ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 441

ตอนที่441หลันกุ้ยเฟย

นางสนมในวังหลังที่โดนหลี่เฉินเย่นเย็นชาใส่ต่างก็ไม่อยากจากไปเพราะกว่าจะมีโอกาสได้เข้าใกล้ฝ่าบาทมีมาไม่บ่อยแต่หลี่เฉินเย่นเอ่ยปากแล้วพวกเขาจะทำอะไรไม่ได้อีกนอกเดินจากไป

มีเพียงหลันกุ้ยเฟยที่ยังเฝ้าอยู่ข้างเหลียงเฟยด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงและทำเหมือนไม่ได้ยินที่หลี่เฉินเย่นพูด

“หลันกุ้ยเฟยเจ้าก็กลับไปก่อนรอให้เหลียงเฟยตื่นแล้วข้าจะบอกกับนางว่าเจ้าเป็นห่วงนางมาก”หลี่เฉินเย่นพูดออกมาตามตรงเพียงแต่ในใจเขาคิดว่าคนอย่างหลันกุ้ยเฟยที่แทบจะไม่มีตัวตนจะจากไปเป็นคนสุดท้าย

ถึงแม้หลันกุ้ยเฟยกับเหลียงเฟยความสัมพันธ์จะดีมาตลอดแต่ก็ไม่ได้ดีมากถึงขนาดรักใคร่กันเช่นนี้

“ฝ่าบาทข้ากับน้องเหลียงเฟยความสัมพันธ์ดีที่สุดตอนนี้นางสลบไม่ตื่นแบบนี้ข้า...”หลันกุ้ยเฟยเงยหน้าขึ้นมามองหลี่เฉินเย่นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาและท่าทางที่เป็นห่วงเหลียงเฟยมากเพียงแต่หลี่เฉินเย่นก็ไม่ได้พลาดที่จะเห็นความหวังจากสายตาของนาง

สายตาแบบนั้นเป็นสิ่งที่หลี่เฉินเย่นคุ้นเคยมากเหมือนเมื่อหลายปีก่อนหลิวมี่เหอก็เคยมองตนแบบนี้เลยเต็มไปด้วยความคาดหวังแต่เขายิ่งมีใจที่จะคิดแบบนี้เมื่อไรกลัวเพียงแต่จะควบคุมตัวเองไม่ให้หวั่นไหวไม่ได้

หลังจากอดีตที่เคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาการแสดงแบบนี้ไม่มีทางทำให้ใจขอเขารู้สึกอะไรขึ้นมาได้อีก

อาจเป็นเพราะการได้มีอำนาจทั่วอาณาจักรและมีนางงามแทบท้ามากมายคงเป็นความฝันของผู้ชายทั่วโลกแต่ไม่ใช่สำหรับเขาเขาเพียงแต่ต้องการชูเซี่ยคนเดียวที่อยู่เคียงกายใช้ชีวิตบ้านปลายไปด้วยกันอย่างมีความสุข

ขอแค่มีชูเซี่ยก็เพียงพอแล้วแสงสีภายนอกสำหรับเขาแล้วเป็นเพียงวิวข้างทางความรู้สึกของเขาทั้งหมดมีให้แค่ชูเซี่ยคนเดียวไม่อาจจะแบ่งแม้แต่เสี้ยวเดียวให้คนอื่นได้อีก

“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงนางมากแต่ข้าอยากจะอยู่ตามลำพังกับนาง”สำหรับผู้หญิงที่เข้ามาเพื่อหวังอะไรจากเขาแล้วหลี่เฉินเย่นไม่สนและพูดตามตรงเลยเขาเพียงแต่อยากให้หลันกุ้ยเฟยรับรู้ว่าเขาไม่ชอบให้นางอยู่ที่นี่

หลันกุ้ยเฟยถึงแม้จะไม่เป็นที่รักของฝ่าบามแต่ก่อนที่ฉ่ายเวินจะเข้าวังนางเป็นคนที่มีตำแหน่งสูงที่สุดในวังหลังเลยปกติแล้วหลี่เฉินเย่นจะเกรงใจนางเป็นอย่างมากต้องมองสีหน้าและให้เกียรตินางนี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้นางยืนยันที่จะขอเพียงให้ได้อยู่ต่อ

เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าตนยังไม่ได้ทำอะไรก็แพ้ก่อนแล้ว

ในใจมีแต่ความน้อยใจน้ำตาแทบจะไหลออกมา

เพียงแต่ตนยังไงก็นึกไม่ถึงที่ท่านพ่อเคยเล่าให้ตนฟังถึงความสุขในอนาคตที่ตนจะได้ถึงกลายเป็นเช่นนี้

“ฝ่าบาทข้า...”หลันกุ้ยเฟยลุกขึ้นมาด้วยสีหน้าที่น้อยใจและยังอยากจะเอยปากพูดอีกแต่ยังไม่ทันได้พูดก็ถูกหลี่เฉินเย่นชิงพูดขึ้นมาว่า“เมื่อก่อนเจ้าทำได้ดีมากหากเจ้ายังอยากจะเป็นคนของข้าอีกก็อย่าคิดทำอะไรบ้าบออีก”

นี่คือคำเตือนครั้งสุดท้ายของหลี่เฉินเย่น

เพราะชูเซี่ยในใจลึกๆของหลี่เฉินเย่นที่มีต่อผู้หญิงอื่นจะให้เกียรติมากหน่อยและหลายปีนี้ที่ผ่านมาคงเป็นเหตุผลที่เขาไม่เคยสนใจนางอื่นในวังหลังอีก

แท้จริงแล้วหากเขาต้องการเพียงป้อนคำหวานไม่กี่คำพอที่จะทำให้ผู้หญิงหลายคนในวังหลังมาปรนนิบัติตนและสามารถใช้สิ่งนี้มาเป็นอำนาจเปลี่ยนแปลงการเมืองได้เพียงแต่เขาไม่อยากใช้วิธีนี้เท่านั้นเองแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ทำหากล่ำเข้ามาเกินเส้นของเขาเมื่อไรเขาก็จะไม่ใจอ่อนแน่นอน

ตัวอย่างเช่นเหลียงเฟย

หลันกุ้ยเฟยเป็นผู้หญิงที่ฉลาดเพียงแต่แวบเดียวก็เข้าใจความหมายของหลี่เฉินเย่นแล้วน้ำตาในตาของนางไหลออกมาไม่หยุด

“ฮ่องเต้ข้าอยากจะเป็นคนรักที่ดีของฝ่าบาทเพียงแต่หากข้าเป็นเหมือนเมื่อก่อนฝ่าบาทรู้หรือไม่ว่าจุดจบของข้าจะเป็นอย่างไร”หลันกุ้ยเฟยรวบรวมความกล้าที่มีพูดออกมาเบาๆ

“ข้าเข้าใจแล้วค่ะข้าไม่ขอให้ฝ่าบาทอภัยโทษให้พวกเขาแต่พวกเขาเป็นพ่อแม่ของข้าหากวันนั้นมาถึงจริงขอให้ฝ่าบาทไว้ชีวิตพวกเขาด้วยเถอะนะคะ”คำพูดของหลันกุ้ยเฟยไม่มีความกล้าเหมือนก่อนครอบครัวที่ทำลายความรักของเค้าทำให้เค้าไม่รู้สึกอะไรอีกแต่ประโยคขอร้องนี้ถือว่าเป็นการกตัญญูอย่างหนึ่งที่ลูกสาวมีให้พ่อแม่สำหรับผลสุดท้ายที่ได้มานั้นแล้วแต่ฟ้าจะลิขิตแล้วกัน

“เพียงแต่สิ่งที่เจ้าทุ้มเทมาหากมันคุ้มค่าพอข้าจะให้เจ้าสมปราถนาเช่นกัน”น้ำเสียงและความหมายเหมือนดั่งตอนแรกที่คุยกับแต่หลันกุ้ยเฟยเข้าใจดีว่าสิ่งที่นางต้องทุ้มเทต้องแลกมาด้วยสิ่งที่ยิ่งใหญ่มากใหญ่จนตัวเค้าเองอาจจะทนรับไม่ไหว

“ในเมื่อข้ากล้าที่จะทูลขอจากฝ่าบาทก็คิดดีแล้วที่จะให้ฝ่าบาทเรียกใช้ข้ายินยอมที่จะตายแทนฝ่าบาทหวังเพียงแต่เมื่อทักอย่างเสร็จสิ้นฝ่าบาทจะสมปราถนาข้าให้อิสระข้าในการแต่งงาน”หลันกุ้ยเฟยคุกเข่าลงขอฮ่องเต้พูดออกมา

“ผ่านไปหลายวันเจ้าก็จะเป็นผู้หญิงที่ข้ารักเมื่อถืงตอนนี้เจ้าสามารถทำอะไรก็ได้โดยที่ไม่ต้องกังวลข้า...”หลี่เฉินเย่นไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปเมื่อเห็นหลันกุ้ยเฟยมองตนอย่างจริงจัง

“ข้าจะทำตามที่ฝ่าบาทต้องการเพียงแต่ถึงเวลานั้นชูเซี่ยอาจจะต้องน้อยใจเล็กน้อย...”หลันกุ้ยเฟยเป็นคนฉลาดพอได้ฟังหลี่เฉินเย่นพูดก็รู้ว่าตนเสมือนหมากหนึ่งในวังหลังแต่เพื่อให้ได้สิ่งที่ตนเรียกขอตนก็ต้องยอมที่จะไปทำ

“ข้าจะเป็นคนบอกนางเองเจ้าก็ต้องมีขอบเขตเหมือนกันหากทำร้ายนางแม้แต่น้อย...”หลี่เฉินเย่นก็ยังไม่วางใจจึงออกคำสั่งอีกพอหลันกุ้ยเฟยเห็นหลี่เฉินเย่นท่าทางกังวลใบหน้าจึงยิ้มออกมาเล็กน้อย

“หากทำร้ายถึงชูเซี่ยยิ่งดีนางถึงจะสามารถใช้เป็นข้ออ้างขอพักรักษาตัวให้อยู่ห่างจากความวุ่นวายของคนในวัง”หลันกุ้ยเฟยพูดเสนอออกมา

พอหลี่เฉินเย่นได้ยินถึงกลับแปลกใจ

“ข้าดูเจ้านี่ฉลาดมากสำหรับข้าการไม่ทำร้ายโดนนางคือลิมิตของข้าหากเจ้าทำร้ายนางจะมีคนที่ได้รับความเจ็บนี้มากกว่านางสองเท่า”หลี่เฉินเย่นพูดเตือนอย่างจริงจังฝ่าบาทคิดว่าต้องให้หลันกุ้ยเฟยรับรู้ว่าบางเรื่องแล้วแต่นางว่าจะทำอะไรแต่สำหรับเรื่องนี้ไม่ได้แน่นอน

“ข้าคิดว่าตอนแรกที่ต่อรองกับฝ่าบาทท่านดูฉลาดมาก”พอเห็นหลี่เฉินเย่นกังวลเรื่องความปลอดภัยของชูเซี่ยไม่หยุดหลันกุ้ยเฟยจึงได้อุทานออกมาสายตาของเขาไม่อาจปกปิดได้อีก