ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 336

ตอนที่ 336 ประกาศอำนาจ

หลี่เฉินเย่นไม่เจอชูเซี่ยในห้องโถง พลันเดินตรงไปทางห้องพระบรรทมของหล่อน ว่านสู่นขวางยังไงก็ขวางไม่อยู่

เขาผลักประตูห้องพระบรรทมออกอย่างรีบร้อน เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า คนทั้งคนยืนแข็งทื่ออีกครั้ง

ชูเซี่ยเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมที่เปียกชุ่มกระจัดกระจายอยู่ด้านหลัง สวมเพียงกี่เพ้าขาวตัวเดียว พลันมองคนที่เปิดประตูเข้ามาอย่างตกใจ

ดวงตาของหล่อนฉ่ำรื้นเป็นประกาย ริมฝีปากเปล่งประกายระเรื่อราวกับลูกเชอร์รี่ที่น่าหลงใหล บนคอมีรอยจูบทั้งเข้มแล่ะอ่อนไว้เตือนเขาว่าไม่ได้ฝันไป

เมื่อเห็นหลี่เฉินเย่นที่หยุดชะงัก ชูเซี่ยหัวเราะในทันใด หลี่เฉินเย่นรู้สึกเพียงแค่โลกของตนได้พังทลายไปหมดแล้ว เหลือเพียงรอยยิ้มของหล่อน ที่เป็นเหมือนแสงสว่างที่เข้ายืดโลกของเขาไปทั้งใบ

“ชูเซี่ยเจ้า...... เจ้า......”หลี่เฉินเย่นอ้ำอึ้งอยู่นาน พูดอะไรไม่ออก ชูเซี่ยเห็นท่าทีของหลี่เฉินเย่น พลันหัวเราะไม่หยุด

“เจ้าโง่”ชูเซี่ยเดินหน้าไปจับมือของหลี่เฉินเย่น ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน รู้สึกถึงความอบอุ่นจากปลายนิ้วของหล่อน หลี่เฉินเย่นจึงได้สติ เขาจับมือของชูเซี่ยพลันโอบกอดหล่อนไว้ในอ้อมแขน เขากอดชูเซี่ยแน่น ราวกับว่ากำลังกอดของมีค่าที่ได้สูญไปและได้กลับคืนมา

“ขอโทษ ขอโทษ ข้า......” หลี่เฉินเย่นของโทษเสียงเบา หลังจากที่เขาฟื้น ทุกๆภาพในระหว่างนั้นปรากฎในหัวเขาอย่างต่อเนื่อง ความป่าเถื่อนและตรงไปตรงมาของเขา ความไม่รู้จักสงสารของเขา เขาจำได้เพียงในตอนนั้นเขาต้องการครอบครองชูเซี่ยเท่านั้น เพียงแต่เขาโลภเกินไป

“เจ้าโง่”ชูเซี่ยเข้าใจในสิ่งที่หลี่เฉินเย่นต้องการสื่อ พลันหน้าแดง และก้มหน้าไปตำหนิหนึ่งที จากนั้นจับมือหลี่เฉินเย่น แล้วค่อยๆนั่งลง

หลี่เฉินเย่นมองดูชูเซี่ยไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี

เขาเคยจินตนาการถึงภาพที่เขาทั้งสองได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นเหมือนในความทรงจำตน

ชูเซี่ยของเขา ควรจะได้รับการปกป้องและให้ความสำคัญ แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไม ตอนที่เห็นชูเซี่ยนั้น เขาถึงไม่สามารถควบคุมตนเองได้ เขารู้สึกว่าตนเองเป็นเหมือนสัตว์ป่าผู้หิวโหยอยู่ตลอดเวลา

“ข้า......”หลี่เฉินเย่นก็ยังคงไม่รู้ว่าควรเริ่มอย่างไรดี ความรู้สึกผิด ความตื่นเต้น และความกังวลล้นฟ้า ทำให้เขารู้สึกสับสน หรือพูดอีกอย่างได้ว่า ความเซอร์ไพร์สมาเร็วเกินไป จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่รับมือไม่ค่อยไหว

“ที่ข้าสั่งไปทั้งหมด เจ้าทำตามหมดหรือยัง”ชูเซี่ยถามเสียงเบา ตอนนี้หล่อนเข้าใจแล้วว่า เขารอให้หลี่เฉินเย่นกลายเป็นกษัตริย์ผู้ชาญฉลาดอย่างเดียวไม่ได้หรอก หล่อนทำได้เพียงนำทางเขาออกมาจากจุดๆ นั้น

“เรียบร้อยหมดแล้ว เจ้าวางใจเถอะ”หลี่เฉินเย่นเพิ่งได้สติ แต่เขาก็ยื่นมือไปจับมือของชูเซี่ยไว้ ราวกับว่าเพียงวิธีเท่านั้นที่จะสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของชูเซี่ย

“เจ้าไม่เคยคิดจะสนใจผู้หญิงเหล่านี้ไม่ใช่รึ ทำไมถึง......”ตอนที่เห็นโน้ตที่ชูเซี่ยทิ้งไว้นั้น ในใจเขาเต็มไปด้วยข้อสงสัย ตั้งแต่ที่ชูเซี่ยเข้าวังมา ก็ไม่เคยเห็นนางสนมเหล่านั้นในสายตา ราวกับว่าสนมเหล่านั้นไม่ใช่ภรรยาของเขายังไงอย่างนั้น แต่เป็นดอกไม้ใบหญ้าที่เขาเลี้ยงเอาไว้ในสวนดอกไม้

แต่ครั้งนี้หล่อนกลับมุ่งเป้าไม่ยังเหลียงเฟย เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ไม่พูดถึงเรื่องไกลตัว เขากล้าเล็งผู้ชายของข้า และยังใช้วิธีต่ำๆอย่างนี้ด้วย ข้ายอมไม่ได้หรอก”ชูเซี่ยพูดไปยิ้มไป

หากพวกเขาเพียงเดินตามหมายที่ตระกูลตนวางไว้ หล่อนอาจรู้สึกผู้หญิงเหล่านั้น แต่ว่า หากพวกเขาไม่ซื่อตรง ก็อย่าโทษเธอว่าหน้าเนื้อใจเสือ

หลี่เฉินเย่นพียงยิ้มและมองดูชูเซี่ยได้ยินหล่อนบอกว่าเขาคือผู้ชายของหล่อน ใจเขาเต้นแรงเหมือนตีกลองรัว อยากโอบกอดชูเซี่ยเข้าในอ้อมแขนตนอีกครั้ง