ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 368

ตอนที่368ไฟแค้น

ชูเซี่ยกับคนของพรรคมังกรเหินกำลังช่วยกันหาทางออกแต่ว่าก็ยังหาไม่เจอ

คนงานพวกนั้นที่โดนชูเซี่ยช่วยไว้ส่วนหนึ่งก็คิดว่านี้คงเป็นโชคชะตาแต่ส่วนมากลับมีแต่คนโกรธแค้น

ถ้าคนของพรรคมังกรเหินไม่มาอย่างน้อยพวกเขาก็ยังพอมีหวังแต่ตอนนี้พวกเขากลับต้องมารอวันตายเพราะต่อจากนี้จะไม่มีคนมาส่งอาหารให้พวกเขากินแล้ว

ในใจใความกลัวและความโกรธปนกันไปก่อนหน้านี้เชียนซานยังอยากตอบโต้พอสุดท้ายนางก็ไม่อยากพูดอะไรแล้วเพราะว่าไม่มีคนเหมือนพวกเขาที่สามารถรอความตายได้อย่างไม่กลัวอะไร

รอจนพวกเขาหาจนทั่วและรอจนพวกเขามาบอกว่าไม่มีทางออกแล้วคนที่ไม่พอใจอยู้แล้วก็ลุกขึ้นมาล้อมคนของพรรคมังกรเหินไว้สายตาครั้งก่อนที่ยังเป็นสายตาแห่งความตื้นตัวตอนนี้กลับกลายเป็นสายตาแห่งความสิ้นหวังและความโกรธผสมกัน

คนของพรรคมังกรเหินไม่รู้ว่าควรรับมือกับสถามนการณ์ยังไงดีแต่ว่าพวกเขาก็ปกป้องเชียนซานและชูเซี่ยไว้ด้านหลัง

ชูเซี่ยออกมาจากคนที่บังนางไว้และเข้าไปใกล้พวกคนงานเชียนซานรู้ว่าชูเซี่ยจะทำอะไรนางรีบตามไปติดๆอยากจะปกป้องชูเซี่ยไว้สุดชีวิต

“ขอโทษด้วยอาจจะไม่มีทางช่วยพวกเจ้าออกไปได้แต่ว่านี้ไม่ใช่ความตั้งใจก็พวกเราพวกเราเข้ามาก็เพื่อช่วยพวกเจ้าทุกคนกลับบ้าน”

นอกจากความรู้สึกเสียใจตอนนี้ชูเซี่ยพูดอะไรไม่ออกแล้วเป็นเพราะพวกเขามาเลยทำให้พวกเขาไม่มีโอกาสรอดเลย

“ถ้าไม่แน่ใจว่าจะช่วยเราออกไปได้ไหมทำไมพวกเจ้าต้องเข้ามาด้วย?พวกเราลำบากมาพอแล้วพวกเรายังคิดถึงคนในบ้านพวกเรายังอยากเห็นพวกเขาอยู่”ถึงแม้ว่าจะโกรธแต่ในพวกเขาก็ยังมีคนที่สงบบ้างพอชูเซี่ยพูดขอโทษเสร็จพวกเขาก็พูดกันเสียงดังว่าเหมือนความตายกับความน่ากลัวจะไม่เข้ามาแล้ว

“ขอโทษพวกเราก็ไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้พวกเรา……”

“พวกเจ้าเข้ามาทำให้พวกเราตายเจ้ายังจะพูดอะไรอีก……”

“เป็นเพราะพวกเจ้าทำให้เราไม่สามารถเจอลูกเมียตัวเองได้แล้วพวกเจ้า……”

ชูเซี่ยก้มหน้ารับคำด่าในใจก็เสียใจมากนางแค่อยากเข้ามาช่วยพวกเขานางอยากพาพวกเขาออกไปและกลับบ้านแต่ว่านางประมาทเกินไปนางประเมินหลี่อวิ๋นลี่ต่ำเกินไป

“นางถึงแม้พวกเขาจะเกลียดเจ้าแต่ว่าข้าต้องขอบคุณมากนะขอบคุณที่พวกเจ้ามาทำให้ข้ากล้าตอบโต้กลับไปบ้างทำให้ข้าถึงแม้ตายไปก็ตายตาหลับแล้วล่ะข้าขอบคุณพวกเจ้ามา”ชายแก่คนนั้นเดินมาตรงกลางตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เขาไม่สนว่าคนงานจะโกรธแค่ไหนเขาคุกเข่าลงตรงหน้าชูเซี่ยช้าๆ

“นางพวกเขาไม่ได้ไม่แบ่งแยกพวกเขารู้ว่าที่พวกเจ้ามาก็เพราะเราแต่ว่าพวกเขาไม่อยากตายดังนั้นคำพูดของพวกเขาขอให้นางอย่าไปสนใจเลย”

“ผู้เฒ่าเป็นเพราะข้าไม่วางแผนให้รอบคอบกว่านี้ทำให้ทุกคนต้องมาเจอเหตุการณ์เช่นนี้พวกเขาพูดก็ถูกแล้วข้า……”

ชูเซี่ยไม่คิดว่าพอถึงตอนนี้ยังมีคนที่เข้าใจนางอยู่และเป็นคนที่อยากกลับบ้านมากที่สุด

“เป็นเพราะเจ้าทำให้พวกเราได้ตายเหมือนคนหน่อยถ้าไม่มีพวกเจ้าพวกเราก็คงตายไปนานแล้วแต่นี้เป็นเรื่องของเร็วหรือช้าไม่ใช่เพราะเหนื่อยตายก็โดนพวกนั้นทรมาณจนตายพวกมันไม่ให้พวกเรามีชีวิตรอดหรอกครั้งนี้ถึงแม้เราจะอยู่ได้อีกไม่กี่วันแต่ว่าตายพวกเราก็จะตายอย่างมีเกรียติพวกเราฆ่าคนพวกนั้นพวกเรา……”

พูดถึงสุดท้ายชายแก่ก็เสียงสั่นขึ้นมาและคนด้านหลังที่พอได้ฟังคำพูดเขาแล้วก็เกิดความคิดเดียวกันขึ้นมา

ความโกรธก่อนหน้านี้เริ่มหายไปช้าๆพอได้ฟังชายแก่พูดแล้วก็มีคำพูดขึ้นมาว่า:ศักดิ์ศรี