ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 363

ตอนที่363เหตุการณ์ในเหมือง

“นายหญิงจะให้ข้าตามไปดูแลเด็กไหมเจ้าค่ะ?”เชียนซานเห็นเด็กสองคนหลบเข้าไปในกำแพงและถามไปอย่างเป็นห่วง

“ใครจะตามพวกเขาทันกันล่ะ”ชูเซี่ยพูดอย่างไม่เต็มใจสองคนนี้มาอยู่ที่นี้ตอนนี้นางก็รู้แล้วว่าพวกเขาต้องสบัดคนของพรรคมังกรเหินทิ้งไปแล้วเพราะพรรคมังกรเหินคงไม่เก่งกว่าเด็กพวกนี้ที่หลบซ่อนเก่ง

“แต่ว่า……”

“เชียนซานเด็กสองคนนี้ดูแลตัวเองได้วางใจเถอะ”ชูเซี่ยปลอบใจเชียนซานแต่ตัวเองกลับเป็นกังวลแทนทั้งที่รู้ว่าเด็กๆมีความสามารถแต่นางก็ยังคงไม่ไว้ใจ

เด็กสองคนไม่ทำให้ชูเซี่ยกับเชียนซานผิดหวังแต่อย่างใดไม่ถึงสองชั่วโมงพวกเขาก็กลับมาและทำหน้ามั่นอกมั่นใจ

“เหมืองอยู่ที่ใด?”ชูเซี่ยมองดูเด็กสองคนที่เข้ามาอย่างเหน็ดเหนื่อย

“ท่านแม่เราหิวแล้วหิวมากๆๆถ้ามีหม่าล่ากุ้งให้กินเราถึงจะมีแรงพูดเจ้าค่ะ”จิงโม่มองชูเซี่ยและพูดอย่างหนักแน่นจริงจัง

“ฉองเหลาเหมืองอยู่ที่ใด?”ชูเซี่ยไม่คิดว่าจิงโม่จะตอบตัวเองเช่นนี้นางแค่หันไปและถามลูกชายแทนแต่คำตอบของลูกชายก็เหมือนกับจิงโม่เขาบอกว่า:“ท่านแม่ข้าก็หิวเช่นกันไม่มีแรงจะพูดเลย”

“เชียนซานไปทำของกินให้พวกเขาไป”ชูเซี่ยพูดอย่างหมดความอดทนถึงแม้นางไม่เชื่อว่าเด็กๆจะหิวจนพูดไม่ไหวแล้วก็ตาม

“เอาแค่หม่าล่ากุ้งเราก็มีแรงพูดแล้ว”ฉองเหลาเห็นเชียนซานกลับหลังหันรีบตามไปและพูด

น้าเชียนซานให้ท้ายพวกเขาจนติดนิสัยและพวกเขาก็เลยมาอ้อนวอนน้าเชียนซานแทน

“พวกเจ้ายังเล็กกินไม่ได้”ชูเซี่ยพูดตัดความหวังพวกเขา

“ท่านแม่ครั้งก่อนพวกเราเคยกินแล้วอร่อยมาเลยพวกเราไม่ได้ไม่สบายตัวตรงไหนพวกเรา……”

“ท่านแม่ทำไมอาหารที่ท่านแม่กินเรากินไม่ได้เล่าข้ารู้ว่าท่านแม่แอบกินหม่าล่ากุ้ง”

“ท่านแม่ผู้ใหญ่อย่างพวกท่านก็เป็นเช่นนี้กันหมดไม่เป็นห่วงความรู้สึกของเด็กเลย?”

“ท่านแม่ท่านไม่อยากรู้เหรอว่าเหมืองอยู่ที่ใด?”

พวกเขารู้ว่าตอนนี้ชูเซี่ยอยากรู้เรื่องเหมืองมากที่สุดถ้าพวกเขาได้ของที่ต้องการก็อาจจะเอาเหมืองเป็นข้ออ้าง

“ข้าจำได้ว่าระหว่งคัดกับหาเหมืองพวกเจ้าเลือกที่จะไปหาเหมืองพวกเจ้าไม่บอกผลกับข้าพวกเจ้าก็จะยอมคัด《หล่นอวี่》งั้นเหรอ?”

“ท่านแม่เหมืองก็อยู่ถัดจากตำบลอวิ๋นจี๋ไปไม่ไกลมากภูเขาลูกนั้นมีแต่ชาวบ้านอาศํยอยู่เข้าไปได้แค่คนเดียวเท่านั้นดังนั้นก็เลยไม่มีใครเห็น”ฉองเหลาเกลียดการคัดพอได้ฟังชูเซี่ยพูดก็ลืมเรื่องหม่าล่ากุ้งไปเลยเขาพูดสถานที่ให้ชูเซี่ยไป

“ด้านในมีเรื่อง?”ชูเซี่ยอยากรู้ก็คือพวกคนที่ถูกพาไปเหมืองตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง

“ท่านแม่พวกเราหิวแล้วจริงๆ”จิงโม่เห็นชูเซี่ยสนใจแต่เรื่องเหมืองจนนางเริ่มน้อยใจพวกเขาไม่ได้กินข้าวมาหนึ่งวันกว่าแล้ว

พวกเขาออกมาจากวังแล้วก็ไปหาพ่อบุญธรรมก่อนและรู้จากพ่อบุญธรรมว่าท่านแม่

ฉองเหลาไม่ได้พูดอะไรแต่กลับจับท้องตัวเองเป็นการบอกว่าหิวมากแล้ว

“เชียนซานเจ้าไปทำของกินให้พวกเขากินก่อนไปส่วนหม่าล่ากุ้งรอข้ายุ่งเรื่องนี้เสร็จกลับวังไปแล้วค่อยทำให้พวกเขากิน”ชูเซี่ยเห็นเด็กสองคนนี้ดูเหน็ดเหนื่อยมากและมองมาที่ตัวเองอย่างน้อยใจ

ชูเซี่ยสงสารจับใจในระหว่งหลี่เฉินเย่นกับเด็กๆนางกลับเลือกหลี่เฉินเย่นอย่างไม่ลังเลใดๆ

นางเป็นแม่คนแต่กลับไม่เหมือนเลยดังนั้นนางก็เลยรีบให้เด็กๆกินอิ่มก่อนและตอบตกลงว่าจะให้เด็กๆได้กินหม่าล่ากุ้ง

นางรู้ว่าเด็กยังเล็กหม่าล่าทำให้ไส้ของพวกเขาไม่ดีแต่ว่าตอนนี้นอกจากให้ท้ายพวกเขานางก็ไม่มีของอะไรมาปลอบใจแล้ว

“กินได้แค่ครั้งเดียวต่อไปนี้ก็อย่าพูดเรื่องหม่าล่ากุ้งอีก”ชูเซี่ยรีบพูดกันเอาไว้

“เจ้าค่ะ/เจ้าครับ”เด็กสองคนตอบหร้อมกันเสียงแข็งชูเซี่ยพยักหน้าอย่างพอใจจากนั้นก็ไปห้องครัวพร้อมเชียนซานทำอาหารให้เด็กสองคนกินจากนั้นก็ถามอย่างละเอียดไปว่า“ในเหมืองพวกเจ้าเคยเข้าไปไหม?”

“ด้านในมีคนเหมือนยุ่งๆมีการขุดหินขุดภูเขาบางคนก็ฝึกดาบและยังมีบางคนก็กำลังสร้างอาวุธ”

“ท่านแม่พวกเรายังเห็นกระดูกคนตายเต็มไปหมดพวกนั้นโยนไปที่หลุมหนึ่ง”จิงโม่พูดสายตายังมีความกลัวอีกชูเซี่ยได้ยินก็รีบโอบเด็กๆเข้ามาในอ้อมกอดทันทีและพูดอย่างอ่อนโยนว่า:“ไม่กลัวนะไม่เป็นไรแม่อยู่นี้แล้ว”

ชูเซี่ยแค่อยากให้พวกเขาไม่หาเหมืองแต่กลับไม่สนว่าพวกเขาจะเห็นอะไรบ้าง

“ท่านแม่ที่ใดมีคนชั่วท่านต้องไปตามฆ่าพวกนั้นให้หมดก็จะได้ไม่มีคนตายอีก”ฉองเหลาพูดอย่างมีความหวังชูเซี่ยก็พยักหน้าอย่างเดียว

“ท่านแม่คนชั่วใช้แสฟาดไปที่หลังของท่านลุงและท่านอาพวกเราจะไปช่วยไหมเจ้าค่ะ?”จิงโม่มองดูชูเซี่ย

“พวกเจ้าลองคิดดูสิว่าข้างในมีคนชั่วกี่คนแม่จะได้พาคนเข้าไปบุกโจมตี”ชูเซี่ยถามตอนนี้พวกเขารู้เรื่องเกี่ยวกับเหมืองน้อยมากถ้าอยากเข้าไปช่วยคนก็ต้องรู้ก่อนว่าด้านในมีอะไรบ้าง

“ท่านแม่นี้เป็นแผนที่ข้างในมีกลไกกับดักมากมายอยู่ในนั้นพวกท่านต้องระวังด้วย”จิงโม่เอแผนที่ออกมาส่งให้ชูเซี่ย

“ขอบคุณพวกเจ้ามากเลยนะ”ชูเซี่ยกอดเด็กสองคนไว้แน่นในใจปลาบปรื้มมาก

ชูเซี่ยก็ไม่กล้าคิดถ้าไม่มีเด็กที่น่ารักสองคนนี้ปัญหาของเหมืองนางจะก้ไขอย่างไรดียังดีสวรรค์มีตาทำให้พวกเขาแก้ปัญหาได้และยังส่งเด็กที่น่ารักสองคนนี้มาให้

“ท่านแม่ไม่มีปัญหาใดแก้ไขไม่ได้ถ้ามีหม่าล่ากุ้งถ้าแก้ไขไม่ได้งั้นก็สองมื้อ”จิงโม่พูดโน้มน้าวใจชูเซี่ยพูดเสียงอ่อนหวานแนวอ้อนวอนเหมือนลืมไปแล้วว่าชูเซี่ยพูดเตือนแล้วว่ากินได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น

ดังนั้นพอนางพูดเสร็จจากที่ชูเซี่ยกำลังซึ้งใจกลับหายไปหมดนางมองจิงโม่และพูดว่า:“ถ้าเจ้าพูดเช่นนี้อีกอย่าหวังจะได้กินหม่าล่ากุ้งอีกเลย”

“ท่านแม่ฉองเหลากินแค่มื้อเดียวก็พอแล้ว”ฉองเหลาเห็นว่าชูเซี่ยพูดถึงหม่าล่ากุ้งก็รีบบอกทันทีจิงโม่ก็ไม่กล้าพูดอีกเลยชูเซี่ยถึงจะวางใจและพูดกับเชียนซานไปว่า:“เรียกว่านอันพวกเขามาเราต้องมาประชุมวางแผนครั้งนี้ต้องช่วยคนออกมาให้ได้”

“นายหญิงข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้”เชียนซานรู้เรื่องของเหมืองแล้วก็โล่งอกได้เสียที