ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 447

ตอนที่ 447 เหตุใดต้องเป็นหม่าฮวา

หลี่เฉินเย่นชอบความรู้สึกที่อยู่กับชูเซี่ย มันทั้งสุขสบาย ทำให้รู้สึกถึงค่ำคืนอันสงบเงียบ

แต่ยามอยู่กับเหลียงเฟยความรู้สึกเดียวก็คือเหนื่อยล้า ความออดอ้อนคือจุดมุ่งหมายเดี๋ยวของนาง วาจาที่เอ่ยก็เพียงแต่เพื่อผลประโยชน์

ดังนั้น ถึงแม้ว่ามาหาชูเซี่ยที่นี่ จะมิได้มีถ้อยคำอันใดพูดกันมากนักแต่เขาก็ชอบ แม้ว่าจะเป็นเพียงการจ้องมองชูเซี่ยง่วนหยู่กับงานอย่างเงียบเชียบ แต่ในใจของเขาก็สงบ ลมหายใจกลายเป็นความผ่อนคลาย

ในเพลาที่หลี่เฉินเย่นกำลังเสพสุขกับความเงียบสงบที่หายากในตำหนักฉ่ายเหว่ย แต่ตำหนักของโหรวเฟยกลับมีแขกที่มิได้รับเชิญมาอย่างกระทันหัน

นางเพิ่งจะเดินผ่านประตูตำหนักเข้าไปด้านใน ก็ถูกสาวใช้สกัดกั้นไว้

“องค์หญิงน้อยเพคะ ตำหนักโหรวหยีของพวกหม่อมฉันมิอนุญาตให้คนแปลกหน้าเข้า พระองค์กลับไปก่อนเถิด” เมื่อได้เห็นสาวน้อยที่ใบหน้าสวยงามและอ่อนโยน น้ำเสียงของบรรดาหญิงรับใช้ก็เปลี่ยนเป็นความนุ่มนวล

“เจ้ารู้ว่าข้าคือองค์หญิง ถ้าเช่นนั้นข้าก็มิใช่คนแปลกหน้ามิใช่หรือ? จิงโม่เอ่ยเสียงเบา ดวงตาของนางแวววาว ลูกตาดำขลับเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม

“องค์หญิงน้อยเพคะ ข้าน้อยรู้จักองค์หญิง แต่ทว่าสำหรับผู้คนในตำหนัก องค์หญิงก็ยังเป็นเพียงคนแปลกหน้า ดังนั้นพระองค์กลับไปก่อนเถิดเพคะ” หญิงรับใช้ค่อนข้างลำบากใจ ผู้ใดจะมีรู้ว่าหญิงที่เบื้องหน้านี้คือองค์หญิงน้อยที่ถูกฮ่องเต้เลี้ยงดูทะนุถนอมราวกับไข่มุก แต่ทว่าภายในตำหนักแห่งนี้ ท่านแม่ทัพเฉินคุ้มกันอย่างแน่นหนา เขาได้กำชับไว้ตั้งแต่แรกว่านอกจากฮ่องเต้ก็มิอนุญาตให้ผู้ใดเข้ามา

“ถ้าเช่นนั้น เจ้าไปบอกทุกคนในตำหนักว่าข้าจะเข้าไป” จิงโม่มิยอมถอยหลังกลับ นางเอ่ยขอร้อง ท่าทางที่วิงวอนขอทำให้ผู้พบเห็นโอนอ่อนตาม

“องค์หญิงน้อยเพคะ ตำหนักของพวกข้าน้อยคือของโหรวเฟย แต่เพลานี้โหรวเฟยล้มป่วยมิได้สติ ถึงข้าน้อยจะเข้าไปรายงานแต่นางก็ไม่สามารถมาพบพระองค์ได้ พระองค์กลับไปก่อนเถิดเพคะ” หญิงรับใช้ค่อนข้างเป็นกังวล นางเคยได้ยินมาว่าองค์หญิงน้อยท่านนี้ประหลาดพิกล แต่ไหนแต่ไรมาล้วนมิรู้ว่านางจักดื้อรั้นเช่นนี้

“ถ้าเช่นนั้น ในตำหนักมีผู้ใดได้สติอยู่บ้าง ข้าเห็นเขาเข้ามา ดังนั้นเจ้ารีบไปทูลเขาว่าอยากจะพบเขา” เมื่อจิงโม่เห็นว่าหญิงรับใช้ยังคงดื้อดึง นางจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยสิ่งที่ตนเองรู้ออกไป

วาจาของนางเพิ่งจะเอ่ยจบ หญิงรับใช้ผู้นั้นก็เปลี่ยนสีหน้า

ตั้งแต่ที่เฉินหยวนชิ่งถูกฮ่องเต้ตำหนิต่อหน้า เขาก็มิได้กลับมาที่ตำหนักอย่างเปิดเผย แต่ทว่าเขาเป็นห่วงโหรวเฟย ดังนั้นจึงแอบกลับมาที่ตำหนักทุกวัน

เพียงแต่ว่าความลับนี้มีแค่เพียงผู้คนในตำหนักโหรวเฟยที่รู้ นางมิคิดว่าจิงโม่จะเอ่ยออกมา

แน่นอนว่าจิงโม่จักมิบอกหญิงรับใช้ผู้นี้ว่านางมิได้พบกับเฉินหยวนชิ่งจริงๆ แต่ที่นางรู้เรื่องที่เขาอยู่ในตำหนัก ก็เพราะฉองเหลาเป็นคนบอกนาง

“เจ้าพี่สาวไปบอกให้ข้าก็พอแล้ว ถ้าหากว่าเจ้ามิไป ข้าจะให้ท่านพ่อมาพาข้าเข้าไป ท่านพ่อรักใคร่ข้ากับน้องชายมากเท่าใดเจ้าคงจะเคยได้ยินมาบ้าง” ถึงแม้ว่าน้ำเสียงที่เอ่ยออกมายังคงนุ่มนวล แต่ทว่าฟังแล้วคล้ายกับกำลังใช้อำนาจคุกคามผู้อื่น

ใบหน้าของหญิงรับใช้ผู้นั้นเปลี่ยนไปกับวาจาที่จิงโม่เอ่ยออกมาไม่หยุด ในที่สุดนางจึงก้มศีรษะลงพลางเอ่ยเสียงเบา “ถ้าเช่นนั้นพระองค์อย่าพึ่งเอ่ยอันใดมั่วซั่วนะเพคะ ข้าน้อยจะไปบอกนายท่านว่าพระองค์รออยู่ที่นี่”

หญิงรับใช้เข้าไปเพียงครู่เดียว เฉินหยวนชิ่งก็เดินออกมาพร้อมกับใบหน้าที่เคร่งขรึม เมื่อยามที่หญิงรับใช้ผู้นั้นเข้าไป ใบหน้าของนางเป็นกังวล นางเพียงแค่เอ่ยว่ามีคนรู้ว่าเฉินหยวนชิ่งมาที่ตำหนัก เขาจึงกลัดกลุ้มใจว่าแม้แต่ตนเองก็มีผู้สะกดรอยตามหรือ? ดังนั้นเพลาที่เขาออกมาพบจิงโม่ ใบหน้าของเขาบึ้งตึงอย่างถึงที่สุด

โดยเฉพาะในเพลาที่เขามองไปยังประตูของตำหนักแล้วมีพบผู้ใดใบหน้าของเขาก็ยิ่งบึ้งตึง

ในเพลาที่กำลังจะหมุนตัวกลับไปตวาดใส่หญิงรับใช้ที่มารายงาน เขากลับมีความรู้สึกว่าชายอาภรณ์ของตนถูกดึงไว้

เฉินหยวนชิ่งมิได้เอ่ยอันใดออกมา เขาทำเพียงแค่พยักหน้า ถึงแม้ว่าจะรู้สึกว่าเรื่องนี้บังเอิญเกินไป แต่ทว่าเพียงแค่จิงโม่เอ่ย เขาก็เชื่อนางอย่างไม่มีเงื่อนไข เพราะว่าเขารู้สึกว่าเพลาที่จิงโม่และโหรวเฟยในวัยเด็กนั้นเหมือนกันยิ่งนัก ล้วนเป็นผู้ที่ว่านอนสอนง่ายและมิพูดปดหลอกลวง

“เจ้าคิดถึงข้างั้นหรือ? เฉินหยวนชิ่งทวนคำพูดของจิงโม่ นัยน์ตาของเขามีรอยยิ้มปรากฏออกมา เขาตกตะลึงจนนึกถึงเหตุการณ์ที่ตนเองกลับมาจากออกรบครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน ในเพลานั้น เฉินอวี่โหรวเป็นเด็กสาววัยแรกแย้ม นางเงยหน้าขึ้นจ้องมองตนเอง ก่อนจะเอ่ยอย่างจริงใจ “ท่านพี่ ข้าคิดถึงท่านพี่”

เฉินหยวนชิ่งยังจำความรู้สึกที่หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความหอมหวานในเพลานั้นได้ดี ดังเช่นวันนี้ หญิงสาวตัวเล็กที่มิได้มีสายเลือดเกี่ยวข้องกับตนเองแม้แต่น้อย ก็ใช้วาจาเช่นเดียวกันเติมเต็มให้ดวงใจของเขา

“หม่อมฉันนำขนมพื้นเมืองหม่าฮวามาให้ท่านลุงด้วย ท่านลุงลองลิ้มชิมรสเถิดเพคะ รสชาติดีเยี่ยมยิ่งนัก” เพลาที่เอ่ยออกมานางก็ใช้มือแกะห่อบรรจุพลางยื่นให้เฉินหยวนชิ่ง

เฉินหยวนชิ่งตะลึงงันไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปรับห่อบรรจุหม่าฮวามา เขาจ้องมองจิงโม่ ราวกับว่ามิมีถ้อยคำใดที่จะพรรณนาความปลื้มปิติหรือซาบซึ้งใจของตนเองในเพลานี้

หลังจากที่กลายเป็นนายพลผู้ที่มิเคยพ่ายแพ้ในสนามรบ ก็มีผู้คนมากมายพยายามทำให้เขาพึงพอใจโดยการให้ของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดแก่ตนเอง ฮ่องเต้ก็มักจะมอบรางวัลต่างๆให้กับเขา แต่ทว่าไม่มีของขวัญอันใดที่จะเปรียบเทียบกับหม่าฮวาที่อยู่ในฝ่ามือของจิงโม่ในเพลานี้

“เหตุใดต้องเป็นหม่าฮวาเล่า?” เฉินหยวนชิ่งเอ่ยถามอย่างไม่รู้สาเหตุ

เขามิเชื่อว่าเด็กน้อยเช่นนี้จะสามารถหยั่งรู้ว่าตนเองนั้นชอบอันใด ยิ่งไปกว่านั้นแม้แต่ภรรยาของเขายังมิรู้ว่าของว่างที่เขาโปรดปรานที่สุดก็คือหม่าฮวา

นี่คือความลับของเขาและเฉินอวี่จู๋ ซึ่งเป็นความลับที่เก็บอยู่ในใจมานานหลายปี

แต่ทว่าจิงโม่ คิดมิถึงว่า....