ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 366

ตอนที่366ความรู้สึกแปลกๆ

ชายชุดดำพูดเสร็จสีหน้าเชียนซานก็ดูหนักขึ้นมาหน่อยถึงแม้คนตรงหน้านางจะพูดอย่างไม่เรี่ยวมีแรงแต่คำพูดที่เขาพูดกลับสมเหตุสมผลมาก

หลี่อวิ๋นลี่อยากได้มีแผนมากมายเขาเป็นคนเจ้าเล่ห์แต่ว่าที่สำคัญที่สุดคือเขาต้องมีทหารและอาวุธ

อาวุธก็สำคัญมาก

หลี่อวิ๋นลี่ต้องรู้จักนิสัยของเขาดีดังนั้นเขาเอาเขาเฟลหลงให้คนผู้นี้ดูแลเขาก็ต้องมีแผนอย่างอื่นในใจแล้วเป็นแน่

“ด้านหลังของหลี่อวิ๋นลี่มีอะไรบ้างเจ้าบอกข้ามาแล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”

“ข้าไม่รู้”ชายชุดดำตอบกลับไปคำตอบทำเอาเชียนซานตกตะลึง

“งั้นข้าคงต้องฆ่าเจ้าเสีย”เชียนซานพูดอย่างจริงจังสำหรับคนที่ไม่มีข้อมูลอะไรให้นางแล้วนางก็ไม่อยากเก็บเอาไว้ให้ลำบากตัวเอง

“ข้า……ไม่รู้จริงๆ”ชายชุดดำตอบอย่างสิ้นหวังเขารู้แค่ว่าหลี่อวิ๋นลี่วางกับดักไว้ที่นี้แต่ว่าหลี่อวิ๋นลี่ไม่ได้บอกตัวเองว่าเป็นกับดักอะไร

เชียนซานทำหน้าไม่เข้าใจอย่างมากก่อนหน้านี้สีหน้าที่เหมือนได้เปรียบของชายชุดดำหายไปแล้วนางเชื่อว่าคนที่กลัวตายเช่นเขาคงไม่กล้าโกหกแต่ว่ากับดักนั้นคืออะไรทำไมชายคนนี้ถึงแน่ใจขนาดนั้น?

“ตอนที่ข้ามาดูแลเขาเฟลหลงข้าคิดว่าความสามารถตัวเองไม่พอข้าขอให้เขาเปลี่ยนคนเขาบอกข้าว่าให้ข้าวางใจได้ถ้าวันไหนที่มีคนแย่งเขาเฟลหลงไปได้เขาก็มีวิธีที่ทำให้คนี่เขามาตายทั้งหมด”

ชายชุดดำเห็นเชียนซานเงียบในใจก็เกิดตื่นเต้นขึ้นมาเขาพยายามอธิบายหวังว่าเชียนซานจะปล่อยเขาไปได้

เชียนซานดูออกว่าตัวเขาคงไม่มีข้อมูลอะไรแล้วดังนั้นเขาก็เป็นแค่คนไร้ค่าแล้วนางแตะกดจุดที่ทำให้เขายืนนิ่งได้เขาคุกเข่าอยู่กับที่ขยับตัวไปไหนไม่ได้จากนั้นนางก็ไปหาชูเซี่ย

เชียนซานบอกกับชูเซี่ยว่าเขาพูดอะไรบ้างทำเอาชูเซี่ยที่พอได้ฟังแล้วก็ตกใจมากแต่ว่านางก็ดูไม่ออกว่าเขาเฟลหลงมีอะไรแตกต่างนางแค่สั่งทุกคนไปว่าต้องระวังตัวทุกคน

ชูเซี่ยกับเชียนซานไปด้วยกันอย่างระวังแต่ว่าพอถึงกลางเขานอกจากเด็กๆเขียนว่ามีที่ใดที่มีกับดักบ้างพวกเขาก็ไม่เห็นว่ามีอะไรที่อันตรายเลย

คนที่ชูเซี่ยสั่งไปครั้งก่อนตอนนี้มาเจอกับชูเซี่ยที่นี้และคนของหลี่อวิ๋นลี่ก็โดนจับไว้หมดแล้วดังนั้นตอนที่ชูเซี่ยเห็นคนงานในเหมืองที่ใส่เสื้อผ้าขาดหลุดรุ่ยไปหมดพวกเขามองมาทางชูเซี่ยสายตาตื้นตันไม่รอชูเซี่ยเปิดปากก็รีบเข้ามาคุกเข่าตรงหน้าทันทีและตะโกนไปว่าท่านแม่กวนอิม

“ท่านหญิงท่านมาช่วยพวกเราจริงใช่หรือไม่?”ผู้ชายแก่ที่เดินออกมาอย่างเชื่องช้าออกมาถาม

ชูเซี่ยมองดูร่างกายที่อ่อนแรงและตัวแห้งผอมลงไปมากในใจก็เกิดสงสารมากนางพูดเสียงเบาไปว่า:“ไหนบอกว่าคนที่ถูกพามาที่นี้มีแต่ชายกลางคนและชายหนุ่มแข็งแรงล่ะ?”

สีหน้าผู้ชายแก่คนนั้นโศกเศร้ามากและพูดอธิบายไปว่า:“ข้าอยากจะหาเงินให้ที่บ้านภรรยาที่บ้านข้านางไม่ค่อยสบายข้าขอพวกเขามาด้วยน่ะ……”

พูดถึงสุดท้ายเขาก็ร้องไห้โฮออกมาและผู้ชายด้านหลังที่คุกเข่าหลังเขาขอบตาก็แดงกล้ำไปหมด

พวกเขาทุกคนก่อนที่จะมาก็มีความหวังมากพวกเขาหวังว่าจะหาเงินให้ที่บ้านได้แต่ว่าผลออกมาคือเงินพวกเขาก็หาไม่ได้ขนาดคนในบ้านพวกเขายังไม่โอกาสได้เห็น

อยู่ที่นี้พวกเขาเป็นแค่เครื่องมือป่วยแล้วก็ไม่มีใครมารักษาและยังต้องทำงานต่ออีกถ้าทำไม่ไหวแล้วจริงๆพวกเขาก็ต้องรอตายอย่างเดียว

ไม่ใช่ไม่เคยตอบโต้แต่ว่าพวกเขาตอบโต้ไม่ไหวพวกเขาต้องอดทนต่อไปรอวันตายอย่างเดียว

ตอนที่อดทนความหวังพวกเขาก็น้อยลงเรื่อยๆจนพวกเขาคิดว่าคงต้องตายที่นี้แล้ว

แต่ไม่คิดว่าพวกเขายังรอจนถึงวันนี้ได้ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนเข้ามาบอกว่าจะพาพวกเขากลับบ้าน

“ท่านพาพวกเรากลับบ้านได้จริงเหรอ?พวกเรา......”ชูเซี่ยเห็นพวกเขาตาแดงกล้ำเมื่อกี้ชายหนุ่มที่มีความหวังอยู่ก็เกิดกลัวขึ้นมาเขาไม่สนว่าคนในที่นี้จะรู้สึกเช่นไรเขาวิ่งไปด้านหน้าชูเซี่ยและรีบถาม

ชูเซี่ยไม่กล้าตอบถึงแม้สิ่งที่เขาถามจะเป็นความหวังของนาง

“พวกเรากลับบ้านได้จริงเหรอ?พวกท่านมาที่นี้เพื่อพาพวกเราออกไปใช่หรือไม่”เห็นชูเซี่ยไม่พูดอะไรชายหนุ่มก็รีบถามเขามองดูชูเซี่ยสายตาเริ่มลุกลี้ลุกลน

“พวกเราจะพาพวกเจ้ากลับบ้านเอง”ตอนนี้ชูเซี่ยคงกังวลเชียนซานเห็นสีหน้าที่เหน็ดเหนื่อยของคนพวกนี้นางก็ตอบเสียงดังแทน

“งั้นแม่หญิงพวกเรากไปกันเถอะยังจะรออะไรอีกเล่า”ผู้ชายแก่ที่เพิ่งถามชูเซี่ยไปเขารีบพูดขึ้นมากลัวว่าเชียนซานจะเปลี่ยนใจ

“ท่านต้องเก็บของที่นี้……”เชียนซานไม่คิดว่าเขาจะรีบมากนางอดไม่ได้ที่จะเตือน

“พวกเรามีข้าวของอะไรกันชุดที่ใส่อยู่ก็คือของทุกอย่างที่มีนั้นแหละ”คำพูดของเชียนซานทำเอาเขาอึ้งแต่ว่าเขาก็รีบพูดแทรกขึ้นมาคำพูดเขาก็ตรงกับความเห็นของทุกคนเชียนซานรู้สึกได้ถึงความตื่นแต้นของพวกเขาน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

“เชียนซานรีบพาพวกเขาออกไปก่อนคนของเราจะดูด้านหลังให้เอง”ชูเซี่ยรีบสั่งเชียนซานนางมาที่นี้แน่นอนนางไม่ไปเร็วขนาดนั้นหรอกที่นี้เป็นถึงพื้นที่ๆใหญ่รองลงมาของหลี่อวิ๋นลี่หลายปีมานี้เขาก็ทำอาวุธอยู่ที่นี้

“ต้องระวังด้วยถ้ามีเรื่องอะไรรีบมาบอกข้า”เชียนซานรับคำสั่งและรีบพาทุกคนออกไปชูเซี่ยเตือนเชียนซานไปอีกครั้งถึงแม้จะไม่เกิดเหตุอันตรายอะไรแต่ว่าชูเซี่ยคิดว่าต้องมีเหตุการณ์อะไรรอนางอยู่แน่นอน

“นายหญิงคนพวกนี้อยู่ที่นี้ทำอาวุธไม่ใช้คนงานเหมืองคนของพวกเราไปทางปากถ้ำเหมืองแล้วที่นั้นน่าจะเป็นเช่นนี้เหมือนกัน”ว่านอันเห็นชูเซี่ยมองดูลูกน้องของตัวเองเมื่อกี้มีสงครามกับคนของหลี่อวิ๋นลี่คนของพวกเขาก็ตายไปมากถ้าไม่ใช่เพราะว่าคนงานเห็นว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงและลุกขึ้นมาต่อส.พวกเขาก็คงควบคุมสถานการณ์ไม่ได้

“งั้นพวกเราก็รีบไปช่วยเถอะ”ชูเซี่ยได้ยินว่ามีคนโดนจับขังไว้ที่นี้ในใจก็เกิดลังเลขึ้นมานางรู้ว่าพรรคมังกรเหินเก่งเรื่องต่อสู้ถ้าเป็นเหมือนที่ว่านอันพูดที่พวกเขาชนะได้ส่วนหนึ่วก็เพราะพวกคนงาน

หลี่อวิ๋นลี่วางทหารต่อสู้ไว้ที่นี้ก็มีเก่งเยอะเช่นกัน

“นายหญิงท่านกลับไปก่อนเถอะข้าว่าที่นี้แปลกๆยังไงๆอยู่”ว่านอันตามหลังชูเซี่ยสุดท้ายก็ทนไม่ได้ที่จะพูดเตือนอกไป

เขาไม่อยากให้ชูเซี่ยอยู่ในที่ๆอันตรายและเขาคิดว่าที่นี้แปลกๆอาจจะเป็นความรู้สึกที่ของเขาคนเดียว