ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 354

ตอนที่ 354 ยอมตายเพื่อความเชื่อของตนเอง

“นายหญิงเจ้าคะ ตอนนี้พวกเราควรอยู่ที่นี่ต่อไปหรือเดินทางเข้าเมืองเก้อโจวดีเจ้าคะ” เชียนซานเอ่ยถาม

เรื่องที่เกิดขึ้นที่เมืองเก้อโจวก็วุ่นวายมากอยู่แล้ว มาตอนนี้ยังเกิดเรื่องลักพาตัวเด็กสาวที่ตำบลอวี๋นจี๋ขึ้นมาอีก ไม่ว่าจะมองไปทางใดก็เจอแต่ปัญหา ทำให้หัวใจของเชียนซานสับสนวุ่นวายไม่อาจสงบได้เลยจริงๆ

“ไปเมืองเก้อโจว” ชูเซี่ยกล่าวจบก็หันหลังเดินจากไปท่ามกลางสายตาของหลี่ฉางอัน เชียนซาน ว่านสู่นและว่านเฉียงที่มองไปที่นางราวกับยังมีคำพูดอีกมากมายที่จะพูดอยากถามออกไป

“ข้ามีความรู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่กับเรื่องที่เกิดขึ้นที่เก้อโจวมีความเกี่ยวข้องกัน แต่มันก็อาจจะเป็นแค่ส่วนปลายของภูเขาน้ำแข็งที่พวกเราเห็นเท่านั้น ยามนี้มีข่าวลือแพร่กระจายออกมามากเกินไป หากว่าเป็นฝีมือของหลี่อวิ่นลี่จริงเขาย่อมไม่กล้าทำอะไรตอนนี้แน่ ดังนั้นข้าคิดว่ายามนี้พวกเด็กสาวคงยังปลอดภัย” ชูเซี่ยกล่าวสิ่งที่ตัวนางเองคาดเดาออกมา เชียนซานก็ผงกหัวหงึกๆเห็นด้วยกับนายหญิงของตน

จริงๆแล้วนางรู้สึกว่านี่เป็นแผนการของหลี่อวิ่นลี่ที่คิดจะรั้งให้พวกนางอยู่ที่ตำบลอวี๋นจี๋นี่มากกว่า หลี่อวิ่นลี่เป็นคนละเอียดรอบคอบ เขาเป็นคนที่ต้องมั่นใจจึงจะเคลื่อนไหว และเพราะตอนนี้เขากำลังวางแผนเคลื่อนไหวที่อื่นอยู่จึงได้สร้างปัญหาที่ตำบลอวี๋นจี๋แห่งนี้นี่เอง ซึ่งหากว่านางคาดเดาไม่ผิดแสดงว่ายามนี้ที่เก้อโจวต้องมีปัญหาร้ายแรงมากกว่าที่นี่แน่

เรื่องที่เกิดที่ตำบลอวี๋นจี๋เป็นเพียงสาส์นเตือนถึงผู้ที่ต้องการเดินทางให้พวกเขาหลีกเลี่ยงที่จะเดินทางไปเมืองเก้อโจวเท่านั้น แม้กระทั่งเรื่องนี้นายท่านเหมาเองก็ยังนึกไม่ถึง

เพราะว่ามัวแต่จัดการเรื่องที่ตำบลอวี๋นจี๋กว่าพวกนางจะเดินทางเข้าสู่เขตเมืองเก้อโจวก็เกือบค่ำเข้าไปแล้ว ตอนที่พวกนางกำลังจะเดินทางเข้าสู่ประตูเมืองเก้อโจวก็เห็นผู้คนมากมายกำลังยืนมุงอยู่ที่ประตูทางเข้าเมืองและพูดคุยอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเหมืองที่ชื่อว่าก้วงซาน

ก่อนหน้าที่จะมาถึงเมืองเก้อโจวอาหมั่นก็เคยส่งข้อมูลเกี่ยวกับเมืองเก้อโจวมาให้นางอ่านก่อนแล้ว แต่นางก็จำได้ว่าอาหมั่นไม่มีเอ่ยถึงเรื่องเหมืองก้วงซานอะไรนี่เลย

ชูเซี่ย เชียนซานและหลี่ฉางอันเบียดเสียดผู้คนจำนวนมากที่ยืนอออยู่บริเวณหน้าประตูเมืองจนในที่สุดพวกนางก็มาถึงหน้าประตูเมืองเก้อโจวจนได้และตอนนั้นเองที่พวกเขาก็ได้รู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในเมืองเก้อโจวขณะนี้

มีคนมาตีกลองร้องทุกข์เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านของพวกเขา อีกทั้งคนที่มาร้องทุกข์ยังเป็นเพียงแค่คนแก่ คนขี้โรคและคนพิการเท่านั้น

เรื่องมีอยู่ว่าเหล่าคนหนุ่มสาวในหมู่บ้านต่างก็ถูกพาตัวไปที่เหมืองก้วงซานจนหมด นับตั้งแต่พวกเขาถูกนำตัวไปนี่ก็ผ่านไปหนึ่งปีแล้วกลับยังไม่มีข่าวคราวของพวกเขากลับมาเลยแม้แต่ครั้งเดียว เหล่าชาวบ้านที่เป็นห่วงบุตรหลานของตนเองจึงได้มาคุกเข่าอยู่หน้าประตูเมืองเพื่อร้องขอให้ขุนนางผู้ดูแลเมืองแห่งนี้ออกมาชี้แจงแก่พวกเขา

ชูเซี่ยมองดูผู้คนที่อยู่รอบๆมีทั้งเด็กเล็ก คนเฒ่าคนแก่ รวมถึงหญิงสาวที่ออกเรือนแล้วกำลังคุกเข่าอยู่ที่พื้นจ้องมองประตูเมืองเก้อโจวด้วยสีหน้ากระวนกระวาย พวกเขาได้แต่เฝ้ารอคอยให้นายอำเภอเมืองออกมาพบพวกเขาราวกับว่ากำลังรอคอยความหวังสุดท้ายของพวกตนก็ไม่ปาน

ห่างจากฝูงคนไม่ไกลนักมีนายทหารผู้หนึ่งยืนมองพวกเขาด้วยท่าทางเก้ๆกังๆทำอะไรไม่ถูก

“นายทหารท่านนี้ ท่านไม่เห็นหรือว่าชาวบ้านเขามาตีกลองร้องทุกข์และคุกเข่าอยู่เช่นนี้เป็นเวลานานแล้ว เหตุใดท่านจึงยังไม่รีบไปแจ้งแก่นายอำเภอให้เขาส่งคนไปช่วยชาวบ้านอีกเล่า” เชียนซานอดไม่ได้ที่จะเดินไปหาและเอ่ยปากถามเขา

ชูเซี่ยเห็นด้วยกับคำพูดที่เชียนซานกล่าวออกไป หากว่าปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปแล้วพวกเด็กๆและผู้เฒ่าผู้แก่เหล่านี้ไม่ได้รับน้ำหรืออาหารเลยเกรงว่าจะทนได้อีกไม่นาน นางเองก็ต้องการให้นายทหารผู้นี้ทำอะไรสักอย่างเช่นกัน แต่นายทหารผู้นี้ไม่เพียงไม่ฟังเชียนซานแม้แต่มองยังไม่ปรายตามองด้วยซ้ำ “ดูแล้วพวกท่านคงเป็นคนต่างถิ่นสินะจึงไม่ทราบ ที่เมืองเก้อโจวของเรานั้นไม่เคยมีเหมืองก้วงซานอะไรนี่สักหน่อย แล้วจะให้นายอำเภอกับคนของเราไปตามหาคนให้พวกชาวบ้านได้ที่ไหนกันเล่า นี่เป็นเรื่องไร้สาระเข้าใจผิดกันชัดๆ!”