ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 437

ตอนที่437เส้นทางที่ผิด

“อานเหยียนที่จริงอาจารย์ชอบท่าทางที่อยู่นอกกรอบของเจ้าน่ารักกว่าซื่อจื่อคนก่อนที่ดูอ่อนแอของจิ้งกั๋วโฮ่งเสียงอีกแต่ว่าเจ้าทำเช่นนี้ไม่ใช่หมอที่ดีควรทำกัน”ชูเซี่ยพูด

ถ้านางเป็นแค่แม่บุญธรรมของอานเหยียนนางหวังว่าจะได้เห็นอานเหยียนมีความสุขเล่นเหมือนเด็กๆแต่เขาจะเรียนวิชาแพทย์เรื่องสมุนพรพวกนี้สำคัญมากเพราะอาจจะถึงชีวิตได้

ก่อนหน้านี้ที่ชูเซี่ยกลัวคือการไม่ได้สอนเรื่องยาพิษให้กับเขาการเรียนยาพิษไม่แบ่งแยกแต่เขายังเด็กมากอาจจะเรียนเรื่องยาพิษแล้วเลือกไปเดินทางเดินที่ผิดตัวเองคงจะรู้สึกผิดต่อจิ้งกั๋วโฮ่งแน่

แต่อานเหยียนเหมือนเรียนรู้ได้เองเขาผสมตี้นานซิงกับเทียนจีว่านด้วยกันถ้าไม่ใช่หมอที่มีประสบการณ์คงจะตรวจหาไม่ได้ว่ามีอะไรแปลกๆ

“งั้นเจ้าเตรียมจะทำยาอะไรที่สามารถฆ่าคนได้ล่ะดูเจ้าเหมือนเชี่ยวชาญมากหรือว่าทำสำเร็จแล้วแต่แค่ไม่ได้บอกอาจารย์?”ชูเซี่ยถาม

อานเหยียนคุกเข่าอยู่อย่างนั้นไม่กล้าลุกขึ้นเพราะชูเซี่ยพูดได้ตรงใจเขาพอดีเขาชอบเรื่องของยาพิษจริงช่วงเวลาที่ชูเซี่ยไม่อยู่เขาคิดขนาดที่ว่าการคิดค้นยาพิษยังสนุกกว่าการเรียนวิชาแพทย์เขาชอบขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลเขาชอบเวลาที่ชีวิตของคนอื่นตกอยู่ที่กำมือของตัวเอง

แต่ว่าตอนที่เขาต้องเผชิญหน้ากับชูเซี่ยเขาก็รู้สึกว่าตัวเองคิดผิดแต่ว่าผิดตรงไหนเขาก็ไม่ทราบได้

เห็นอานเหยียนไม่พูดจาชูเซี่ยก็รู้แล้วว่าตัวเองคิดถูก

“อานเหยียนเจ้าเรียนวิชาการแพทย์เพื่ออะไร?”ชูเซี่ยถามเหมือนไม่สนว่าก่อนหน้านี้อานเหยียนทำอะไร

“การช่วยคนนั้นประเสริฐหนักหน่าข้าช่วยชีวิตผู้คนมีหลายคนไม่ควรตายแต่ก็ต้องตาย”อานเหยียนพูดเสียงเบาเขาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาแต่ชูเซี่ยรู้ว่าเขาไม่ได้โกหก

“งั้นทำไมเจ้าต้องคิดค้นยาพิษด้วย?”ชูเซี่ยถามลึกลงไปเรื่อยๆและน้ำเสียงที่นางถามนั้นอ่อนโยนมาก

“ข้าแค่อยากลงโทษคนที่เคยรังแกข้าข้าไม่อยากให้คนข้างกายข้าโดนรังแก”

“งั้นเจ้าคิดว่าใครที่รังแกคนข้างกายเจ้า?”ชูเซี่ยพูดต่ออย่างอ่อนโยนแต่ในใจกลับมีแต่ความกังวลอานเหยียนน่าจะมีซื่อจื่อที่มีแต่คนรักคนเอ็นดูจะมีใครที่ไหนมาทำร้ายเขาได้ถึงขนาดให้เขาลงมือคิดค้นยาพิษเพื่อแก้แค้น

“เฉินหยวนชิ่งจางเซียนฮุยและยังมีสนมหลังวังหรูกุ้ยเฟยเหลี่ยงกุ้ยเฟยพวกนั้นสมควรตายไปให้หมด”อานเหยียนเงยหน้าขึ้นมาพร้อมสายตาที่มีแต่ความโกรธแค้น

ชูเซี่ยกังวลเขามากนางมองดูอานเหยียนด้วยความอึ้งนางพยายามอดกลั้นไม่ให้เสียงสั่นและพูดว่า:“ทำไมกันล่ะ?พวกเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้านี้เจ้า……”

มีบางคนนอกจากเฉินหยวนชิ่งที่เมื่อก่อนเคยเกี่ยวข้องกับเขาคนอื่นเขาก็ไม่น่าจะเยวข้องด้วยขนาดนั้นโดยเฉพาะฉ่ายเวินและเหลียงเฟยทุกคนเพื่อจะได้ทำดีต่อจิ้งกั๋วโฮ่งก็ทำดีต่ออานเหยียนมากมายทำไมพวกเขาถึงทำให้อานเหยียนโกรธเป็นฟื้นเป็นไฟเช่นนี้

“อาจารย์แม่บุญธรรมอานเหยียนโตแล้วอานเหยียนมีวาการแพทย์อานเหยียนปกป้องท่านได้อานเหยียนไม่อยากให้ใครมารังแกท่าน”

อานเหยียนพูดจนชูเซี่ยแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ถึงแม้เขาจะเลือวิธีที่ผิดแต่ได้ฟังคำพูดที่มาจากใจเขาจริงชูเซี่ยก็คิดว่าการเสียสละครั้งก่อนนั้นมีประโยชน์