ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 355

ตอนที่ 355 สมคบ

ท้ายที่สุดชูเซี่ยก็ได้แต่หันมาส่ายหน้ากับเชียนซาน นางจนปัญญาที่จะยื้อชีวิตหญิงชราผู้นี้แล้ว

เชียนซานร้องไห้ออกมาอย่างโศกเศร้า นางเองก็เพิ่งรับรู้ความรู้สึกของคนที่มีครอบครัวอันอบอุ่นเมื่อไม่กี่ปีก่อน นางเข้าใจความรู้สึกของท่านยายผู้นี้ว่าแท้จริงแล้วการคาดหวังว่าจะได้พบหน้าคนในครอบครัวอีกสักครั้งเป็นอย่างไร

จู่ๆก็มีหญิงชราอีกคนหนึ่งเดินมาข้างหน้าและเมื่อนางเห็นว่าหญิงชราในอ้อมกอดของเชียนซานไร้ซึ่งลมหายใจแล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง “พี่สาว ท่านรอข้านะ ข้าจะไปอยู่เป็นเพื่อนท่าน” นางก้มลงไปกระซิบกับร่างไร้วิญญาณแผ่วเบาก่อนจะลุกขึ้นมา โชคยังดีที่ชูเซี่ยตาไวห้ามนางไว้ได้ทัน

ชูเซี่ยถลาเข้าไปรั้งร่างของหญิงชราก่อนที่นางจะชนเข้ากับประตู “ท่านยาย หรือว่าท่านไม่อยากพบหน้าลูกชายของท่านอีกสักครั้งกัน?”

คำพูดของชูเซี่ยทำให้หญิงชราชะงักและร้องไห้โฮออกมา

หากว่ามีชีวิตต่อไปและได้อยู่กับครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้งใครเล่าจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่นางอับจนหนทางแล้วจริงๆ คุกเข่าที่หน้าประตูเมืองมาหนึ่งวันเต็มๆแต่คนของทางการก็เอาแต่บอกพวกเขาว่าไม่มีเหมืองก้วงซานที่ว่านั่น เรื่องนี้ทำให้พวกนางสิ้นหวังแล้วปวดร้าวจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว

“ข้าจนปัญญาแล้วจริงๆเจ้าค่ะ พวกเราตามหาลูกหลานของเรามาตลอดหนึ่งปีเต็มแต่จนแล้วจนรอดก็หาตัวพวกเขาไม่พบ พวกเราจึงได้แต่มาขอร้องให้ทางการช่วยเหลือ แต่ว่าทางการ...”

หญิงชราเหลือบมองนายทหารผู้นั้นที่มีสีหน้าตื่นตระหนกและมองเลยไปทางประตูที่ว่าการอำเภอที่ยังปิดเงียบนางก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาอย่างสิ้นหวัง

“ท่านยายได้โปรดรอก่อนเถิด ข้าจะหาหนทางช่วยท่าน ดีหรือไม่” น้ำเสียงของชูเซี่ยที่กล่าวกับหญิงชราเต็มไปด้วยน้ำเสียงเว้าวอน นางเองก็ไม่มั่นใจว่าคนของพรรคมังกรเหินจะตามหาเหมืองก้วงซานที่ว่าพบหรือไม่ แต่นางก็ไม่อยากให้ชาวบ้านพวกนี้ใช้ความตายของตนเองมาเพื่อแก้ไขปัญหา

“ข้ารู้ว่าแม่นางผู้นั้นมีความสามารถ ท่านเองก็คงเป็นผู้มีความสามารถเช่นกัน ข้าขอร้องท่านได้โปรดช่วยลูกหลานพวกเราด้วยเถิด ช่วยพวกเราตามหาพวกเขาด้วยเถิดเจ้าค่ะ” เมื่อครู่ตอนที่เชียนซานใช้วิชาตัวเบาพุ่งทะยานมาเพื่อช่วยเหลือพี่สาวของนางนั้นนางเห็นด้วยตาตนเอง นางกับพี่สาวเองก็รู้สึกได้ว่าเชียนซานต้องสามารถช่วยเหลือพวกตนได้แน่

พวกเขาพบเจอกับความสิ้นหวังมามากแล้วยามนี้ต่อให้เป็นความหวังอันน้อยนิดพวกเขาก็ไม่ลังเลที่จะรีบคว้ามันเอาไว้ ดังนั้นนางจึงคุกเข่าลงกับพื้นทันทีที่กล่าวจบ

“แม่นาง พวกเราล้วนสิ้นหนทางแล้วได้โปรดช่วยเหลือพวกข้าด้วยเถิด ข้าขอร้องท่าน!” เมื่อทุกคนเห็นว่าหญิงชราคุกเข่าต่อหน้าแม่นางผู้หนึ่งพวกเขาก็รีบคุกเข่าตามทั้งยังโขกศีรษะลงกับพื้นไม่หยุดราวกับกำลังร้องขอให้ชูเซี่ยรับปากช่วยเหลือพวกเขา

“พวกข้าจะช่วยตามหาอย่างสุดความสามารถแต่ตอนนี้พวกท่านเองก็กลับไปพักผ่อนก่อนเถิด ร่างกายตนเองก็ต้องรักษามันให้ดี” ชูเซี่ยรู้สึกเจ็บปวดกับภาพตรงหน้า นางไม่อยากจะคิดว่าหากหลี่เฉินเย่นมาเห็นภาพตรงหน้าจะเจ็บปวดเพียงใด ผู้ชายคนนั้นทำงานหนักทุกวันเพื่อจะให้ประชาชนของตนเองอยู่เย็นเป็นสุขแต่ภาพตรงหน้านางมันไม่ใช่เลย ชาวบ้านที่เชียนกำลังทุ่มเทปกป้องพวกเขากำลังพบเจอกับความสิ้นหวัง

“แม่นางช่างเป็นพระโพธิสัตว์กลับชาติมาเกิดโดยแท้ หากว่าท่านสามารถตามหาลูกหลานของพวกข้ากลับมาได้จริงๆ พวกข้าก็จะสร้างรูปปั้นของท่านเพื่อกราบไหว้เช้าเย็นทั้งยังขอให้ท่านมีอายุยืนนานอีกด้วย” หญิงชราเอ่ยคำมั่นสัญญาพลางโชกหัวลงกับพื้นพลางทำให้ชูเซี่ยยิ่งเห็นยิ่งเวทนา

พวกเขาทำเช่นนี้ย่อมต้องรู้ดีอยู่แก่ใจว่าความหวังที่จะได้พบลูกหลานของตนเองยิ่งมายิ่งน้อยเหลือเกิน

“ต่อให้มีความหวังริบหรี่เพียงใดพวกข้าก็จะไม่ยอมถอดใจเป็นอันขาด” ชูเซี่ยโน้มกายพยุงหญิงชราให้ลุกขึ้นแต่คำพูดนั้นที่นางพูดออกไปคล้ายกับจะบอกตนเองมากกว่า

“พวกข้าจะไม่ถอดใจเจ้าค่ะ ไม่ถอดใจเป็นอันขาด” หญิงชราที่ถูกชูเซี่ยพยุงให้ลุกขึ้นจ้องชูเซี่ยและเช็ดน้ำตาป้อยๆก่อนจะเอ่ยพึมพัมว่าไม่ยอมถอดใจเป็นอันขาด

“พวกท่านกลับไปก่อนเถิด หากว่าข้าได้เบาะแสอะไรจะรีบแจ้งพวกท่านแน่นอน” ชูเซี่ยเดินจูงมือหญิงชรากลับเข้ากลุ่มคนในหมู่บ้านของนางแต่ก็ยังมีกลุ่มคนมากมายที่ยังคุกเข่าไม่ยอมลุกขึ้นทั้งยังตะโกนป่าวร้อง “พระโพธิสัตว์ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย!”

ชูเซี่ยหันมาหาพวกเขาตั้งใจจะเอ่ยปากแต่ก็มีคนที่กำลังคุกเข่ากล่าวขึ้นมาเสียก่อน “แม่นาง คนที่เพิ่งขอร้องท่านคือคนจากหมู่บานหลี่ พวกข้าเป็นคนจากหมู่บ้านโจว หมู่บ้านของพวกข้าก็มีลูกหลานสูญหายไปถึงเจ็ดสอบคนด้วยกันขอรับ”

“พระโพธิสัตว์ ขอร้องท่าน ได้โปรดช่วยเหลือลูกหลานของพวกเราด้วยเด พวกเขาออกไปจากหมู่บ้านปีกว่าๆแล้ว แต่พวกเราเห็นคนจากหมู่บ้านหลี่คุกเขาอยู่ที่ประตูที่ว่าการก็ไม่เห็นว่าคนจากทางการจะช่วยอะไรได้จึงไม่ได้เข้าร่วมกับพวกเขา แม่นางได้โปรดช่วยเหลือพวกเราด้วยเถิด...”

“แม่นาง พวกเราเป็นคนจากหมู่บ้านหลิวเจิ้ง คนของเราก็หายไปร้อยกว่าคนเช่นกัน...”