ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 444

ตอนที่444 ความเจ้าเล่ห์ของเหลียงเฟย

“ท่านแม่บางเรื่องข้าไม่ให้ท่านรู้เพระหวังดีต่อท่านท่านก็คิดสักว่าได้ถามชูเซี่ยแล้วและก็เพื่อเหลียงเฟยทำดีๆต่อนางหน่อยดีหรือไม่”

หลี่เฉินเย่นเห้นไทเฮาใบหน้าที่จริงจังในใจกลับไม่รุ้จะทำอย่างไรดีทำได้เพียงร้องขอเสียงเบาๆ

บางเรื่องไม่สามารถพูดชัดเจนได้แต่ไทเฮาอยู่ในวังมานานมากน่าจะรู้และเข้าใจดีว่าเขามีเรื่องลำบากใจมากมายที่พูดไม่ได้

หลี่เฉินเย่น

ไทเฮาพอเห็นหลี่เฉินเย่นพูดกับตนและกระพริบตานึกถึงตอนเด็กๆทุกครั้งที่ทำผิดมักจะใช้วิธีนี้ให้ท่านช่วยในการปกปิดความผิดของตนเขาก็มองตนแบบนี้อีก

“ท่านแม่เห็นแก่ข้าและหลานในอนาคตเถอะนะ...”หลี่เฉินเย่นมองเห็นไทเฮาเริ่มใจอ่อนจึงรีบพูดออกขอร้อง

พอนึกถึงว่าชูเซี่ยตั้งครรภ์หลี่เฉินเย่นยังต้องแอบบอกตนไทเฮาเข้าในเลยว่างอวิ๋นเชียนต้องมีแผนการอื่นอีกแน่นอนจึงไม่คิดอะไรมากกับเรื่องนี้ทำได้เพียงแต่พูดเบาๆว่า“ช่างเถอะถ้าเจ้าให้ข้าปกป้องข้าก็จะปกป้องให้เพียงแต่ถ้าหากนางเล่นไม่ดีกับข้าข้าก็จะไม่ไว้หน้านาง”

หลี่เฉินเย่นพยักหน้ารับปากเหลียงเฟยต่อให้กล้าแค่ไหนก็ไม่กล้าตรงๆกับไทเฮาถ้าจะให้ตนโดนประนามว่าไม่กัตญญูนางคงไม่กล้าที่จะไปเสี่ยงฉะนั้นลิมิตของไทเฮากับของข้าคือแบบเดียวกันนั่นก็คือชูเซี่ยกับลูกฝาแฝด

“ท่านแม่ช่วงนี้ในวังมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายข้ากังวลเด็กสองคนนั้นเขาฝากไว้ที่ตำหนักรุ่นพี่หากท่านคิดถึงพวกเขาก็ให้พวกเขามาหาท่านแต่อย่าให้อยู่ในตำหนักนานมากหนัก”หลี่เฉินเย่นก็ยังพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาเพราะมีสายลับในตำหนักไทเฮาเยอะมาก

ตอนนี้ในวังสถานการณ์แย่ถึงขั้นนี้แล้วหรือ？หากเป็นเช่นนั้นนางน่าจะรู้สึกได้ตั้งนานแล้วว่าต้องดูแลเด็กสองคนของชูเซี่ยกับหลี่เฉินเย่นให้ดีๆ

“ถ้าเป็นเช่นนั้นตั้งแต่แรกก็ไม่น่าให้พวกจิ้งจอกเหล่านี้เข้าวังจริงๆเลย...”พอนึกสภาพแบบนี้แล้วไทเฮารู้สึกเสียใจภายหลังที่ตอนนั้นให้หลี่เฉินเย่นเลือกนางสนมมากมาย

เพียงแต่ไทเฮาก็รู้ดีจะให้วังหลังไม่มีคนเลยก็ไม่ได้ฮ่องเต้เดี่ยวดายไม่เหลือใครแต่ขุนนางมากมายไม่สามารถต้านทานต่ออำนาตนี้ได้พวกเขายอมที่ดูสักตั้งสำหรับพวกเขาแล้วหากแพ้ก็แค่เสียสลายลูกสาวคนเดียวหากชนะจะเป็นเกียรติต่อวงศ์ตระกูลเป็นร้อยๆปี

“เป็นความผิดของข้าเอง”หลี่เฉินเย่นยอมรับว่าตอนนี้เพียงแต่อยากได้ใจขุนนางเหล่านี้และตอนนั้นเองก็มั่นใจว่าชูเซี่ยจะไม่กลับมาอีกแล้ว

ถ้าหากรู้ว่าจะมีวันนี้เขาจะสู้เต็มทีเพื่อให้ชูเซี่ยมีวังหลังที่เงียบสงบและบ้านที่อบอุ่น

“พูดตอนนี้ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วในวังผุ้คนที่มีใจกว้างใหญ่ต้องหาวิธีกำจัดออกบ้างผู้คนที่ไม่ขออะไรไมหวังอะไรก็จะจัดการง่ายหน่อยเจ้าดูเอาแล้วกันต่อไปอยากให้แม่ทำอะไรเจ้าก็เอ่ยปากพูดออกมาแล้วกัน”ไทเฮาพูด้วยเสียงเบาๆกับหลี่เฉินเย่นมองหน้าไม่ชอยสีหน้าเข้าตั้งแต่แรกแล้วในวังหลัง

“ท่านแม่ท่านเพียงแต่ดีกับเหลียงเฟยหน่อยก็พอแล้ว”ตอนนี้สถานการณ์ยังไม่แน่ชัวร์ต่อไปจะทำอะไรหลี่เฉินเย่นก็ไม่แน่ใจแต่เริ่มจากเหลียงเฟยก่อนนี่คือสิ่งที่คุยกับไว้แล้ว

จะให้คนๆหนึ่งจบสิ้นต้องเริ่มให้เขาบ้าบอก่อนนี่คือคำพูดที่ชูเซี่ยเคยบอกเขารู้สึกมีเหตุผลและหลักการมากและอยากจะลองใช้กับเหลียงเฟยบ้าง

เขาไม่อยากให้ชูเซี่ยต้องเหนื่อยเพราะเรื่องนี้จึงเลือกมาหาไทเฮา

ชูเซี่ยก็เข้าใจชัดเจนหลี่เฉินเย่นต้องการปกป้องตนเพียงแค่กลับเข้าวังก็ตามหลี่เฉินเย่นอยู่แล้วไม่ว่าหลี่เฉินเย่นต้องการจะปกป้องตนอย่างไรรอบตัวนางก็ไม่ใช่ว่าจะปลอดภัยหนทางเดียวที่นางต้องทำก็คือสู้สู้เพื่อตัวเองและเพื่อเด็กในท้อง

“ฮ่องเต้ข้า...”ถ้าหากพูดไปว่าของที่ไทเฮาและชูเซี่ยส่งมาทำให้ตนดีใจมากการมาของหลี่เฉินเย่นทำให้ตนน้ำตาแทลไหลนางมองหน้าหลี่เฉินเย่นด้วยความซึ้งใจตืนตันจนพูดไม่ออก

“ดูแลลูกในครรภ์ของพวกเราได้ดีๆ”พอฝ่าบาทเห็นท่าทางที่แสนจะไม่จริงของเหลียงเฟยทำให้รู้สึกน่าเบื่อหน่ายมากแต่ก็ต้องแสดงอาการที่ดีใจออกมาแต่คำพูดที่ลึกซึ้งนั้นเขาพูดไม่ออกจริงๆจึงได้แต่พูดถึงลูกเท่านั้น

“ฮ่องเต้จะรักและเอ็นดูลูกเราเหมือนรักลูกชายคนโตและลูกสาวคนโตหรือไม่？”เหลียงเฟยจ้องมองไปที่หลี่เฉินเย่นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรักทำให้หลี่เฉินเย่นรู้สึกเบื่อหน่ายมาก

“วางใจได้เลยหากเป็นลูกของข้าข้าจะรักและเอ็นดูมากไม่ให้พวกเขาได้รับความเจ็บปวดแม้แต่เล็กน้อย”หลี่เฉินเย่นพูดรับปากเบาๆเขาจะดีกับลูกของตนแน่นอนแต่คนที่จะคลอดลูกให้กับเขาได้มีเพียงชูเซี่ยเท่านั้นฉะนั้นเขาจึงรักและเอ็นดูเช่นเดียวกันสิ่งนี้คือสิ่งที่ขาดไม่ได้แน่นอน“皇上，你真好，有

“ฮ่องเต้ท่านดีจังเลยมีเพียงคำนี้ของฝ่าบาทก็พอแล้วข้าก็วางใจแล้วค่ะข้ารู้ว่าฝ่าบาทไม่ชอบข้าท่านชอบชูเซี่ยมากกว่าข้าเพียงแต่กังวลว่าท่านจะไม่รักลูกของพวกเราแต่พอมีคำนี้ข้าก็วางใจได้แล้ว”

การรับปากของหลี่เฉินเย่นทำให้ใจของเหลียงเฟยดีใจมากมีคำพูดของฝ่าบาทคำนี้ลูกของนางก็ไม่น่าจะได้อะไรน้อยไปกว่าฉองเหลาและคิดว่าตนมีคุณทวดที่มีเชื่อสายตระกูลใหญ่โตพอลูกชายได้ขึ้นครองราชอะไรก็ทำง่ายมากขึ้น

“ฮ่องเต้ท่านรักเด็กคนนี้เด็กคนนี้ก็รับท่านเช่นกันฉะนั้นหากฝ่าบาทมีเวลาแวะมาดูข้าบ่อยๆหน่อยข้ารักฝ่าบาทไม่น้อยไปกว่าที่ชูเซี่ยรักฝ่าบาท”พอมีลูกพอเห็นฝ่าบาทดีกับตนเช่นนี้เหลียงเฟยก็ควบคุมตนไม่ได้ที่จะอยากขออะไรอีกมากมายอยากได้อนาคตของเด็กอยากได้ความรักของฝ่าบาทอยากเป็นที่หนึ่งในวังหลังเป็นความอยากที่ไม่สิ้นสุด“”

“ได้เจ้าไม่ต้องคิดไปเรื่อยเปื่อยหากข้ามีเวลาจะมาอยู่กับเจ้าบ่อยๆ”หลี่เฉินเย่นรู้สึกโมโหมากที่เอาชูเซี่ยมาเปรียบทุกอย่างในใจของฝ่าบาทคิดว่าการเอานางมาวางอยู่กับชูเซี่ยเป็นการดูถูกชูเซี่ยอย่างมาก

“อืมข้ารู้ว่าฝ่าบาทดีต่อข้ามากที่สุด”เหลียงเฟยใบหน้าเต็มไปด้วยความอบอ่อนและซบลงไปที่อกของหลี่เฉินเย่นหลี่เฉินเย่นทำได้เพียงอดทนต่อความเบื่อหน่ายที่มีต่อนางทำได้เพียงเอามือไปวางที่เอวของนาง