ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 388

ตอนที่ 388 แม่ลูกพบหน้า

วันนี้สีหน้าท่าทางของหลิวเยนดูสงบลงมาก กระทั่งกับหลี่ซี่นางก็ว่าง่ายและอ่อนโยนลงไม่ได้ผลักไสสามีของตนเองอย่างเคย นางปล่อยให้เขาโอบกอดร่างของนางไว้ในอ้อมแขนและระบายความในใจของตนเองออกมา

เพียงแค่บอกรักและน้ำตาของเขาก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้หญิงสาวในอ้อมแขนเลิกแข็งขืนและต่อต้าน

นับตั้งแต่ที่เขาส่งลูกของนางไปให้ผู้อื่นหญิงสาวในอ้อมกอดของเขาก็ไม่หลงเหลือร่องรอยของความอ่อนหวานอย่างที่เคยเป็นอีกแล้ว หลี่ซี่ลูบแผ่นหลังของนางแผ่วเบา ในหัวของเขายังมีคำพูดอีกมากมายกล่าวอย่างไรก็ไม่หมดแต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูด

เพราะเขารู้ว่าตอนนี้อะไรๆก็ล้วนสายไปแล้ว ยามนี้ไม่ว่าเขาพูดอะไรออกไปนางก็ไม่อาจเข้าใจเขาได้อีกแล้ว

ต่อให้เขาจะแสดงท่าทางหรือพูดว่ารู้สึกผิดมากเพียงใดมันก็ไม่มีวันลบล้างความรู้สึกทรมานที่หลิวเยนได้รับแม้แต่เสี้ยวเดียว

“เยนเอ๋อ ได้โปรดเชื่อข้า ครั้งนี้ข้าจะพาเสี่ยวเป๋ากลับมาให้ได้ เจ้าเชื่อข้านะ” หลี่ซี่เอ่ยคำมั่นสัญญาต่อหญิงในอ้อมกอด

“เสี่ยวเป๋า เสี่ยวเป๋า เสี่ยวเป๋าของข้าถูกคนชั่วเอาตัวไปแล้ว เสี่ยวเป๋าของข้า”หลิวเยนที่สงบอยู่นานเมื่อได้ยินชื่อของลูกชายก็เริ่มโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง

หลี่ซี่รู้สึกปวดใจอย่างมาก เขาไม่มีวันลืมว่าวันที่เขานำลูกไปให้แก่ฉ่ายเวินวันนั้นหลิวเยนยังบอกเขาว่าให้เขาคิดชื่อลูกชายของตนเองเอาไว้ด้วย

แต่วันนั้นเขาไม่ได้พาเสี่ยวเปากลับมาดังนั้นจึงไม่เคยตั้งชื่อให้ลูกชายของตนเอง ต่อมาหลิวเยนก็เสียใจจนเสียสติ ปากของนางก็เอาแต่เรียกลูกของตนเองว่าเสี่ยวเป๋า

แม้หัวใจจะไม่ยินยอมแต่สุดท้ายหลี่ซี่ก็จำต้องจากไป สิ่งที่เขาไม่มีวันรู้ก็คือในทันทีที่เขาจากไปหญิงสาวที่ควรจะเสียสติก็มีสีหน้าที่สงบอย่างประหลาด นางค่อยๆลุกขึ้นจากขั้นบันไดหินและเดินกลับเข้าห้องนอนตนเองไปโดยที่คืนนั้นทั้งคืนนางก็ไม่ได้กลับออกมาอีกเลย

นับตั้งแต่หลิวเยนเสียสติหญิงสาวก็มักจะเก็บตัวเงียบๆอยู่คนเดียวภายในห้องจึงไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นว่าฮูหยินน้อยที่เสียสติจะหายตัวไป

“รีบส่งขาวไปหาคุณชาย แจ้งว่า...ฮูหยินน้อยล้มป่วยให้เขากลับมาดูอาการนางหน่อย” ฮูหยินชราที่เห็นสาวใช้ในจวนวุ่นวายกับการตามหาฮูหยินน้อยก็พยายามคิดหาหนทางอยู่นานสองนาน สุดท้ายนางก็สั่งให้บ่าวในจวนส่งจดหมายแจ้งแก่หลี่ซี่เป็นดีที่สุด

ผู้อื่นอาจจะดูไม่ออกแต่ในสายตาหญิงชราอย่างนาง นางดูออกว่าหลี่ซี่รักภรรยาของตนเองมากเพียงใด

ยามนี้หลี่ซี่เพิ่งจะออกไปจากจวนฮูหยินน้อยก็หายตัวไปทันที พวกเขาไม่รู้จะแก้ตัวกับคุณชายของพวกตนอย่างไรดี

ฮูหยินชรารู้ว่าหลี่ซี่เดินทางครั้งนี้เพราะหน้าที่ที่ฝ่าบาทมอบหมายให้ทำแต่เรื่องของหลิวเยนพวกเขาไม่อาจปิดบังหลี่ซี่ได้ เพราะหากว่าเขารู้เข้าภายหลังจะต้องไม่มีวันให้อภัยมารดาอย่างนางแน่

คล้อยหลังของบ่าวรับใช้ที่นางใช้ให้เร่งส่งจดหมายไปหญิงชราก็ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาจอดกลั้น เดิมทีทุกอย่างดำเนินไปด้วยดีแท้ๆ เดิมทีพวกเขายังเป็นครอบครัวที่อบอุ่นแท้ๆ แล้วเหตุใดจึงกลับกลายเป็นเช่นนี้ไปได้เล่า

แต่นี่เป็นสิ่งที่หลี่ซี่ตัดสินใจเลือกเอง แม้ว่าต่อมาชายหนุ่มจะรู้ตัวและสำนึกผิดแล้วแต่ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้อยู่ดี สงสารก็แต่หญิงสาวอย่างหลิวเยนที่รักลูกของนางอย่างหมดหัวใจคนนั้น

“รีบตามหาเร็วเข้า นางเป็นเพียงหญิงสาวตัวคนเดียวทั้งยังสติเลอะเลือนคงยังไปไหนไม่ได้ไกล ต้องตามหานางให้ได้” ฮูหยินชราสั่งสาวใช้และบ่าวของตนให้รีบกระจายกันออกตามหาก่อนจะหันกลับมากล่าวกับสาวใช้ประจำตัวนาง “พวกเราไม่จวนตระกูลกัน บางทีนางอาจจะกลับบ้านก็เป็นได้”

หลิวเยนพอจะคาดเดาได้อยู่แล้วว่าการที่จู่ๆนางก็หนีออกมาจากตระกูลหลี่จะทำให้ทุกคนตื่นตระหนกกันมากเพียงใด ตัวนางเองก็ไม่อยากจะให้ฮูหยินชราเป็นห่วงนางแม้แต่น้อย แต่นางต้องออกมา เพื่อเสี่ยวเป๋าของนาง นางจำเป็นต้องหนีออกมาแค่คนเดียวไม่อาจให้ผู้อื่นรู้ได้

นางไม่ได้เสียสติ จริงอยู่ที่ก่อนหน้านี้นางอาจเกือบเสียสติไปเช่นกัน แต่ทันทีที่นางได้ยินข่าวของเสี่ยวเป่านางก็หาย

คนผู้นั้นบอกกับนางว่าขอเพียงหลี่ซี่ว่าง่ายเชื่อฟัง พวกเขาก็จะปล่อยเสี่ยวเป่ากลับมาหานาง