ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 367

ตอนที่367หายไปแล้ว

“ให้คนที่บาดเจ็บออกไปจากที่นี้ไปลงทะเบียนจากนั้นก็รีบไปข้าจะไปทางเหมืองฝั่งนั้นดูหน่อย”ชูเซี่ยเหมือนไม่ได้ฟังว่านอันและสั่งลงไปว่านอันตามมาติดๆลังเลสักพักสุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรนางเดินตามชูเซี่ยต่อไป

การเป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์ว่านอันรู้ดีว่าถ้านายหญิงตัดสินใจแล้วเขาก็ต้องเคารพการตัดสินใจของนายหญิงแต่ว่าเขาก็ต้องปกป้องนายหญิงด้วย

ใจกลางที่ใช้ทำอาวุธในเขาเฟลหลงเหมืองนี้เป็นตรงกลางในภูเขาของเขาเฟลหลงถ้าไม่เห็นพวกเศษเหล็กแล้วชูเซี่ยก็ไม่รู้เช่นกันว่าที่นี้มีเหล็กสวยงามมากมายและเขานี้ก็ยังมีชื่อเดียวกับกลุ่มพวกเขาอีก

ชูเซี่ยกับว่านอันยังไม่ทันได้เข้าเหมืองก็ได้ยินเสียงดีกันด้านในชูเซี่ยกับว่านอันรีบพุ่งเข้าไปทันทีโดยไม่ได้นัดหมายกันข้างในนี้หนักกว่าข้างนอกมากถึงแม้สงครามยังไม่จบแต่ทุกคนก็มีเลือดอาบทั้งตัวหมดแล้ว

แต่ว่าสงครามนี้ฝั่งไหนชนะก็พอจะดูออกแล้วฝ่ายที่บาดเจ็บและตายไปก็มีแต่คนของหลี่อวิ๋นลี่พวกเขาโดนคนงานในเหมืองตีกันหมด

“นายหญิงดูแล้วพวกเราไม่ต้องเข้าไปสมทบก็ได้”ว่านอันเห็นบรรยากาศก็ค่อยโล่งอกเขาคงประเมินความสามารถของพวกคนงานต่ำไปหน่อยพวกเขามีความแค้นรวมอยู่ด้วยเลยลงความแค้นไปให้พวกนั้น

ก่อหน้านี้พวกเขาไม่มีความโกรธแต่ว่าพวกเขาไม่เห็นความหวังที่จะออกไปได้เลยต้องอดทนเอาไว้และคนของพรรคมังกรเหินมาถึงก็ทำให้พวกเขามีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

“งั้นก็ไม่ต้องสนตรงนี้แล้วไปจัดการอพยพคนออกมาจากที่นี้ยิ่งเร็วยิ่งดี”ชูเซี่ยสัง่ว่านอันไปนางไม่รู้ว่าสิ่งที่นางคิดไว้จะมาถึงเมื่อไหร่นางต้องแย่งเวลากับยมบาลส่งคนพวกนี้ออกไปอย่างปลอดภัยเพราะว่าพวกเขายังมีคนในครอบครัวที่รอพวกเขากลับบ้านอยู่นางจะให้พวกเขาตายไม่ได้

“อืมข้าไปเตือนพวกเขาก่อนว่าพอแล้ว”ว่านอันดูสถามนการณ์ก็ดีใจมากความชนะแบบนี้เขาชอบมาก

“หาคนที่พึ่งพาได้และออกไปจากที่นี้ซะเดี๋ยวพวกเราจะอยู่ที่นี้ต่อเอง”

“นายหญิงพาพวกเขาออกไปก่อนเถอะที่นี้มีข้าก็เพียงพอแล้ว”รู้ว่าชูเซี่ยคิดอะไรอยู่ว่านอันรีบพูดเตือน

“ข้าไม่วางใจที่นี้”ชูเซี่ยพูดอธิบายแต่ว่าว่านอันรู้ดีว่าชูเซี่ยไม่ใช่ไม่ไว้ใจตัวเองแต่เป็นเขาเฟลหลงนี้

“แต่ว่า……”

“ไม่มีแต่ทำตามคำสั่งไป”

ว่านอันรับคำสั่งเขารีบสั่งคนให้ส่งทุกคนออกไปจากที่นี้ให้หมด

พกวเขารีบออกไปและขอบคุณคนของพรรคมังกรเหินครั้งนี้ชูเซี่ยหลบไปนางไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้

นางทำหน้าที่ที่นายหญิงพรรคมังกรเหินควรจะทำการขอบคุณเช่นนี้ไม่กำลังประชดประชดนางที่ละทิ้งหน้าที่นี้มาหลายปี

ส่งคนงานเหมืองออกไปเสร็จแล้วชูเซี่ยก็กำลังจะตรวจสอบในถ้ำทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่ลนลานของเชียนซาน

“นายหญิงพวกเราออกไปไม่ได้แล้วเจ้าค่ะ”

ชูเซี่ยได้ยินก็รีบหันกลับไปเห็นเชียนซานรีบวิ่งมาทางตัวเองทำสีหน้าลนลานตกใจมาก

ชูเซี่ยไม่เคยเห็นเชียนซานเป็นเช่นนี้มาก่อนนางมองดูชูเซี่ยเหมือนชูเซี่ยเป็นตัวช่วยสุดท้ายของนาง

“เป็นอะไร?ทางที่พวกเราเข้ามามีคนเฝ้าอยู่ไม่ใช่เหรอ?หรือว่ามีคนทำอะไร?”ชูเซี่ยรีบถามแต่ว่าในใจก็มีคำตอบแล้ว

“หวัหน้าทางที่พวกเราเข้ามาไม่มีแล้วเจ้าค่ะคนที่เฝ้าก็ยังอยู่แต่ทางเล็กๆแคบๆที่เข้ามานั้นไม่มีแล้วเจ้าค่ะ”เชียนซานรีบอธิบายนางไม่เคยเห็นอะไรเช่นนี้เลย

“พวกเจ้าจะฆ่าพวกเราใช่ไหมเนี้ย?พวกเจ้าปิดทางเข้าเราแล้วพวกเราก็ต้องตายที่นี้น่ะสิถ้าไม่ใช่เพราะพวกเจ้าประตูก็ยังต้องอยู่สิ”ชายหนุ่มคนหนึ่งออกมาพูด

“นายหญิงพวกเขายังไม่รู้ข้าเห็นว่ามีอะไรแปลกๆก็เลยให้พวกเขานั่งพักที่นั้นก่อนข้าก็เลยรีบมาที่นี้คนเดียวแต่ว่ารีบมาเกินเลยไม่ทันได้ดูคนด้านหลังที่ตามมา”เชียนซานอธิบานให้ชูเซี่ยนางรู้ว่าคนที่โดนขังไว้ที่นี้อยากออกไปมากแค่ไหนนางไม่กล้าบอกข่าวที่ว่าปากทางเข้าปิดลงแล้ว

ชูเซี่ยไม่ทันด่าคนแล้วนางดูเชียนซานก็ไปเดินไปทางปากถ้ำทางเข้าทันที

และก่อนหน้านี้คนที่ตามหลังเชียนซานมาก็เดินตามมาติดๆไม่ยอมปล่อยเขาเดินตามมาอย่างโมโหมาก

ชูเซี่ยเดินไปถึงทางเข้าและคนที่ชูเซี่ยให้เฝ้าปากถ้ำไว้รีบเข้ามาคุกเข่าและพูดเสียงดังว่า:“กระหม่อมสมควรตาย”

“เป็นไปได้อยางไร?ทำไมทางเข้าถึงปิดแล้ว?พวกเจ้าอยู่ที่นี้ไม่เห้นอะไรแปลกๆงั้นเหรอ?”ชูเซี่ยถามนางรู้ว่านี้ไม่ใช่ความผิดของพวกเขา

“นายหญิงตอนที่พวกท่านไปเราก็อยู่เฝ้าที่นี้ตลอดแต่ก็ไม่เห็นอะไรแปลกๆและตอนที่เชียนซานนางเดินเข้ามาเราก็หันไปมองก็ได้ยินเสียงด้านหลังดังขึ้น”

“ก็เหมือนกับเสียงประตูปิดพวกเราไม่คิดว่าทางเข้านี้ก็ปิดเองได้ด้วย”

ชูเซี่ยมองดูพวกเขาและสำรวจดูทางเข้าอย่างละเอียดตอนนี้มีหินก้อนใหญ่บังเอาไว้อยู่ไม่มีทางที่จะเปิดได้เลย

ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาเข้ามาทางเข้านี้พวกเขาคงไม่มาปิดเอาไว้

“พวกเจ้ามันพวกหลอกลวงพวกเจ้าจะพาพวกเรามาตายกันหมดเหรอไง?พวกเจ้าอย่าบอกนะว่าพวกเราจะออกไปไม่ได้แล้วพวกเจ้าคิดว่าเราโง่งั้นเหรอ?”ก่อนหน้านี้พวกเขายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่พอได้ยินชูเซี่ยพูดกับลูกน้องพวกเขาก็เข้าใจทันที

จากความหวังที่มากมายกลับพังทลายลงกลายเป็นความโกรธแค้นเหมือนจะเข้ามาฆ่าชูเซี่ยได้ทุกครั้ง

“ช่างเถอะออกไม่ได้ก็ไม่เป็นไรมีทางออกเราก็ออกไม่ได้นี้เป็นโชคชะตา”ชายคนแก่คนนั้นพูดขึ้นอย่างเศร้าใจเข้าถอนหายใจและคิดว่ามันเป็นโชคชะตา

“โชคชะตาบ้าอะไรถ้าพวกเจ้าไม่มาอย่างน้อยพวกเรายังมีกินยังมีชีวิตรอดอยู่ได้แต่พอพวกเขามาพวกเรากลับฆ่าคนไม่มีคนส่งอาหารให้เรากินแล้วพวกเรากำลังจะตายพวกเขามาเพื่อฆ่าเรา”ชายหนุ่มที่เดินตามหลังเชียนซานมาพูดขึ้นอย่างโมโหเขามองชูเซี่ยและทุกคนจากนั้นก็ด่าออกมาถ้าไม่ใช่เพราะชูเซี่ยมีคนของพรรคมังกรเหินคุ้มครองอยู่เขาก็คงเดินไปฆ่าชูเซี่ยแล้ว

“พวกเจ้ายังมีจิตใต้สำนึกอยู่บ้างไหมพวกเรามาเพื่อช่วยพวกเจ้าพวกเจ้ากลับมาด่าทอพวกเราเช่นนี้พวกเจ้าพูดเช่นนี้ได้อย่างไร……”เชียนซานด่าคนตรงหน้าที่พูดในใจก็เริ่มโกรธขึ้นมา

แต่ว่าเชียนซานยังพูดไม่จบชูเซี่ยก็จับมือนางไว้ชูเซี่ยสายหัวให้เชียนซานบอกให้นางไม่ต้องพูดแล้วนางรู้ว่าสถามนการณ์เช่นนี้ทะเลาะกันไปก็ไม่มีประโยชน์