ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 375

ตอนที่ 375 ศาลา

“จิงโม่ เจ้าเข้าได้อย่างไรหรือ พบทางออกแล้วใช่หรือไม่” เชียนซานไม่รู้ว่าชูเซี่ยและจิงโม่พูดกระซิบเสียงเบาอะไรกัน เห็นทั้งสองคนไม่พูดอะไรอีก นางจึงรีบเอ่ยถามจิงโม่ขึ้นอย่างตื่นเต้นดีใจ

การถลันเข้ามาอย่างกะทันหันของจิงโม่ทำให้ทุกคนล้วนเห็นถึงความหวัง พวกเราหวังว่าจะได้ทราบเรื่องการพบทางออกจากปากของจิงโม่ ดังนั้นหลังจากที่เชียนซานเอ่ยถามออกมา พวกเขาล้วนจ้องมองยังจิงโม่ จิงโม่ก็มองยังชูเซี่ย ไม่รู้ว่าจะต้องเอ่ยตอยอย่างไรไปชั่วขณะ

ท่านแม่ได้เคบกำชับพวกเขาว่าไม่สามารถให้ผู้ใดรู้ถึงพลังวิเศษในร่างกาย แต่ทว่าตอนนี้นอกจากเหตูผลเรื่องพลังวิเศษในร่างกายของนางนี้แล้ว นางยังคิดไม่ได้ว่าจะอธิบายเช่นไรดี

เชียนซานเห็นชูเซี่ยดูวิตกกังวลจึงเข้าใจขึ้นมาทันที นางเสียใจอย่างมากกับความวู่วามเมื่อครู่ของตน จึงรีบเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “เจ้าปีนเขาเล่นแล้วจึงตกลงมาที่นี่ใช่หรือไม่ เคราะห์ดีที่ข้าและท่านแม่ของเจ้าอยู่ที่นี่ มิฉะนั้นตกลงมาแล้วจะเป็นเช่นไร”

จิงโม่ยังไม่ตอบโต้กลับมา เชียนซานก็ก้าวเข้าไปแสร้งทำเป็นตรวจสอบร่างกายของจิงโม่ จิงโม่ก็เข้าใจขึ้นมาทันที จึงร้องไห้โฮออกมาเสียงดังแล้วซ่อนตัวอยู่ในอ้อมกอดของเชียนซาน แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ท่านน้าในที่สุดข้าก็ตามหาพวกท่านพบแล้ว ข้าปีนขึ้นมาบนเขานี้อย่างยากลำบาก แต่เมื่อฝนตกแล้ว ทางบนภูเขาราบเรียบไปหมด ข้ายังตามหาเส้นทางลงเขาไม่พบก็ตกกลงมาเสียก่อน เคราะห์ดีที่พวกท่านอยู่ที่นี่ มิฉะนั้นจิงโม่ก็ต้องตายแล้วเป็นแน่เจ้าคะ ”

จิงโม่ร้องไห้แล้วเอ่ยพูดออกมาทำให้ความหวังของทุกคนเปลี่ยนไปเป็นความสิ้นหวัง ใจของเชียนซานและชูเซี่ยก็ค่อยๆสงบลงมา

เคราะห์ดีที่จิงโม่เป็นเพียงเด็กน้อยผู้หนึ่ง เมื่อหลังจากนางร้องไห้แล้วเอ่ยคำพูดนี้ออกมา ความสงสัยในใจของทุกคนก็ค่อยๆจางหายไป เพราะการปรากฏตัวก่อนนี้ของจิงโม่นำมาซึ่งความชื่นบานก็ค่อยๆ ลดต่ำลง

“ตามหาต่อไปกันเถอะ หาทางออกไม่พบ พวกเราตามหาเส้นทางที่สามารถปีนขึ้นไปบนเขาได้ก็ดีมากแล้ว” ว่านอันเอ่ยกำชับคนของพรรคมังกรเหินด้วยเสียงทุ้มต่ำ แม้พวกเขาก็คิดว่าการปรากฏตัวของจิงโม่นั้นแปลกประหลาดเกินไป แต่ในเมื่อเป็นการตัดสินใจของนายท่านและเชียนซาน เขาก็ทำได้เพียงแต่ปฏิบัติตาม หลังจากนั้นก็ย้ายความสนใจที่มีในตอนแรกของทุกคน

“ท่านแม่ ข้าง่วงแล้วอยากนอนเจ้าคะ ท่านพาข้าไปนอนในถ้ำดีหรือไม่เจ้าคะ” จิงโม่เห็นผู้คนยังคงมองดูที่ร่างกายของตนไม่หยุด ก็เอ่ยเบาๆกับชูเซี่ยขึ้น

ชูเซี่ยเข้าใจจุดประสงค์ของจิงโม่อยู่แล้ว นางจึงอุ้มจิงโม่เข้าไปในถ้ำที่อยู่ออกไปไม่ไกล จิงโม่จึงเอ่ยพูดกับชูเซี่ยอย่างทุกข์ใจว่า “ท่านแม่ข้าผิดไปแล้ว ข้าเพียงเป็นห่วงพวกท่านมากเกินไปจึงเขามาดู ตอนนี้ข้าจะออกไปเปิดภูเขากับฉองเหลา” จิงโม่เอ่ยพูดเสียงเบา

“เปิดภูเขาหรือ เขาลูกนี้ไม่มีทางออกจริงๆหรือ” ชูเซี่ยแทบจะไม่กล้าเชื่อหูของตน นางคิดตลอดเวลาว่าทางออกที่มีอยู่ก่อนหน้านี้นั้นคือกลไกอย่างหนึ่ง เพียงหากลไกนั้นพบพวกเขาก็จะสามารถออกไปได้

“ท่านแม่ นั่นเป็นกลไกแน่นอนเจ้าคะ แต่หลังจากที่นำกลไกมารวมกันแล้วเขาก็ต้องผสานรวมเป็นหนึ่งเดียวกันกับภูเขา ดังนั้นพวกเจ้าต้องการออกไป มีแต่ต้องเปิดภูเขาทางเดียวเท่านั้น”

“พวกเจ้าสองคน....” ชูเซี่ยเพิ่งเข้าใจถึงความร้ายแรงของปัญหานี้ ให้เด็กน้อยทั้งสองเปิดภูเขา เรื่องเหล่านี้ช่างเกินไปเสียจริงๆ .....

“ท่านแม่โปรดวางใจ พวกเราจะต้องช่วยท่านออกไปให้ได้เจ้าคะ” ชูเซี่ยเอ่ยรับประกันอย่างหนักแน่น หลังจากนั้นก็แฝงกายหายตัวไปเงียบๆ ชูเซี่ยยังอยากที่จะสั่งกำชับจิงโม่อีกหลายประโยค แต่ไม่รอให้นางได้เปิดปากก็ไม่เห็นตัวจิงโม่แล้ว

ชูเซี่ยคิดว่าใจของตนล้วนถูกฉีกออกมาแล้ว เจ็บปวดจนไม่รู้จะสรรหาคำพูดใดมาอธิบายได้

นางคิดโดยตลอดว่าสามารถให้คู่แฝดแข็งแกร่งขึ้น แต่ผลลัพธ์กลับเป็นว่าทุกครั้งเด็กน้อยล้วนไม่สนใจถึงอันตราย บุกตะลุยโจมตีข้าศึกช่วยเหลือนตนเอง

แต่ไหนแต่ไรมานางไม่ได้คิดเลยว่าตนเองจะไร้ประโยชน์เช่นนี้ ความทุกข์ที่มีต่อเหล่าเด็กน้อยนั้นเหมือนดั่งเช่นภูเขาคำรามทะเลบ้าคลั่งที่พัดพาทุกอย่างบนตัวนางไปหมด