ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 362

ตอนที่362 แบ่งแยกประเทศ

“ท่านแม่ช่วยพวกท่านแล้วจะมีหม่าล่ากุ้งกินไหม?”เสียงอ่อนหวานพูดขึ้นข้างชูเซี่ยถ้าไม่มีคำว่าหม่าล่ากุ้งนี้นางก็คิดว่าตัวเองมีอาการประสาทหลอนแล้ว

“ครั้งก่อนพวกเราช่วยท่านแม่ตามหาพี่สาวสุดสวย ท่านแม่ก็พูดแล้วไม่ทำตามยังไม่ได้ให้พวกเรากินหม่าล่ากุ้งเลยดังนั้นครั้งนี้ท่านก็อย่าหวังเลย ”ฉองเหลาพูดอย่างน้อยใจตอนพูดถึงอาหารทำเอาชูเซี่ยอยากหัวเราะมาก

“ดังนั้นครั้งนี้ก็อย่าไปช่วยนางอีกไม่งั้นนางจะไม่รู้ว่าอย่ามามีเรื่องกับเด็กๆ”จิงโม่พูดอย่างจริงจังแต่พอนางพูดจบฉองเหลาก็พูดขึ้นมาต่อว่า: “แต่ท่านแม่บอกว่า ประเทศนี้เป็นของข้า ข้าช่วยหน่อยก็สมควรแล้ว”

“เจ้าไม่ช่วยประเทศนี้ก็ไม่ใช่ของเจ้างั้นเหรอ?ที่ผู้ใหญ่ขี้เกียจเป็นเพราะเด็กอย่างเราขยันเกินไปดังนั้นครั้งนี้จะไม่ช่วยอีก ถ้าจะช่วยเจ้าก็ช่วยคนเดียวแล้วกัน”จิงโม่พูดอย่างจริงจังและหนักแน่น

“แต่ว่าพี่สาว……”

“เรียนข้าว่าพี่สาวก็ไม่มีประโยชน์อะไร ประเทศของพ่อไม่ใช่ของข้าเสียหน่อย”

“ข้าจะแบ่งประเทศให้ครึ่งหนึ่ง พี่จะเอาส่วนบนหรือล่าง?”

“ข้าชอบกินปลา เจ้าก็เก็บประเทศบนไว้เถอะข้าจะเอาส่วนล่างเอง”จิงโม่เอาส่วนล่างเก็บไว้

พวกเขาไม่รู้ลเยว่ามาแบ่งประเทศของท่านพ่อกันแบบนี้มันไม่ถูก

“งั้นอีกหน่อยข้าอยากกินกระต่าย พี่ก็ต้องเก็บไว้ให้ข้าด้วย ข้าแบ่งให้พี่ครึ่งหนึ่งแล้ว”ฉองเหลายังคงคิดถึงกระต่ายย่างแสนอร่อย พี่น้องสองคนเหมือนลืมไปว่าจะมาคุยปรึกษาว่าจะช่วยท่านแม่หรือเปล่า

“งั้นตอนข้าอยากกินกุ้งเจาก็ต้องแบ่งให้ข้าด้วย”จิงโม่ก็ตอบตกลงขการร้องขอของฉองเหลาและพูดขอสิ่งที่ตัวเองต้องการอีก

“พวกเราสองพี่น้อง แน่นอนถ้าข้ามีกินพี่ก็ต้องได้กิน ข้าดีกับพี่ใช่ไหมเล่า”ฉองเหลาพูดสัญญาทำเอาเชียนซานและชูเซี่ยที่ฟังพวกเขาพูดก็ใจอ่อนขึ้นมาทันที

“นายหญิงเด็กสองคนอยู่ไหนกัน?ทำไมได้ยินที่พวกเขาพูดแต่กลับไม่เห็นพวกเขาเลย”เสียงของฉองเหลากับจิงโม่ก็ดังไม่ไกลมากแต่เชียนซานไม่เนพวกเขาเลย

ชูเซี่ยก็กวาดสายตามองดูทั่วห้องและพูดกับเชียนซานว่า: “พวกเขากำลังแอบเราไปแอบคุยกันแต่ไม่คิดว่าเราก็ได้ยินเช่นกัน”

เชียนซานก็อึ้งแต่ต่อมาก็หัวเราะออกมา เด็กสองคนนี้ช่างน่ารักน่าชังเสียจริง เรื่องแบ่งประเทศกันก็พูดออกมาได้……

“จิงโม่ ฉองเหลา ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”ชูเซี่ยพูดเสียงดังหน้ากำแพง ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเด็กสองคนนี้ซ่อนอยู่หลังกำแพงนี้

“พี่สาว ท่านแม่ได้ยินแล้ว ท่านแม่……”ฉองเหลาได้ยินเสียงชูเซี่ยก็เกินตื่นตนกขึ้นมาก็ไม่สนว่าชูเซี่ยจะได้ยินเขาไหมก็พูดกับจิงโม่เสียงดัง

“อืมได้ยินแล้วงั้นก็ช่วยท่านแม่อีกมีก็ได้”จิงโม่กำลังตื่นตนกตื่นเต้นแต่ไม่นานนางก็กลับมาตั้งสติใหม่ นางไม่เหมือนน้องชายแสนโง่ของนาง นางรุ้ว่าที่พวกเขาพูดท่านแม่คงได้ยินแล้วก็ไม่เป็นไม่ไร

“พวกเจ้าออกมาเลยนะ”ชูเซี่ยรู้สึกว่าตัวเองโดนเมิน นางตะโกนเรียกหลายครั้งแต่พวกเขาก็ยังคุยกันไม่สนใจที่นางพูดเลย

“ท่านแม่ ข้ากลัวออกมาไม่ได้”ฉองเหลาพูดอย่างน้อยใจ ความกลัวทำให้เขาคิดอะไรไม่ออกพอนึกถึงหน้าท่านแม่ตอนดุและตอนที่ลงโทษพวกเขา ฉองเหลาก็เกิดอาการกลัวขึ้นมาทันที

“ฉองเหลาเจ้านี้โง่เสียจริง”จิงโม่มองดูฉองเหลาที่กำลังร้องไห้ฟูมฟาย พูดจบก็ยื่นมือไปดันกำแพงนั้นออก นางออกมาจากกำแพงและยังลากฉองเหลาออกมาอีกที ฉองเหลาออกมาจากกำแพงและมองชูเซี่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ น้ำตาก็ไม่ยอมหยุดไหล

“ท่านแม่ พวกเราไม่ได้บอกว่าจะไม่ช่วย พวกเรา……”ฉองเหลานึกถึงตอนคุยกับพี่สาวก็อยากอธิบาย

“ทำไมพวกเจ้าถึงออกจากวัง?ไม่ใช่ว่าให้พวกเจ้าอยู่กับท่านพ่อในวังไม่ใช่เหรอ?”ชูเซี่ยไม่โกรธสิ่งที่พวกเขาพูด นางแค่กังวลเรื่องความปลอดภัยของพวกเขา เด็กสองคนไม่อยู่ในวังและออกมา เดินมาถึงเมืองเก้อโจว

“ท่านแม่ ขนาดท่านพ่อยังไม่เชื่อท่าน ท่านคิดว่าเขายังชอบพวกเราอยู่เหรอ?พวกเราตอนนี้ไม่มีพ่อ ท่านก็อย่าลงโทษพวกเราอีกเลย”จิงโม่พูดอย่างน่าสงสาร

“เมื่อกี้เจ้าก็แอบฝังแม่พูดแล้วนี้?ข้ากับพ่อเจ้าแค่แกล้งแสดงละคร เจ้าคิดว่าท่านพ่อไม่ชอบพวกเจ้างั้นเหรอ?”ชูเซี่ยยิ้มและพูด

จิงโม่ก้มหน้าลงชูเซี่ยคิดว่านางคงยอมแพ้แล้วและนางก็เงยหน้าขึ้นมากะทันหันและพูดว่า: “ท่านแม่นี้ท่านแสดงอยู่เหรอ ถ้าให้พวกข้าอยู่ที่นั้นพวกเขาก็ไม่เชื่อหรอกดังนั้นพวกเราก็แกล้งทำเป็นผิดหวังในตัวเสด็จพ่อ ถ้าเป็นเช่นนี้ผู้หญิงพวกนั้นในวังก็จะเชื่อเองเจ้าค่ะ ท่านว่าข้าฉลาดหรือไม่เจ้าค่ะ?”จิงโม่พูดไปพยักหน้าไปเหมือนกำลังอยากให้คนอื่นชม

“ท่านแม่พวกเรากำลังช่วยท่านนะ”ฉองเหลาก็พูดขึ้นมาเช่นกัน

ชูเซี่ยมองดูเด็กสองคนและพูดเสียงเบาว่า: “คัด《หลุนอวี่》สิบครั้ง”

“ท่านแม่ไม่เอานะเจ้าค่ะ”จิงโม่ฟังที่ชูเซี่ยเสร็จก็รีบเข้าไปเกาะขาชูเซี่ยไว้และทำหน้าอ้อนวอนมองดูชูเซี่ย ฉองเหลาก็ทำหน้าน้อยใจมองดูชูเซี่ยและอยากให้ชูเซี่ยเปลี่ยนความคิด

“รู้ไหมว่าทำไมแม่ถึงลงโทษพวกเจ้า?พวกเจ้ายังเล็กและมาที่เมืองเก้อโจวคนเดียวรู้ไหมว่าอันตรายแค่ไหน?”เชียนซานก้มลงไปอุ้มฉองเหลาขึ้นมาและถาม ฉองเหลารู้ว่าเชียนซานกำลังอยู่ข้างพวกเขาดังนั้นเขาเลยพยักหน้าไปและจิงโม่ก็ปล่อยขาชูเซี่ยออกช้าๆเดินไปด้านหน้าเชียนซานและพูดว่า: “น้าเชียนซาน พวกเราแค่เป็นห่วงท่านแม่ พวกเรากลัวว่าท่านแม่จะเสียใจ กลัวท่านแม่จะไม่ปลอดภัยพวกเราโตแล้วก็ต้องปกป้องท่านแม่สิ”

“แต่ว่าสายตาของแม่พวกเจ้ายังเด็กนะ ความปลอดภัยของพวกเจ้าสำคัญที่สุด ทีหลังอย่าทำเช่นนี้อีกนะ ได้ไหม?”เชียนซานมองดูเด็กที่ตั้งใจฟัง ในใจก็อ่อนระทวยไปหมด นางถามไปและมองหน้าชูเซี่ยด้วย

เชียนซานรู้ว่าชูเซี่ยกำลังสอนเด็กๆ นางจะมาอ้อนวอนด้วยคงไม่ได้ผลแต่นางก็อดไม่ได้……

“นายหญิงไม่งั้นก็ลงโทษเด็กๆไปหาเหมืองเถอะเจ้าค่ะ?”

ชูเซี่ยมองเด็กสองคน จิงโม่ก็รีบพูดทันทีว่า: “ท่านแม่ เขียนมันเจ็บมือ พวกเราหาเหมืองได้จริงๆต่อไปนี้พวกเราจะฟังท่านแม่ไม่วุ่นวายไปไหน”

“ท่านแม่ดีที่สุดเลย ถ้าครั้งนี้พวกเราทำภารกิจเสร็จ ท่านแม่อย่าลงโทษพวกเราเลยได้ไหม?”ฉองเหลาพูดอย่างอ้อนวอนเพราะว่าการคัดอะไรนั้นมันน่ากลัวมาก

“พวกเจ้าหาเหมืองได้จริงเหรอ?”ชูเซี่ยฟังที่จิงโม่พูด นางบอกว่าหาเหมืองได้แสดงว่าพวกเขาต้องรู้ว่าเหมืองคืออะไรและอยุ่ที่ใด

“ท่านแม่วางใจได้เลย พวกเจะรีบไปหา”เห็นชูเซี่ยใจอ่อนจิงโม่ก็รีบคว้ามือของฉองเหลาและเดินออกไปเลย