ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 4

ตอนที่4เปลี่ยนเป็นอีกคน

ชูเซี่ยลุกขึ้นเอื้อมมือกดจุดที่โดนดาบแทงแผลเจ็บจนจะน้ำตาจะไหลไม่แน่ใจว่ากระดูกหักหรือเปล่า

ตอนนี้มีองครักษ์อีกหลายคนเข้ามาช่วยต่อสู้ชายชุดดำคิดว่าสู้ไม่ไหวแน่จึงใช้วิธีที่ดีดตัวออกจากองครักษ์สองฝั่งเขาใช้พลังสุดท้ายโยนดาบวิ่งไปหาหลี่เฉินเย่นดาบยาวบินออกไปถึงแม้ว่ามีองครักษ์ปกป้องอยู่ด้านหน้าของหลี่เฉินเย่นแทงดาบนั้นผ่านร่างกายขององครักษ์ด้านหน้าทะลุไปถึงท้องของหลี่เฉินเย่น

พวกองครักษ์ตะโกนว่า“ท่านอ๋อง!!!!”

ชูเซี่ยตกตะลึงรีบระงับอาการเจ็บปวดและดึงตัวเองไปหาหลี่เฉินเย่นกับองครักษ์คนนั้นโชคดีที่ว่าบาดแผลหลี่เฉินเย่นไม่ลึกเพราะว่ามีองครักษ์กันอยู่ข้างหน้า

แต่องครักษ์อาการแย่แล้วดาบแทงผ่านท้องทะลุลำไส้แน่นอนตอนนี้เลือดไหลไม่หยุดตรงที่เขานอนอยู่เต็มไปด้วยเลือด

เธอก้มตัวลงตรวจเช็คแล้วพูดเบาๆว่า“เจ้าไม่ต้องกลัวนะข้าจะช่วยเจ้าเองตอนนี้ข้าจะช่วยให้เลือดหยุดไหลก่อนนะ”

เธอหยิบดาบเล่มหนึ่งขึ้นมาและตัดเสื้อเขาแผลใหญ่มากขนาดไม่น้อยกว่าห้าเซนติเมตรองครักษ์อีกคนส่งยารักษาบาดแผลมาให้เธอตะลึงไปเล็กน้อยนึกได้ว่าตอนนี้อยู่ในสมัยโบราณเธอใช้ฟันกัดฝาขวดยาออกเทยาลงไปบนแผลแล้วใช้ผ้ามัดไว้เพื่อไม่ให้เลือดไหล

องครักษ์คนนั้นไม่ได้สติแล้วดวงตาก็ค่อยๆปิดลงโชคดีที่เลือดหยุดไหลการหายใจก็กลายเป็นปกติแล้วแต่ชูเซี่ยรู้ว่าอาการของเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่เพราะว่าดาบทะลุผ่านร่างกายคงทำให้อวัยวะภายในมีการเสียหายส่วนหลี่เฉินเย่นลุกขึ้นมาโดยความประคองขององครักษ์แล้วบาดแผลไม่ลึกแต่เลือดยังไหลอยู่

เขามองไปที่ชูเซี่ยสายตาเต็มไปด้วยความสงสัยในแวบเดียวเขาก็เก็บอารมณ์นั้นไว้แล้วพูดกับพวกองครักษ์อย่างเดือดจัด“เจ้ารีบไปตรวจสอบ!ข้าต้องรู้ว่าใครกันแน่ที่อยากฆ่าข้า!”

องครักษ์คนหนึ่งแต่งตัวเหมือนหัวหน้าตอบว่า“ข้าน้อยจะรีบไปตรวจสอบขอรับ”จากนั้นก็พาพวกองครักษ์ออกไป

คนใช้ที่อยู่ข้างๆหลี่เฉินเย่กำลังจะเข้าไปประคองเขาไว้แต่ถูกหลี่เฉินเย่นยื่นมือกันไว้และถามว่า“เชิญหมอหลวงหรือยัง”

คนใช้ตอบว่า“เชิญหมอหลวงแล้วขอรับ”

เนื่องจากที่พระราชวังได้จัดหมอหลวงหนึ่งคนมาช่วยดูแลรักษาร่างกายให้ท่านอ๋องเท่านั้นจึงไม่ต้องออกไปเชิญหมอที่ข้างนอกหลี่เฉินเย่นมองไปที่องครักษ์คนนั้นพูดว่า“ข้าไม่ให้เขาตาย”

ชูเซี่ยลุกขึ้นใบหน้าและเสื้อผ้าเต็มไปด้วยเลือดมองหลี่เฉินเย่น

และบอกว่า“ไม่ต้องห่วงเขาไม่เป็นไร”

สายตาหลี่เฉินเย่นจ้องมองที่เธอคิ้วขมวดขึ้นเหมือนมองเห็นคนที่ไม่รู้จักมาก่อนสักพักเขาจึงถามเธอว่า“เจ้าไม่กลัวเลือดแล้วหรือ?”

ชูเซี่ยตกใจมีความทรงจำบางอย่างผุดเข้ามาในหัวก่อนหน้านี้หลิวหยิงหลงเป็นคนที่กลัวเลือดมากเพียงแค่เห็นก็เป็นลมได้

เธอพูดด้วยหน้าซีดขาว