ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 383
สรุปบท ตอนที่ 383 ทหารแคว้นหนานจ้าง: ชายาเกิดใหม่ของข้า
อ่านสรุป ตอนที่ 383 ทหารแคว้นหนานจ้าง จาก ชายาเกิดใหม่ของข้า โดย ลิ่วเยว่
บทที่ ตอนที่ 383 ทหารแคว้นหนานจ้าง คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายโรแมนซ์ ชายาเกิดใหม่ของข้า ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย ลิ่วเยว่ อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
ตอนที่ 383 ทหารแคว้นหนานจ้าง
หลังจากที่เฉินหยวนชิ่งกลับออกไปไม่นานฉ่ายเวินก็เดินทางมาขอเข้าเฝ้า
ในระยะนี้แยเวินมักจะมาเข้าเฝ้าฝ่าบาทอยู่บ่อยครั้งเพราะเมื่อไร้การมีอยู่ของชูเซี่ยในวังหลังแห่งนี้ตัวนางก็นับว่าไร้ภัยคุกคามอีกต่อไปแล้ว
แต่นางนึกไม่ถึงว่าหลี่เฉินเย่นยังคงปฏิเสธที่จะให้นางเข้าเฝ้าทุกครั้ง ยิ่งคิดนางยิ่งรู้สึกแค้นใจ ต้องเป็นเพราะชูเซี่ยทำเสน่ห์ใส่ศิษย์พี่และกล่าววาจายุแยงให้ศิษย์พี่ยังคงเข้าใจผิดนางอยู่เช่นนี้
ทุกครั้งที่นางมาขอเข้าเฝ้าหลี่เฉินเย่นมักจะใช้เหตุผลว่าตัวเขาไม่อยู่ในตำหนักมาอ้าง แต่ทว่าครั้งนี้นางเห็นกับตาว่าเฉินหยวนชิ่งเดินเข้าไปในห้องพระบรรทมของฝ่าบาททั้งยังใช้เวลาในนั้นนานจึงค่อยกลับออกมา เพราะเหตุนี้หญิงสาวจึงมั่นใจอย่างยิ่งว่าหลี่เฉินเย่นจะต้องอยู่ในตำหนักแน่ดังนั้นต่อให้ราชองครักษ์ที่อยู่ภายนอกจะห้ามนางนางก็ไม่สนใจทั้งยังบุดเข้ามาโดยพลการเสียเลย
“ศิษย์พี่ เหตุใดท่านจึงดื่มสุราอีกแล้วเล่า เหตุใดท่านจึงไม่รักตัวเองเสียบ้างล่ะเจ้าคะ” ทันทีที่เข้ามาในห้องพระบรรทมฉ่ายเวินก็ได้กลิ่นสุราอบอวลไปหมด นางขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะสาวเท้าเข้าไปใกล้หลี่เฉินเย่นหวังจะรินน้ำชาให้อีกฝ่ายดื่มเพื่อให้สร่างเมา
หลี่เฉินเย่นรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของฉ่ายเวินที่ย่างกรายเข้ามาใกล้ตัวเขา กลิ่นน้ำหอมบนร่างกายของนางผสมปนเปกับกลิ่นเหม็นเน่าทำให้หลี่เฉินเย่นรู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมา
ยังไม่ทันที่ฉ่ายเวินจะก้าวเข้ามาถึงร่างสูงของเขาหลี่เฉินเย่นก็ลุกขึ้นและถอยห่างอีกฝ่ายเสียก่อน
ฉ่ายเวินที่กำลังรินน้ำชาให้อีกฝ่ายเห็นท่าทางรังเกียจและเว้นระยะห่างของเขาก็หัวใจก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา ดวงตาที่โผล่พ้นเหนือผ้าคลุมหน้าฉายชัดถึงความสะเทือนใจยามจ้องมองไปที่ชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ศิษย์พี่ เหตุใดท่านจึงต้องแสดงท่าทีรังเกียจข้าถึงเพียงนี้ด้วยเล่า” ดวงตาของฉ่ายเวินเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาก่อนที่เจ้าตัวจะปล่อยให้มันไหลลงมาอาบแก้มช้าๆ
แต่ว่าท่าทางโศกเศร้าของนางในตอนนี้ไม่อาจทำให้หลี่เฉินเย่นหวั่นไหวได้อีกต่อไปแล้ว
“ฉ่ายเวิน คำพูดที่ข้าสมควรบอกเจ้าข้าก็ได้บอกไปแล้ว หากว่าเจ้ามีธุระจะพูดก็จงรีบๆพูด หากว่าไม่มีก็กลับตำหนักของเจ้าไปเสีย” หลี่เฉินเย่นกล่าวด้วยน้ำเสียงห่างเหินเย็นชาก่อนจะหยิบจอกสุรากระดกเข้าปากอีกครั้ง น้ำเสียงและท่าทางของเขาทำให้ฉ่ายเวินหัวใจสลาย โศกเศร้าเสียใจเหลือประมาณที่หลี่เฉินเย่นไม่เห็นนางอยู่ในสายตา
ถึงอย่างไรนางก็นับว่าเป็นโฉมสราญนางหนึ่งจะด้อยค่ากว่าสุราเพียงจอกเดียวของชายหนุ่มเชียวหรือ ฉ่ายเวินจึงคิดจะพยายามอีกครั้ง
“ศิษย์พี่เจ้าคะ ความรู้สึกของข้าที่มีต่อท่านท่านย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ ท่านน่าจะรู้ว่าข้าไม่มีวันทำร้ายท่านอยู่แล้ว ข้าเพียงแค่เป็นห่วงท่านเท่านั้น ต่อให้ข้าคิดจะทำร้ายคนทั้งใต้หล้าก็ไม่เคยมีสักครั้งที่ข้าคิดจะทำร้ายท่าน ท่านอย่าได้ยืนห่างข้าถึงเพียงนี้เลยเจ้าค่ะ” ฉ่ายเวินกล่าวพลางขยับเท้าเข้าไปใกล้หลี่เฉินเย่น นางทนไม่ได้ที่จะเห็นท่าทีห่างเหินเช่นนี้ นางไม่อยากต้องทรมานเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ
แต่ทว่าหลี่เฉินเย่นกลับถอยห่างจากนางอีกสองก้าวพลางจ้องนางด้วยสายตามาดร้าย “หากว่าเจ้าไม่อยากให้เราลงมือทำร้ายเจ้าก็รีบไสหัวกลับไปเสีย!”
ในยามนี้หลี่เฉินเย่นมีแต่ความรู้สึกเคียดแค้นอีกฝ่ายเต็มหัวใจ โดยเฉพาะใบหน้าที่มีผ้าคลุมหน้าบดบังอยู่ขณะนี้ หากไม่ใช่เพราะหญิงสาวผู้นี้ ตัวเขาและชูเซี่ยก็คงไม่ต้องพรากจากกันถึงห้าปี ยามนี้ตัวเขาและชูเซี่ยได้กลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้งนางกลับปรากฎตัวขึ้นมาอีก หากไม่ใช่ว่าการกลับมาครั้งนี้ฐานะของนางไม่ธรรมดาตัวเขาเองก็คงสับนางเป็นหมื่นๆชิ้นไปแล้ว
“ข้ายังมีเรื่องราวมากมายที่อยากคุยกับท่านอีกนะเจ้าคะ ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้พบท่าน ข้า...” ฉ่ายเวินแทบจะคลั่งขึ้นมาเสียให้ได้ นางรู้สึกได้ว่าความเข้าใจผิดของศิษย์พี่ที่มีต่อนางยิ่งมาก็ยิ่งถลำลึกมากขึ้นทุกที หากว่ายังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปโดยไม่แก้ไขเกรงว่า...
จริงอยู่ที่นางจะมั่นใจในสายสัมพันธ์ที่เคยมีมากับศิษย์พี่ในอดีต แต่ยามนี้ในเมื่อได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันสองต่อสองแล้ว ความหวังอยู่ตรงหน้านางแล้วจะให้นางยอมละทิ้งโอกาสดีๆเช่นนี้ง่ายๆได้อย่างไรกัน
“หากว่าเจ้าไม่ยอมไปเช่นนั้นเราไปเอง” น้ำเสียงของหลี่เฉินเย่นเย็นชาขึ้นหลายส่วน กระทั่งดวงตาที่มองมายังฉ่ายเวินก็ไร้ซึ่งความรู้สึกอีกต่อไปแล้ว
“ข้ามาหาท่านที่นี่เพราะมีเรื่องจะบอกท่านเจ้าค่ะ ข้าจะไปทันทีที่กล่าวจบ” แม้จะไม่อยากยินยอมแต่ฉายเวินรู้ดีว่ายามนี้ต่อให้นางพูดอะไรก็ไม่อาจทำให้หลี่เฉินเย่นใจอ่อนได้ นางคงต้องหาโอกาสหน้าแล้ว
หลี่เฉินเย่นปรายสายตามองมาที่นางราวกับไม่เชื่อว่าคนอย่างนางจะมีเรื่องอะไรที่สำคัญมาบอกเขาได้
“ศิษย์พี่ จริงอยู่ที่ทหารพวกนั้นกระทำความผิดแต่อย่างไรพวกเขาก็เป็นทหารของแคว้นหนานจ้าว เสด็จพ่อของข้าจึงมีพระประสงค์จะให้พวกเขากลับไปที่แคว้นหนานจ้าวมากกว่าเจ้าค่ะ” ฉ่ายเวินกล่าวอย่างใจเย็นราวกับว่าผู้ที่กระทำความผิดไม่ใช่ตัวนางแต่เป็นนายหทารสามพันนายนั่นต่างหาก
“ศิษย์พี่ เพื่อท่านแล้วข้ายอมแม้กระทั่งตัดแขนตัดขาตนเอง ข้าทำเช่นนี้ก็เพื่อให้ท่านสบายใจไม่ต้องการให้ท่านลำบากใจเพราะเรื่องของข้า ข้า...” ฉ่ายเวินแสดงสีหน้าเห็นอกเห็นใจราวกับต้อฃการใช้เหตุผลนี้ทำให้ศิษย์พี่รู้สึกเห็นอกเห็นใจนางบ้าง
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ฉากนี้คือ..เจ็บหัวใจ😭😭😭...