ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 349

ตอนที่ 349 อวดดี

“พี่สาว ท่านอย่าได้ลำบากใจเลย ตอนแรกข้าเพียงแค่คิดว่าหากวางยาพิษสนมของเสด็จพ่อจนตายหมดแล้วเสด็จพ่อก็จะมีเพียงท่านแม่ของเราเพียงผู้เดียวเท่านั้น” ฉองเหลาที่อยู่ข้างกายจิงโม่กล่าวปลอบใจพี่สาวของตนพลางกล่าวความในใจของตนเองให้พี่สาวฟัง ด้านจิงโม่เองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน

ทุกคนในตำหนักต่างก็ตื่นตระหนกตกใจกับความจริงที่พวกตนได้ฟังทั้งยังอดหวาดกลัวไม่ได้ นี่เป็นความคิดของพวกเด็กๆงั้นหรือ อะไรคือการวางแผนวางยาพิษสังหารสนมของเสด็จพ่อเพื่อให้เสด็จพ่อมีท่านแม่เพียงผู้เดียวกันเล่า แม้จะฟังดูโหดเหี้ยมเกินเด็กแต่พวกเขาก็สามารถเข้าใจเหตุผลของคู่แฝดสองคนนี้ได้อย่างดีและยังเห็นด้วยด้วยซ้ำ

ในตอนที่ทุกคนกำลังรู้สึกวุ่นวายใจว่าแท้จริงกำลังถูกเด็กน้อยสองคนนี้หลอกอยู่หรือไม่ เฉินหยวนชิ่งที่โอบกอดน้องสาวอยู่ก็ทอดสายตามองมาที่จิงโม่

ใบหน้ากลมๆเล็กๆของนางและดวงตาเปล่งประกายราวกับมีดวงดาวอยู่ในนั้นยามนี้มีน้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสายทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวได้อย่างประหลาด

“พี่สาว ตอนนี้ทำเช่นไรดี เสด็จพ่อกับท่านแม่หย่ากันแล้ว พวกเรากลายเป็นเด็กบ้านแตกไปเสียแล้ว ข้าไม่อยากกลายเป็นเด็กกำพร้านะ” ฉองเหลาพูดพลางน้ำตาก็ไหลไปพลาง ท่าทางน้อยอกน้อยใจและสูญเสียทำให้หลี่เฉินเย่นรู้สึกเจ็บปวด

“จิงโม่ ฉองเหลา มานี่”

หลี่เฉินเย่นไม่รู้จะปลอบใจเด็กๆของเขาอย่างไรดี เขารู้เพียงว่าเรื่องแผนการระหว่างเขากับชูเซี่ยไม่อาจให้ผู้ใดล่วงรู้เป็นอันขาดโดยเฉพาะเด็กสองคนนี้ แต่เมื่อมองเห็นดวงหน้าน้อยๆของพวกเขาที่เต็มไปด้วยความเสียอกเสียใจเขาก็รู้สึกผิดเหลือเกิน รู้สึกผิดเสียจนเขายอมแลกกับทุกอย่างเพื่อให้เด็กสองคนนี้กลับมามีความสุขอีกครั้ง

“เสด็จพ่อ ข้าไม่ไปหาท่านหรอก ข้างกายของท่านมีท่านอานิสัยเสียอยู่ เมื่อครู่เขาตีท่านแม่ของพวกเรา เขาเป็นคนไม่ดี!” ฉองเหลาเห็นหลี่เฉินเย่นกางมือเรียกก็คิดจะเดินเข้าไปหาแต่ทว่ากลับถูกจิงโม่ห้ามไว้เสียก่อนทั้งยังเอ่ยกับหลี่เฉินเย่นด้วยน้ำเสียงน้อยใจ

หลี่เฉินเย่นเหลือบมองเฉินหยวนชิ่งก็เห็นว่ายามนี้อีกฝ่ายมีสีหน้าประหลาดใจอย่างยิ่งทั้งยังจ้องเขม็งไปที่จิงโม่อีกด้วย เขานึกไม่ถึงเลยว่าจิงโม่จะด่าว่าเขาเป็นท่านอานิสัยเสียทั้งที่เมื่อหลายวันก่อนตอนเขาพบนางที่วังหลังนางยังเรียกเขาว่าท่านผู้กล้า ท่านอาผู้หล่อเหลาอยู่แท้ๆ แต่มายามนี้...

เด็กหญิงตัวน้อยผู้นี้คล้ายกับน้องสาวของเขาเหลือเกิน ยิ่งยามที่ดวงตากลมโตไร้เดียงสานั่นตวัดสายโกรธเคืองมาที่เขา ความรู้สึกนี้ทำให้เฉินหยวนชิ่งกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขาอยากเอ่ยอะไรออกไปสักอย่างเพื่อเป็นการอธิบายแต่เขาก็พูดอะไรไม่ออก

เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่เป็นเขาเองที่โทษว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของชูเซี่ย เป็นชูเซี่ยที่วางยาพิษน้องสาวของเขา เขาจึงฉวยโอกาสที่หลี่เฉินเย่นมึนตึงต่อชูเซี่ยลงมือทำร้ายนาง แต่ยามนี้ความจริงได้ปรากฎแล้วว่าชูเซี่ยไม่ได้ทำ...

เฉินหยวนชิ่งไม่เกิดบังเกิดความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน เขารู้ตัวว่าเขาเป็นคนผิดแต่เขากลับไม่กล้ายอมรับมัน

ในหัวใจของเขา ความเกลียดชังที่เขามีต่อชูเซี่ยฝังรากลึกเกินไปแล้ว นางเป็นคนที่ทำให้น้องสาวเขาตายและเป็นนางที่แย่งคนรักของน้องสาวเขาไป ผู้หญิงที่โหดร้ายเพียงนี้สมควรตาย แต่ทว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง น้อยใจและเสียใจของจิงโม่ในยามนี้เขากลับรู้สึกว่าหัวใจของตนเองกำลังสั่นคลอนอย่างไม่น่าเชื่อ

“เสด็จพ่อ เหล่านางสนมของเสด็จพ่อเป็นพวกเราสองพี่น้องที่ลงมือวางยาเอง พวกเราไม่ได้เอาให้ถึงตายเสียหน่อย พวกเราก็แค่อยากเตือนพวกนางว่าเสด็จพ่อเป็นของเสด็จแม่เพียงผู้เดียวเท่านั้น พวกนางห้ามทำให้ท่านแม่ของเราโกรธเด็ดขาด พวกเราพาอานเหยียนมาด้วยนะขอรับ อานเหยียนบอกพวกเราว่าพิษพวกนี้ถอนได้” จิงโม่เห็นว่าทุกคนต่างอ้ำอึ้งไม่พูดไม่จาจึงวิ่งไปหาอานเหยียนและดึงออกมา

“เสด็จอา พิษที่พวกเสด็จป้าโดนข้าสามารถถอนได้ขอรับ” อานเหยียนทำสีหน้าลำบากใจยามที่เอ่ยกับหลี่เฉินเย่น

“อานเหยียน เจ้าอย่าได้วุ่นวายกับกับสองพี่น้องคู่นี้นักเลย พวกเขา...” หลี่เฉินเย่นเคยเห็นความสามารถของเด็กแฝดสองคนนี้มาแล้วแต่จนถึงบัดนี้เขาก็ยังไม่กล้าลงความเห็นว่าเรื่องที่พวกเขาวางยาพิษครั้งนี้เป็นจริงหรือเท็จ เรื่องนี้นับว่าเป็นเรื่องใหญ่จะลากอานเหยียนมาข้องเกี่ยวด้วยไม่ได้เป็นอันขาด

“เสด็จอาพะย่ะค่ะ เมื่อครู่ท่านอาจารย์ของข้าอาจจะยังนึกไม่ถึงว่าพิษชนิดที่สองกับหมั่นโถหลัวจะเกี่ยวข้องกัน หากว่านางได้ตรวจอาการของเสด็จป้าเหลียงอีกครั้งนางต้องสามารถถอนพิษได้แน่ ท่านอาจารย์เคยสอนวิธีแก้พิษชนิดนี้ให้แก่ข้าแล้ว ข้าจะรีบเขียนเทียบยาเดี๋ยวนี้พะย่ะค่ะ”