ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 383

ตอนที่ 383 ทหารแคว้นหนานจ้าง

หลังจากที่เฉินหยวนชิ่งกลับออกไปไม่นานฉ่ายเวินก็เดินทางมาขอเข้าเฝ้า

ในระยะนี้แยเวินมักจะมาเข้าเฝ้าฝ่าบาทอยู่บ่อยครั้งเพราะเมื่อไร้การมีอยู่ของชูเซี่ยในวังหลังแห่งนี้ตัวนางก็นับว่าไร้ภัยคุกคามอีกต่อไปแล้ว

แต่นางนึกไม่ถึงว่าหลี่เฉินเย่นยังคงปฏิเสธที่จะให้นางเข้าเฝ้าทุกครั้ง ยิ่งคิดนางยิ่งรู้สึกแค้นใจ ต้องเป็นเพราะชูเซี่ยทำเสน่ห์ใส่ศิษย์พี่และกล่าววาจายุแยงให้ศิษย์พี่ยังคงเข้าใจผิดนางอยู่เช่นนี้

ทุกครั้งที่นางมาขอเข้าเฝ้าหลี่เฉินเย่นมักจะใช้เหตุผลว่าตัวเขาไม่อยู่ในตำหนักมาอ้าง แต่ทว่าครั้งนี้นางเห็นกับตาว่าเฉินหยวนชิ่งเดินเข้าไปในห้องพระบรรทมของฝ่าบาททั้งยังใช้เวลาในนั้นนานจึงค่อยกลับออกมา เพราะเหตุนี้หญิงสาวจึงมั่นใจอย่างยิ่งว่าหลี่เฉินเย่นจะต้องอยู่ในตำหนักแน่ดังนั้นต่อให้ราชองครักษ์ที่อยู่ภายนอกจะห้ามนางนางก็ไม่สนใจทั้งยังบุดเข้ามาโดยพลการเสียเลย

“ศิษย์พี่ เหตุใดท่านจึงดื่มสุราอีกแล้วเล่า เหตุใดท่านจึงไม่รักตัวเองเสียบ้างล่ะเจ้าคะ” ทันทีที่เข้ามาในห้องพระบรรทมฉ่ายเวินก็ได้กลิ่นสุราอบอวลไปหมด นางขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะสาวเท้าเข้าไปใกล้หลี่เฉินเย่นหวังจะรินน้ำชาให้อีกฝ่ายดื่มเพื่อให้สร่างเมา

หลี่เฉินเย่นรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของฉ่ายเวินที่ย่างกรายเข้ามาใกล้ตัวเขา กลิ่นน้ำหอมบนร่างกายของนางผสมปนเปกับกลิ่นเหม็นเน่าทำให้หลี่เฉินเย่นรู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมา

ยังไม่ทันที่ฉ่ายเวินจะก้าวเข้ามาถึงร่างสูงของเขาหลี่เฉินเย่นก็ลุกขึ้นและถอยห่างอีกฝ่ายเสียก่อน

ฉ่ายเวินที่กำลังรินน้ำชาให้อีกฝ่ายเห็นท่าทางรังเกียจและเว้นระยะห่างของเขาก็หัวใจก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา ดวงตาที่โผล่พ้นเหนือผ้าคลุมหน้าฉายชัดถึงความสะเทือนใจยามจ้องมองไปที่ชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ศิษย์พี่ เหตุใดท่านจึงต้องแสดงท่าทีรังเกียจข้าถึงเพียงนี้ด้วยเล่า” ดวงตาของฉ่ายเวินเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาก่อนที่เจ้าตัวจะปล่อยให้มันไหลลงมาอาบแก้มช้าๆ

แต่ว่าท่าทางโศกเศร้าของนางในตอนนี้ไม่อาจทำให้หลี่เฉินเย่นหวั่นไหวได้อีกต่อไปแล้ว

“ฉ่ายเวิน คำพูดที่ข้าสมควรบอกเจ้าข้าก็ได้บอกไปแล้ว หากว่าเจ้ามีธุระจะพูดก็จงรีบๆพูด หากว่าไม่มีก็กลับตำหนักของเจ้าไปเสีย” หลี่เฉินเย่นกล่าวด้วยน้ำเสียงห่างเหินเย็นชาก่อนจะหยิบจอกสุรากระดกเข้าปากอีกครั้ง น้ำเสียงและท่าทางของเขาทำให้ฉ่ายเวินหัวใจสลาย โศกเศร้าเสียใจเหลือประมาณที่หลี่เฉินเย่นไม่เห็นนางอยู่ในสายตา

ถึงอย่างไรนางก็นับว่าเป็นโฉมสราญนางหนึ่งจะด้อยค่ากว่าสุราเพียงจอกเดียวของชายหนุ่มเชียวหรือ ฉ่ายเวินจึงคิดจะพยายามอีกครั้ง

“ศิษย์พี่เจ้าคะ ความรู้สึกของข้าที่มีต่อท่านท่านย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ ท่านน่าจะรู้ว่าข้าไม่มีวันทำร้ายท่านอยู่แล้ว ข้าเพียงแค่เป็นห่วงท่านเท่านั้น ต่อให้ข้าคิดจะทำร้ายคนทั้งใต้หล้าก็ไม่เคยมีสักครั้งที่ข้าคิดจะทำร้ายท่าน ท่านอย่าได้ยืนห่างข้าถึงเพียงนี้เลยเจ้าค่ะ” ฉ่ายเวินกล่าวพลางขยับเท้าเข้าไปใกล้หลี่เฉินเย่น นางทนไม่ได้ที่จะเห็นท่าทีห่างเหินเช่นนี้ นางไม่อยากต้องทรมานเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ

แต่ทว่าหลี่เฉินเย่นกลับถอยห่างจากนางอีกสองก้าวพลางจ้องนางด้วยสายตามาดร้าย “หากว่าเจ้าไม่อยากให้เราลงมือทำร้ายเจ้าก็รีบไสหัวกลับไปเสีย!”

ในยามนี้หลี่เฉินเย่นมีแต่ความรู้สึกเคียดแค้นอีกฝ่ายเต็มหัวใจ โดยเฉพาะใบหน้าที่มีผ้าคลุมหน้าบดบังอยู่ขณะนี้ หากไม่ใช่เพราะหญิงสาวผู้นี้ ตัวเขาและชูเซี่ยก็คงไม่ต้องพรากจากกันถึงห้าปี ยามนี้ตัวเขาและชูเซี่ยได้กลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้งนางกลับปรากฎตัวขึ้นมาอีก หากไม่ใช่ว่าการกลับมาครั้งนี้ฐานะของนางไม่ธรรมดาตัวเขาเองก็คงสับนางเป็นหมื่นๆชิ้นไปแล้ว