ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 398

ตอนที่ 398 หน้าประตูเมือง

“ข้ารู้ว่าไม่ใช่ฝีมือเจ้า เป็นฝีมือคนด้านหลังเจ้าที่ผลักมือเจ้าต่างหากเล่า” ชูเซี่ยยิ้มซีดเซียวให้แม่ทัพผู้นั้นก่อนจะตวัดสายตาเย็นชาไปทางชายผู้หนึ่งที่อยู่ด้านหลังเขา

ชายผู้นั้นเมื่อเห็นว่าชูเซี่ยมองมาทางตนเองก็คิดจะหลบหนี นึกไม่ถึงว่าเชียนซานไวกว่าเขาก้าวหนึ่ง นางทะยานเข้ามาจับกุมร่างของเขาเอาไว้ก่อนจะฉุดกระชากกลับมาตรงหน้าชูเซี่ย

ไม่รอให้ชูเซี่ยกล่าวอะไรแม่ทัพผู้นั้นก็ถลามาข้างหน้าเลยยกฝ่าเท้าถีบไปร่างของชายคนนั้นจนกระเด็น “เจ้าคิดจะใส่ร้ายข้างั้นหรือทั้งยังคิดจะใส่ร้ายกองทัพเก้อโจวอีกด้วย ฝีมือเจ้าหรือ”

จากนั้นแม่ทัพผู้นั้นก็กระหน่ำหมัดซัดลงไปที่หน้าของผู้ชายคนนั้นหลายครั้ง แต่ซัดลงไปเพียงสี่ห้าหมัดนายทหารผู้นั้นก็แน่นิ่งไป แม่ทัพผู้นั้นจึงได้โอกาสสังเกตหน้าตาท่าทางของนายทหารผู้นั้นก็พบความจริง เขารีบหันกลับมาหาชูเซี่ยพร้อมเอ่ยอย่างแตกตื่น “เขาไม่ใช่คนของกองทัพเก้อโจว หลายวันมานี้ข้านำทหารมาที่นี่สองพันกว่านายข้าล้วนจำหน้าพวกเขาได้ทั้งหมด ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ทหารของเราอย่างแน่นอน”

เมื่อสิ้นคำพูดของแม่ทัพเหล่าทหารก็เริ่มหันมามองหน้ากันอย่างเลิ่กลั่ก

ตอนนี้ทุกอย่างล้วนประจักษ์แล้วว่ามีคนตั้งใจสร้างความปั่นป่วนในกองทัพ มีคนต้องการสังหารชูเซี่ยและกำจัดกองทัพเก้อโจวในเวลาเดียวกัน!

“ข้ารู้” ใบหน้าของชูเซี่ยขาวซีดไร้สีเลือดในขณะที่บาดแผลที่ถูกแทงยังคงมีเลือดออกมาอย่างไม่ขาดสาย นางพยายามอย่างยิ่งที่จะกดบาดแผลห้ามเลือดไว้

“ถ้าเช่นนั้นท่านก็ฆ่าข้าเถิดแต่ได้โปรดปล่อยพวกที่เหลือไปด้วย” แม่ทัพผู้นั่นกล่าวกับชูเซี่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ยามนี้เขารู้ตัวแล้วว่าตนเองทำผิด แม่ทัพคุกเข่าลงตรงหน้าชูเซี่ย ยามนี้คงมีเพียงชูเซี่ยเท่านั้นที่สามารถช่วยชีวิตนายทหารคนอื่นๆในค่ายทหารเก้อโจวได้ แน่นอนว่าชูเซี่ยจะช่วยหรือไม่ช่วยก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของนางเพราะยามนี้นางได้รับบาดเจ็บก็เพราะพวกเขา มีหรือนางจะยอมให้ความช่วยเหลือกองทัพเก้อโจวอีก

ชูเซี่ยมองสีหน้าของแม่ทัพผู้นั้นอย่างเข้าอกเข้าใจ “ข้าไม่เป็นอะไร เป็นข้าที่ไม่ระวังเผลอชนเข้าปลายหอกของเจ้าเอง เรื่องนี้เจ้าและทหารเมืองเก้อโจวไม่ผิดหรอก”

คำพูดของชูเซี่ยทำให้แม่ทัพผู้นั้นนิ่งงันไป เขานึกไม่ถึงว่าชูเซี่ยจะมอบไมตรีให้แก่เขาในช่วงเวลาที่เขากำลังสิ้นหวังอย่างถึงที่สุดเช่นนื้และยิ่งนึกไม่ถึงว่าเรื่องมาจนถึงบัดนี้แล้วชูเซี่ยยังยอมให้อภัยเขา ให้อภัยกองทัพเก้อโจว...

“ทำไม พวกเรามาที่นี่ก็เพื่อสังหารท่านนะ ท่านยังจะช่วยพวกเราอีกหรือ”

แม่ทัพผู้นั้นยังแสดงสีหน้าไม่เชื่อถือในการตัดสินใจของชูเซี่ย เขาคุกเข่าลงกับพื้นและถามอย่างไม่มั่นใจ

“กองทัพเก้อโจวเป็นกองทัพทหารที่สำคัญของฮ่องเต้ ตัวข้าเองก็เป็นสตรีของฮ่องเต้ แต่ไหนแต่ไรมาพวกเราก็ไม่เคยเป็นศัตรูกัน” ชูเซี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจและมั่นคง

ทุกคนในที่นี่ต่างก็ไม่รู้ว่าสำหรับหลี่เฉินเย่นแล้วความจงรักภักดีของทหารห้าหมื่นนายมันสำคัญแค่ไหน ไม่มีใครรู้ว่าหลี่เฉินเย่นต้องเผชิญหน้ากับแรงกดดันรอบข้างมากแค่ไหน ยามนี้นางยอมทำทุกอย่างแม้กระทั่งยอมสละชีวิตตนเองเพื่อรักษานายทหารห้าหมื่นนายเพื่อเชียนด้วยซ้ำ

หากว่าเป็นก่อนหน้านี้พวกเขาคงไม่คิดจะเชื่อในสิ่งที่ชูเซี่ยกล่าวมาอยู่แล้ว แต่มายามนี้พวกเขาไม่เชื่ออีกแล้วว่าชูเซี่ยจะคิดร้ายต่อทหารในค่ายเก้อโจวจริงๆ ตอนนี้ต่อให้มีหลักฐานมากองไว้ตรงหน้าพวกเขาก็ไม่เชื่อ!

“เชียนซาน จับนายทหารตัวปลอมผู้นี้ไปขังไว้ก่อน ส่วนพวกเจ้าที่เหลือก็กลับไปได้แล้ว ต่อไปก็อย่าได้ถูกหลอกใช้เป็นเครื่องมืออีกเล่า” แม่ว่าน้ำเสียงของชูเซี่ยจะยังคงปกติแต่เชียนซานที่ยืนอยู่ข้างนางกลับเริ่มรู้สึกว่านายหญิงของตนเองเริ่มจะทรงตัวไม่อยู่แล้ว

“พวกเราคงไม่อาจกลับไปได้แล้ว ข้า...” แม่ทัพกล่าวกับชูเซี่ย

ดวงตาของชูเซี่ยเริ่มพร่าและเริ่มเวียนหัว แม่ทัพยังคงมองมาที่นางอย่างคนรู้สึกผิด “กลุ่มของพวกข้าคือกลุ่มที่มาดูลาดเลาเท่านั้น ที่มาครั้งนี้มีเพียงสองพันคนแต่อีกกองที่กำลังเดินทางมามีประมาณเกือบสามพันคนขอรับ”

“แต่ท่านไม่ต้องห่วงนะขอรับ ข้าจะไปอธิบายแก่พวกเขาเองว่าข้าเชื่อพวกท่าน ข้า...” ถึงจะพูดออกมาอย่างนั้นแต่ตัวเขาเองก็ไม่มั่นใจเช่นกันว่าเพื่อนร่วมกองทัพที่จะตามมาในภายหลังจะเชื่อคำพูดของเขาหรือไม่

ชูเซี่ยนึกไม่ถึงจริงๆว่ายังจะมีคนเดินทางมาปิดล้อมที่นี่อีกสามพันคน...

ชูเซี่ยเริ่มกังวลขึ้นมา หากว่ามากันอีกสามพันคน คราวนี้พวกเขาจะเชื่อคำพูดของนางหรือไม่นะ

แม้ว่านางจะเกลี้ยกล่อมนายหทารสองพันนายนี้ได้แต่ก็ไม่แน่ว่าจะเกลี้ยกล่อมอีกสามพันคนที่เหลือได้