟยในตำหนักใหญ่ราวกับว่าสติฟั่นเฟือนไปแล้ว ในขณะที่ฉีกเสื้อผ้าของตน ก็พลันเอาตัวไปแนบกับร่างของหลี่เฉินเย่น ส่วนหลี่เฉินเย่นเพียงแต่พลักร่างของหล่อนออกด้วยความรังเกียจ

“เสี่ยวลู่ ส่งหล่อนไปตำหนักข้าง และหาผู้ชายให้หล่อนหนึ่งคน”เห็นชูเซี่ยอบยิ้ม ในขณะที่หลี่เฉินเย่นทรงบัญชาลู่จ่งก่วนนั้น ก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปทางชูเซี่ยพลันยิ้มอ่อนและพูดว่า “ทีนี้วางใจได้แล้วสิ”

“ข้าไม่ได้ไม่วางใจ เพียงแต่กลัว......”

“ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ได้เป็นอะไร”หลี่เฉินเย่นยิ้มพลันยื่นแขนกอดชูเซี่ยแต่มือของเขาร้อนมาก ในอ้อมแขนก็เช่นเดียวกัน

ชูเซี่ยเงยหน้ามองหลี่เฉินเย่น ทันใดนั้นก็หยิบเข็มทองออกมาและจิ้มไปที่จุดสำคัญหลายจุด หล่อนตะคอกใส่หลี่เฉินเย่นอย่างโมโห “เจ้าอยากตายรึ”

หล่อนคิดว่าหลี่เฉินเย่นได้ป้องกันก่อนหน้านี้แล้ว แต่เขากลับเพียงแค่สกัดจุดเพื่อควบคุมไม่ให้พิษในตัวออกฤทธิ์ แม้ฝีมือของเหลียงเฟยจะอ่อน แต่เขาก็ถูกวางยาแล้วล่ะ

“ข้าไม่เป็นอะไร”ขณะที่หลี่เฉินเย่นกำลังพูดนั้นเลือกกำเดาก็เริ่มไหล ชูเซี่ยใช้เข็มทองจิ้มไปที่จุดสำคัญอีกหลายจุด แต่แก้มของหลี่เฉินเย่นก็ยังไม่หายแดง เขาพิงกึ่งนอนบนเก้าอี้มองดูชูเซี่ยฝังเข็มให้ตนอย่างกังวลใจ เพลิดเพลินกับมือเล็กๆของชูเซี่ยที่นาบบนตัวของตน นี่นู่นนั่นหน่อย หล่อนจุดไฟในใจของเขาให้สว่างได้อย่างง่ายดาย

“ชูเซี่ยออกไปเร็ว”หลี่เฉินเย่นตะโกนด้วยเสียงทุ้มด้วยสติสุดท้าย

ชูเซี่ยมองหลี่อวิ๋นเขียน พลันพูดอย่างจริงจังว่า “ข้าไม่ไป”

“รีบไปเถอะ ขอร้องล่ะ”หลี่เฉินเย่นรู้สึกควบคุมสติตนเองไม่ได้อีกแล้ว เขาขอร้องด้วยเสียงเบา มือกลับอยู่ตรงเอวของชูเซี่ยแล้ว

ชูเซี่ยรู้สึกถึงความร้อนในตัวเขา พลันรู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก หล่อนจับมือของหลี่เฉินเย่นแน่น พูดอย่างจริงจังว่า “หลี่เฉินเย่น ข้าไม่ไป”