ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 400

ตอนที่ 400การเผชิญหน้า

ก่อนที่หลี่ฉางอันจะเดินทางมาที่นี่เขาได้เข้าพบหลี่เฉินเย่นและก็ทราบเรื่องหลี่ซี่หมดแล้ว ตอนนั้นเขารู้สึกรังเกียจคนอย่างหลี่ซี่ยิ่งนักและยิ่งมาเห็นเรื่องราวในวันนี้เขาก็รู้สึกสงสารหลี่ซี่ขึ้นมา สงสารที่ชีวิตนี้ของหลี่ซี่ไม่อาจรักษาผู้หญิงที่ดีเช่นนี้เอาไว้ได้

ครั้งนี้หลี่ฉางอันนำกำลังคนของพรรคมังกรเหินทั้งสามพันคนปลอมตัวเป็นกองทัพสามพันคนของแคว้นหนานจ้าวก็เพื่อมาสนับสนุนชูเซี่ย แน่นอนว่าเขาย่อมไม่มีเวลามาสงสารความรักหรือฉากโศกนาฏกรรมตรงหน้าโดยลืมจุดประสงค์ที่มาแน่ ดังนั้นหลี่ฉางอันจึงนำกองกำลังของเขาบุกเข้าเมืองเก้อโจวผ่านร่างของหลี่ซี่ไปทันที

ที่นั่นกองสนับสนุนอีกสามพันนายก็ได้ไปถึงแล้วเช่นกันแต่กำลังเผชิญหน้ากับกองกำลังก่อนหน้าสองพันคน ทั้งสองฝั่งต่างก็กำลังถกเถียงกันอย่างเคร่งเครียด ดูเหมือนไม่ว่าจะเกลี้ยกล่อมอย่างไรทหารกองหลังก็ไม่คิดจะฟังเหตุผลอะไรทั้งสิ้น

“พี่น้องทั้งหลาย นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันจริงๆ เรื่องนี้พวกข้าต่างก็ทราบความจริงกันหมดแล้ว พรรคมังกรเหินไม่ได้คิดทำร้ายกองทัพเก้อโจวของเราจริงๆ” แม่ทัพที่ทำร้ายชูเซี่ยก่อนหน้ายืนอยู่หน้านายหทารหลายพันนาบเพื่อเกลี้ยกล่อมอย่างร้อนใจ

“ซูเหย่น เจ้าจงอธิบายมาให้ชัดเจนว่ากำลังคิดจะทำอะไรกันแน่ นี่เจ้าคิดจะทรยศพวกพ้องเพื่อไปเข้าข้างนางปีศาจนั่นน่ะหรือ” แม่ทัพผู้นำกองกำลังสามพันนายมาสนับสนุนตะโกนกลับมาตามด้วยเสียงโห่ร้องสนับสนุนกลับมา

ท่าทางของพวกเขาเหมือนกับยามที่พวกเขาเดินทางมาก่อนหน้าไม่ผิดเพี้ยน

“เกาเต๋อกวาง ที่ข้าทำเช่นนี้ก็เพราะหวังดีกับค่ายทหารเก้อโจวของเราต่างหากเล่า หากว่าเจ้าตัดสินใจผิดพลาดเราก็จะต้องสูญเสียทหารไปหลายพันนายเชียวนะ มันคุ้มค่าหรือ!” ซูเหย่นไม่มีหลักฐานว่าชูเซี่ยไม่ได้กระทำผิด ยามนี้สิ่งที่เขาทำให้ชูเซี่ยได้ก็มีเพียงแค่การพยายามปกป้องนางด้วยคำพูดเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าไม่มีว่าเขาจะพูดอะไรออกไปก็ล้วนไม่อาจโน้มน้าวใจคนได้เลย ซูเหย่นตะโกนจนหน้าดำหน้าแดงก็ไม่มีใครคิดจะฟังเหตุผลของเขาสักคน

“ซูเหย่น หลบไปเสีย รอให้ข้าเข้าไปเอาชีวิตนางปีศาจนั่นได้เสียก่อนค่อยออกมาจัดการกับเจ้า!” เกาเต๋อกวางตะโกนกลับมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด สีหน้าของเขายามนี้แดงก่ำด้วยความโกรธ

ตอนนั้นเองที่หลี่ฉางอันและกองทัพหนานจ้าวตัวปลอมกว่าสามพันนายกำลังเคลื่อนเข้ามา เกาเต๋อกวางเห็นเช่นนั้นก็ตะโกนกลับไปหาซูเหย่นอย่างไม่พอใจ “เห็นแล้วหรือไม่ แม้กระทั่งทหารของแคว้นหนานจ้าวยังเดินทางมาช่วยนางปีศาจ หากว่าพวกเรายังไม่รีบลงมือตอนนี้หากนางปีศาจถูกช่วยไปได้ กองทัพเก้อโจวของเราก็สูญสิ้นทุกอย่างแล้ว!”

เมื่อซูเหย่นเห็นกองทัพแค้วนหนานจ้าวกำลังเคลื่อนพลมาที่นี่ก็หน้าเสียขึ้นมา เขาเชื่อคำพูดของชูเซี่ยว่านางไม่มีทางไปสมคบคิดกับแค้วนหนานจ้าวเด็ดขาด ดังนั้นการมาครั้งนี้ของกองทัพแคว้นหนานจ้าวคงมาอย่างศัตรูมากกว่ามิตร

พวกเขามาเพื่อทำให้สถานการณ์เลวร้ายกว่าเดิมเป็นแน่

“คนของแคว้นหนานจ้าวต่างก็เป็นศัตรูกับพรรคมังกรเหิน พรรคมังกรเหินซื่อสัตย์จงรักภักดีต่อฝ่าบาทพระองค์เดียวเท่านั้น!” ซูเหย่นไม่รู้จะอธิบายเรื่องความสัมพันธ์ของชูเซี่ยกับแคว้นหนานจ้าวอย่างไรดี เขารู้เพียงแต่ว่าต้องพยายามห้ามไม่ให้เกาเต๋อกวางลงมือเด็ดขาดแต่มีหรืออีกฝ่ายจะสนใจคำพูดไร้น้ำหนักของเขา

“หลีกทางไปเดี๋ยวนี้ซูเหย่น ข้าเห็นแก่ที่เจ้ายังอายุน้อยจึงไม่คิดจะถือสาหาความ ข้าในฐานะที่เป็นพี่ขอให้เจ้าหลบไปแล้วข้าจะไม่เอาความเจ้า” เกาเต๋อกวางและซูเหย่นรู้จักกันมานานเมื่อเห็นคนที่เป็นน้องชายของเขาเข้าข้างนางปีศาจผู้นั้นจึงคิดไปว่าอาจจะถูกนางปีสาจล่อลวงเข้าให้ ความเกลียดชังจึงทบทวีมากขึ้น ยามทีเอ่ยครั้งนี้เขาถึงกับยกดาบขึ้นมาชี้หน้าอย่างเกรี้ยวกราด

“พี่เกา ได้โปรดรอสักเดี๋ยวเถิด ข้าจะเล่าเรื่องราวเมื่อครู่ให้ท่านฟัง เมื่อท่านฟังจบแล้วท่านยังอยากบุกเข้าไปข้าก็จะไปด้วยกันกับท่านดีหรือไม่” ซูเหย่นพยายามร้องขอเพราะยามนี้เขาจนปัญญาไม่รู้จะห้ามอีกฝ่ายอย่างไรแล้วจริงๆ

หากว่าไม่ใช่ต้องคอยห้ามไม่ให้เกาเต๋อกวางบุกเข้าไปตัวเขาเองก็อยากบุกเข้าไปเพื่อถามชูเซี่ยมากกว่าว่าแท้จริงเกิดอะไรขึ้นกัน

“เจ้าไม่เห็นว่าทหารแค้วนหนานจ้าวกำลังบุกเข้ามาเพื่อช่วยชูเซี่ยงั้นหรือ พวกมันเป้นศัตรูของพวกเรานะ เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ!” หากว่าไม่ได้อยู่บนหลังม้าเกาเต่อกวางก็คงกระทืบเท้าอย่างขัดใจไปแล้ว เขาคิดไม่ถึงว่าคนอย่างซูเหย่นจะดื้อด้านได้ถึงเพียงนี้