ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 384

ตอนที่ 384 ให้หลี่ซี่เป็นผู้คุ้มกัน

ซึ่งแน่นอนว่าท่าทางอ่อนหวานและเห็นอกเห็นใจผู้อื่นของฉ่ายเวินไม่อาจทำให้หลี่เฉินเย่นใจอ่อนได้

เขาเคยเห็นท่าทางของนางเช่นนี้มาหลายต่อหลายครั้ง ปากของนางบอกว่ารักเขาแต่เส้นทางความรักของนางกลับเต็มไปด้วยยาพิษและความกระหายเลือด

ยิ่งไปกว่านั้นสถานการณ์เช่นนี้ความคิดและการกระทำของฉ่ายเวินย่อมไม่ธรรมดา ผู้ที่คอยหนุนหลังนางมาตลอดก็คือหลี่อวิ่นลี่ดังนั้นการที่นางแสร้งทำเป็นเห็นอกเห็นใจเขา คิดแทนเขาเช่นนี้ย่อมมีความเป็นไปได้มากว่าจะเป็นแผนการของหลี่อวิ่นลี่

“นายทหารทั้งสามพันนายนั้นอยู่ในมือของพรรคมังกรเหิน เรา...” เดิมทีหลี่เฉินเย่นไม่คิดจะบอกนางเรื่องนี้

“ยามนี้ท่านเป็นผู้ดูแลพรรคมังกรเหิน ขอเพียงท่านเอ่ยออกมาคำหนึ่งมีหรือพวกเขาจะไม่ยอมทำตามคำสั่งของท่าน ข้ากล่าวเช่นนี้เพราะหวังดีต่อท่านนะเจ้าคะ หากรอราชสาส์นของเสด็จพ่อท่านก็คงไม่อาจขัดขืนได้อีกแล้ว” ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดของฉ่ายเวินและท่าทางอ่อนหวานของนางไม่ได้อยู่ในสายตาของหลี่เฉินเย่นแม้แต่น้อย หัวใจของเขารู้สึกสับสนวุ่นวายกับคำพูดของนางมากกว่า

ทหารแคว้นจ้าวสามพันนายไม่อาจสังหารได้และไม่อาจปล่อยได้เช่นกัน หากว่าเขาสังหารก็เท่ากับว่าเป็นการประกาศสงครามกับแค้วนหนานจ้าว หากว่าเขายอมปล่อยก็เท่ากับว่าเขายอมปล่อยนายทหารที่มากฝีมือและเป็นภัยต่อแคว้นลอยนวลออกมา

ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าความคิดที่ว่าส่งพวกเขาให้กลับแคว้นหนานจ้าวเป็นทางออกที่ดีสุดแล้วจริงๆ

แต่ตอนนี้เขาควรทำเป็นไม่สนใจในคำพูดของนางจะดีกว่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาเช่นนี้

“ฉ่ายเวินคิดหาทางออกนี้ก็เพื่อท่านเหตุใดท่านจึงไม่เข้าใจความจริงใจของข้าเสียบ้าง ข้าเห็นแก่ความสัมพันธ์อันลึกซึ้งของเราสองจึงไม่ได้นำราชสาส์นการออกมา ท่านทำเช่นนี้ทำให้ข้าเสียใจมากเลยนะเจ้าคะ” ฉ่ายเวินที่เห็นท่าทางขอไปที่ของเขาในใจก็เศร้าโศกขึ้นมา นางใช้ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่หลี่เฉินเย่นอย่างเว้าวอน

อย่าว่าแต่ฉ่ายเวินเศร้าโศกเลย ในยามนี้หัวใจของชายหนุ่มก็โศกเศร้าไม่แพ้กัน

ในยามที่บ้านเมืองเต็มไปด้วยปัญหาเช่นนี้การจะให้นายทหารสามพันคนนั้นไปปรากฏตัวที่ใดก็ล้วนแต่เป็นปัญหาใหญ่หลวง เรื่องนี้เขาจะพลาดพลั้งไม่ได้หากว่าเขาพลาดแล้วนายทหารทั้งสามพันคนนี้มุ่งหน้าเข้าสู่เมืองเก้อโจวแล้วล่ะก็...

“ศิษย์พี่ นี่คือราชสาส์นของเสด็จพ่อ ท่านก็ดูเอาเองเถิด” ฉ่ายเวินเห็นว่าตนเองไม่อาจเกลี้ยกล่อมหลี่เฉินเย่นได้จึงหยิบราชโองการออกมาจากแขนเสื้อแล้วส่งให้อีกฝ่าย

“เหตุใดราชสาส์นจึงมาอยู่ในมือเจ้าได้” หลี่เฉินเย่นจ้องเขม็งมาที่ฉ่ายเวินดวงตาคมเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ราชสาส์นเป็นจดหมายสำคัญที่เจ้าผู้ครองแคว้นแห่งหนึ่งส่งถึงผู้ครองแคว้นอีกแห่งหนึ่ง นับว่าเป็นจดหมายที่มีความสำคัญมากและสมควรส่งให้ถึงมือฮ่องเต้โดยตรงไม่ใช่ผ่านมือองค์หญิงเช่นนี้

หากไม่ใช่ว่าขโมยมาแล้วแม้แต่ตัวองค์หญิงเองก็ไม่มีวันได้มันมาอยู่ในมือแน่นอนหรืออราชสาส์นในมือของฉ่ายเวินจะมีอะไรมากกว่านั้น

“เป็นฮ่องเต้แคว้นหนานจ้าวที่เป็นห่วงกลัวว่าข้าที่แต่งมาต่างแคว้นจะได้รับความลำบาก ดังนั้นก่อนที่ข้าจะแต่งมายังแคว้นเหลียงพระองค์จึงมอบราชสาส์นเปล่าที่ประทับตราไว้แล้วให้ข้าสามฉบับ หากว่าข้าปรารถนาสิ่งใดขอเพียงแค่เขียนและมอบให้ท่านก็สิ้นเรื่อง” ยามที่กล่าวออกมาใบหน้าของฉ่ายเวินเต็มไปด้วยรายยิ้มอ่อนหวานแต่ดวงตาของนางที่ทอดมองมาทำให้หลี่เฉินเย่นรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง

ที่แท้แล้วฮ่องเต้แคว้นหนานจ้าวและหลี่อวิ่นลี่มีข้อตกลงอะไรกันแน่ถึงได้ยอมมอบราชสาส์นที่มีเพียงตราประทับมอบให้ฉ่ายเวินง่ายดายถึงเพียงนี้

“ศิษย์พี่วางใจเถิดเจ้าค่ะ ข้าไม่มีทางทำให้ท่านลำบากใจอยู่แล้ว นอกจากราชสาส์นฉบับนี้แล้วอีกสองฉบับที่เหลือข้าไม่มีวันทำให้ท่านต้องลำบากใจแน่นอนเจ้าค่ะ” ฉ่ายเวินรู้สึกพออกพอใจกับท่าทางประหลาดใจของหลี่เฉินเย่นยามนี้อย่างยิ่ง นางจึงค่อยๆอธิบายให้ชายหนุ่มฟังด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเต็มไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

หัวใจของหลี่เฉินเย่นเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน นี่ก็แค่คำพูดรับรองของฉ่ายเวินเพียงคนเดียวเขาไม่มีวันเชื่อนางเด็ดขาดเพราะทุกสิ่งทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับหลี่อวิ่นลี่ผู้ที่อยู่เบื้องหลังนางต่างหากเล่า

แต่สิ่งที่หลี่เฉินเย่นมั่นใจมากที่สุดก็คือนายทหารทั้งสามพันนายของแคว้นหนานจ้าวเป็นหมากที่หลี่อวิ่นลี่วางไว้แล้วเช่นกัน

ยามนี้ต่อให้เขายืนกรานปฏิเสธเสียงแข็งอย่างไรก็เปลี่ยนแปลงผลไม่ได้อยู่ดี