ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 399

ตอนที่ 399 การตายของหลิวเยน

ยามที่เขาได้ข่าวจากทางบ้านว่าหลิวเยนหายตัวไปเขาก็เฝ้าภาวนาว่าคนทางบ้านจะสามารถหาตัวหลิวเยนพบในเร็ววันแต่นึกไม่ถึงว่านางกับถูกหลี่อวิ่นลี่จับตัวไว้

และคิดไม่ถึงว่าตนเองจะได้มาเห็นนางในสภาพเช่นนี้

หลี่ซี่หลบสายตาของหลิวเยน แม้ว่าในใจของเขาจะรู้สึกผิดที่นำลูกของนางมอบให้แก่ฉ่ายเวินแต่เขาไม่อาจยอมให้นางต้องกลายมาเป็นเครื่องมือที่หลี่อวิ่นลี่นำมาใช้ข่มขู่ได้

“เยนเอ๋อ” หลี่ซี่ร้องเรียกนางอย่างขมขื่นแต่ยังไม่ทันพูดต่อน้ำตาก็พรั่งพรูออกมาเสียก่อน

นับตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีวันใดที่เขาจะรู้สึกสิ้นหวังได้ถึงเพียงนี้เลยสักครั้ง ถึงแม้ว่าเขาจะสูญเสียลูก แม้ว่าภรรยาของเขาจะเสียสติเขาก็เพียงแค่แอบร้องไห้ลับหลังผู้อื่นเท่านั้น แต่ในวันนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าหลิวเยนในสภาพนี้เขาก็ไม่อาจห้ามน้ำตาของตนเองได้อีกต่อไป

“ท่านพี่ เป็นไปได้ว่าพวกเขาจะสังหารลูกของเราไปแล้ว ต่อให้หลิวเยนต้องตายก็ไม่มีวันยอมให้พวกเขาได้สมหวังแน่เจ้าค่ะ” หญิงสาวมองตรงมาที่สามีของนางก่อนจะเอ่ยออกมา ยามที่หลิวเยนได้ยินเสียงหลี่ซี่เรียกชื่อของนาง ร่างทั้งร่างของนางก็สั่นเทิ้มไปหมด

เดิมทีก็เป็นนางที่แกล้งบ้ามาตลอด นางแกล้งเสียสติก็เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการอยู่ใกล้หลี่ซี่ แต่ยามนี้เมื่อเห็นเขาร้องเรียกนางอย่างเจ็บปวดถึงเพียงนี้ นางก็ทนไม่ไหวจึงเอ่ยปากออกมา

แม้จะเจ็บปวดที่ต้องเอ่ยออกมา แต่นางก็ได้ตัดสินใจแล้ว นางต้องการให้คำพูดของนางปลุกความแค้นในตัวของหลี่ซี่ นางไม่ต้องการให้หลี่ซี่ต้องยอมศิโรราบให้แก่คนอย่างหลี่อวิ่นลี่ นางอยากให้เขาทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้นให้แก่ลูกของเขาและนาง

แต่ทันทีที่หลิวเยนกล่าวจบสีหน้าของหลี่ซี่ก็เปลี่ยนไปในทันที จากความตื่นตกใจค่อยๆกลายเป็นความเจ็บปวด ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองหลิวเยนก่อนถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ที่เจ้าถูกจับก็เพราะลูกหรือ”

ความจริงแล้วเขาไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากถามนางด้วยซ้ำเพราะความจริงก็ล้วนประจักษ์อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว หากว่าไม่ใช่ว่านางเสียสติจริงก็คงเป้นเพราะลูกที่เป็นเหตุผลที่ทำให้นางต้องมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาในเวลานี้

หลิวเยนไม่เคยเสียสติ ที่ผ่านมานาง...

นางเพียงแค่โกรธแค้นเขาจึงได้ใช้วิธีนี้มาเพื่อทรมานเขา

หากไม่มีลูกแล้ว สิ่งเดียวที่เขาหลงเหลือก็มีเพียงหลิวเยนคนเดียวเท่านั้น

เขาไม่อาจสูญเสียหลิวเยนไปได้ เมื่อไม่มีลูกแล้วนี่ก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาหลงเหลืออยู่และอยากรักษาไว้

“พวกเจ้าปล่อยตัวนางลงมาก่อนข้าจะพานางไปจากที่นี่” ในที่สุดหลี่ซี่ก็ได้ตัดสินใจแล้ว

หลิวเยนนึกไม่ถึงว่าเขาจะเลือกทำเช่นนี้ เหตุใดเขาจึงเลือกนางในเมื่อคนที่เขารักไม่ใช่นางไม่ใช่หรือ แต่ไหนแต่ไรความต้องการสูงสุดของเขาก็คือการได้อยู่เคียงข้างรับใช้ฝ่าบาทและให้ฝ่าบาททรงทอดพระเนตรเห็นความสามารถของเขาไม่ใช่หรือ

ขอเพียงแค่เขาเดินทางเข้าเมืองเก้อโจวในครั้งนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาหวังไว้ทั้งชีวิตก็จะสมหวังแล้วไม่ใช่หรือ

แต่เขากลับยอมถอดใจจากทุกอย่างก็เพราะนาง?

ความโกรธเกลียดที่มีต่อเขามาตลอดสองปีจางหายไปอย่างรวดเร็วหลิวเยนก้มลงมองร่างของหลี่ซี่ที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยหัวใจตื้นตัน

ในชาตินี้คนที่นางรักเห็นค่าของนางถึงเพียงนี้นางยังจะต้องการอะไรอีกเล่า...

นาง...ตายตาหลับแล้ว

หลิวเยนก้าวเดินไปข้างกำแพงก่อนจะส่งยิ้มไปทางหลี่ซี่ก่อนจะเอ่ยอย่างยินดี “หลี่ซี่ ข้าหลิวเยนชาตินี้ถือว่าแต่งได้ถูกคนแล้ว”

เหล่าชายชุดดำที่อยู่บนกำแพงประตูเมืองเก้อโจวคิดว่าหลิวเยนทำเช่นนั้นเพราะดีใจที่หลี่ซี่เลือกตนจึงไม่ได้จับตัวนางเอาไว้ ในเมื่อเป้าหมายของพวกเขาได้ลุล่วงแล้วจึงไม่คิดสนใจสามีภรรยาตรงหน้าอีก ปล่อยให้พวกเขาพูดคุยกันตามสบาย

หลี่ซี่ที่ได้ยินคำพูดของหลิวเยนก็ลืมสิ้นความเจ็บปวดที่มี เขานึกไม่ถึงว่าจะได้ยินคำพูดที่แสดงถึงความรักที่นางมีให้เขามากมายเช่นนี้จากหลิวเยน

เพียงพอแล้ว...

หัวใจของหลี่ซี่รู้สึกว่าเพียงพอแล้ว เขาไม่ขออะไรอีกแล้วในชีวิตนี้ ต่อจากนี้ไปต่อให้ฝ่าบาทจะตัดสินโทษประหารเขา เขาก็ยินยอมรับมันด้วยความเต็มใจ