ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 405

ตอนที่405ข้าคือชูเซี่ย

ชูเซี่ยหันข้างไปมองว่านสู่นพักใหญ่จึงถามขึ้นว่า“เจ้ามั่นใจไหมว่าสายลับคนนี้เชื่อถือได้”

“ท่านนายหญิงสายลับทางเหลียงกวางเสียงนั้นที่ก่อนหน้านี้พวกเราติดต่อไม่ได้เป็นเพราะว่าสายลับนั้นเสียชีวิตแล้วคนนี้ติดต่อมาหาพวกเราในตอนนี้น่าจะเป็นคนที่เขาได้หาไว้ก่อนจะเสียชีวิตสมาชิกสายลับของเรามีสิทธิ์ในการหาตัวสำรอง”ว่านสู่นอธิบายเบาๆ

สามารถชิกสายลับสามารถหาตัวสำรองได้อย่างอิสระในสถานการณ์คับขันไม่จำเป็นต้องรายงานไปยังสำนักงานใหญ่ชูเซี่ยรู้และเข้าใจในกฎข้อนี้ยังไงเสียก็ไม่มีใครสามารถรับประกันได้ว่าจะอยู่ได้นานกว่าเหล่าผู้ติดตามและไม่มีใครสามารถมั่นใจได้ว่าพรุ่งนี้กับอุบัติเหตุสิ่งไหนจะมาถึงก่อนกันเพียงแต่ชูเซี่ยคิดไม่ถึงว่าเรื่องอย่างนี้จะเกิดกับสายลัยข้างกายเหลียงกวางเสียง

“รหัสรับในการตอบรับนั้นถูกต้องและคำสั่งของพวกเราเขาก็ทำสำเร็จทุกอย่างดังนั้นข่าวของเขามีความน่าเชื่อถือ”ว่านสู่นมองดูชูเซี่ยพลันพูดอย่างระมัดระวัง

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี”ตามที่ว่านสู่นกล่าวมาสายลับได้สืบจุดประสงค์ที่แท้จริงของเหลียงกวางเสียงตามคำสั่งของพวกเขาพวกเขาก็สามารถวางใจได้แล้ว

ในที่สุดชูเซี่ยก็รู้สึกวางใจแม้สถานการณ์ทางกองทัพเก้อโจวกำลังคับขันแต่ร่างกายของเธอก็อ่อนเปลี้ยไม่แพ้กันเมื่อไม่มีเรื่องน่าเป็นห่วงแล้วเธอสะลึมสะลือบนรถม้าระหว่างที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงตบตีฆ่าฟันกันนอกรถม้า

“ว่านสู่นถึงแล้วใช่หรือไม่”ชูเซี่ยเงยหน้าไปมองว่านสู่นที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

ว่านสู่นมองไปทางชูเซี่ยใบหน้าเต็มไปด้วยความลำบากใจจากนั้นค่อยๆผงกหัว

ชูเซี่ยรู้สึกเรื่องราวประหลาดเธอรีบเปิดม่านออกสถานการณ์ตรงหน้าเต็มไปด้วยคาวเลือด

ตาของเธอแดงในทันใดเธอพยายามควบคุมร่างกายที่สั่นเทาและตะโกนเสียงดังว่า“เชียนซานหลี่ฉางอันพวกเจ้าไปเอาตัวเหลียงกวางเสียงมา”

ยังไงชูเซี่ยก็คิดไม่ถึงว่าเหลียงกวางเสียงจะกล้าทำอย่างนี้

นี่ไม่ใช่การต่อสู้นี่มันเข่นฆ่ากันชัดๆเหล่าทหารที่กองทัพเก้อโจวปลอมตัวมานั้นไม่มีอาวุธติดตัวถูกทหารชุดเกราะเหล่านั้นเข่นฆ่าอย่างกับเก็บเกี่ยวฟางข้าว

ชูเซี่ยตัวเย็นไปทั้งตัวในใจเธอเต็มไปด้วยความเสียใจและความเกลียดชังเสียใจที่ตนรู้ข่าวช้าไปเสียใจที่ตนมาช้าไปเสียใจที่ตนทำให้เหตุการณ์ตรงหน้าเกิดขึ้น

ตอนนี้เธออดใจแทบไม่ไหวที่จะฆ่าเหลียงกวางเสียงให้ตายไปเสียแม้เธอจะรู้ดีว่าถึงจะฆ่าเหลียงกวางเสียงแล้วสถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว

“เหล่าสหายหยิบปืนของพวกเจ้าออกมาสิทหารเก้อโจวอย่างพวกเราไม่ควรถูกเข่นฆ่าอย่างนี้พวกเราไม่ได้ขี้ขลาดตาขาวสัตว์เดรัจฉานเหล่านี้พวกเจ้า......”ขณะที่ชูเซี่ยเตรียมลุกขึ้นยืนนั้นเกาเต๋อกวางผู้ซึ่งอารมณ์ไม่ดีที่ติดตามกองทัพมาโดยตลอดนั้นพลันตาแดงขึ้นมาเขาไม่สนใจอารมณ์ความรู้สึกของตนอีกแล้วพลันยกดาบขึ้นและพุ่งไปยังเหล่าหหารที่มาเข่นฆ่าสหายร่วมรบของเขา

“สหายทั้งหลายเหลียงกวางเสียงและซุนอี้เต๋อพวกเขาได้ร่วมมือกับคนอื่นแล้วล่ะพวกเขาทรยศพวกเราแล้วฝ่าบาทไม่ได้จะทรงฆ่าพวกเราต่อต้านสิ”ซูเหย่นเห็นท่าทีนิ่งเฉยของพวกเขาในตาเต็มไปด้วยน้ำตาเขาตะโกนใส่เหล่าสหายเพื่อนรบของตนพลันโบกปืนยาวในมือแล้วพุ่งเข้าไปในสนามรบ

“พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาฆ่าคนที่นี่”ชูเซี่ยเดินออกมาจากรถม้าภายใต้การพยุงของว่านสู่นเธอยืนอยู่หน้ารถม้าถามด้วยเสียงสูง

ชูเซี่ยได้ใช้แรงทั้งหมดที่มีพูดจบพลันรู้สึกกระหืดกระหอบจำได้แค่เดียงเสียงของหล่อนเมื่อเทียบกับเสียงต่อสู้ด้านหน้าแล้วมันเบาเกินไปเบาจนไม่ได้ใครสังเกตเห็น