ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 359

ตอนที่ 359 เอาตัวให้รอดได้

ชูเซี่ยมองว่านเหลียงอย่างอ้ำอึ้งอยู่นาน

“พิษชนิดนี้ข้าถอนได้แต่ขั้นตอนมันค่อนข้างยุ่งยาก จำเป็นต้องใช้เวลา ยาที่พวกเขาใช้เป็นเหมือนยาเสพติดพวกเขาจะทำให้เจ้า...”

ชูเซี่ยรู้ว่าว่านเหลียงจะถูกส่งตัวไปทำอะไร หากว่าว่านเหลียงต่อต้านขัดขืนสิ่งที่รอคอยนางอยู่ก็คือความตาย แต่หากนางยินยอมเพื่อจะเอาชีวิตรอด นางก็ต้อง...

“นายหญิงเจ้าคะ เรื่องชายหนุ่มที่เอารัดเอาเปรียบหรือขืนใจหญิงสาวข้าทนได้เจ้าค่ะ ข้าไม่เป็นอะไร ท่านวางใจเถิด ข้าไม่คิดมากหรอก” ว่านเหลียงเข้าใจความหมายของชูเซี่ย ตอนแรกที่นางได้ยินใบหน้านางก็ถอดสีแต่เพียงพริบตาเดียวนางก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติและทำเหมือนไม่ได้ตกใจอะไร

“ว่านเหลียง ข้า...” น้ำเสียงของชูเซี่ยแหบพร่า นางจะเอ่ยปลอบใจอีกฝ่าย แต่นางพูดไม่ออก

ความรู้สึกผิดในใจของชูเซี่ยท่วมท้น ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้นางสามารถหยุดเรื่องพวกนี้ได้ นางสามารถช่วยว่านเหลียงออกมาได้ แต่ทำไมนางถึงไม่...

“นายหญิง ข้ามีเรื่องจะขอร้องท่าน หากว่าในการทำภารกิจครั้งนี้ข้าได้พบชายในดวงใจขึ้นมาพวกท่านก็ละเว้นชีวิตเขาไว้สักคนเถิดนะเจ้าคะ แล้วถ้าหกาข้าตั้งครรภ์ขึ้นมาพวกท่านก็ช่วยข้าเลี้ยงด้วยนะเจ้าคะ อีกอย่างข้า...” ว่านเหลียงพูดติดตลกออกมา ชูเซี่ยได้แต่พยักหน้ารับคำขอของนางทุกข้อแต่สุดท้ายน้ำตาของนางก็ไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่

หากว่าว่านเหลียงไม่รู้ความ หากว่านางเอ่ยปากด่าทอออกมา เงวินอี้ก็อาจจะยังแสร้งโกรธและหนีออกไปจากที่นี่ได้ หากว่าว่านเหลียงเลือกที่จะหนี นางก็จะทำสุดความสามารถเพื่อให้ว่านเหลียงหนีออกมาให้ได้ นางเชื่อว่าตราบใดที่นางอยู่ใกล้ตัวว่านเหลียงนางจะต้องหาทางควบคุมพิษให้อีกฝ่ายได้

“นายหญิง ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆเจ้าค่ะ ท่านกับฝ่าบาทเองก็มีลูกด้วยกันตั้งสองคนไม่ใช่หรือเจ้าคะ ข้าเองก็เป็นลูกน้องที่แสนจะเชื่อฟังนายหญิง ข้าเรียนรู้จากท่านนะเจ้าคะ ข้า...” ว่านเหลียงเห็นชูเซี่ยร้องไห้นางก็รีบร้อนเอ่ยแก้ตัวพัลวัน นางไม่อยากให้ชูเซี่ยรู้สึกผิดเรื่องของนาง เห็นชูเซี่ยร้องไห้เพื่อนางเช่นนี้แล้วนางถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว นางอยากปลอบใจนายหญิงของตนเองแต่ก็พูดอะไรไม่ถูกเสียแล้ว เชียนซานเห็นเข้าก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขัด

“ว่านเหลียง หยุดพูดจาไร้สาระได้แล้ว นายหญิงของพวกเราเมื่อก่อนนางเป็นถึงพระชายาหนิงอานนะ เรื่องนี้...” เชียนซานเอ่ยแก้ตัวแทนชูเซี่ย ว่านเหลียงเพิ่งมาติดตามนายหญิงเมื่อไม่นานมานี้อาจจะไม่รู้ว่าชูเซี่ยเองก็ผ่านเรื่องทุกข์ทรมานมาไม่น้อยเช่นกัน ระยะเวลาที่ชูเซี่ยใช้ร่วมกันมาไม่ใช่น้อยๆอย่างที่ผู้อื่นรับรู้ ชูเซี่ยและหลี่เฉินเย่นใช้เวลาอยู่ร่วมกันมานานมากแล้ว

อีกอย่าง แม้ว่านายหญิงและฮ่องเต้จะไม่ได้แต่งงานกันแต่พวกเขาก็รักใคร่กันอย่างลึกซึ้งจึงมีบุตรด้วยกัน แต่ว่านเหลียงที่โง่งมผู้นี้ไม่รู้ว่าจะถูกส่งตัวไปให้ใครก็มาพูดจาไร้สาระอยู่ได้ จริงๆเลย...

หลังจากที่เชียนซานพูดจบว่านเหลียงก็รู้ได้ทันทีว่าตนเองเผลอพูดจาไม่ดีไปเสียแล้ว จริงๆนางเองก็พอรู้เรื่องระหว่างนายหญิงและฝ่าบาทมาบ้างจึงก้มหน้ารู้สึกผิดก่อนจะเอ่ยอุบอิบ “นายหญิง ข้าไม่ได้ตั้งใจนะเจ้าคะ ข้าแค่เห็นท่านกำลังเศร้าเลยต้องการปลอบใจท่านเท่านั้น ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆเจ้าค่ะ ท่านวางใจเถิด”

ชูเซี่ยไม่พูดอะไรแต่หยิบยาออกมาจากสาบเสื้อสองเม็ดมอบมันให้ว่านเหลียง “หากว่าเกินกำลังตนเองแล้วจริงๆก็ใช้เจ้านี่นะ”

“นี่คืออะไรเจ้าคะ” ว่านเหลียงมองเม็ดยาอย่างประหลาดใจ

“มันจะทำให้คนที่กินเข้าไปเจ็บปวดราวกับจะตายให้ได้ ขอเพียงกินเข้าไป คนที่ได้รับจะเจ็บปวดทรมานอยากอยู่ไม่สู้ตายได้เลย เจ้าสามารถใช้มันเป็นข้อแลกเปลี่ยนยาระงับพิษในกายเจ้าชั่วคราวได้ เพียงแต่พิษในกายเจ้าผู้คุมคนนั้นก็คงไม่มียาแก้แต่ข้าเชื่อว่าเขาย่อมต้องมียาระงับชั่วคราวแน่ ขอเพียงถ่วงเวลาได้อีกสิบวัน สิบวันก็คงจะเพียงพอแล้ว” ยาตัวนี้เป็นยาที่จูเก๋อหมิงมอบให้นางเองไว้