ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 376

ตอนที่ 376 เช่อฮุนมู่

แต่เห็นได้ชัดว่าเด็กน้อยทั้งสองคนนั้นไม่อยากที่จะถูกได้รับการปกป้องจากคนของพรรคมังกรเหิน พวกเขาเพิ่งล้อมเป็นวงเพื่อปกป้องขึ้นมาหนึ่งวง เด็กน้อยทั้งสองก็ยืนอยู่ด้านนอกของวงล้อมนั้น

“พวกเจ้าต้องการลงมือจับพวกเขาจริงๆ ใช่หรือไม่ พวกเราคือองค์ชายและองค์หญิง ข้าคือหลี่จิงโม่ เขาคือว่งฉองเหล่าน้องชายของข้า” สีหน้าของจิงโม่นั้นดูจริงจังอย่างมาก มีเรื่องสำคัญที่ต้องรีบทำเรื่องอื่นเอาไว้ทีหลัง แม้ว่าเจ้าหน้าที่ในอำเภอนี้จะบอกว่าเขานี้เป็นทรัพย์สินส่วนตัวของบ้านตนทำให้นางไม่พอใจอย่างมาก แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่การถือสาพวกเขาเรื่องนี้เมื่อสักครู่แล้ว

“อย่าฟังพวกเขาพูดจาเหลวไหลพวกเขาจะเป็นองค์ชายและองค์หญิงได้อย่างไรกัน รีบพาตัวพวกเขามาเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องฟังคำพูดที่ไร้สาระของพวกเขา” อวี๋เจิ้งหมิ่นเห็นว่าหลังจากที่เจ้าหน้าที่ของทางการได้ยินคำพูดของเด็กน้อยทั้งสองแล้วก้าวถอยออกมา ก็รีบเอ่ยตะโกนเสียงดังขึ้น

“จับกุมเด็กน้อยทั้งสองคนนี้ข้ามีรางวัลให้อย่างหนัก รางวัลคือเงินร้อยตำลึง” อวี๋เจิ้งหมิ่นไม่คิดว่าคำพูดของตนนั้นล้วนไม่สนว่าจะมีประโยน์แล้ว ถึงแม้หลังจากที่ตนรับปากจะให้หนึ่งร้อยตำลึงเงินแต่เจ้าหน้าที่ของทางการมุ่งหน้าเข้าไปอย่างไม่เกรงกลัวเมื่อครู่ก็ยังคงหวาดหวั่นไม่กล้าเดินเข้าไป

“พวกเจ้าหากแม้เด้กน้อยแค่สองคนก็ล้วนจับตัวมาไม่ได้ ยังจะมีหน้ามาเป็นเจ้าหน้าที่ของทางการในอำเภอเก้อโจวอีก พวกเจ้า...” ในใจของอวี๋เจิ้งหมิ่นร้อนรนอย่างมาก หากให้เด็กน้อยทั้งสองคนนี้เปิดเขาออกจริงแล้วละก็เมื่อถึงตอนนั้นความลับเรื่องเหมืองเหล็กก็คงปิดเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป ถึงตอนนั้นคงถูกหลี่อวิ๋นลี่พูดโยนความผิดให้เป็นแน่ แล้วการอ้างถึงเฟิงชานหลิงที่ตนได้ทำขึ้นมาเมื่อหลายปีก่อน ฝ่าบาทล้วนไม่อาจให้อภัยเขาง่ายๆแน่

“แม้พวกเจ้าจะมาเพื่อจับพวกเรา ถึงตอนนั้นพวกเราก็อาจไม่ระมัดระวังทำให้เกิดรอยขีดข่วนบนตัวสักเล็กน้อย ถึงตอนนั้นก็ดูว่าเสด็จพ่อของข้าจะต้องการชีวิตของพวกเจ้าหรือไม่” จิงโม่ก็ข่มขู่คนเหล่านี้อยู่เช่นกัน สำหรับกลุ่มคนโง่เขลาตอนนี้ที่ล้วนไม่เข้าใจถึงสถานการณ์นี้ นางจึงไม่เต็มใจที่จะใช้เงินมาติดสินบนพวกเขา ท่านแม่เคยพูดว่าเงินล้วนเป็นสิ่งที่หามาได้อย่างยากลำบาก ไม่อาจสิ้นเปลืองไปกับคนที่ไร้ประโยน์

หลังจากที่เอ่ยพูดจบ จิงโม่ก็จูงมือของฉองเหล่าเดินไปที่ด้านหน้าของเหล่าเจ้าหน้าที่ของทางการ แถมยังยื่นมือออกไปท่าทางยินยอมให้มัดมือจับกุม แต่เมื่อพวกเราเริ่มทำเช่นนี้เอง เหล่าเจ้าหน้าที่ของทางการก็ยิ่งไม่กล้าที่จะเดินเข้าไป

แม้ว่าข่าวของพวกเขาจะสู้อวี๋เจิ้งหมิ่นไม่ได้ แต่พวกเขาก็ล้วนรู้จากคำเล่าลือว่าฝ่าบาททรงได้ตัวองค์ชายและองค์หญิงของตนกลับมาแล้ว ทรงโปรดปรานทะนุถนอมดั่งสิ่งล้ำค่า แม้ตอนนี้เด็กน้อยทั้งสองคนตรงหน้าจะดูเหมือนตกอยู่ในฐานะที่ลำบาก แต่กลับใจกว้างมากกว่าพวกเขาที่อยู่รอบๆตัวของเด็กน้อยไม่มีอย่างมาก โดยเฉพาะพวกเขาที่ปิดล้อมอยู่ตรงหน้า พวกเขาล้วนสงบอารมณืได้ดีกว่าพวกผู้ใหญ่เสียอีก

“ในภูเขาลูกนี้มีคนอยู่ ที่พวกเราทำเช่นนี้ก็เพื่อช่วยเหลือคน ดังนั้นทางที่ดีพวกท่านอย่าขัดขวางพวกเราจะดีกว่า” จิงโม่เห็นเหล่าเจ้าหน้าที่ของทางการไม่ขยับเขยื้อน เลยจูงมือของฉองเหล่าแล้วเดินเข้าใกล้พวกเขาที่ละนิด บีบให่พวกเขาก้าวถอยหลังไปทีละก้าว

เสียงที่อ่อนหวานนุ่มนวลของจิงโม่กลับแฝงไปด้วยพลังที่พิเศษออกมา ทำให้พวกเขาเชื่อคำพูดของนางโดยปริยาย

“พวกเจ้าที่อยู่ตรงนี้ทั้งหมดทุกคน เรื่องราวนี้ข้าอาจทรงกราบทูลเสด็จพ่อว่าไม่ให้ตรวจสอบพวกเจ้า หากพวกเจ้ากล้ามาวุ่นวาย นั่นก็อย่าโทษว่าพวกเราไม่สามารถให้อภัยพวกเจ้าได้ ” จิงโม่เอ่ยพูดตักเตือนซึ่งเหล่าเจ้าหน้าที่ของทางการก็ล้วนไม่ลงมือทำอะไรจริงอย่างที่คาดคิดไว้

หลังจากนั้นญาติของเหล่าคนงานเหมืองแร่ที่ถูกกักตัวเอาไว้ที่ทำการอำเภอพวกเขาก็สงสัยถึงความยุติธรรมและสุจริตของท่านใต้เท้านายอำเภอขึ้น ตอนนี้ได้ฟังคำพูดที่เอาจริงเอาจังของเด็กน้อยทั้งสองคน พวกเขาก็ยิ่งกังวลหัวหน้าของตนอาจจะลงมือทำเรื่องที่ผิดอย่างใหญ่หลวงเป็นแน่ พวกเขากลัวว่าจะเป็นภัยถึงตัวเอง

ดังนั้นหากสามารถแลกกับคำพูดของเด็กสาวที่ว่าไม่ตำหนิเรื่องราวในอดีตได้ สิ่งนี้ก็ถือว่าเป็นการเมตตาพวกเขาที่สุดแล้ว พวกเขาจึงไม่กล้าที่จะเข้าไปวุ่นวายอีก

เมื่อเห็นว่าข่มขู่เหล่าเจ้าหน้าที่ของทางการเอาไว้ได้แล้ว จิงโม่ก็ยิ้มแล้วเดินไปทางอวี๋เจิ้งหมิ่น เอ่ยขึ้นประโยคหนึ่งเบาๆว่า “ใต้เท้าอวี๋ช่างเป็นขุนนางที่มีอำนาจมากเสียจริง จึงกับคิดต้องการที่จะเอาชีวิตของพวกข้า ทั้งไม่ดูว่าตัวท่านเองอยู่ในระดับใด”

สำหรับอวี๋เจิ้งหมิ่นคนที่คิดอยากที่จะจับกุมตนเองนี้ เห็นได้ชัดว่าจิงโม่ไม่ได้มีความรูสึกที่ดีมอบให้เหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้ว นางทั้งพูดทั้งยกเท้าเตะบนหัวเข่าของเขา นางได้ใช้แรงในร่างกายที่มีเตะออกไปอย่างแข็งแกร่ง แล้วก็ยกมือขึ้นตบลงใบหน้าของอวี๋เจิ้งหมิ่น

เห็นได้ชัดว่าอวี๋เจิ้งหมิ่นคิดไม่ถึงว่าเด็กตัวเล็กๆอย่างจิงโม่จะตบลงที่ใบหน้าของตน เขาโมโหถลึงตามองยังจิงโม่ที่พาตัวลงไปยืนบนพื้นอย่างปลอดภัย แล้วตะโกนขึ้นมาอย่างเสียงดังว่า “เจ้า.....”

“ทำไมหรือ เจ้าอยากจะตีข้าเช่นนั้นหรือ” จิงโม่เอ่ยถามเสียงเหมือนไม่ได้รับความเป็นธรรม