ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 348

ตอนที่ 348 คนที่วางพิษ

หลี่เฉินเย่นอ้าปากจะเอ่ยแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ดวงตาคมของเขาจ้องมองที่ชูเซี่ยด้วยดวงตาที่สงบราบเรียบ

“แม่ทัพเฉินตื่นตูมเกินไปแล้ว อาการของน้องสาวของท่านไม่ได้ร้ายแรงเสียหน่อย เพียงแค่ดื่มยาถอนพิษก็ฟื้นขึ้นมาแล้วล่ะ” ชูเซี่ยกล่าวยิ้มๆราวกับพูดเรื่องดินฟ้าอากาศหาใช่ชีวิตคนไม่

“เจ้ายังคิดจะเสแสร้งอะไรอีก เจ้าวางยาพิษน้องสาวของข้า หัวใจของเจ้ามันช่างอำมหิตยิ่งนัก” เฉินหยวนชิ่งกล่าวจบก็เตรียมจะโจมตีอีกฝ่ายทันที แต่ทว่าเชียนซานที่อยู่หลังชูเซี่ยก็เข้ามาขวางกระบวนท่าไว้ทั้งยังตอบโต้กลับ

เฉินหยวนชิ่งเป็นฝ่ายตั้งรับการโจมตีของเชียนซาน ในตอนที่พวกเขาทั้งสองต่อสู้กันอยู่นั้นชูเซี่ยจึงค่อยๆถอยกายออกจากวงต่อสู้นี้ช้าๆ

เชียนซานเองก็เป็นถึงสาวใช้ข้างกายของหัวหน้าพรรคมังกรเหินวรยุทธของนางย่อมไม่ธรรมดา แม้ว่าเฉินหยวนชิ่งเองก็มีวรยุทธล้ำเลิศแต่ก็ต่อสู้กันได้อย่างสูสี ทั้งเขาและนางต่างก็ต่อสู้กันเกือบร้อยกระบวนท่าก็ไม่มีท่าทีว่าฝ่ายไหนจะเพลี่ยงพล่ำ แต่ว่าชั่วขณะหนึ่งที่เชียนซานเผลอเขาก็พุ่งเข้าโจมตีชูเซี่ยทันที เดิมทีชูเซี่ยสามารถหลบการโจมตีของอีกฝ่ายได้ไม่ยากแต่นึกไม่ถึงว่าจู่ๆด้านหลังของนางก็มีแรงผลักกระแทกตัวนางไปข้างหน้า

ในเมื่อไม่อาจหลบพ้นการโจมตีของเฉินหยวนชิ่ง ชูเซี่ยจึงได้แต่เบี่ยงกายหลบเพื่อรับการโจมตีให้น้อยที่สุด

แขนของนางถูกฝ่ามือของเฉินหยวนชิ่งกระแทกเข้าอย่างแรง ความเจ็บปวดจู่โจมไปทั้งร่างจนชูเซี่ยต้องกัดฟันข่มมันเอาไว้ เมื่อเห็นว่าโจมตีนางได้สำเร็จเฉินหยวนชิ่งก็ยิ้มออกมาด้วยความสะใจอย่างไม่คิดปิดบัง

“นายหญิง!” เชียนซานนึกไม่ถึงว่าเฉินหยวนชิ่งจะลงมือกับชูเซี่ยทีเผลอ นางเผลอกรีดร้องออกมายามที่เห็นนายหญิงของตนถูกฝ่ามือของเฉินหยวนชิ่งซัดเข้าที่แขน ดวงตาของนางตวัดมองเฉินหยวนชิ่งด้วยแววตาโกรธแค้นและแฝงไปด้วยการการไม่ยอมแพ้อย่างยิ่ง เชียนซานต่อสู้กับเฉินหยวนชิ่งอีกครั้ง ไม่ว่าใครก็นึกไม่ถึงว่าสาวใช้ผู้นี้จะละทิ้งนายหญิงของตนเข้าต่อสู้กับศัตรูเช่นนี้ เวลาเช่นนี้นางควรเป็นห่วงชูเซี่ยมากกว่าไม่ใช่หรือ

เฉินหยวนชิ่งพยายามหลบหลีกกระบวนท่าของนางแต่ก็ยังถูกโจมตีเข้าที่ร่างกายหลายครั้ง ชูเซี่ยเห็นว่าเฉินหยวนชิ่งถูกเชียนซานตีไปหลายครั้งก็พยายามเอ่ยปากห้ามปราม “เชียนซาน กลับมานี่ พวกเราออกไปจากที่นี่กันเถิด”

เฉินหยวนชิ่งเห็นว่าเชียนซานยอมหยุดมือแต่โดยดีเขาก็หยุดมือด้วยเช่นกัน แต่ดวงตาที่อีกฝ่ายมองที่ชูเซี่ยยังคงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

หลี่เฉินเย่นเป็นห่วงบาดแผลของชูเซี่ยเหลือเกินแต่ก็ต้องกัดฟันไม่เอ่ยปากออกไป ยิ่งเมื่อเห็นว่าเชียนซานแลเฉินหยวนชิ่งหยุดต่อยตีกันแล้ว หัวใจของเขาก็ถูกความเป็นห่วงและความสงสารเข้าครอบงำทั้งใจ แต่เขาทำไม่ได้ ชายหนุ่มรู้ดีว่าตนเองได้ยามนี้ทำได้แค่เพียงจ้องมองนางจากที่ไกลๆเท่านั้น

ชายหนุ่มพยายามข่มกลั้นความเจ็บปวดอย่างสุดกำลังแต่ถึงกระนั้นน้ำเสียงที่กล่าวมาก็ยังติดจะพร่าอยู่สักหน่อย “แม่ทัพเฉินชักจะเหิมเกริมมากไปหน่อยแล้วกระมัง ถึงอย่างไรนางก็เป็นหัวหน้าพรรคมังกรเหิน”

ไม่เพียงแต่หัวหน้าพรรคมังกรเหินเท่านั้น หลี่เฉินเย่นอยากปกป้องนางในฐานะที่นางเป็นผู้หญิงของเขาด้วยเช่นกัน แต่ว่าเขาก็รู้ดีว่ายามนี้มีเพียงตำแหน่งหัวหน้าพรรคมังกรเหินของนางเท่านั้นที่จะใช้ยกขึ้นมาอ้างเพื่อห้ามปรามเฉินหยวนชิ่งได้

“หัวหน้าพรรคที่มีจิตใจคับแคบและเหี้ยมโหดเช่นนี้มีอะไรให้คนต้องเกรงกลัวหรือนับถือกัน ฝ่าบาททรงกล่าวเกินจริงไปแล้ว” แต่แท้จริงแล้วเฉินหยวนชิ่งไม่ได้คิดเช่นนั้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าจำแหน่งของนางมีอิทธิพลเพียงใดในราชสำนัก เพียงแต่การที่เขาเห็นน้องสาวของตนต้องโดนกระทำเช่นนี้เขาก็ไม่อาจทนอยู่เฉยๆได้

“เฉินหยวนชิ่ง ตีครั้งต่อกี่ครั้งแล้วที่เจ้ากำเริบเสิบสานเช่นนี้แต่นายหญิงของข้าก็ไม่เคยถือสาหาความเจ้า เจ้าอย่าได้ใจให้มันมากนัก แม้กระทั่งเด็กตัวเล็กๆยังมีความอดทนมากกว่าเจ้าด้วยซ้ำ หากเกิดอะไรขึ้นพรรคมังกรเหินของเราจะให้เจ้าชดใช้อย่างสามสม!” เชียนซานขัดหูขัดตาในตัวเฉินหยวนชิ่งผู้นี้เหลือจะทน แม้กระทั่งคำพูดที่นางกล่าวก็ไม่คิดจะรักษาหน้าผู้ใดอีกต่อไป

เฉินหยวนชิ่งมองเชียนซนาก่อนจะส่งเสียงขึ้นจมูก ยามนี้เขารู้ดีถึงความสามารถของเชียนซานแล้ว และไม่คิดจะมีเรื่องกับอีกฝ่าย