ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 430

ตอนที่430จะมีน้องชายแล้ว

ชูเซี่ยไม่รู้ว่าจะตอบฉองเหลายังไงก็เห็นหน้าที่ผิดหวังของจิงโม่

ชูเซี่ยเข้าใจดีว่าจิงโม่นึกถึงความสามารถที่หายไปของนางนางก็อยากจะช่วยตัวเองแต่ว่านางไม่กล้าพูดอย่างฉองเหลา

“เพราะว่าพวกเจ้าเป็นลูกของแม่พวกเจ้ายังเล็กมากควรจะมีแม่ปกป้องพวกเจ้า”ชูเซี่ยพูดอย่างอ่อนโยนสายตามีแต่ความรักความเอ็นดู

จิงโม่นั่งข้างๆชูเซี่ยอย่างเอ็นดูฉองเหลาเห็นเช่นนั้นก็รีบเข้าไปนั่งข้างๆด้วย

“ท่านแม่ถ้าท่านไม่อยากเห็นเสด็จพ่อข้าไปไล่ให้ไหมเจ้าค่ะเมื่อกี้พวกเราแก้แค้นให้ท่านแม่แล้วเจ้าค่ะ”จิงโม่พูดแต่สายตากลับไปกล้ามองชูเซี่ยตรงๆเพราะนางคิดว่าเมื่อกี้ยังไม่ได้แก้แค้นให้ท่านแม่อย่างสาสมนางแค่เป็นห่วงแม่ตัวเอง

“ท่านแม่ถ้าท่านยังไม่พอใจข้ากับฉองเหลาไปตีเสด็จพ่อให้ไหมเจ้าค่ะ”จิงโม่ก้มหน้าพูดต่อฉองเหลาก็อยู่ข้างๆและทำหน้าเห็นด้วยชูเซี่ยมองพวกเขาและไม่รู้ว่าจะอธิบายให้พวกเขายังไงดีว่าตัวเองออกวังเพราะอะไร

พวกเขาเป็นเด็กอายุสี่ขวบนางไม่รู้ว่าจะพูดเลห์เหลี่ยมของผู้ใหญ่ยังไง

“พวกเจ้าเข้าใจผิดเสด็จพ่อแล้วล่ะเรื่องพวกนี้เป็นแผนของแม่กับพ่อเอง”เชียนซานพูดขึ้นมาและรู้ว่าจะอธิบายให้พวกเด็กๆเข้าใจยังไง

พอเชียนซานพูดเสร็จจิงโม่กับฉองเหลาก็มองมาที่ชูเซี่ยหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม

ชูเซี่ยพยักหน้าเบาๆจิงโม่กับฉองเหลาก็ทำหน้างอยๆสุดท้ายจิงโม่ก็พูดขึ้นมาว่า:“ฉองเหลาเจ้าแพ้แล้วสัญญาครั้งก่อนขอแค่ท่านแม่ทำอะไรอร่อยๆกินก็จะเป็นข้าที่ได้กินจนอิ่มกอนเจ้าถึงจะได้กิน”

“พี่ไม่ยุติธรรมเลยพวกเราพนันกันสามตาชนะสองครั้ง”ฉองเหลาได้ฟังจิงโม่บอกว่าตัวเองแพ้และต้องยอมรับโทษสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันทีเขามองจิงโม่และตะโกนอย่างไม่พอใจ

ชูเซี่ยกับเชียนซานมองดูเด็กสองคนทะเลาะกันอย่างงงๆทั้งๆที่กำลังพูดเรื่องหลี่เฉินเย่นอยู่แต่ว่าเรื่องพวกนี้มาเกี่ยวกันได้ยังไง?ยังมีฉองเหลาทำท่าไม่ยอมรับทำไมท่าทาวนี้ถึงคุ้นจริงๆ......

“ท่านแม่พี่สาวรังแกข้านางรู้ว่าท่านกับเสด็จพ่อแกล้งทะเลาะกันก็มาหาข้าและมาพนันกับข้าพนันว่าถ้าใครชนะก็จะได้กินของอร่อยก่อนพี่สาวรังแกข้า”ฉองเหลาพูดอย่างเศร้าใจเชียนซานกับชูเซี่ยก็เข้าใจแล้วว่าเด็กๆพูดอะไรกันอยู่

“ข้ายังกังวลว่าพวกเขาจะเสียใจเรื่องความสัมผัสของข้ากับเชียนอยู่เลยแต่ว่าพอมาเห็นเช่นนี้ความรักของพวกเราสองคนยังไม่สำคัญเท่าขนมหนึ่งจาน”ชูเซี่ยพูดอย่างน้อยใจแต่ภายในใจลึกๆนางก็ดีใจกับเด็กสองคนที่ฉลาดมาก

แต่ว่าก็ยังดีที่พวกเขาฉลาดไม่เช่นนั้นถ้าความสัมพันธ์ของพ่อแม่ไม่ดีผลกระทบก็จะตกไปที่เด็กอยู่ดี

นี้ก็ทำให้นางนึกได้ว่าถ้ามีแผนการอะไรอีกก็ควรจะความรู้สึกของลูกๆบ้าง

“พี่สาวสามตาชนะสองครั้งได้ไหม?ขอแค่พี่ยอมให้มีสามตาข้าก็ตกลงว่าถ้าพี่ไปไหนไม่ได้ข้าจะใช้พลังของข้าพาพี่ไป”ฉองเหลารู้จุดอ่อนของจิงโม่ดังนั้นก็เลยพูดกับจิงโม่ยิ้มๆ

จิงโม่ก็คล้อยตามนางตอบตกลงชูเซี่ยว่าสามตาแต่ว่าพอคิดดูแล้วนางก็มีพลังที่สามารถไปไหนก็ได้และนางก็ยอมเสียสละ

“พี่สาวอีกหน่อยพวกเราจะมีน้องชายแล้ว”มองดูแผ่นหลังของจิงโม่ฉองเหลาก็พูดขึ้นมา

“เจ้ารู้สึกได้หรือเจ้าเดา?”จิงโม่หันกลับไปถาม

“รู้สึก”ฉองเหลาพูดอย่างจริงจังพวกเขาสัมผัสได้ถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคตตอนที่เดินออกมาเขาได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ข้างหูยังได้ยินจิงโม่พูดเบาๆว่าน้องชาย

“จะมีคนมาแย่งความรักของพวกเราอีกแล้วเหรอเนี้ย”จิงโม่พูดอย่างโมโห

ถึงแม้ว่าช่วงเวลาที่มีเสด็จพ่อจะมีความสุขมากแต่ว่าพอมีเสด็จพ่อท่านแม่ก็ไม่ใช่ของพวกเขาสองคนอีกแล้วเสด็จพ่อแย่งความรักของพวกเขาไปถ้าเกิดมีน้องชายมาอีกคนงั้น……

“เขายังจะแย่งของกินกับเรายังจะ……”คำพูดสุดท้ายฉองเหลาไม่ได้พูดออกมาเขาเริ่มรู้สึกนอ้ยใจมากเขาไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไงยิ่งไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงเขาคิดว่าถ้าเขาพูดเรื่องพวกนี้ออกไปทุกคนต้องไม่เชื่อเขาแน่และยิ่งไปกว่านั้นอาจจะมีคนบอกว่าเขาช่างบังอาจ

“ฉองเหลาเรื่องที่เจ้าควรกังวลไม่ใช่เรื่องนี้เจ้าควรจะคิดว่าหลังจากนี้พวกเราจะมีลูกน้องและมีหน้าตาเหมือนเจ้าจากนั้นพวกเราก็รังแกเขาได้……”จิงโม่พูดเรื่องอนาคตอย่างตื่นเต้นแต่ฉองเหลากลับเริ่มอิจฉาจิงโม่

ถึงแม้จิงโม่ไม่มีพลังแต่ก็ไม่เห็นเรื่องอนาคตไม่ต้องกังวลกับเรื่องที่ตัวเองรู้แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

เขาไม่เคยคิดว่าแท้จริงแล้วการไม่มีพลังก็เป็นเรื่องที่ดีอย่างหนึ่ง