ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 344

ตอนที่ 344 เต็มใจรับการลงโทษ

ยามที่ไทเฮาตรัสวาจาตำหนิเขาออกมานั้น เฉินหยวนชิ้งอ้าๆหุบๆปากของตนเองหลายครั้งเพราะไม่ว่าชายหนุ่มพยายามจะหาข้ออ้างใดๆมาเถียงก็ไม่สามารถทำได้อยู่ดี

เข้าอาจสามารถโต้เถียงคำพูดของไทเฮาเพื่อน้องสาวของตนได้ แต่หากว่าเขาทำเช่นนั้นเขาก็จะกลายเป็นแม่ทัพใหญ่ที่ไม่ให้เกียรติเหล่าแม่ทัพใต้อาณัติของตนเอง

“แต่ว่าโหรวเอ๋อนางสุขภาพไม่แข็งแรง หากท่านโบยนาง... ถ้าเช่นนั้นไทเฮาก็ทรงลงอาญากระหม่อมเถิดพะย่ะค่ะ เรื่องนี้กระหม่อมเป็นผู้ต้นคิด โหรวเอ๋อนางไม่เกี่ยวข้อง”

“เรากล่าวไปแล้ว หากว่านางต้องการจะเข้ามาเป็นพระสนมในวังหลังจริงก็ต้องทนการลงโทษครั้งนี้ให้ได้ ส่วนเจ้าที่เป็นเสนาบดีกลาโหมนั้นจะใช้คนของตนทำอะไรไม่เกี่ยวข้องกับเรา”

เฉินหยวนชิ่งมองไทเฮาอย่างโกรธแค้น เขานึกไม่ถึงว่าพระองค์จะกล้าทำเช่นนี้กับน้องของเขา ในใจของชายหนุ่มบังเกิดความสิ้นหวังขึ้นมา หรือว่าคนพวกนี้ลืมไปแล้วว่าเคยติดค้างน้องสาวของเขาอย่างไรบ้าง

เหล่าราชวงศ์ไร้หัวใจแต่ตัวเขาเป็นคนที่มีเลือดเนื้อมีความรู้สึก จะให้เขามองดูน้องสาวของตนเองได้รับโทษเฉยๆอย่างนี้ได้อย่างไรกัน ยามนี้เขาตัดสินใจได้แล้ว หากว่าไทเฮาทรงคิดจะลงอาญาน้องสาวของเขาจริง เขาจะพานางไปจากที่นี่ ไปจากวังหลวงแห่งนี้เพราะผู้ชายคนนี้ คนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ไม่ใช่คนที่คู่ควรกับน้องสาวของเขาเลยแม้แต่น้อย

แต่ทว่ายังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เอ่ยปากพูด ที่หน้าประตูก็มีเสียงนุ่มนวลอ่อนหวานดังขึ้นเสียก่อน “พี่ชาย เรื่องนี้น้องเป็นผู้ผิดจริง ไทเฮาทรงลงอาญาก็นับว่าถูกต้องแล้วเจ้าค่ะ ไทเฮา นายหญิงชู หม่อมฉันยอมรับโทษนี้เพคะ”

เฉินอวี่โหรวในชุดเจ้าสาวสีแดงสด ทรงผมถูกเหล้าเป็นมวยสูงและประดับด้วยมงกุฎไข่มุกเป็นพู่ห้อยยาวลงมาปิดหน้าผากขับให้ใบหน้าของนางดูขาวและขี้โรคมากยิ่งขึ้น หญิงสาวค่อยๆย่างกรายเข้ามาในตำหนักใหญ่อย่างช้าๆ

เมื่อเฉินอวี่โหรวกล่าวจบนางก็คุกเข่าลงตรงหน้าพระพักตร์ ส่วนเฉินหยวนชิ่งเห็นเช่นนั้นก็รีบเข้ามาคุกเข่าอยู่เคียงข้างน้องสาวของตน “ไม่ได้ ร่างกายของเจ้าไม่แข็งแรง พี่จะไม่ยอมให้เจ้าต้องรับในความผิดที่เจ้าไม่ได้ก่อ”

“พี่ชายเจ้าคะ ไทเฮาทรงตรัสแล้วว่าหากข้าอยากเข้าวังถวายตัวเป็นพระสนมก็จำต้องรับโทษครั้งนี้” เฉินอวี่โหรวหันมามองพี่ชายของตนด้วยดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาก่อนจะเหลือบมองมาที่หลี่เฉินเย่น

น้ำตาและความอ่อนโยนของนางถาโถมเข้ามาในจิตใจของหลี่เฉินเย่น ชูเซี่ยเองก็มองมาที่เฉินอวี่โหรวเช่นกัน นางสังเกตเห็นประกายตาบางอย่างจากโหรวเฟยผู้นี้ หลี่เฉินเย่นเองก็มองไปที่เฉินอวี่โหรว แต่ฉายหนุ่มกลับเห้นเพียงดวงตาที่ฉายแววน้อยใจและขมขื่นจากนางเท่านั้น

หลี่เฉินเย่นถูกน้ำตาของเฉินอวี่โหรวทำให้ไขว้เขวขึ้นมา ชายหนุ่มหันกลับไปมองชูเซี่ยด้วยสายตาสับสน ชูเซี่ยเองก็มองมาที่เขาและพยายามฝืนยิ้มให้อย่างสุดความสามารถ แต่รอยยิ้มที่นางยิ้มออกมาให้เขานั้น นางคงไม่รู้ตัวว่ามันดูเศร้าแค่ไหน

ชูเซี่ยคิดว่าหลี่เฉินเย่นจะไม่มีความรู้สึกใดๆกับเฉินอวี่จู๋ นางจึวไม่เคยคิดใส่ใจ แต่ว่ายามนี้นางกลับรู้สึกว่านางใส่ใจมันอย่างมาก นางคิดว่านางจะสามารถทนมองเขามีความสุขกับหญิงอื่นได้ แต่ความจริงแล้วนางทำไม่ได้

“ทหาร นำนางออกไปรับโทษ” ความรู้สึกของชูเซี่ยย่อมไม่พ้นสายตาของหลี่เฉินเย่นไปได้ ทันทีที่ชายหนุ่มเอ่ยรับสั่งอย่างเย็นชาไปแล้วก็ค่อยๆหันกลับมามองชูเซี่ย ซึ่งภาพตรงหน้าสร้างความคับแค้นใจให้เฉินหยวนชิ่งมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว

ราชองครักษืที่รีบวิ่งเข้ามาก่อนจะนำตัวเฉินอวี่โหรวออกไป เฉินหยวนชิ่งได้แต่ยืนมองน้องสาวถูกนำตัวไป ด้านหลี่เฉินเย่นเดินไปใกล้ชูเซี่ยและกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เจ้าวางใจเถิด หัวใจของข้าแคบนัก”

ชูเซี่ยอดส่ายหัวอย่างเอือมระอากับคำพูดของเขาไม่ได้ นางอยากบอกเขาเหลือเกินว่าการที่เขาได้อยู่ร่วมกันกับเฉินอวี่โหรวก็นับเป็นเรื่องดีเพราะอย่างน้อยเฉินอวี่โหรวก็รักเขาจริงๆ แต่นางกลับพูดไม่ออก นางรู้สึกดีใจที่เขาพูดกับนางว่าใจของเขาแคบ แคบเสียจนสามารถบรรจุนางได้เพียงผู้เดียวเท่านั้น

“เฉินเย่น ท่านลืมไปแล้วหรือ ยามนี้พวกเราต้องเว้นระยะห่างกันไว้ เมื่อครู่ท่านวู่วามเกินไปแล้ว” ชูเซี่ยพยายามเรียกคืนสติของตนเองก็จะหันมาดุเขาด้วยสีหน้าจริงจัง

เมื่อครู่ที่เฉินหยวนชิ่งคิดจะลงมือทำร้ายนางนางก็หลบพ้นแล้วแต่ถึงกระนั้นหลี่เฉินเย่นก็ยังใจร้อนเข้ามาห้ามอีกฝ่ายไว้ คราวนี้ต่อให้เขาและนางจะแกล้งปั้นปึ่งกันเพียงใด เฉินหยวนชิ่งยังจะเชื่ออีกหรือ