ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 335

ตอนที่ 335 สมหวัง

หลี่เฉินเย่นเข้าใจสภาพร่างกายของตนเองดี ความแรงของพิษนี้ เขาสัมผัสถึงแล้ว หากชูเซี่ยไม่ออกไปอีก เขาจะควบคุมตนเองไม่ได้แล้ว

แม้ว่าเขาอยากจะทำตัวบ้าคลั่งใส่หล่อน แต่เขาทำไม่ได้ หากให้เลือกระหว่างการทำตามใจตนเองและการให้หล่อนอยู่ข้างๆ เขาเลือกได้เพียงให้หล่อนอยู่ข้างๆ

ดังนั้น ไม่ใช่ว่าไม่อยาก แต่ว่าทำไม่ได้

ชูเซี่ยเป็นหมอ เมื่อได้กลิ่นหล่อนก็รับรู้ถึงความแรงของพิษนี้แล้ว ก่อนหน้านี้เห็นหลี่เฉินเย่นมีท่าทีนิ่งเฉย หล่อนคิดว่าเขาได้เตรียมการไว้แล้วเสียอี แต่หลี่เฉินเย่นในตอนนี้ เขาแค่พยายามควบควมสารพิษที่กำลังค่อยๆ ลามไปทั่วกาย

หล่อนเข้าใจดีว่า สารพิษชนิดนี้หากไปพยายามควบคุมมาก ผลที่ตามมาอาจเลวร้ายจนไม่กล้าคิด...... ยิ่งไปกว่านั้นอาจถึงแก่ชีวิต

เมื่อได้ยินชูเซี่ยพูด หลี่เฉินเย่นรู้สึกว่าตนได้ลอยขึ้นบนเมฆทั้งคน สติทั้งหมดถดถอยเพราะคำว่าข้าไม่ไปของหล่อนคำเดียว เขากอดชูเซี่ยแน่น ริมฝีปากอันร้อนแผ่วค่อยๆ เลื่อนลงมาจากใบหน้าของหล่อน อุณหภูมิอันหนาวเย็นนั้น เป็นเหมือนการช่วยชีวิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตเขา

เขาตะโกนในใจซ้ำๆ ครั้งนี้ครั้งเดียว ครั้งนี้ครั้งเดียว

“ว่านสู่น ให้คนของเราเฝ้าอยู่ด้านนอกตำหนัก ส่วนเจ้าเฝ้าอยู่ด้านนอกห้อง ห้ามใครเข้ามาทั้งนั้น”

ชูเซี่ยยังไม่ได้เสียสติ หล่อนรู้ดีว่ามีคนจำนวนมากที่กำลังจ้องมองตนและหลี่เฉินเย่น แต่เรื่องมันฉุกเฉิน หล่อนไม่สามารถปล่อยให้หลี่เฉินเย่นถึงแก่ชีวิตได้

ดังนั้น แม้ร่างกายจะอ่อนระทวยเพราะการสัมผัสและการจูบของหลี่เฉินเย่น หล่อนยังคงหันไปสั่งการคนด้านหลัง จากนั้นจึงดื่มด่ำกับความเร่าร้อนทางอารมณ์ของหลี่เฉินเย่น

บรรยากาศลึกซึ้ง พลันทำให้ชูเซี่ยรู้สึกว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงฝัน

หลังจากนั้น หลี่เฉินเย่นนอนหลับอยู่ข้างๆชูเซี่ยชูเซี่ยจับชีพจรของเขา มั่นใจว่าพิษได้คายตัวแล้ว จึงจะรู้สึกวางใจ

หล่อนใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย แต่งหน้าทำผมนิดหน่อย แล้วทิ้งโน้ตไว้ให้หลี่เฉินเย่นหนึ่งใบ

มองดูใบหน้าที่กำลังหลับของหลี่เฉินเย่น เปี่ยมไปด้วยความพึงพอใจและความสุข พลันทำให้ชูเซี่ยรู้สึกขมขื่นใจ หล่อนก้มลงจูบหน้าผากเขา และถอนหายใจเบาๆ “เพียงแค่ข้าอยากเป็นผู้หญิงของเจ้า และเจ้าก็อยากเป็นของข้า แต่ว่า ทำไมมันยากนักล่ะ”

พูดจบ ชูเซี่ยพลันลุกขึ้นและเดินจากไป เมื่อถึงหน้าตำหนัก ใบหน้าที่เดิมทีเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มของชูเซี่ยได้เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่หวาดกลัวและทำอะไรไม่ถูก

ว่านสู่นมองดูชูเซี่ยที่เปลี่ยนสีหน้ากะทันหัน รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ชูเซี่ยถลึงตาใส่หล่อนทีหนึ่งพลันพูดว่า “เจ้าว่าพอข้าเห็นฝ่าบาทกับเหลียงเฟยอยู่ด้วยกันแล้ว การแสดงออกแบบนี้เป็นอย่างไรบ้าง”

ว่านสู่นตกใจเล็กน้อย แต่ก็เข้าใจในทันใด ใบหน้าที่เดิมทีเปี่ยมไปด้วยความสงสัย ก็มีความโกรธเข้ามาแทรก

ชูเซี่ยมองตาว่านสู่นอย่างพอใจ จากนั้นทั้งสองก็ออกไปอย่างรวดเร็ว

ชูเซี่ยไม่รู้ว่า ภาพด้านหลังของหล่อนก็ยังคงอยู่ในสายตาของหลี่เฉินเย่น

เขาตื่นตั้งแต่ชูเซี่ยพูดประโยคสุดท้าย เพราะประโยคนั้น เขารู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก ไม่กล้าที่จะเงยหน้าไปดูหล่อน ดังนั้นจึงแกล้งทำเป็นหลับ

เขารับจูบของชูเซี่ยอย่างมีสติ และเฝ้ามองหล่อนจากไปอย่างรีบเร่ง

หากสถานการณ์ปัจจุบันไม่ได้วิกฤติ เขาอยากเก็บหล่อนไว้จริงๆ เมื่อสูญเสียไปแล้วถึงรู้ว่า การที่ตื่นมาแล้วได้เห็นหน้าคนที่ตนรัก ก็เป็นหนึ่งในความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก

“พ่ะย่ะค่ะ แต่มันจะไม่ง่ายไปสำหรับเหลียงเฟยหน่อยเหรอ”ลู่จ่งก่วนตอบรับอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นพลันถามขึ้นว่า “ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ท่าน......”

“นายหญิงชูเห็นข้ากับเหลียงเฟยแล้ว ตอนนี้เศร้าโศกหมดหวัง ข้าต้องไปปลอบใจเสียหน่อย”หลี่เฉินเย่นพูดอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีใครรู้ สำหรับตำหนักฉ่ายเหว่ยแล้ว เขาใฝ่ฝันอยากจะไปมานานแล้ว

เพิ่งจากกันเมื่อกี้ ตอนนี้ก็เริ่มคิดถึง หลังจากที่มีอะไรกับชูเซี่ยแล้ว หลี่เฉินเย่นรู้สึกว่าตนได้กลับไปเป็นชายหนุ่มผู้มุทะลุและทะนงตนเมื่อหลายปีก่อนแห่งพระตำหนักหนิงอัน

เขาอดใจรอไม่ไหวที่จะพบกับชูเซี่ยอีกครั้ง เห็นรอยยิ้มในดวงตาของหล่อน หรือได้ยินเสียงของหล่อน แม้จะเป็นเรื่องไร้สาระ ก็ดีไม่ต่างกัน

แต่หลี่เฉินเย่นคิดไม่ถึงเลบยว่า ชูเซี่ยจะปฏิเสธตน

ว่านสู่นยิ้มและมองดูหลี่เฉินเย่นที่ยืนอยู่หน้าประตูตำหนักฉ่ายเหว่ย พลันพูดกับหลี่เฉินเย่นด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “นายหญิงอารมณ์ไม่ดี ไม่อยากเจอท่าน”

หลี่เฉินเย่นได้ยินที่ว่ายสู่นพูด ก็ส่งสัยว่าสิ่งที่หล่อนพูดไม่เป็นความจริง แต่ก็กังวลว่าจะเป็นความจริง ไม่รู้ว่าหลังจากที่ชูเซี่ยออกจากห้องพระบรรทมแล้วเจอกับเรื่องอะไรไหม เขา......

“ฝ่าบาททรงกลับไปหาเหลียงเฟยเถอะ นายหญิงของข้ารู้ว่าท่านและเหลียงเฟยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง และสั่งให้ข้าไปให้รางวัลเหลียงเฟยเสียหน่อยในอีกสักครู่”

ว่านสู่นคิดไม่ถึงว่าฝ่าบาทผู้ชาญฉลาดจะทำอะไรไม่ถูกเมื่อถูกตนขัดขวาง ดังนั้น จึงได้แต่เตือนด้วยความหวังดี

“ข้ารู้แล้วน่ะ แต่มันมีความเข้าใจผิดเล็กน้อย เหลียงเฟยเองที่......”หลี่เฉินเย่นหยุดไม่พูดต่อ จากนั้นถอนหายใจเบาๆหนึ่งที และวิ่งเข้าไปโดยไม่สนใจการขัดขวางของว่านสู่น

“ฝ่าบาท ตำหนักฉ่ายเหว่ยของนายหญิงข้าไม่ใช่สถานที่ที่ท่านจะเข้าออกตามอำเภอใจได้ ท่านออกไปดีกว่า ......”ว่านสู่วิ่งตามหลี่เฉินเย่นเข้ามาในตำหนักฉ่ายเหว่ย น้ำเสียงไม่พอใจของหล่อนก็ค่อยๆ หายเข้าไปในวัง