ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 413
สรุปบท ตอนที่413 มีแต่ความตายที่พรากเราออกจากกันได้: ชายาเกิดใหม่ของข้า
สรุปเนื้อหา ตอนที่413 มีแต่ความตายที่พรากเราออกจากกันได้ – ชายาเกิดใหม่ของข้า โดย ลิ่วเยว่
บท ตอนที่413 มีแต่ความตายที่พรากเราออกจากกันได้ ของ ชายาเกิดใหม่ของข้า ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ลิ่วเยว่ อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ตอนที่413 มีแต่ความตายที่พรากเราออกจากกันได้
“อวิ๋นลี่ พอเถอะ ครั้งนี้เจ้าแพ้แล้ว”อ๋องเก้าก่อนมาเขาก็รู้แล้วว่าต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นก็เลยโดนผู้หญิงคนนั้นถีบลงเตียง ใช้ให้เขามาตรวจสอบดูแน่นอน เหตุผลของว่านเหลียงก็สมเหตุสมผล คนที่โมโหง่ายเวลาวางแผนก็จะมีจุดบกพร่องเยอะ
“ท่านอ๋อง ท่านคอยวันที่ข้าแพ้มานานแล้วใช่หรือไม่?ข้าจะแพ้ได้อย่างไร ชูเซี่ยไม่มีทางรู้แน่ ข้าวางแผนมาอยากให้นางใช้ชีวิตเยี่ยงหนูข้างถนน ข้าจะทำลายทุกอย่างที่เป็นของนางทำลายพรรคมังกรเหินทั้งหมด นางทำลายทหารเก้อโจวที่ข้าอุตสาห์ชุบเลี้ยงมา ข้าจะทำลายพรรคมังกรเหินของนาง นี้ยุติธรรมมากใช่ไหม?”หลี่อวิ๋นลี่มองดูอ๋องเก้าอย่างตั้งตารอคอยคำตอบ
“ขอให้เป็นเช่นนั้นเถอะ เจ้าเตรียมจะทำยังไงกับชูเซี่ยต่อ?หลี่เฉินเย่นไม่มีทางให้เจ้าทำสำเร็จแน่นอน”อ๋องเก้าพูดเตือนในสายตาก็กำลังสำรวจดูปฏิกิริยาของเขา
“หลักฐานมีพร้อม ขุนนางทุกคนต้องเชื่อแน่ หลี่เฉินเย่นเชื่อไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร อีกอย่างพวกเขาก็ไม่ได้รักกันอย่างเมื่อก่อนแล้ว ความเชื่อใจระหว่างพวกเขาเริ่มหายไปเรื่อยๆ”ตอนนี้สายตาหลี่อวิ๋นลี่เปร่งประกายเฝ้าคอยดูแผนการของตัวเอง
“เจ้าแน่ใจเหรอว่าระหว่างพวกเขา……”อ๋องเก้าถามเหมือนกำลังพูดเตือนอย่างจริงใจแต่แท้จริงแล้วก็คอยสำรวจเขาอยู่
“ท่านอ๋อง ความสัมพันธ์พวกเขาดีหรือไม่ดีมันไม่เกี่ยวกับข้าเลย ชูเซี่ยไม่ตายงั้นก็คอยดูลูกน้องของนางโดนคนของหลี่เฉินเย่นฆ่าตายก็แล้วกัน คิดดูสิคนที่รักกันสองคนต้องมาฆ่ากันเช่นนี้แค่ข้าคิดก็รู้สึกสนุกแล้ว”สีหน้าของหลี่อวิ๋นลี่เต็มไปด้วยความสุขที่ไม่มีใครเข้าใจ อ๋องเก้ามองเขาอยากจะพูดต่อแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร
“ถ้าเจ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าก็กลับก่อนแล้วกัน”อ๋องเก้าคิดว่ามาที่นี้แล้วจะเห็นหลี่อวิ๋นลี่เสียสติเสียอีกแต่ไม่คิดว่า ความโกรธของเขากลับสั้นมาก ทหารสี่หมื่นห้าพันนายไม่อยู่ในสายตาเขาด้วยซ้ำ
“ท่านอ๋องกลับดีๆล่ะ พรุ่งนี้ข้าขอเชิญมาฟังข่าวดี”หลี่อวิ๋นลี่ดูแผ่นหลังที่เดินออกไปของอ๋องเก้าและพูดขึ้นมา
อ๋องเก้าขนลุกซู่ขึ้นมาเขาไม่กล้าหันกลับไปมองเพราะตอนนี้หลี่อวิ๋นลี่หัวเราะอย่างกับปีศาจ
อ๋องเก้าพึ่งเดินออกมาจากที่นั้นก็มีคนมาจับไหล่ของเขาไว้
“กลางวันแสกๆเจ้าคิดจะทำอะไร?”อ๋องเก้ามองดูสีหน้าที่ร่าเริงของหญิงสาวและถามออกไป
“อะไรคือกลางวันแสกๆ เจ้าตาฝาดหรือไงนอกจากทหารไม่กี่นายก็ไม่มีใครแล้วไหม”ว่านเหลียงพูดอย่างน้อยใจ
“ตอนนี้เจ้าอยู่หลางฟงติ่ง”อ๋องเก้าพูด
“พอรู้ว่าหลี่อวิ๋นลี่แพ้ครั้งนี้ ข้าก็มีความสุขมาก เจ้าไม่มีความสุขเหรอ?”ว่านเหลียงพูดข้างหูของอ๋องเก้า
“อันนี้มีได้แต่ว่าเดี๋ยวเจ้าก็ไม่มีความสุขแล้วล่ะ”อ๋องเก้าพูดและลากว่านเหลียงออกไปจากที่นั้นอย่างรวดเร็ว พอกลับมาที่ห้องว่านเหลียงก็รีบถามขึ้นมาทันที:“เขาจะทำอะไรอีก?”
“ภายในที่ประชุมเหมือนทำให้ฝ่าบาทกับชูเซี่ยแตกหักกัน”
“เขาบ้าไปแล้วเหรอ?ฝ่าบาทกับหัวหน้าของเรา แตกหักกันงั้นเหรอ?”ว่านเหลียงไม่อยากจะเชื่อเลย
ความสัมพันธ์ของหัวหน้าพวกเขาและฝ่าบาทเขารู้อยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นแผนอะไรคงทำให้พวกเขาแตกหักกันไม่ได้หรอก
“แต่ว่าเป็นเพราะทุกคนคิดเช่นนี้ดังนั้นเขาถึงจะทำได้สำเร็จ”อ๋องเก้ากังวลมากกว่าเพราะว่าการทำร้านจิตใจคนหลี่อวิ๋นลี่ถนัดที่สุดแล้ว
“ครั้งนี้ชูเซี่ยออกจากวังเป็นเพราะเข้าใจผิดกับหลี่เฉินเย่น”อ๋องเก้าพูดอย่างจริงใจ
“ว่านเหลียงเจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าจัดการกับเจ้าใช่หรือไม่?”สีหน้าอ๋องเก้าเปลี่ยนกะทันหันอยากจะทำโทษนางซะให้เข็ดแต่ว่าเขารู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาจัดการนางเพราะว่าตอนนี้เขาต้องใช้ว่านเหลียงส่งข่าวสารให้หลี่เฉินเย่นและชูเซี่ยอยู่
อ๋องเก้าก็เป็นห่วงว่านเหลียงเหมือนกัน นางมองดูอ๋องเก้าพูดเสร็จก็กลับหลังหันและไปเขียนจดหมายพร้อมกับพูดว่า:“งั้นท่านก็รีบจัดการเถอะเดี๋ยวถึงเวลาไม่รู้ว่าใครต้องจัดการใครกันแน่”
อ๋องเก้าไม่พูดอะไรแต่กลับมองว่านเหลียงที่กำลังเขียนจดหมายอย่างเอ็นดูจากนั้นนางก็ส่งออกไป
ว่านเหลียงไม่ค่อยเป็นตัวเองตอนที่เขาเงียบลงพอนางจัดการเสร็จก็เดินเข้าไปถามอ๋องเก้าว่า:“ท่านเป็นอะไรเหรอ?ทำไมถึงไม่พูดไม่จาล่ะ?”
อ๋องเก้ายังคงเงียบเหมือนเดิมแต่กลับยื่นมือมาและกอดว่านเหลียงเอาไว้แน่นจากนั่นก็ประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากนางอย่างอ่อนโยน
ว่านเหลียงตกใจอึ้งกับการกระทำของเขาจากนั้นนางก็เคลิ้มตามจูบของเขาแต่นางก็กลับคิดอะไรขึ้นมาได้ก็ตบไหล่เขาเบาๆและถามอย่างจริงจังว่า:“ท่านบอกว่าตอนนี้ฝ่าบาทกับหัวหน้ากำลังประสบอันตรายงั้นเหรอ พวกเราทำเช่นนี้คงจะไม่เหมาะสม?”
หญิงสาวในอ้อมกอดอ๋องเก้าพูดขึ้นมา ทั้งฟที่เป็นเวลาหวานของพวกเขาและเป็นโอกาสที่เขาจะเอาความมั่นใจตัวเองออกมาทำไมต้องไปเอาเรื่องของหลี่เฉินเย่นกับชูเซี่ยเข้ามาแทรก
“เจ้าก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอไม่มีอะไรที่จะแยกพวกเขาได้”
“มีแต่คสามนายที่พรากพวกเขาออกจากกันได้”เหมือนจะเป็นคำประชดแต่คำพูดของว่านเหลียงก็ทำทั้งสองหยุดชะงัก
บรรยากาศในห้องที่เคยอบอุ่นตอนนี้กลับมีแต่ความมืดมนเข้าแทรก
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ฉากนี้คือ..เจ็บหัวใจ😭😭😭...