ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 433

ตอนที่433ท้องแล้ว

ขุนพลของทหารเก้อโจวได้ถูกกำหนดลงแล้วหลี่อวี่ดชียนก็จะพาชูเซี่ยไป

ประกาศออกไปว่ากลับเมืองหลวงแต่แท้จริงแล้วคือกลับไปเก้อโจวเสี่ยวหยวนตามความคิดของหลี่เฉินเย่นนี้เรียกว่าไม่น่าเชื่อ

เสี่ยวหยวนที่เมิ่อก่อนมีแต่สิ่งอันตรายแต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความสุข

นอกจากหลี่เฉินเย่นและฝาแฝดแล้วก็เหลือแต่เชียนซานและลู่จ่งก่วนพวกเขาก็เป็นฝ่ายควบคุมข่าวสาร

แต่ว่านอกจากข่าวที่จะมีผลกระทบต่อที่ประชุมแล้วเชียนซานกับลู่จ่งก่วนก็ไม่ต่อยสนใจเพราะพวกเขาเห็ครอบครัวที่มีความสุขพวกเขาไม่อยากไปประกาศข่าวร้ายทำให้ครอบครัวไม่มีความสุข

พวกเขาไม่เคยเป็นเช่นนี้เลยครอบครัวที่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขและพร้อมหน้าพร้อมตากัน

ตอนเช้าหลี่เฉินเย่นจะพาเด็กๆออกไปตกปลาจับนกจับสัตว์ตอนเย็นก็กินด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาตอนกลางคืนจะดูดาวด้วยกันถึงแม้จะเป็นฤดูใบไม้ร่วงที่ไม่ค่อยมีดาวแต่เพราะรอยยิ้มพวกเขาทำให้บรรยากาศอบอุ่นขึ้นมา

หลี่เฉินเย่นรู้ว่าตัวเองควรจะไปได้แล้วเซียวเฉิงเซี่ยงและหลี่อวิ่นกังส่งจดหมายมาตามหลายฉบับมากเขาก็ซ่อนไว้ไม่ให้ชูเซี่ยรู้และบอกตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่าขออีกหนึ่งวันขออีกเวลาแบบนี้อีกหนึ่งวันเขาชอบความสุขที่อบอุ่นแบบนี้มาก

เมื่อก่อนเขาอยากได้เช่นนี้มากแต่แบบนี้เหมือนจะเป็นความฝันที่ตื่นขึ้นมาได้ทุกเมื่อ

“เชียนพวกเราควรกลับได้แล้ว”ชูเซี่ยพิงอยู่ที่ไหล่ของหลี่เฉินเย่นและพูด

หลี่เฉินเย่นมองดูสีหน้าชูเซี่ยที่ยังคงซีดเซียวนานมากก็ไม่พูดอะไร

วันนี้ชูเซี่ยนั่งกินข้าวได้เองเป็นวันแรกนางอดทนและลุกขึ้นมากินปลาตุ๋นที่พวกเขาไปจับมา

นางกำลังใช้การปฏิบัติเพื่อบอกกับทุกคนว่าร่างกายนางดีขึ้นแล้วแต่คนที่เข้าใจร่างกายของตัวเองดีก็มีแต่ตัวเองเท่านั้นนางแค่อดทนไว้เขาพยายามปกปิดเรื่องราวและปกปิดนาง

หลี่เฉินเย่นถอนหายใจและพูดว่า:“ข้ายังอยากจะอยู่กับเจ้าอีก”

ชูเซี่ยรู้สึกเจ็บปวดใจถ้าสามารถตามใจตัวเองได้นางอยากจะอยู่กับหลี่เฉินเย่นแบบนี้ไปตลอด

แต่ว่านางมีเรื่องอีกหลายอย่างที่จะต้องทำไม่ว่าจะเพื่อหลี่เฉินเย่นหรือเพื่อเด็กๆนางก็สามารถตามใจตัวเองได้

“ร่างกายข้าดีขึ้นมากแล้วและเรื่องทางนี้ข้าจัดการเองได้”ชูเซี่ยพูดอย่างอ่อนโยนแต่สีหน้ากลับจริงจังมาก

“ไหนเจ้าบอกว่าอาการป่วยของกุยเอ๋อต้องใช้เวลาอีกหน่อยไง?ตอนนี้เจ้าไปแล้ว……”หลี่เฉินเย่นหาข้ออ้างทั้งหมดเพื่อให้ชูเซี่ยได้อยู่ต่อถึงแม้เขาจะไม่ชอบกุยเอ๋อแต่ตอนนี้เขาก็เป็นตัวช่วยสุดท้ายของเขา

“ที่เขาสลบไปก็เพราะอานเหยียนใช้ยามากเกินไปหน่อยและหยุดใช้ยากะทันหันทำให้ร่างกายของเขารับไม่ไหวข้าแก้สัดส่วนของยาหน่อยเขาดื่มไปแล้วอาการก็ดีขึ้นมามากแล้วแต่ว่ายาที่อานเหยียนให้เขาก็เป็นสัดส่วนที่พอดีเขามีความกล้ากว่าข้าดังนั้นก็อาจจะมีความผิดพลาดแต่ผลที่ได้ก็ดีเกินคาดเช่นกัน”พอพูดถึงอานเหยียนชูเซี่ยก็ภาคภูมิใจมากนางไม่คิดว่าตอนนั้นตัวเองช่วยอานเหยียนไว้สุดชีวิตและสามารถมาต่อจากนางได้

“เจ้าได้ลูกศิษย์ที่ดี”นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ชูเซี่ยชมอานเหยียนทุกครั้งที่นางพูดก็จะมีความกระตือรือล้นมากพอคิดว่าอานเหยียนทำให้ชูเซี่ยมีความสุขเช่นนี้หลี่เฉินเย่นก็รู้สึกหึงขึ้นมาหน่อยๆ

เขาหวังอยากเห็นรอยยิ้มของชูเซี่ยที่เกิดขึ้นมาจากตัวเองแต่ว่าเหมือนเขาจะทำมันไม่ได้

“ใช่สิก็ข้าทั้งเก่งทั้งฉลาดอานเหยียนมีพรหมลิขิตกับข้ารอกลับไปข้าจะมอบความรู้วิชาการฝั่งเข็มทองให้เขาถึงแม้เขายังเล็กแต่น่าจะเรียนรู้และควบคุมมันได้ดี”ชูเซี่ยพูดและไม่ได้สังเกตสีหน้าของหลี่เฉินเย่นเลย

“อยู่ที่นี้ก่อนสักสองวันถ้ากลับไปคงจะไม่มีเวลาว่างแล้วแน่เลย”หลี่เฉินเย่นพูดแต่ไม่คิดว่าชูเซี่ยจะส่ายหน้าและพูดกับเขาอย่างจริงจังว่ากลับไปพรุ่งนี้